There's no beginning to the story

Met snelle stapjes schoot de slanke apprentice het kamp uit. Zonder veel moeite zwom ze de rivier door en stapte aan de andere kant het territorium weer op. De calico schudde zich uit en begon weer te lopen. Ze had niet echt een doel, ze was het kamp ontvlucht zodat ze geen straf zou krijgen. Myrtlepaw had haar taak, teken verwijderen bij de elders, voor deze ene keer overgeslagen omdat ze er nou eenmaal geen zin in had. Over een paar uur zouden ze het wel vergeten zijn, en zelfs als dat niet zo was zouden ze niet meer zo boos zijn als nu. Haar liefste blik en de belofte dat ze het écht vergeten was zouden genoeg moeten zijn om ermee weg te komen. Genietend van het lauwe zonnetje en het gevoel van vrijheid liep Myrtlepaw het kleine bos dat Riverclan bezat in. Ze hield haar pas in en wandelde verder. Het duurde niet lang voordat ze iets rook, helaas geen prooi want daarvoor was ze op de verkeerde plek, maar een andere kat. Even dacht ze na, had ze zin in het gezelschap van een semi-onbekende die haar misschien moeilijke vragen zou stellen? Maar daartegenover stond nog een halve dag alleen doorbrengen, wachtend totdat ze terug kon. En dus stelde ze haar koers bij en begon in de richting van de andere kat te lopen. Ze maakte behoorlijk wat geluid en wist zeker dat zij ook al opgemerkt was. Het duurde niet lang voordat ze de crèmekleurige vacht van Hermitpaw in zicht kreeg. Hij was iets jonger dan zij en het zoontje van Icecream, dus dat zou wel een braverik zijn, bedacht ze. Maar die waren ook nog steeds vermakelijker dan het gezelschap van holle lucht en gras. Ze liep zelfverzekerd op hem af en liep direct om hem heen om hem aan te kijken. "Hey, Hermitpaw." Miauwde ze met een minzame glimlach. Ze richtte haar grote ogen op hem en ging zitten. Haar staart lag ergens achter haar, niet netjes opgevouwen rond over poten zoals haar moeder haar altijd verteld had. Ze keek de kater aan en vroeg zich af wat hij van haar vond.

[Hermit]

Van alle clans moest hij precies geboren zijn in RiverClan, waar het hele leven zowat draaide om water. Hij als niet zo'n waterfanaat had daar een duidelijke mening over: het was gewoon stom. Daarom kwam hij altijd hier om zijn hoofd leeg te maken. En er was momenteel behoorlijk wat gaande in die kop van hem. Crabkit had hem aangevallen alsof hij haar vijand was en dat deed zo zo zoveel pijn. Niks voelde nog zoals vroeger, toen thuis nog als thuis voelde. Hij kende iedereen en wist de weg in het kamp, maar alles voelde nep, alsof hij als geest ronddoolde. Hij had niks meer. De eerste traan rolde over zijn wang en al snel volgden er meer. Het liefst zou hij even lekker een potje gaan janken, maar dat kon al niet meer toen hij achter zich iemand naar hem toe hoorde banjeren. Snel veegde hij met zijn poot zijn gezicht droog en zette hij de meest neppe lach ooit op. Zo te zien was het Myrtlepaw, iemand met wie hij eigenlijk nooit praatte. Ze had een lieve uitstraling, dus ze zou vast zo'n Shrimpgeval zijn. Niet dat dat iets slechts was. Hij hield zielsveel van zijn zusje, maar ze was soms gewoon té passief en braaf. "Hey Myrtle." begroette hij haar wat ongemakkelijk. Hij had helemaal geen zin in dit gesprek, zeker niet als ze doorhad dat hij zojuist nog zat te janken. "Ook aan het jagen?" zei hij maar om haar van dat idee af te krijgen. Ja, hij was gewoon aan het jagen. Niks aan de hand.

