These are the tales of tomorrow.

De zon was nog maar net opgekomen toen zijn vader hem al gewekt had om te gaan jagen. Hij had nog maar pas de nieuwe technieken geleerd van zijn vader en paste deze dan ook toe in zijn komende jacht. Omdat ThunderClan’s prooi volop aanwezig was, voelde Copperpaw zich minder slecht wanneer hij iets verpatste. Zijn vader was gelukkig ook een geduldige warrior, al was hij dat enkel wanneer hij zag dat zijn apprentices moeite deden. Op dat vlak leken Copperpaw en zijn vader wel op elkaar: ze waren beiden hardleers, konden het niet goed hebben als anderen excuusjes verzonnen om niet te hoeven gaan jagen en hielden niet van aanstellerij. Copperpaw was daarbij ook vrij direct en sarcastisch in zijn meningen waardoor het vaak voorkwam dat anderen hem niet begrepen of boos op hem werden, al wuifde hij dat al even nonchalant weg als dat hij dat incasseerde. Je moest van zijn karakter houden of je deed het niet; het maakte hem ook niet zo veel uit. Maar goed, na een intense training waarbij Copperpaw veel leerde, maar ook wel veel fouten maakte, liet zijn vader hem uiteindelijk alleen en gaf aan dat Copperpaw terug moest zijn voor de zon onder zou gaan, wat niet meer heel erg lang zou duren. Copperpaw rende dan ook wat door het territorium rond en herhaalde de informatie in zijn kopje die zijn vader aan hem gegeven had. Dat hij nooit alleen naar the Snakerocks of the Owltree mocht gaan als zijn vader er niet bij was, zeker nu hij niet voldoende ervaring had. Copperpaw veerde dan ook wijselijk af van dat pad en keek op toen hij een bekende geur rook. Lionpaw. Hij draaide zijn kop en zag de she-cat met wie hij een den deelde niet veel later in de verte opdoemen. Hij begroette haar met een knikje en wachtte tot ze bij hem was tot hij iets tegen haar zou zeggen.

+ @Lionpaw.