Read my mind.

Als er één plaats in zijn kopje was blijven hangen dat zijn vader aan hem had laten zien tijdens hun tour door het territorium en alles wat eraan grensde, dan was het wel Fourtrees. Het was een lange wandeling geweest van hun kamp naar daar, maar Copperpaw’s vermoeidheid en zijn zwoegende flanken waren beiden versoepeld toen hij zijn kop in zijn nek had gelegd en naar de majestueuze eiken had gekeken die ver boven hem uittorenden. En dus was de rode tabby vandaag weer naar die plek getrokken. Zijn vader had andere taken te vervullen en hij had Copperpaw een dagje vrij gegeven. Zijn vader had aangegeven dat Copperpaw het jagen inmiddels goed onder de poot begon te krijgen en dat ze binnenkort zouden overgaan naar wat geavanceerdere technieken, maar dat hij Copperpaw eerst wilde leren hoe hij fatsoenlijke grenspatrouilles moest doen. En daarna zouden ze eindelijk aan de vechttechnieken beginnen. Copperpaw kon niet wachten! Maar goed, eerst nog de andere verplichte dingen die hij moest leren. En de gebruikelijke taken voor een apprentice die hij niet echt aangenaam vond, maar waar hij zeker ook niet over klaagde. De trek naar Fourtrees duurde naar zijn idee vrij lang en even was hij bang dat hij de weg kwijt was geraakt, maar uiteindelijk kwamen de drie geuren van de andere Clans hem tegemoet en wist hij dat hij goed zat. Hij legde zijn kopje weer in zijn nek toen hij de bomen tegemoet kwam lopen en een glimlachje spreidde zich om zijn lippen. Nee, hij dacht niet dat hij dit zicht ooit beu zou worden.

Het ene moment was hij nog aan het genieten van het uitzicht, het volgende moment werd hij benaderd door iemand die hem streng toesprak. De woorden waren niet helemaal duidelijk voor hem, maar het was duidelijk wat voor emotie ze er achter wilde plaatsen en hij keek haar rustig terug aan. Ze was van een andere Clan, dus ze kon hem onmogelijk vertellen wat hij wel en niet mocht doen. Hij mocht hier naar zijn eigen idee gewoon zijn, daar had ze niks over te zeggen. “ThunderClan, ja,” antwoordde hij dan ook op een licht sarcastische toon. “Of mijn hele leven moet een leugen zijn en ik ben stiekem een RiverClanner die in het geheim is opgegroeid in ThunderClan, maar die kans lijkt me klein.” Hij zou het niet bepaald leuk vinden als hij nu nog zou uitvinden dat hij een half-Clanner was, maar hij wist dat zijn ouders zijn echte ouders ook waren en dat hij honderd procent ThunderClan was. En dat vond hij prima zo. “Mag ik vragen waarom u me aankijkt alsof het een schande is dat ik van ThunderClan afkomstig ben?” vroeg hij op een defensieve toon, maar in zijn koperkleurige ogen was duidelijk de verwarring te zien die hij voelde. Wist deze she-cat soms iets over hem dat hij zelf niet wist? Want dan mocht ze hem dat nu gerust vertellen.