There's no beginning to the story

In plaats van tegen hem in te gaan zette ze een klein stemmetje op en werden haar ogen waterig. Shit, hij had het weer voor mekaar. Maar ze had dan ook wel iets heel ergs gezegd.. Toen ze haar kop tegen zijn schouder legde was hij al helemaal verward. Hij was nog boos op haar, maar voelde ook een warm gevoel van vertrouwen. Was hij eigenlijk nog wel boos op haar? Ze trilde helemaal en was nu eigenlijk best zielig. Troostend duwde hij zijn kop kort tegen de hare. "Gewoon nooit meer zoiets zeggen." zei hij kortaf, maar met een zachte stem. Hijzelf was ook nog behoorlijk in shock van wat er was gebeurd.

Ze deed wel eens alsof ze zielig was om te krijgen wat ze wilde, maar dit was anders. Op dit moment voelde ze zich echt hulpeloos en slecht. Ze verwachtte eigenlijk dat Hermitpaw haar weg zou duwen, in plaats daarvan legde de kater juist even troostend zijn kop tegen die van haar. Heel even voelde ze zich veilig, op haar gemak bij iemand die ze nauwelijks kende. "Ik weet het, ik was gewoon in de war." Sprak ze voorzichtig terwijl het gevoel dat ze moest huilen afnam. Toen Myrtlepaw zeker wist dat ze niet meer in tranen uit zou barsten keek ze hem weer aan. "Waar dacht je aan? Toen hij je bijna pakte bedoel ik." Vroeg ze plotseling.

Het was oké, ze was gewoon in de war. Even begon hij zich te schamen voor hoe boos hij had geklonken. Aan de andere kant had zij ook iets stoms gezegd, dus stonden ze quitte. Toen Myrtle hem vroeg waar hij aan had gedacht wist hij niet goed wat te zeggen. Er was zoveel door hem heen gegaan, en alleen maar vreselijke dingen. Voorzichtig maakte hij zich van haar los. Hij had ruimte nodig. Er was één gedachte die er bovenuit sprong en dat was er niet een die je zou verwachten. "Ik dacht natuurlijk aan dood gaan.." Er lag nog een brok in zijn keel. Dit was moeilijker dan verwacht. "Maar ik dacht vooral aan hoe er letterlijk op me werd gejaagd.. net zoals wat wij met onze prooi doen." huiverde hij. Onwennig kneedde hij met zijn poten de grond. "Het laat je gewoon nadenken." Zelf wist hij ook niet zo goed wat hij hieruit moest halen, maar het was iets.

Ze kwam langzaam weer tot rust terwijl Hermitpaw terug stapte, het trillen werd wat minder en ze kon hem weer aankijken. Hij had natuurlijk gedacht dat het zijn einde zou betekenen, maar vertelde dat er ook andere gedachtes waren geweest. Myrtlepaw wist niet wat ze moest zeggen, ze had al iets verschrikkelijks gezegd en was bang dat er weer zoiets uit zou komen, waarom had ze deze vraag eigenlijk gesteld? "Laten we naar het kamp teruggaan." Miauwde ze na een korte stilte, zonder op zijn antwoord te wachten begon ze al te lopen. Ze kon hier niet blijven, ook al wist ze dat het veilig was.  

Dat ze niks zinnigs meer zei zei al genoeg: ze vond hem maar raar. Niet dat dat hem ook maar iets boeide. Hij had geen goedkeuring nodig, zeker niet van iemand die het toch niet ging begrijpen. Met een knikje bevestigde hij dat teruggaan een goed idee was. Hij wilde niets liever dan zich opkrullen in zijn nest en even gewoon niks te hoeven doen. Pas na die gedachte merkte hij hoe moe hij eigenlijk was, wat het verlangen alleen nog maar versterkte. "Goed idee."