We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
"You will never know what will come from your actions but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw
Ze verveelde zich. En daarom had ze besloten om een uitstap te maken, richting de Fourtrees. De laatste keer dat ze naar die plek was gegaan, was tijdens de Gathering. En ze wist nog goed hoe hectisch dat was afgelopen. Ze was in de tussentijd te druk bezig geweest met trainen en patrouilleren. Eveningglow nam haar trainingen heel serieus, maar dat vond Lionpaw des te beter. Ze wou koste wat het koste een goede warrior worden, en hard trainen hoorde hier nu eenmaal bij. Lionpaw had besloten de laatste afstand al rennende af te leggen. Ze gleed pas terug tot stilstand toen de vier grote bomen in haar zichtveld kwamen. Haar goudkleurige ogen kregen een opgeluchte glans. Een zucht verliet dan ook haar bekje toen ze volledig tot stilstand was gekomen, in het midden van de Fourtrees. Ze keek in het rond, zich de avond van de Gathering nog goed herinnerende. Hoe kon ze nu vergeten hoe stom Rootpaw tegen haar had gedaan.. Simpelweg omdat ze zich bij het gesprek tussen haar en Pepperpaw had gevoegd. De Shadowclan apprentice was onder de indruk geweest van de verdwijning van Tallstar, kon ze zich herinneren. Door haar stroom van gedachten had Lionpaw niet door dat er nog een aanwezigheid was komen optreden.
Veel tijd had hij nu niet meer gehad om meer buitenterritoriumse trips te maken, maar soms was het puur om even bij te trekken. Het was veel informatie die er in zijn kopje werd gestampt met allerlei kruiden en wat ze deden en hij hield van Rout hoor, ze was de grootste schat die er was. Maar met Shatteredice die weg was, de problemen van ShadowClan en zijn persoonlijke problemen, vond hij het fijn als hij af en toe even de rust kon pakken en even zijn eigen dingetje te doen. Voor even, hij kon natuurlijk niet te lang wegblijven. En onderweg probeerde hij altijd dingen te oefenen. Verschillende kruiden en wat ze konden en deden, zodat hij een beetje het idee had van hoe en wat. Hij was alleen maar bij de fourtrees geweest alleen, nog niet op de gathering. Volgende keer wilde hij er wel graag bij zijn, als hij meer wist. De vorige keer was hij nét medicine cat apprentice geworden, het was nog een beetje spannend toen. Nu hij meer wist kon hij er met meer zekerheid gaan staan en laten zien aan alle andere clans dat hij écht de nieuwe medicine cat apprentice was van WindClan, want hij had wel gehoord dat Stallionstar het had benoemd tijdens de gathering, dat ze een nieuwe medicine cat apprentice hadden. Bij de Fourtrees zag hij een rood-witte vacht, zo eentje zoals hij zelf ook had, maar dan langhariger. De geur van ThunderClan bereikte zijn neus, waardoor hij een licht glimlachje op zijn gezicht kreeg. Tot nu toe had hij alleen maar aardige en goede katten ontmoet uit ThunderClan, dus hij zag ook niet in hoe het zou kunnen zijn dat deze kat dan een ander verhaal zou zijn, toch? Dus met een vriendelijke glimlach op zijn snuit naderde hij de poes. Ze leek wel een beetje rond zijn leeftijd te zitten, misschien een maan jonger of ouder, maar niet veel jonger of ouder dan hem. Of hij was slecht in schatten, natuurlijk. ”Hoi!” sprak hij met een brede glimlach tegen de rode poes, terwijl hij zijn staart hoog en vriendelijk in de lucht hield. ”Wat doe je hier?” vroeg hij vervolgens, oprecht geïnteresseerd, want dat was wie hij was. Altijd geïnteresseerd en nieuwsgierig.
"You will never know what will come from your actions but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw
De vrolijke begroeting had ze niet zien aankomen, waardoor ze geschrokken opsprong en met een overeind staande vacht zich omdraaide. Een eveneens rood met witte kat stond daar, afkomstig van Windclan als haar neus het goed had. Hij leek haar niet gevaarlijk of kwaad, integendeel zelfs, zijn vriendelijkheid werkte bijna aanstekelijk. Lionpaw glimlachte even schaapachtig, ergens een schaamtegevoel hebbende dat ze hem niet eerder had opgemerkt. "Hey," miauwde ze terug, wiebelende met haar oortjes terwijl ze har amberkleurige blik in de zijne priemde. Hij had blauwe ogen. Het was best grappig, het leek alsof ze haar spiegelbeeld zag. Nouja, de mannelijke versie dan, en kortharig. De Windclan apprentice stelde algauw een vraag, waarop Lionpaw allereerst antwoordde door haar schouders op te halen. "Ik ben hier, uh, voor afleiding." miauwde ze. Ze zag niet in wat voor gevaar hij voorstelde, dus eerlijk zijn kon geen kwaad right? Niet slecht bedoelt, maar hij kwam nu eenmaal niet over alsof hij haar elk moment in de haren kon vliegen. "Ik wou de Fourtrees nog eens zien." voegde ze er nog aan toe, haar blik in het rond glijdende vooraleer ze hem terug aankeek. "En jij?"
