Everything comes back to you

Misschien was het zwak van hem geweest, zwak om weer in te geven en het beeld van Gorse te volgen. Hij was langs zoveel katten gerend, sommigen begroette hem, maar hij zei niks terug. Hij bleef het beeld van Gorse volgen. Er was niets wat hem moest afleiden, anders was hij hem weer kwijt. ”Wacht nou!” riep hij hulpeloos naar voren, naar waar Gorse aan het rennen was. Hij was juist altijd een betere renner geweest dan Gorse, waarom kon hij hem nu dan niet eens bijhouden? Hij zette er een tandje bij, voelde zijn longen meer en meer branden bij iedere stap die hij zette. Hij moest niet opgeven, hij kon niet opgeven, niet deze keer. Zijn poten brachten hem verder en verder, tot hij bijna door zijn poten zou gaan zakken. En toen stopte Gorse, hij stopte met rennen en keek achterom naar hem. Hij versloomde zijn pas langzaam en keek naar de kater vanaf een afstandje. Hij was levensecht, alsof alles nooit was gebeurd en ze samen waren wezen rennen. Hij keek naar hem met een brede glimlach op zijn snuit en tikte een bloem aan met zijn poot. Bloemen. Zijn belofte, natuurlijk. ”Gorse…” fluisterde hij zachtjes terwijl hij dichterbij stapte en hij bleef. Hij was er, hier. Recht voor zijn neus. Hij was bang voor wat er zou komen, dit was te goed om waar te zijn. Dat kon niet anders. Voorzichtig drukte hij zijn kop tegen de kater aan. En het voelde echt, het voelde zo, zo echt. Tranen vormden zich in zijn blauwe ogen terwijl hij zijn kop dichter in de vacht van de kater duwde. ”Ik heb je zo gemist..” fluisterde hij zachtjes, waarna hij opgelucht adem haalde. ”Ga niet weg, alsjeblieft. Ik kan niet- ik kan dit niet nog eens. Ik- Ik heb je nodig Gorse. Alsjeblieft.” sprak hij met hevige emotie in zijn stem, de laatste woorden zelfs smekend, maar Gorse bleef stil. Gorse sprak geen woord, maar bleef er gewoon staan, accepteerde alles wat hij deed.

Hij wist niet hoelang hij er had gezeten. Hoelang hij praatte tegen een Gorse die toch niet antwoordde, maar toen hij opkeek? Was het donker. En Gorse was weg. Hij wist niet hoe, want Gorse was hier letterlijk nog vijf seconden geleden nog. De paniek overspoelde hem weer, de rouw die weer terug kwam als een mokerslag. Hij beet op de binnenkant van zijn wang, hij wilde niet huilen. Hij wilde dit niet doen. Hij liet zich verslagen vallen in het donkere bloemenveld, met alleen het maanlicht die de omgeving verlichtte. Als hij hier bleef dan- dan zou hij vanzelf weer komen, toch? Hij zou hem toch niet hier laten? Hij zou hem niet zomaar hier achterlaten, toch? Een rilling ging over zijn rug, het was hier kouder dan in het kamp, maar weg gaan zou hij niet doen. Dat was duidelijk.

- OPEN

OOC: De 'Gorse' die Falcon ziet zijn puur hallucinaties omdat hij een ernstig slaaptekort heeft en getraumatiseerd is. Dit is dus niet Gorse vanuit StarClan en alles wat er gebeurt, gebeurt eigenlijk gewoon in zijn hoofd. Dit is dus puur een verzinsel van Falcon's brein :>