Sunpaw was niet iemand die graag aan de regels hield. Nee, ze vond haar regels veel logischer. Helemaal nu Eveningglow had gezegd dat ze geen konijnen mocht eten. Ze kon zweren, het bos zat nu vol met ze. Ze rook ze om iedere boom heen. Maar ze had er nooit eentje kunnen vangen, want steeds was ze in een patrouille met andere warrior gezeten of met haar mentor. En oh dat waren allemaal van die schoonpoten. Dat Eveningglow ziek was geworden van één konijn, betekende niet dat ze allemaal nu opeens slecht waren. Had niemand zich dan afgevraagd dat het niet aan de konijnen lag, maar aan Eveningglow en haar zwakke maag. En hoe langer ze niet konijnen mocht eten, hoe meer trek ze erin kreeg. Ze lag voor de apprentice den, bedenkend in zichzelf, waarna ze in zichzelf had besloten dat ze wilde gaan jagen. Ze zou een konijn vangen en opeten, dan deed ze het maar lekker zelf. Ze rolde haar ogen en keek rond naar de andere apprentices die een beetje aan het rondhangen waren. Waaronder twee van haar zusjes. Ze kwam overeind en stak haar kop tussen beide. ‘Hey, zullen we gaan jagen?’ miauwde ze. Maar uit de rebelse blik in haar ogen en aan de gedempte toon van haar stem, kon je misschien achterhalen dat er meer achter zat. Maar ze ging niet in kamp hardop haar plan zeggen. Ze had teveel kans dat ze afgeluisterd zou worden. ‘Het wordt tof, ik zweer het,’ snorde ze, waarna ze vrolijk een paar pasjes richting de uitgang sprong, omkijkend. Kijken of ze zin hadden in een avontuur!

Er was trammelant geweest in de apprentice den. Nee, er waren al langer problemen, in de hele clan. Sinds Eveningglow ziek was geworden van een konijn waren ze uit de bozen om op te jagen of te eten. Iets wat hem irriteerde, want konijnen waren lekker en ze waren vast niet allemaal slecht. Misschien had dat ene konijn gewoon iets verkeerds gegeten, misschien had er iets dat konijn fout gezeten. Het betekende in ieder geval niet dat ze allemaal slecht konden zijn. Maar goed, daar zag hun Deputy niet de logica ervan in en nu waren ze verboden. Flintpaw geeuwde eventjes en schraapte met zijn nagels over de droge grond onder hem. Zijn oortjes spitste zich en draaide zich naar achter toe, toen hij Sunpaw hoorde spreken. Langzaam kwam de grijze kater overeind en wandelde in de richting van de rode kattin. "Vind je 't erg als ik mee ga? Alles beter dan hier vast zitten." Flintpaw probeerde zo min mogelijk in het kamp te zijn. Zo min mogelijk bij herinneringen te zijn. Weg, zover mogelijk weg.

Dustpaw had een vrij momentje, en dus had ze maar besloten om wat in het zonnetje te liggen. Het was lekker warm en eigenlijk werd ze er wel slaperig van. De bruine tabby geeuwde even uitgebreid en liet haar blik tevreden over het groepje katten om haar heen glijden. Twee van haar zusjes en wat andere apprentices - die vooral de vrienden waren van haar zussen, ok, maar ze mocht er toch bij horen en dat was heel wat! Het maakte haar gelukkig, die katten om haar heen. Ze voelde zich zo niet alleen. Plots stelde Sunpaw echter voor om te gaan jagen, dat het heel leuk zou zijn. Eigenlijk had Dustpaw niet zo veel zin om te gaan jagen, maar dat durfde ze niet te zeggen. Ze toverde enkel een glimlach op haar snuitje en ging staan. "Ik ga mee!", mauwde ze, zo overtuigend mogelijk. Alsof ze niet enkel Sunpaw probeerde overtuigen dat ze mee ging, maar ook zichzelf. Want als Sunpaw het voorstelde, zou het vast leuk zijn, toch? In ieder geval wou zij niet alleen achterblijven in het camp terwijl de anderen veel plezier hadden tijdens hun jaagtrip. Nee, er was niks ergers dan de fun missen en er dan daarna alles over moeten horen terwijl je deed alsof je blij was voor de anderen.. Flintpaw kwam er ook bij, en vroeg of hij ook mee mocht gaan - alles beter dan hier vast te zitten. Hoewel Dustpaw het eigenlijk wel leuk vond om in het camp stil te zitten, hield ze wijselijk haar mond. Het was toch niet haar beslissing of de oudere apprentice mee mocht of niet. Dat beslisten Sunpaw en de andere coole apprentices wel.

Ze had een moment rust, ze hoefde niet mee met een patrouille of te trainen. Toch verveelde ze zich, want in het kamp leek niks te doen te zijn en ergens wilde ze gewoon in het bos zijn om te klimmen of misschien wat anders te doen. Ze liet haar blik kort naar Sunpaw gaan toen deze voorstelde om te gaan jagen, met alleen apprentices. Dat kon nog eens leuk worden. Ze knikte dan ook voor ze overeind kwam. "Ik ga mee!" Sprak ze hopelijk niet al te luid. Flintpaw vroeg ook of hij mee moch en wat haar betrof was het alleen maar leuker als ze met meer zouden gaan.