De jonge rood-witte poes schoot meteen op, geschrokken van zijn woorden. Met een opgepoofte vacht, want ze was natuurlijk nog niet poof genoeg haha. De langharige vacht was nog groter geworden, waardoor ze onderhand aan het verdrinken was onder haar vacht. Hij grinnikte even zachtjes bij de reactie van de rood-witte poes, zo eng was hij toch ook wel niet? Tenminste, hij zag er niet heel gevaarlijk uit. Vaak liet hij katten niet schrikken. Naja, goed hij had Ardent en Settled toen bang gemaakt omdat hij een geest na deed. Zonder dat ze wisten dat hij een geest na deed. Dat was de enige keer dat hij katten echt bang had gemaakt. Hij keek even kort naar zijn vacht, hij had geen rare vlekken ofzo op zijn vacht zitten toch? ”Hey,” sprak de poes terug tegen hem, waardoor hij haar een vriendelijke glimlach terug gaf. Ze haalde even haar schouders op toen hij vroeg wat ze hier deed. Sommige katten kwamen hier echt met een bepaalde reden, terwijl andere katten hier gewoon voor de lol kwamen. ”Ik ben hier, uh, voor afleiding.” klonk er van de poes af, waarop hij even zijn kopje even iets kantelde. Huh? Afleiding? ”Afleiding voor wat?” vroeg hij, oprecht geïnteresseerd aan de poes. Wie weet kon hij best wel een beetje helpen? Misschien ook niet, maar goed, dan had hij het wel geprobeerd niet waar? ”Ik wou de Fourtrees nog eens zien.” sprak ze vervolgens aan van de poes, waarop hij even langzaam knikte op de woorden. Dat klonk best wel logisch, dat had hij ook aan het begin heel erg gehad! Maar nu had hij gewoon soms even het gevoel dat hij even het kamp moest ontsnappen. ”En jij?” kwam de vraag van de poes af, waarop hij even breed glimlachte. ”Ik had even lucht nodig, frisse lucht, weet je wel?” sprak hij met een grinnik tegen de poes, terwijl hij even op zijn plaats trippelde en zijn staart even enthousiast heen en weer te zwiepen. ”Even weg van alle trainingen enzo, weet je wel!” sprak hij met een grinnik tegen de ThunderClanner. ”Oh, ik ben Falconpaw trouwens!” sprak hij met een brede glimlach tegen de rood witte poes.
"You will never know what will come from your actions but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw
De kater vroeg haar waarvoor ze afleiding kwam zoeken. Maar nog voor ze kon antwoorden, vervolgde hij al. Hij gaf toe dat hij een frisse neus kwam halen, weg van alles. Weg van zijn trainingen, merkte hij ook op. Lionpaw voelde een steek van jaloezie. Ze kon maar wensen dat ze wegliep van haar trainingen... Ze had er geen op de moment. De rood-witte kattin onderdrukte een zucht en zette weer een vrolijke gelaatsuitdrukking op haar snoet. Ze had geen tijd om droevig te zijn. "Je weet wel, van alle bezigheden. De drukte in het kamp enzo." Ze glimlachte terwijl ze haar amberkleurige blik in de zijne priemde. Ze wou niet liegen. Stiekem liep ze weg van haar eigen gedachten. Lionpaw had gehoopt met naar de Fourtrees te gaan ze aan andere dingen zou denken. Misschien wel goed dat ze de kater was tegen gekomen, dan hield ze zich tenminste niet bezig met wat haar dwarszat. Hij sprak dat zijn naam Falconpaw was. Een belletje ging rinkelen. "Oh, ben jij niet medicine cat apprentice? De leerling van Routnose?" vroeg ze, toch best trots over hoeveel kennis ze had over de andere Clans. Vervolgens besefte ze dat ze zichzelf nog niet had voorgesteld. "Oei sorry, mijn naam is Lionpaw." Ze lachte even schaapachtig.
