mr. fear

De rode poes zuchtte zachtjes toen ze haar voorpoten in het water liet glijden. Het was koud, een fijne contrast- aangezien het veder weer vrij warm was. Haar vacht was al aan he dunne en zeker niet meer zo dik zoals het in de winter geweest was. Maar als ze het kon inruilen voor nog iets korters zou ze dat in een hart omslaan gedaan hebben. Brat tikte met haar staart op de grond terwijl haar blik twee mensen volgde. Een van de weinige die hier aanwezig waren. Het was vreemd; meestal krioelde het hier van de mensen. Vooral als het warm weer was. Maar de laatste tijd werd dat steeds minder. Alsof er iets gebeurt was in hun wereld, iets waar zij hoogstwaarschijnlijk nooit achter zal komen.

Een rustige ochtend was haar geschonken, eigenlijk best wel fijn vond ze dat stiekem. Hoewel ze altijd preekte uit te zijn op avonturen, nieuwe dingen ontdekken, hield de poes toch echt wel van wat rust hier en daar, zeker in de vroege morgen wanneer alleen de vogeltjes echt actief waren. Ze genoot er dan van lang uit in haar nest te liggen, te luisteren naar de vogeltjes die vrolijk de ochtend aankondigde en te staren naar de zon die langzaam opkwam achter de vele tweebeen nesten in de verte. Een rustige ochtend vormde voor haar een goede fundering voor een goede dag, gaf haar de energie om op pad te gaan zoals ze dat nu deed. Ze hield van het stukje natuur hier, het was er fascinerend, een fascinatie die ze voor eventjes leek te delen met haar geliefde moeder die net als haar naar een paar tweebenen zat te kijken. Een glimlach rolde om het poesje haar lippen voor ze zich richting de poes verplaatste. "Mama?" mauwde ze voorzichtig, om de de poes niet de stuipen op het lijf jagen. Eenmaal haar aandacht gevangen bewoog ze voorzichtig haar kopje tegen die van de poes om als het ware deze vriendelijk te begroeten. Kort liet ze haar blik weer over de tweebenen heen glijden "Het zijn er niet zo veel vandaag" merkte ze op, haar stem iets wat vragend "Vreemd"

De rode poes draaide half haar hoofd toen ze de bekende stem van haar dochter hoorde. Brat glimlachte lichtjes ze was blij om haar dochter te zien. Daarom trok ze ook niet weg toen ze de de hoofd van de ragdoll tegen de hare aan voelde glijden. Brat volgde haar blik vervolgens naar de mensen en knikte instemmend op de woorden van de jongere poes. 'Inderdaad, maar mensen zijn ook vreemde wezens.' Sprak ze kalmpjes terwijl ze haar blik van de tweebenen afhaalde en het op haar dochter zette. 'Dus laten we daar maar niet over in zitten hmm?'

'Inderdaad, maar mensen zijn ook vreemde wezens.' mauwde de leader kalmpjes, haar blik terug glijdend op haar dochter. Cheriey knikte voor ook zij haar blik terug legde op haar gesprekspartner. Raar, dat waren ze zeker maar dat maakte ze toch juist zo veel interessanter? 'Dus laten we daar maar niet over in zitten hmm?'  ging de tabby poes verder, als mama het zei was het waar. Zo interessant waren ze dan toch niet, of in ieder geval niet interessant genoeg om er echt over te praten.  Iets wat teleurgesteld ging ook de ragdoll erbij liggen, krulde ze haar dikke staart om haar heen en keek ze weer op naar brat, had nyra het al aan haar verteld? Iets wat nerveus draaide ze haar oortjes naar achteren, ze had niet boos geklonken? Het zou wel goed zitten dan concludeerde ze voorzichtig. "Mama" mauwde ze met een voorzichtige ondertoon, zoekend naar iets wat de rode poes blij zou maken haar haar dochter te kunnen noemen. "Ik heb gisteren wel v i e r muizen kunnen vangen!" besloot het poesje maar te zeggen, enthousiast knikkend, dat klonk toch best wel goed? Ze had voor haar clan gezorgd buiten de trainingen om, dat was goed, dat moest wel goed zijn.