Haar voorstel werd goed ontvangen. Beide zusjes wilden wel meegaan. Ze snorde en keek tevreden op. Ze zouden vast wel met haar instemmen. Ze luisteren allebei sowieso wel naar haar, vooral Dustpaw, die was jaloers op álles wat ze deed. Soms wel een beetje vermoeiend, maar ook toch wel een veren in haar reet. Iemand wilde zoals háár zijn. Ze keek even geïrriteerd op toen een jonge kater zich met hen bemoeide. Ugh, moest die jongen nou mee? Ze staarde hem even aan, haar blauwe ogen vlammend, waarna ze uiteindelijk zuchtte. ‘Oké, is goed,’ miauwde ze. Ze kon hem vast wel vertellen. En als hij zou klikken zou er wel wat zwaaien. Zij waren immers met meer. En misschien zouden ze wel meer konijnen kunnen vangen. Ze seinde met haar staart en ze liep zelfverzekerd naar de uitgang van het kamp, alsof er niets aan de hand was en ze glipte voorop door de doorntunnel. Ze voelde zich een hele patrouilleleider zo, wat gaaf!

Eenmaal wat verder in het kamp begon ze wat richting de kant van Fourtrees te reizen. Soms staken daar konijnen over van WindClan territorium en was het bos wat meer open, wat konijnen wat prettiger leken te vinden. Het was al snel duidelijk dat ze maar op zoek was naar één prooi. Muizen, vogels en eekhoorns konden haar even niets schelen, die kwamen haar strot uit. Eenmaal buiten bereik van het kamp en denken dat er niemand meer in de buurt was, draaide ze haar kop om naar haar "patrouille". ‘Ik ga een konijn vangen,’ deelde ze ongegeneerd mee. Uitdagend keek ze iedereen aan, alsof ze haar tegen zouden spreken. Ze had haar zinnen er al op gezet, dus het ging gebeuren ook. En klikkers zou ze niet tolereren.

De twee andere apprentices leken er geen probleem mee te hebben, maar de rode apprentice keek hem vuil aan. Flintpaw zuchtte eventjes, hij was het gewend. Sinds het hele debacle met Mistgaze en Firedance, leek het wel alsof elke Thunderclanner hem zo aankeek. Alsof hij er niet behoorde. Hij moest zich harder inzetten om te laten zien dat hij net zo goed een volle Thunderclanner was als ieder ander. Ondanks dat hij voor een lange tijd had gedacht dat hij Tribe bloed in zijn aderen had. De grijze kater glimlachte waterig toen Sunpaw uiteindelijk toch zei dat hij mee mocht. Geweldig, hopelijk kon hij nu weer eens bij de rivier gaan kijken. En het maakte hem niet zo veel uit wat de rest ging doen, hij sprak toch met niemand. Rustig sjokte hij achter het gezelschap aan, zich met niets bemoeiend.

Hij had, om eerlijk te zijn, geen idee waar ze naar toe opweg waren. Hij volgde de siblings gewoon en keek een beetje om zich heen. Hij had dit deel van het territorium nog wel besproken met Leafface, maar hij was er niet vaak geweest met zijn mentor. Uiteindelijk stopte het gezelschap en riep Sunpaw dat ze een konijn ging vangen. Flintpaw wilde net wat zeggen toen er opeens een kitten naar beneden kwam rollen. "Ehh.." was het enige wat uit de bek van de grijze apprentice kwam. Wat was dit nou weer?

Juniperpaw ging ook mee, yay! Een hele sibling uitstap, bijna. Flintpaw wou ook mee en Sunpaw leek daar niet zo blij mee. Dustpaw keek een beetje ongemakkelijk bij de vuile blik die haar zusje hem wierp, maar durfde niets te zeggen. Uiteindelijk mocht hij ook mee, gelukkig. Ze zou niet weten waarom niet. Ze vertrokken al snel; Dustpaw zorgde ervoor dat ze tweede in lijn was, vlak na Sunpaw. Ze wou haar zusje niet uit het oog verliezen. De rosse kattin bleef uiteindelijk stilstaan en verklaarde dat ze een konijn wou vangen. Maar.. Maar dat mocht toch helemaal niet? Was dit een grapje, of.. Maar voor ze ook maar de kans had om iets te zeggen, kwam uiteindelijk een kitten tot bij hen gerold. Dustpaw aarzelde even, maar liep toen op het kleintje af en neusde even zachtjes in zijn vacht. Eggkit, was die niet ziek? Wat deed hij zo ver van het camp, arm kleintje? "Oh nee..", mompelde ze zachtjes. Arme Eggkit, zo zou hij toch niet beter worden!