Hij wist wel dat de meeste katten hier kwamen om even dingen over hun clan te vergeten. Was dat niet ook voor hem de hele reden geweest dat hij hier aan het rondlopen was? Persoonlijke problemen en om de stress even van zich af te laten gaan. Het was soms even een ding dat vrijwel iedere kat even nodig had om bij te komen, niet waar? De rood-witte poes voor hem was hier voor afleiding, een bekende term. Hij was hier immers zelf ook voor afleiding. Maar de manier van afleiding was voor sommige katten meteen heel erg anders. "Je weet wel, van alle bezigheden. De drukte in het kamp enzo." klonk er met een glimlach van de rood-witte poes af, waarop hij even begrijpend knikte. Natuurlijk was dat zo. Hij vond het meestal wel echt heel erg leuk hoor het drukte in het kamp. Hij vond dat vaak juist wel fijn, maar het was eerder de sfeer die er op dit moment hing in het kamp, de spanning, waardoor hij er liever niet constant zijn tijd spendeerde. Hij stelde zichzelf voor aan de poes, samen met de reden waarom hij hier was. Ook voor afleiding. Een pauze voor zijn trainingen. "Oh, ben jij niet medicine cat apprentice? De leerling van Routnose?" klonk er van de poes af, waarop hij even grinnikte en even knikte. Hij was er erg trots op hoor, maar hij liep er niet mee te koop. Het was niet het eerste wat hij deed, hij ging zichzelf niet steeds voorstellen als 'dé medicine cat apprentice van WindClan'. Hij was nog steeds Falconpaw. "Oei sorry, mijn naam is Lionpaw." klonk er met een schaapachtige glimlach van de ThunderClanner af, waarop hij met een warme glimlach naar de poes keek. "Aangenaam kennis te maken met je, Lionpaw." sprak hij met een brede glimlach naar de poes. Hij hoopte stiekem eigenlijk niet dat hij ál te bekend stond bij de andere clans, puur om het feit dat ze vaak dan meteen anders naar hem gingen kijken. Maar ondanks alles was hij gewoon nog Falconpaw. Hij was niet speciaal, hij was een doodnormale jongen die toevallig wat leerde om katten te helpen. "Ik ben inderdaad de leerling van Routnose, maar nog niet zo heel lang hoor." sprak hij met een grinnik tegen de andere poes. Hoelang was het nou al geweest? Twee, bijna drie manen? Dat viel nog heel erg mee. En hij moest ook nog gewoon trainen. "Hoelang ben je al apprentice? Geniet je een beetje van de vrijheid die je inmiddels hebt gekregen?" vroeg hij met een grinnik aan de poes. Oh hij was meteen helemaal los gegaan bij het feit dat hij apprentice was. De hoeveelheid katten die hij in die eerste manen had ontmoet.. was niet normaal geweest. Van allerlei clans, maar ook wel heel speciaal - de Tribe. Maar goed, daar wisten de andere clans, behalve Pepper, niks van af.
Liondance
Member
Chi 577 Actief "Wherever life plants you, bloom with grace."
"You will never know what will come from your actions but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw
De ander zei dat het aangenaam was om met haar kennis te maken, waarop ze breed lachte en een zachte "insgelijks" miauwde. Hij vervolgde dat hij inderdaad in opleiding was tot medicijn kat, waarop ze haar mond lichtjes opende. Wat cool! Zijzelf had altijd al veel respect gehad voor Rousebell en alles wat ze deed. Hoeveel kennis ze wel niet had, over letterlijk álles! Ergens was het ook wat eng, maar dat liet ze achterwege. Als Lionpaw iets eng vond, kreeg ze er automatisch respect voor. Ze zou diens grens nooit schrijden. Haar amberkleurige ogen richtte ze weer op de Windclan apprentice toen hij vroeg of ze al lang leerling was. Ze dacht voor een tel na en haalde haar schouders op. "Bijna vier moons nu.. Maar mijn mentor is redelijk streng en ik leer elke dag nog zoveel bij dat het lijkt alsof ik nog veel moons te gaan heb voor ik warrior word..." miauwde ze eerlijk, een schaapachtige lach op haar snoet toverende. Het was waar tho. Eveningglow liet er geen gras over groeien. Maar ze had het er zelf om gevraagd, dus achteraf klagen was voor niks nodig. En dat deed ze ook niet, ze wou de beste worden en dit was de enige manier om dat te doen. Lionpaw onderdrukte deze gedachten, met haar oortjes wiebelende. "Maar ik kan geloven dat jouw trainingen ook niet simpel zijn... Is het niet moeilijk om alle verschillende kruiden te onthouden? Hoeveel soorten bestaan er zelfs?" vroeg ze, duidelijk interesse tonende in wat later zijn 'beroep' zou worden.