Er was iets... Maar het was niet helemaal duidelijk wat het was. Ze keek Hermitpaw aan en probeerde te vinden waar ze naar zocht. Hij begroette haar ietwat ongemakkelijk, was hij verlegen? Oh jee, was hij een verlegen braaf kindje? Dat zou wel schattig zijn, maar het was niet helemaal haar stijl voor gezelschap. Toen vroeg de kater of zij óók aan het jagen was. "Ehh nee, ik niet. Dit is niet echt een goede plek om te jagen." Vertelde ze een beetje achterdochtig. Iedereen wist toch dat Riverclan het niet bepaald getroffen had met hun beboste gebied? Ze besloot er maar niks van te zeggen en grijnsde samenzweerderig. "Nee, ik ben hier omdat ik gevlucht ben voor mijn mentor, ik had niet bepaald zin om straf te krijgen. En als ik zomenteen, als ze het een beetje vergeten zijn, een zielig gezicht trek en vertel dat ik het écht vergeten was... Nou, dan laten ze me waarschijnlijk wel gaan." Waarom vertelde ze dit eigenlijk aan hem? Hij leek nou net de perfecte kat om haar te verraden: Zijn mentor was Deputy en misschien dacht hij wel dat hij zo puntjes kon scoren. Maar ja, als je je slimme listen en plannetjes nooit deelt heb je er weinig eer van. Als Hermit besloot dat slijmen bij warriors belangrijker was dan zijn denmates zou ze hem nog wel terugpakken.

Shit, dat was ook zo. "Jagen" was wel het domste smoesje dat hij had kunnen gebruiken. "Ja, is een goede training." zei hij, alsof hij zichzelf nou echt onnodig ging uitdagen. Zolang ze ervoor viel was het goed. Wat hij niet verwachtte was dat ze hem een heel levensverhaal ging vertellen. Waarom vertrouwde ze hem daarmee? Hij zou haar zo makkelijk kunnen verraden. Niet dat hij dat ging doen, want hij gunde Crystalshell die voldoening niet. Maar alsnog.. "Wat is je plan dan?" vroeg hij expres overdreven achterdochtig. Ging ze nou serieus de hele dag een beetje ronddwalen? "Ik ben nog aan het jagen. Bij jou hebben ze het zo door dat je niks hebt gedaan als je terugkomt." Zijn stem klonk uitdagend en er lag een grijns op zijn gezicht. Ze was misschien wel interessanter dan hij had verwacht.

Pff, een goede training, ja hoor. Er zat duidelijk meer achter en misschien had ze wel zijn vredige rust hier verstoord. Maar ze ging er nog steeds niks over zeggen, vijanden maken na zo'n verhaal te hebben verteld was niet de meest praktische actie. Hermitpaw vroeg wat haar plan was, en Myrtlepaw besefte opeens dat gewoon afwachten en met niks terugkomen niet erg verzoenend zou werken. "Hey hey hey, pas op met je brutaliteit" Vertelde ze hem, zijn grijns beantwoordend. Hij leek toch wel een stuk meer haar ding dat ze gedacht had. Hij durfde in ieder geval met haar mee te spelen. Myrtlepaw stond op, liep langs de kater en streek speels met haar staart over zijn nek en schouders. "Ik vertel ze wel dat ik samen met jou een verdwaalde rogue heb weggejaagd. Jij lijkt me precies het type om de held uit te hangen." Vervolgde ze lachend terwijl ze tussen de bomen door verder liep, stiekem hopend dat hij mee zou komen.

De grijns op zijn gezicht werd groter. Een verdwaalde rogue "verjagen"? Hij mocht haar wel. Dat ze hem het type vond om de held uit te hangen was vast geslijm, want ze kenden elkaar niet eens. Ondanks dat zag hij dit wel zitten, vandaag met Myrtlepaw optrekken. Ze leek hem avontuurlijk en dat was genoeg om zijn interesse te wekken. Bovendien kon hij wel wat afleiding gebruiken. Het nare gevoel in zijn borst was namelijk nog niet verdwenen. "Hmm okay okay." deed hij alsof hij erover nadacht. "Vooruit dan maar. Hoe zag de rogue eruit? Tja, ze moesten wel een duidelijk verhaal hebben. Anders vielen ze zo door de mand.

Hij kwam mee, en leek zelf mee te willen doen met het plannetje. Myrtlepaw dacht even na, het moest natuurlijk wel geloofwaardig blijven. "Jong, witte vacht... groene ogen. Hij was niet heel groot maar wel dapper genoeg om ons te blijven testen." Bedacht ze hardop terwijl ze samen met Hermitpaw tussen de bomen doorliep. "Maar toen jij hem uiteindelijk een klap verkocht besefte hij dat het beter was om er maar vandoor te gaan." Knikte ze langzaam. Ja, dat klonk goed. Het paste niet echt bij haar onschuldige plaatje als zíj de rogue had geslagen. Zo, nu dat geregeld was konden ze overgaan om de echt belangrijke dingen: "Dus, aangezien je meedoet lijk je me een minder brave jongen dan ik eerst gedacht had. Heb ik daar gelijk in?" Vroeg ze, hem aankijkend met een ondeugende twinkeling in haar ogen.