Juniperpaw was ergens best wel blij dat Sunpaw hun meegevraagd had. Ze wist nog niet waarvoor, maar als het een kans was om het territorium in te gaan dan zou ze dit niet missen. Ze volgde de anderen dan ook het kamp uit en merkte op dat ze in de richting van fourtrees leken te gaan. Ze had geen idee waarom, maar dat zou Sunpaw vast snel genoeg uitleggen toch? Ze gingen nog een klein stukje verder tot Sunpaw dan ook daadwerkelijk stilhield en verkondigde dat ze een konijn ging vangen. Ze wilde daar iets over zeggen, maar voor ze de kans had kwam een bolletje vacht ineens tevoorschijn, een van de kittens. "Wat doe je hier?" De woorden waren er al uit voor ze er echt erg in had. Een kitten kon niet buiten het kamp zijn!

Sunpaw had amper tijd gekregen om haar uitdagende blik over het groepje apprentices te werpen, wachtend op hun reacties. Of ze het wel durfden om met haar tegen de regels in te gaan. Haar blauwe ogen schitterden rebels. Maar veel tijd kreeg ze niet om van dit moment te genieten, want een stinkend, zwart katje kwam de bosjes uit rollen. Oh nee! Niet hij. ‘Eggkit, nee! Jij bent een kitten, jij dikkop,’ brieste ze kwaad. Oh nee, hoe moest ze dit nu gaan uitleggen. Ze kreunde dramatisch terwijl ze een rondje op haar plek draaide. Waarom moest hij nu net nu alles verpesten! Ze kneedde haar klauwen in de grond en keek de kitten aan, haar oren diep in haar nek en een kwade uitdrukking op zijn gezicht. ‘Natuurlijk mag je niet mee! Stomme... UGH!’ Ze zwiepte met haar lange staart naar Dustpaw. Ja, ze zou de taken maar weer uit moeten delen. Dustpaw kon toch niet zo goed jagen, dus die mocht wel even op Eggkit passen. ‘Dustpaw, breng Eggkit terug naar huis en zorg dat hij heel, heel veel straf krijgt,’ commandeerde ze haar zusje, wetende dat ze nooit tegen haar uit zou spreken. Ze keek vervolgens de andere twee apprentices aan, haar ogen rollend. ‘Nou, waar wachten we nog op?’

Dustpaw schrok op toen Sunpaw plots haar naam noemde. Zij moest met Eggkit terug naar het camp. Met andere woorden, ze werd gewoon weggestuurd. Haar schouders zakten naar beneden en ze richtte haar blauwe blik naar beneden, waar ze heel hard haar best deed om niet te beginnen huilen. Nee, ze kon daarna weer terugkomen en weer erbij horen, toch? Of was dit een teken dat Sunpaw het helemaal niet leuk vond om met haar om te gaan, dat ze haar er liever niet bij had? Dustpaw haalde diep adem en tilde Eggkit toen op aan zijn nekvel. Kom, kleine spelbreker, terug naar het camp. De geur van bloed bereikte haar, maar Dustpaw kon daar zelfs even geen aandacht aan besteden. Ze moest terug naar het camp voor ze voor alle andere apprentices begon te huilen, want ze voelde het beginnen en dat zou pas gênant zijn.

Ok, er was dus een kitten, Eggkit om precies te zijn, die achter hen aan was gekomen en nu doodziek voor hen lag. Flintpaw’s oortjes zakte in zijn nek, bang dat hij terug werd gestuurd om voor de kitten te sturen. Immers zag het er naar uit dat Sunpaw niet blij was met het feit dat hij mee had gewild hier, maar het zag er naar uit dat de rode apprentice een van haar siblings erop uit stuurde. Hij keek een beetje angstig om zich heen. Het had hem leuk geleken om met de siblings mee op pad te gaan, maar Sunpaw begon zich nu meer als een kleine dictator te gedragen dat iets anders. Hopelijk zou het later minder erg worden. De grijze apprentice zetten een stap naar voren toe, toen hij opeens de geur van bloed onder zijn neus kreeg. Snel bleef de kater staan en keek om zich heen. Zijn oortjes stonden alert overeind en hij draaide zich om naar Sunpaw. Had zij het ook door gehad? ”Bloed,” siste hij alleen maar. Hij keek om zich heen en in de verte, bijna niet te zien in het gras, merkte hij een rode vacht op. ”Sunpaw?” miauwde hij vragend naar de rode apprentice, knikkend naar de verte.

Sunpaw stuurde Dustpaw om Eggkit terug te brengen. Ze begreep wel dat iemand de kitten terug moest brengen naar het kamp, maar dit was ergens wel jammer. Ze waren er tenslotte met zijn vieren op uit gegaan en nu zou Dustpaw er misschien niet zijn voor het moment zelf. Ze wilde wat tegen haar zusje zeggen, dat ze op haar zouden wachten, maar voor ze daar de kans toe had sprak Flintpaw een woord dat haar haren lichtelijk deed rijzen. Nu dat hij het zo zei rook ze het ook en een geur van vos als ze het niet mis had. "Is dat een vos?" Vroeg ze dan ook zachtjes terwijl haar ogen de rode pels vonden. Kwam het bloed daar vandaan?