Zelfs als hij geen medicine cat apprentice was geweest, had hij waarschijnlijk in dit gesprek gezeten. Hij was erg sociaal in gesteld, iemand die er van hield om met katten omringd te zijn. En dan maakte het hem niet eens uit welke clan ze waren. Zolang ze aardig tegen hem waren, was hij aardig terug. Zo werkte hij wel zo ongeveer. Hij behandelde katten zoals zij hem ook behandelde. Naja, behalve het aanvallen dan. Want dat wilde hij zoveel mogelijk ontlopen op dit moment als de medicine cat apprentice. Als het kon, zou hij niet gaan vechten. Stoeien was oké, vechten was een no-go. "Insgelijks" klonk er zacht van de rode poes af, waarop Falcon met een brede glimlach naar de poes keek. Hij vertelde dat hij inderdaad de medicine cat apprentice van WindClan was. Haar mond opende lichtjes op die woorden. Ach, hij vond het een hele eer hoor, maar het was niet dat hij dacht dat hij meteen zo ver boven iedereen stond alleen omdat hij de rang had gekregen. Dat was niet wie hij was. Dus hij probeerde het gesprek een beetje te sturen naar haar, want het leven van een apprentice was net zo interessant als zijn leven als medicine cat apprentice. "Bijna vier moons nu.. Maar mijn mentor is redelijk streng en ik leer elke dag nog zoveel bij dat het lijkt alsof ik nog veel moons te gaan heb voor ik warrior word..." klonk er eerlijk met een schaapachtige lach van de ander af. Hij glimlachte warm naar haar, waarna hij zachtjes grinnikte. Gelukkig was Stallionstar nooit echt heel erg hard voor hem geweest. Dat scheelde heel er veel. "Ach, geloof me. Ik hoor nog zoveel warriors die nog steeds aan het leren zijn. Het gaat er om dat je de basis goed weet, daarna leer je altijd nog bij." sprak hij met een brede glimlach tegen de poes. Al kon hij het niet honderd procent zeker weten natuurlijk, want hij zou het niet meemaken. Hij moest echter alles tot in de puntjes weten, anders konden er katten sterven onder zijn poten. "Maar ik kan geloven dat jouw trainingen ook niet simpel zijn... Is het niet moeilijk om alle verschillende kruiden te onthouden? Hoeveel soorten bestaan er zelfs?" klonk er geïnteresseerd van de rode poes af, waarop hij even moest nadenken. Pfoe, er waren er echt heel erg veel. Een nummer zou hij niet eens kunnen noemen. "er zijn er heeel veel, maar ik ken er echt nog niet zoveel hoor." sprak hij met een zachte grinnik. Daar moest hij nog lang voor leren. "Het zou me niets verbazen als ik pas richting de 20 moons of later medicine cat zal worden, het is echt heel veel leren." sprak hij met een onhandige glimlach. En hij wilde natuurlijk ook niet dat Routnose van haar rang zou gaan afstappen, dat speelde ook mee.
Liondance
Member
Chi 577 Actief "Wherever life plants you, bloom with grace."
"You will never know what will come from your actions but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw
De kater had gelijk, maar alsnog wou Lionpaw al voorbij dat stuk in haar leven zijn vooraleer ze volledig warrior was. Ze wou geen doorsnee kat worden later, maar bij de elite horen. Het waren dan ook geen loze wensen, want er hard voor werken was iets wat ze wel écht deed. Ze verdrukte die gedachte en focuste zich weer op wat de kater voor haar te zeggen had. Haar amberkleurige blik hield hem strak in de gaten, het ergens fijn vindende hem bezig te horen. Hij was een aangename aanwezigheid, ergens had ze geen spijt hem hier tegen te komen. Het was fijn om eens met iemand te praten die geen gigantisch ego achter zich had slepen en gewoon recht voor de raap was. Daar konden Sunpaw en Nettleroot nog wat van leren... Zouden alle Windclan katten zo vriendelijk zijn? Falconpaw had haar beeld over zijn Clan in ieder geval wel enkele niveau's omhoog doen schieten. Ze greens toen hij miauwde dat hij nog zoveel te leren had en dat het vast nog wel even zou duren vooraleer hij Medicine cat werd. Lionpaw lachte en spitste haar oortjes. "Nou, Falconpaw, ik heb in ieder geval alle vertrouwen dat jij een uitstekende medicine cat zult worden." miauwde ze. Als hij zo het vertrouwen wist te winnen van andere katten dan kon ze geloven waarom ze hem hadden gekozen. Er was iets van de kater wat haar op haar gemak deed stellen. "Windclan mag blij zijn met je." knipoogde ze er nog aan toe. Spijtig dat hij niet in Thunderclan zat, ze wou wel vaker met hem praten.
Goed hij kon soms best wijze woorden uit zijn bekje duwen. Hij had dan ook wel al meer meegemaakt dan een gemiddelde apprentice. En hij moest natuurlijk ook al relatief vroeg opgroeien om er meer te zijn voor zijn zusje. Om zijn zusje bij te staan op vlakken waar zijn moeder het niet kon. Daardoor was hij sneller volwassen, ondanks dat hij nog steeds wel erg kinderlijk was. Met de juiste katten was hij nog steeds net als een jonge kitten aan het dartelen. En hij was nog net zo nieuws- en leergierig als vroeger. Dat soort dingen kon je gewoon niet uit hem halen, dat was misschien ook wel één van de redenen waarom StarClan hem had uitgekozen als de nieuwe medicine cat apprentice van WindClan. Erg vond hij het natuurlijk niet, hij genoot heel erg van zijn rang. De rode poes tegenover hem was aardig, zoveel ThunderClanners had hij nog niet ontmoet maar dit was zeker wel een leuk gesprek. Ze greens op zijn woorden toen hij sprak dat hij nog een tijdje moest leren, wat de waarheid was. Hij moest nog heel veel leren en hij was niet de snelste leerling met alles. Ze moest even lachen op zijn woorden, waarna ze haar rode oortjes wat spitste. ”Nou, Falconpaw, ik heb in ieder geval alle vertrouwen dat jij een uitstekende medicine cat zult worden.” klonk er van de rood-witte poes af, waarop hij zijn oren warm voelde worden. A-ach. Hij deed gewoon zijn best, meer kon hij niet doen. Daarom draaide hij zijn oortjes ietwat verlegen naar achteren. Hij wilde er niet over opscheppen hoor, hij deed gewoon niet meer dan zijn best. ”Windclan mag blij zijn met je.” Hij voelde zijn oren alleen maar roder worden en liet even een zacht, ongemakkelijk en verlegen lachje uit zijn bek glippen. ”Dankjewel.” sprak hij met een zachte glimlach tegen de thunderclanner. Hij meende zijn woorden ook echt, hij vond de woorden oprecht heel erg lief om te horen. Hij had ze alleen niet verwacht. ”Jij gaat ook een goede warrior worden van ThunderClan, dus je hoeft je geen zorgen te maken. Het zal allemaal goed komen.” sprak hij met een zachte glimlach terwijl hij zijn oren weer naar voren draaide en de poes met warme blauwe ogen aan keek. Hij was al blij dat ze überhaupt een beetje normaal met hem kon praten, sommigen waren heel angstig, anderen heel erg gereserveerd. Dit was gewoon normaal en dat was soms echt iets wat hij miste. Hij was nog steeds Falconpaw en hij wilde niet anders behandeld worden door zijn rang alleen. ”Zolang we allebei hard werken, zullen we allebei onze doelen bereiken.” sprak hij met een brede glimlach tegen de rode poes.