Dat klonk nog best geloofwaardig. Geen groot gevecht, gewoon een klap en weg was de rogue. Hij was ook nog maar een moon apprentice, dus ze moesten het niet te bijzonder maken. Toen ze hem vroeg of hij minder braaf was dan gedacht haalde hij zijn schouders op. "I guess." antwoordde hij een beetje verward. "Lijk ik braaf dan?" zei hij lichtjes beledigd. Ze moest eens weten. Het was niet alsof hij de grootste regelbreker was, maar er waren er niet veel die bij de Twolegplace waren geweest. Even was hij geneigd om daar over op te scheppen, maar dan zou ze weten dat hij Crab had opgezocht en nog erger: dat ze vrijwillig in BloodClan was gebleven. En daar over praten had hij geen zin in, zeker niet met iemand die hij amper kende.

Oh, ze had een gevoelig puntje geraakt. Hermitpaw reageerde een beetje beledigd en vroeg of hij dan braaf had geleken. Myrtlepaw grinnikte een beetje. Zíj wist dat ze er onschuldig en braaf uitzag, dat was haar vermomming en de manier waarop ze zo vaak haar zin kreeg. "Oh nee hoor. Ik nam het gewoon aan vanwege je mentor en omdat je in je eentje aan het jagen was." Mauwde ze plagerig terwijl ze een beetje vooruitliep. Hij was wel leuk, en het was grappig om te zien waar hij beledigd om raakte. "Maar bewijs dan maar het tegendeel, ben je niet braaf?" Lachte ze.

Natuurlijk, het lag allemaal weer aan Crystalshell. Er kon ook nooit iets goeds van haar komen. Anderen zagen hem nu zelfs als een braaf sloofje die alles maar gewoon deed. Althans, dat maakte hij ervan. Toen ze hem om bewijs vroeg dacht hij even na. Had hij hier wel zin in? Die twijfel verdween al snel toen hij besefte dat alles beter was dan in zelfmedelijden wegkwijnen. Dus vooruit dan maar. Hij ging het vandaag voor de verandering gewoon een keer leuk hebben. "Zeg jij het maar. Ik ben degene die de jonge, witte Rogue heeft geklapt." antwoordde hij met een wat geforceerde lach. Maar dat maakte niet uit. Fake it 'till you make it, werd er weleens gezegd. En dat leek hem een prima aanpak.

Hij was nog niet zo losjes als ze zou willen. Er was duidelijk iets waar ze hem bij had gestoord, en hij hield nog een muur op. Maar Myrtlepaw was vastberaden om die muur te doorbreken en Hermitpaw net zo open te laten zijn als zij was geweest. In plaats van een reden te geven gaf hij haar een irritant antwoord terug op haar irritante vraag, dat waardeerde ze ergens wel. Myrtlepaw grinnikte een beetje. "Dat heb je zeker, sterke jongen. Het was erg dapper en iedereen zal het weten." Mauwde ze met een overdreven zangerig stemmetje. "Ik geloof wel dat je wat zelfstandigheid in je hebt... In tegenstelling tot sommige apprentices. Misschien moeten we die er gewoon nog een beetje uit zien te krijgen." Glimlachte ze er achteraan terwijl de twee jonge katten door het dunne bos heen wandelden.

Gelukkig ging ze mee in zijn matige poging om leuk de doen. Jaja, hij was dapper en dat gingen ze van de daken schreeuwen. Nou, hopelijk niet, want zó groot hoefde het allemaal ook weer niet. Zijn mentor zou hem bijvoorbeeld nooit geloven en dan waren ze erbij. Toen de poes zei dat hij zelfstandigheid in zich had kwamen zijn oortjes benieuwd omhoog. Blijkbaar moesten ze dat er "uit zien te krijgen". Een overdreven zucht verliet zijn mond. "Je klinkt net als Crystalshell. Die denkt ook dat ze me kent." het kwam er speels uit, maar er lag wel een gefrustreerd randje omheen. Niet richting Myrtle, maar eerder naar zijn mentor. "Geloof me Myrtle. Je hebt geen idee wat er in mij zit, al heb je misschien wel goed gegokt. Ik doe inderdaad waar ik zelf zin in heb." Zo, dat was er ook weer uit. Met een uitdagende blik keek hij haar aan. Eigenlijk was ze best vervelend, hem een beetje proberen te doorgronden. Newsflash: ze was maar een moon ouder en dus echt niet zoveel wijzer. Maar ondanks dat voelde hij dat er - ironisch genoeg - wel meer in haar zat. Ze was in ieder geval minstens interessant.