Liondance
Member
Chi 577 Actief "Wherever life plants you, bloom with grace."
"You will never know what will come from your actions but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw
De kater bedankte haar en kaatste de woorden terug, dat ook zij een uitstekende warrior van Thunderclan zou worden. Een kleine glimlach speelde met haar lippen. Het deed goed om die woorden te horen, alsof haar moeite opgemerkt en beloond werd. Al wist de rood-witte poes maar al te goed dat ze dit pas écht kon evenaren als ze het later ver genoeg schopte. Ze schudde onopvallend haar kopje en keek de eveneens rood-witte kater terug aan toen hij sprak. Haar oortjes waren zijn kant opgespitst. Hij zei dat als ze hard genoeg werkten ze beiden hun doelen zouden bereiken. Nogmaals lachte ze, alleen deze keer iets droeviger. "Ik hoop het, ik zou graag mijn vader trots maken." miauwde ze, voor een tel naar boven kijkende. Hierna besefte ze dat Falconpaw vast niet wist dat haar vader gestorven was. Algauw keek ze hem terug aan, ongemakkelijk met haar pootjes schuifelende. "Hij is gestorven toen ik geboren werd en was vroeger deputy van Thunderclan. Net zoals mijn opa dat is geweest.." miauwde ze. Toen ze dat zei leek het wel alsof de logische volgorde was dat zij volgde, wat deels de druk verklaarde op haar schouders. Wat als zij een alledaagse warrior bleef en nooit zo goed werd als haar voorouders? Had ze hen dan gefaald? Was zij dan een mislukking? Lionpaw schudde nogmaals haar kopje, deze gedachte verdrukkende. "Soms lijkt het alsof ik iets moet worden, dat ik geen keuze heb en dat iedereen dat ook van me verwacht. Is dat een gekke gedachte?" besloot ze toch maar te vragen, hopende dat de ander haar nu niet vreemd zou bekijken.
Routnose
Catministrator
Kip 3539 Actief ★You are, I think, an evening star.
The fairest of all stars
Een kleine glimlach verscheen op de lippen van de rood-witte thunderclan poes toen hij sprak dat zij ook een goede thunderclan warrior zou gaan worden. Hij kende dan misschien niet zo veel van ThunderClan, maar als het iets was van wat hij in zijn hoofd had, dan zou ze een goede warrior worden. Hij sprak ook dat als ze allebei hard zouden gaan werken, hun doelen ooit bereikt zou worden, maar daardoor verscheen alleen maar een droevigere lach uit haar. Wat? Was dat demotiverend? Nee toch? ”Ik hoop het, ik zou graag mijn vader trots maken.” klonk er terwijl de poes een moment naar boven keek. Hij voelde het meteen voor haar, want hij wist wat het betekende. Haar vader was in StarClan, zoals de zijne er ook zich daar bevond. ”Hij is gestorven toen ik geboren werd en was vroeger deputy van Thunderclan. Net zoals mijn opa dat is geweest..” klonk er zachtjes, waarop hij even langzaam knikte. Het was iets wat moeilijk was om te oordelen, dat wist hij ook wel. Maar hij wist wel wat ze doormaakte. Soort van. ”Soms lijkt het alsof ik iets moet worden, dat ik geen keuze heb en dat iedereen dat ook van me verwacht. Is dat een gekke gedachte?” Hij schudde vrijwel meteen zijn kopje op de woorden van de poes. Natuurlijk was dat geen gekke gedachte. ”Mijn moeder is de deputy van WindClan,” begon hij rustig te spreken tegen de rood-witte poes, waarna hij even zachtjes lachte. ”Haar vader was de medicine cat van WindClan.” Ja, tijdens zijn medicine cat schap had hij Amberstorm gekregen, een illegaal nestje. ”Mijn moeder heeft daar… geen goede herinneringen aan. Kijkt steeds naar me alsof ik ieder moment een nestje zal werpen bij iemand.” sprak hij met een droog lachje. Dit waren dingen die hij zelfs met Gorsepaw nooit had besproken. Maar het was het feit dat ze zo hetzelfde waren, meer dan dat ze dachten. Hij en Lionpaw. Het was dat ze niet met iemand praatte in de clan, het was gewoon.. dat hij dit eindelijk van zijn hart kon luchten op dit moment. ”Maar wij zijn beter dan dat. Het maakt niet uit wat katten van ons verwachten. Ik ben nog steeds Falconpaw. Ik word niet gedefinieerd door mijn rang. Ik wil dat ze trots op mij kunnen zijn zoals ik ben en niet omdat ik een rang heb gekregen.” sprak hij met een resoluut knikje. Hij zou zich geen druk op zijn schouders laten leggen door zijn moeder, dat was duidelijk. Toen er veel geluiden van vogels boven hen klonk, keek Falcon op. Een hele grote groep vloog over hen heen, waardoor Falcon’s blauwe ogen oplichtte met enthousiasme. Wauw, dat waren er heel veel! ”Kijk!” sprak hij terwijl hij zijn blik omhoog hield. Vogels waren vrij, vogels werden niet gedefinieerd bij enige rangen. Ze waren vrij om te zijn wie ze wilden zijn. En hij zou ook zeker zo blijven wezen denken en enthousiast gebleven, was het niet voor een klodder die hij zo op zijn rug voelde vallen, waardoor hij overeind sprong en met een vies gezicht naar zijn rug keek. ”Bah!” sprak hij met een vies gezicht. Daar ging het mooie moment.
Liondance
Member
Chi 577 Actief "Wherever life plants you, bloom with grace."
De rood-witte poes keek geïnteresseerd de kant op van de eveneens rood-witte kater. Haar amberkleurige ogen knipperden even bij het horen dat ook hij druk had op z'n schouders, vanwege familiebanden. Lionpaw greens even toen hij zei dat zijn moeder bang was dat hij opeens een nest ging werpen. Om te plagen nam ze voorzichtig een stapje naar achteren, waarna ze hem een vrolijke blik gunde en terug dichterbij kwam. "Je klinkt als een echte medicine cat." miauwde ze, de twinkeling in haar oogjes niet onderdrukkende. "Wie weet komen we elkaar later wel tegen op de Gathering. Ben benieuwd wat er dan van ons geworden is." Ze beeldde het zich al in, Falcon die zich bij de medicine katten voegde en zij die zich op de grote rots waagde, bij de leiders. De gedachte alleen al deed haar poten en vacht tintelen van adrenaline. Maar het was nog ver weg, ze moest eerst zien dat ze gewoon al een warrior werd. En dat ze ook daarna haar best bleef doen. Al zag ze het niet gebeuren dat ze over een paar manen lag te luieriken bij de Sunningrocks. Dat zat gewoon niet in haar systeem. Ze was een harde werker en kon meestal niet langer dan een paar minuten stilzitten.
Toen zijn blik naar boven ging, volgde ze diens voorbeeld. Gefascineerd keek ze naar de hele groep vogels die voorbij kwamen gevlogen. Hoe zou het zijn? Om zo snel van land naar land te kunnen vliegen? Geen zorgen, gewoon opstijgen en vertrekken wanneer je wou. Lionpaw keek terug omlaag en moest opslag haar best doen om niet in een schaterlach uit te barsten. Ze kneep haar ogen samen, waarna tranen ontstonden en ze zichzelf dan toch niet bijeen wist te houden. "HAHAHAH!" klonk ze luid, zich op de grond laten vallende en hem nog altijd met pretlichtjes aankijkende. "Wat zou je denken? Een teken van Starclan?" grapte ze, haar blik vrolijk. Ze bedoelde het natuurlijk gewoon om te plagen, om de zware gespreksstof van daarnet even van hun af te slaan. De vogels hadden hun bijdrage in ieder geval al gegeven.
De thunderclanner luisterde aandachtig naar zijn woorden terwijl hij ze sprak. Het was niet iets waar hij het zomaar met iemand over zou gaan hebben, vooral niet iemand binnen zijn eigen clan. Die hoefden niet te weten dat dit soort dingen ook door zijn kopje heen spookte. De apprentice moest grijnzen toen hij sprak over nestjes, waarop ze plagend een stap terug zette en Falcon haar even humoristisch snoof. Nee, zo was hij totaal niet hoor. En daarbij, niemand had een oogje op hem en hij had op niemand een oogje, dus hij zou niet eens weten met wie hij dat zou doen überhaupt. ”Je klinkt als een echte medicine cat.” klonk er met een twinkeling van de poes af, waarop hij wat met zijn oren draaide. Was de bedoeling van die speech niet om te laten weten dat hij meer was dan een medicine cat? Want dit waren zijn woorden. Hij was nog steeds zijn eigen persoon, eentje die apart kon denken dan zijn rang. Maar schijnbaar had ze daar woorden niet uitgepakt. ”Wie weet komen we elkaar later wel tegen op de Gathering. Ben benieuwd wat er dan van ons geworden is.” hij knikte met een glimlachje. Er zou dan zoveel dingen verandert zijn, iets wat apart was om in te denken, maar iets wat hij soms wel eens probeerde te zien.