Blijkbaar zocht ze te diep in hem, en dat leek Hermitpaw niet te kunnen waarderen. Myrtlepaw rolde een beetje met haar ogen toen hij zei dat ze dácht hem te kennen. Nee, ze kende hem niet, maar ze wist heus wel hoe katers van zijn leeftijd waren. "Oké, ik ken je niet. En ik heb geen idee wat er in je zit." Mauwde ze met een licht spottende ondertoon. Ze bleef vriendelijk, maar maakte wel duidelijk dat ze niet zomaar alles zou slikken. "Je bent duidelijk geen fan van je mentor, onze grootse deputy." Grijnsde ze. Eigenlijk had ze helemaal geen mening over de kattin, ze wilde gewoon het spelletje meespelen met Hermitpaw. "En ik snap wel waarom, warriors denken altijd dat ze ons begrijpen en dat zijzelf enorm boven ons verheven zijn." Zelf had ze het daar niet zo op. Myrtlepaw vond het belachelijk dat ze moest luisteren, alleen maar omdat dat hóórde.

Natuurlijk moest ze weer even reageren op zijn statement. Hij wist niet zeker of hij het grappig of irritant vond. Toen ze begon over Crystalshell luisterde hij wantrouwend toe. Ging ze hem proberen om te praten? De meesten waren namelijk wel fan van hun deputy. Hij ontkende ook niet dat ze haar taak niet goed deed. Als mentor was ze gewoon vervelend.. Maar toen Myrtle hem leek te begrijpen verdween dat wantrouwen. "Ja, precies dat!" bracht hij uit. Eindelijk iemand die hem begreep. Hij was dat schaapjesgedrag van de andere apprentices helemaal zat. "Natuurlijk moeten we nog veel leren weetje, maar dat rondgecommandeer slaat nergens op. We zijn geen kittens meer." Zijn stem klonk steeds enthousiaster en zelfverzekerder. Het was fijn om hier met iemand over te kunnen praten. Zijn zus zou het hier dus totaal niet mee eens zijn.

Bingo, Hermitpaw dacht er precies hetzelfde over. Ze haatte het dat er altijd wel iemand was die haar wist te vertellen hoe ze dingen beter kon doen. Zoals hij al zei: Ze was geen kitten meer. Ze kon haar eigen beslissingen maken. En zelfs toen ze wel een kitten was had Myrtlepaw al veel voor zichzelf moeten doen, daar had haar moeder wel voor gezorgd, dus ze wist echt wel waar ze het over had. Als geen ander wist ze dat warriors geen niet de perfecte goden waren die ze altijd genoemd werden in verhalen. En nu ze eindelijk iemand had om die gevoelens bij te luchten groeide haar zekerheid allen maar. "Juist! Maar ze denken nog steeds dat we te stom zijn om zelf een besluit te nemen." Ze wilde nog meer zeggen maar plotseling hoorde de lapjespoes een onheilspellend geluid uit één van de bosjes komen: Vreemd, zwaar gehijg. "Hoor je dat? dat is niet goed... Rennen!" Schreeuwde ze en nog voordat ze keek wat Hermitpaw deed zoefde ze er al vandoor. Vandaag zou ze niet opgegeten worden, dat zou deze goede ontmoeting wel een beetje verpesten.

Nog voor hij op haar kon reageren hoorde hij gehijg uit de bosjes komen. Hij had zijn hoofd nog niet gedraaid en ze was al weg. Myrtle was 'm gewoon gesmeerd, zonder hem en zonder ook maar te weten waar ze voor wegrende. En dat had hij misschien ook beter kunnen doen, want er kwam een groot beest tevoorschijn. Was dit een hond? Hij had weleens een hond samen met een Twoleg van veraf gezien, maar nooit zo groot. Even stond hij volledig in shock naar het dier te kijken, zijn spieren strak van de spanning. Maar toen de hond gevaarlijk begon te grommen namen Hermit's instincten het weer over en schoot hij achter Myrtlepaw aan. Hoewel hij haar niet kon zien wist hij haar geur te volgen. Tot zijn schrik hoorde hij dat de hond hem achtervolgde. Werd er nou op hem.. gejaagd? De gedachte alleen al maakte hem misselijk. Hij was verdomme geen prooi. Met een korte blik naar achteren zag hij dat de hond hem langzaam begon in te halen. Hij mocht van geluk spreken dat hij precies vandaag had besloten om naar het enige stukje bos op het territorium te gaan, want van wat hij had gehoord konden deze smerige beesten niet klimmen. Zo snel als hij kon schoot hij een boom in, hoog genoeg om veilig te kunnen staan. Met grote ogen keek hij naar de hond die gefrustreerd beneden op hem zat te wachten. Hij kon geen kant meer op. Waar Myrtle nu was was hem een raadsel, maar ze was momenteel wel de enige die hem kon helpen, al rekende hij daar niet op. Ze had hem zomaar achtergelaten. Wat een lafaard.