Maar lang kon hij er niet over na denken, want een grote groep vogels trokken zijn aandacht. En die vogels besloten hem er ook nog een souvenir te geven ook. Een verschrikkelijk vies souvenir. ”HAHAHAH!” klonk er echter van zijn metgezel aan, waarop hij naar de poes keek. Hey!! Wat nou!! Dit was niet grappig! De poes liet zichzelf ook nog op de grond vallen van het lachen terwijl ze hem met pretlichtjes in haar ogen aan keek. Niet lachen! Dit was hartstikke vies en bah! Dit kon hij ook niet zomaar van zijn vacht af likken!! Dit was gewoon letterlijk poep. ”Wat zou je denken? Een teken van Starclan?” grapte de rode poes tegen hem. Hij keek haar met een vies gezicht aan. ”Konden ze niet een… schoner teken geven?” sprak hij met een lichte glimlach op zijn gezicht. Gatverdamme dat ging hij echt niet met zijn tong er af likken hoor! Waren ze nou helemaal gek. ”Pas maar op hoor, straks krijg je nog vogelpoep op je kop!” sprak hij met een brede grijns terwijl hij op keek naar de vogels. Ja, die waren niet zomaar voorbij, dus wie weet he?
Liondance
Member
Chi 577 Actief "Wherever life plants you, bloom with grace."
De kater grapte of ze geen schoner teken konden geven. Haar amberkleurige blik bleef hem geamuseerd aankijken. "Tja, zolang het maar duidelijk is zeker." miauwde ze, haar blik even naar boven richtende en de vogels bekijkende. Ze keek de kater echter terug aan toen hij weer begon te praten, haar waarschuwende dat het gevaar nog niet gaan liggen was. Vlak nadat hij dat had gezegd zag ze in haar ooghoeken iets vallen. Geschrokken sprong ze opzij, het hoopje drets met een vieze blik bekijkende. Wauw... dat schilde niet veel! Lionpaw ging iets dichter tegen Falcon staan en inspecteerde de vlek op zijn vacht. "Daar ga je toch een duik voor in het water moeten nemen." miauwde ze, waarna ze haar neus vies optrok en met haar oortjes wiebelde. "Anders gaan ze je in het kamp volgensmij raar bekijken." vervolgde ze, nog altijd met een twinkeling in haar goudkleurige ogen. "Kom, dan gaan we zoeken naar water. Ik loop wel even mee..." miauwde ze, haar blik voorzichtig naar boven richtende en iets meer richting de grond duikende toen er opnieuw een zwerm voorbij vloog. Want moesten ze haar toch in het vizier krijgen, dan kon ze meteen ook haar vacht wassen. Die vogels waren toch nuttiger als prooi dan als vliegmachines.
De geamuseerde blik was.. zeker aanwezig bij de rood-witte poes. Het was gemeen! Waarom moest hij nog weer degene zijn waar op gepoept moest worden? Hij had niks misdaan! ”Tja, zolang het maar duidelijk is zeker.” klonk er van de poes af terwijl haar blik weer naar boven gleed. Niet eerlijk, waarom kon er ook geen poep op de andere poes vallen! Dan was het zoveel eerlijker geweest, ook voor hem want hij deed zoveel zijn best. Jank. Maar ze moest zelf ook nog weg springen voor een flinke klodder, die anders op haar was belandt. Gemeen! Waarom moest hij de enige zijn! De ThunderClanner kwam wat dichterbij om zijn rug te inspecteren, waar de wit-grijze klodder op zijn rug lag. Het voelde ook gewoon naar op zijn rug, dat was te merken aan hoe hij zijn huid steeds aan spande en weer los liet, waardoor het bijna leek alsof hij met zijn haren aan het trillen was. ”Daar ga je toch een duik voor in het water moeten nemen.” klonk er van de rode poes af, waarop hij even geërgerd kreunde. Nat worden! Hij was geen RiverClanner. Natuurlijk deed hij wel eens aan pootjebaden, maar nog nooit had hij zijn vacht echt nat gemaakt. Behalve door regen natuurlijk. ”Kom, dan gaan we zoeken naar water. Ik loop wel even mee…” klonk er terwijl Lionpaw nog een keertje voorzichtig omhoog keek naar de vogels die daar aan het rond zwermen waren. ”Dan moet jij ook wel mee gewassen worden hoor! Ik ga niet alleen het water in!” sprak hij met een sip gezichtje. Dan gaat het weer zoooo lang duren voordat zijn vachtje weer droog zou zijn, hij wilde niet alleen dat probleem hebben. ”Samen pijn lijden in deze tijd.” vervolgde hij iets meer resoluut. En anders zou hij haar vanzelf er wel in krijgen, daar zou hij voor gaan zorgen. De poes bij hem zou ook nat worden.
Liondance
Member
Chi 577 Actief "Wherever life plants you, bloom with grace."
Het leek wel alsof de rood-witte kater het haar ook toewenste, een lekker cadeautje vogeldrets. Niet eerlijk! Zij had het hem toch ook niet toegewenst? Nouja... ze had hem misschien wel een beetje zitten uitlachen achteraf.. En nu nog.. Maar dat terzijde! Toen de kater echter miauwde dat zij ook gewassen zou moeten worden, trok ze haar mondhoeken vies op. Ze haatte water! Het zat eenmaal in haar bloed. Ook toen ze de geur stinkdier op zich droeg had ze een plons in het water moeten nemen.. Ze herinnerde zich nog goed hoe ze meerdere malen het water was ingedoken in de hoop de vieze geur van zich af te krijgen, ter vergeefs. Die avond had ze nog buiten de apprentice's den kunnen slapen omdat de rest vond dat ze te hard stonk. Slechte herinneringen.. Toen Falcon zei dat ze samen pijn moesten leiden, gunde ze hem een twijfelende blik. "Ik haat water." begon ze, waarna ze een rilling over haar rug voelde glijden bij de gedachte aan een nat pak. "Maar echt háten he." vervolgde ze, waarna ze in het rondkeek, alsof ze zich spontaan niet meer op haar gemak voelde. Haar amberkleurige blik keek terug richting de Windclan apprentice. Lionpaw liet een zucht over haar lippen rollen en haalde haar schouders op. "Maar goed... omdat jij het bent... En omdat ik je mag." miauwde ze, de laatste woorden snel uitsprekende waarna ze algauw voor hem begon te lopen, zoekende naar de dichts bijzijnde beek of stroom.
Hey, als hij hiermee moest lijden zou zij dit ook gaan doen! Het was oneerlijk als hij de enige was die gestraft werd, dat terwijl hij zo heerlijk therapeutisch aan het praten geweest was. Was dit de straf omdat hij een keer zijn hart luchtte? Point taken in dat geval dan. Lionpaw trok haar mondhoeken vies op toen hij sprak dat zij ook gewassen moest worden. Ja, hij wilde er echt niet alleen in hoor. De clan zou hem al vies gaan aankijken voor het feit dat hij in water was gaan liggen! WindClan en water?? Dat ging toch helemaal niet. Gelukkig was hij geen tunneler, anders was hij helemaal bruin geworden als hij weer de tunnels in moest gaan terwijl zijn vacht zeik nat was. Gelukkig was hij geen Tunneler, vooral omdat de laatste keer niet goed was gegaan toen hij de tunnels in gegaan was. ”Ik haat water.” klonk er van de poes af terwijl er een trilling over de rug van de poes heen ging. Ja, alsof hij dit leuk vond!! Maar vogelpoep van zijn rug af likken was veel viezer dan water. ”Maar echt háten he.” vervolgde de poes waarna ze rond keek door de omgeving. Alsof ze in de gaten gehouden werd of iets in die trant. ”Ja, nou, ik hou er anders ook niet van hoor!” sprak hij even met een pruillipje tegen de kater. Maar het was beter dan vogelpoep van zijn rug af likken, bah bah bah. De poes richtte haar ogen weer op hem, waarna er een zucht over haar lippen heen rolde. ”Maar goed… omdat jij het bent… En omdat ik je mag.” klonk er, tempo in haar laatste woorden te horen, waarna ze voor hem uit begon te lopen en Falcon een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht kreeg. Niet om de laatste woorden, maar vooral omdat hij haar zo ver had gekregen om dan ook in het water te gaan. ”Een vriendschap ontstaan door vogelpoep, dat is later nog eens iets om terug te gaan kijken.” sprak hij licht lachend tegen de poes die voor hem liep, terwijl hij haar rustig aan het volgen was.
Liondance
Member
Chi 577 Actief "Wherever life plants you, bloom with grace."
Lionpaw stapte met een norse uitdrukking verder. De ander mocht echt van geluk spreken! Heus hoor! Want Lionpaw was letterlijk als vuur voor water, ze haatte het immens. Ze zou dan ook alles doen om een plons in de rivier te vermijden. Riverclan mocht er zeker van zijn dat ze nooit hun territorium in zou komen.. Toen ze de woorden van Falconpaw hoorde, ontstond er echter toch een kleine glimlach op haar gelaat. Als grap keek ze naar boven. "Dankjewel voor deze vriendschap, Starclan." miauwde ze, haar stem geamuseerd terwijl ze met haar fonkelende amberkleurige ogen richting de eveneens rood-witte apprentice keek. Vervolgens snoof ze aan de lucht en vertraagde ze haar passen wat. Schuldbewust keek ze ander terug aan. Ze was hier de weg aan het leiden, maar wist helemaal niet waar ze ergens water kon vinden. "Ehh, Falconpaw.." begon ze toen, hem een schaapachtige lach gunnende. "Weet jij waar we ergens water kunnen vinden?" vroeg ze toen, de schuldbewuste blik behoudende terwijl ze hem aankeek.
Onderwerp: Whatcha say 
di 28 apr 2020 - 20:08