Ze had al een heel eind gerend voordat ze besefte dat Hermitpaw haar niet volgde. Verdomme, wat was die idioot aan het doen? Dacht ie soms dat hij die hond zelf aan zou kunnen. Even schoot de duistere gedachte door haar kop om hem gewoon aan zijn lot over te laten, niet haar schuld dat hij niet kon rennen. Maar nee, dat kon ze niet doen. Ze had eindelijk iemand gevonden die haar een klein beetje leek te begrijpen. Met een geërgerde zucht en compleet tegen haar karakter in draaide Myrtlepaw zich om en begon ze terug te lopen, op het geluid van de blaffende hond af. Ze zag het beest vanaf een afstand tegen een boom aan staan, met zijn voorpoten tegen de stam. Oh Starclan, dit was zeker hoe ze dood ging. Myrtlepaw keek omhoog en zag haar crèmekleurige maatje in dezelfde boom schuilen. Wat een stommerd. De hond scheen niet te kunnen klimmen, dus het zou maar een kwestie van tijd zijn voordat hij het opgaf en besloot dat zij de betere snack was. Moest ze teruggaan naar het kamp? Hulp halen? Ze keek Hermitpaw aan en wist dat ze hem niet alleen kon laten, hij zou sowieso gaan proberen te ontsnappen. Maar ze kon ook zijn aandacht niet trekken, dan zou dat rotbeest haar opvreten. Terwijl zij nog steeds nadacht werden de bosjes naast haar opeens uit elkaar getrokken. Gek van de schrik verstopte Myrtlepaw zich in door tegen de grond te gaan liggen, een twoleg! Het rare beest liep snel op de hond af en sprak iets onverstaanbaars terwijl hij het best bij zijn halsband pakte en wegtrok van de hond. Ze waren gered. Myrtlepaw wachtte een tijdje totdat ze echt weg waren en liep toen op de boom af. "Volgende keer kun je beter luisteren als ik zeg dat je moet rennen."

Met veel geluid kwam er nog iets veel ergers uit de bosjes verschenen: een twoleg. Hermitpaw zette zich al schrap voor een aanval, maar er werd geen interesse in hem getoond. In plaats daarvan pakte de twoleg de hond bij zijn halsband en trok hij het beest weg. Zelfs een paar lange momenten nadat ze al weg waren zat de apprentice nog verstijfd in de boom. Wat als ze terugkwamen met meer? Of wat als ze Myrtlepaw te pakken hadden? Hij schrok dan ook toen er weer iets tevoorschijn kwam, maar tot zijn opluchting was het de poes zelf. Met een sprong landde hij op de grond, nog wat wantrouwend over de hele situatie. Hij was wel erg blij dat ze oké was. Maar toen ze begon te praten staarde hij haar vol ongeloof aan. "Sorry?" stootte hij uit. Hij had het kunnen weten. Ze was net als alle anderen een lafaard, en ook nog eens een trut. "Als ik die boom niet in was gegaan dan was je dood, hoor je me?" zei hij kwaad met een overslaande stem. Verder kwam er niets meer uit zijn mond. Daar was hij te sprakeloos voor. Hoe kon ze zo zijn? In plaats van kritiek geven had ze hem moeten omhelzen ofzo. Ze hadden het hier levend uitgebracht en dat was verdomme een wonder.

De opmerking was er opeens uitgekomen, het was helemaal niet haar bedoeling geweest. De spanning van het moment en de adrenaline die ze gevoeld had hadden haar nogal gevoelloos gemaakt. Ze keek Hermitpaw aan en zag dat hij boos werd, wat op zich wel terecht was. Myrtlepaw schaamde zich voor wat ze gezegd had, als hij niet achter was gebleven was zij waarschijnlijk ook gepakt door de hond. "Ja, ik hoor je." Miauwde ze met een klein stemmetje en waterige ogen, ze haatte het op zo toegesproken te worden, zeker als het terecht was. Voorzichtig kwam ze naar voren en legde haar kop tegen zijn schouder. "Ik ben soms gewoon... stom." Besloot ze terwijl hij lijfje een beetje trilde. Het was zo eng geweest, ze had gedacht dat ze doodging.