Let's be positive and visit kittens

Positivity

needs to be found within you

Het was niet zo goed weer buiten, het was erg donker, en dan haatte de to-be het om naar buiten te gaan om te jagen. Hij vond het niet fijn, het was alsof de kater zelf een stuk van de duisternis was met zijn donkere vacht. Die gedachten schudde hij eventjes weg en bedacht weer iets positiefs, want op elke seconde kon er ook iets positiefs komen. Waarom de kittens niet gaan bezoeken? Dus snel trippelde de jonge kater naar de eerste kitten die hij zag. “Hey hey hey!”, begon de kater enthousiast. Misschien ietsje te enthousiast, hehe. Zijn oranje, felle ogen staarden de kitten aan en zijn staart zwiepte heen en weer uit enthousiasme. Positief zijn was veel leuker dan dingen te overdenken die hem triest en zwak maakten.

[+Flare]

Het weer buiten was niet geweldig, en juist met dit weer miste ze haar oma heel erg. Opa Day was echter wel vaak in de buurt te vinden en dat kon de jonge Flare wel waarderen, ook al bracht het oma niet terug. Haar oma hoorde hier te zijn, ze had haar weg zien gaan en nog elke dag vroeg ze naar de kattin die in de eerste Moon van haar leven zo belangrijk was geweest. De slanke kitten was het enige levende meisje in het nest, haar zus Dapple was naar de Tribe of Endless Hunting vertrokken en die miste ze ook. Ze had nu enkel twee broers. Ze waren wel leuk, maar gewoon anders dan het hebben van een zus. De kitten keek op toen ze een gedeeltelijk zwarte kater op haar af zag trippelen. 'Hey hey hey!' Klonk er vrolijk en enthousiast. Wellicht iets te enthousiast, de kleine kitten liet haar oren langzaam draaien terwijl ze diep in ademde en zocht naar een mogelijke uitweg. Hij was oma niet, bracht haar ook niet terug dus moest ze hem niet. Hij kon haar gebroken hartje niet helen. Ze zwiepte enkel onhandig met haar nog korte staartje waarna ze haar ogen langs de kater liet glijden. Echt spreken deed ze niet, niet alleen omdat ze somber was maar ook omdat ze gewoonweg verlegen bleek te zijn.

Positivity

needs to be found within you

De kleine kitten zei niets en zwiepte gewoonweg met haar staartje. Mocht de kitten hem niet? Of vond ze hem irritant? Want meerderen vonden hem wel irritant soms met zijn enthousiasme, maar dat was één van de weinige dingen waar de kater zich niets van aantrok. “Ik ben Shine, Shine on the outer waves”, begon de zwart-witte to-be ietsje kalmer, maar grotendeels nog steeds enthousiast. “En wie ben jij?”, voegde de kater er nieuwsgierig aan toe. Zijn oranje ogen gluurden van de kitten naar de omgeving, wachtend op het antwoord van de kitten. Hij wilde iedereen leren kennen, groot en klein.

Als mama of oma er nog waren geweest had de kitten zich verstopt in het nest bij hun, waardoor ze niet had hoeven te spreken, niet dat ze een groot woordenschat bezat. Echter had ze de veiligheid niet, al was opa Day vaak wel in de buurt gedurende de dag en sliep hij s'nachts vaak in het nest bij hen waardoor de oranje kitten niet alleen met haar broers was. 'Ik ben Shine, Shine on the Outer waves.' Stelde de kater zich voor. Hij liet zich er niet van weerhouden de jonge kitten aan te spreken. Zelfs al leek ze niet geheel op haar gemak. Al was hij wel iets minder enthousiast als voorheen, iets rustiger. 'En wie ben jij?' Vroeg hij nieuwsgierig waardoor de kitten haar kop kort schuin hield en haar staartje om haar poten heen sloeg. Ze was door haar oma een naam gegeven, de andere kittens had haar mama Mouse die overleden was hun namen gegeven. 'Flare,' fluisterde een zwak stemmetje terwijl ze over haar eigen naam struikelde. Ze zocht onhandig naar de uitgang. Waar was Day? Ze wilde een bekend gezicht! Waarom was oma niet terug gekomen?

Positivity

needs to be found within you

De kitten stelde haarzelf voor als Flare, maar vlak daarna bleek het een uitweg te zoeken. “Flare… Leuke naam”, begon hij rustig toen hij merkte dat de kitten zich niet op haar gemak voelde. “Wat is er?”, vroeg de zwart-witte kater. Waarschijnlijk zou ze hem niets zeggen, maar het was toch het proberen waard. Misschien was het zijn enthousiasme die haar ongemakkelijk deed voelen? Misschien was het omdat een vreemde tegen haar sprak… Hij wist het niet. De to-be staarde haar bezorgd aan met zijn oranje ogen. Er was iets, hij voelde het. Of ze vond hem gewoon niet leuk.

Het was niet dat Flare hem niet mocht, het was eerder dat ze gewoon heel verdrietig was en dus niet in staat was om deze emoties los te laten en echt in het gesprek op te gaan. Ze miste oma, en opa Day had het vaak druk en dus zat ze soms gewoon alleen toe te kijken naar wat de Tribe deed. 'Flare... Leuke naam,' verklaarde de zwart gevlekte kater waardoor de kitten haar kopje licht schuin hield en een klein glimlachje op haar gezicht ontstond. Haar naam was door oma aan haar gegeven. Als herinnering aan haar mama die was overleden door haar geboorte. 'Wat is er?' Vroeg de kater aan de jonge kattin waardoor ze haar oortjes liet hangen. Ze sprak echter niet en liet een trillend lipje zien, het was duidelijk dat ze gewoon niet wilde spreken en enkel sip haar kopje tegen hem aan drukte. Ze was tenminste warm als ze tegen hem aan kon kruipen.

Positivity

needs to be found within you

De kleine kitten wilde niets zeggen, ze vertoonde gewoon een sip gezicht en drukte haar kopje tegen zijn poot. De kater bekeek haar met een warme blik terwijl hij de warmte van het kleintje voelde. Ze was natuurlijk nog zo klein en zo fragiel, de zwart-witte to-be kon zelf nog herinneren hoe hij nog een kitten was en zich afvroeg waarom hij geen vader had zoals de rest. Gelukkig voor hem had hij wel een paar figuren gevonden in de tribe waar hij groots naar kon opkijken, waar hij altijd naar toe kon gaan als hij hulp nodig had. De kater zette zich nu even voorzichtig neer. “Wat er ook mag zijn, ik beloof je dat het goed komt”, mauwde de gevlekte to-be zachtjes tegen haar. Na alle slechte regenbuien kwam er altijd veel zonneschijn. Het mocht dan wel even duren, maar het kwam altijd wel op zijn beurt. Dat had hij ondervonden, daarom begon hij alles in het leven positiever te zien en het te vullen met vrolijkheid en enthousiasme.

Er was niks te zeggen. Flare had de woordenschat niet om aan te kunnen geven wat haar zo sip maakte. Day zou het wel snappen, de kater had zich als een opa over haar en haar nestgenoten ontfermd. Haar mama was een kattin geweest die zonder biologische vader was opgegroeid waardoor ze een vader had gekozen, de Cave Guard en Chief die een groot hart had voor de Tribe. De kitten kwam dan ook geen liefde en aandacht te kort. Ze was zeer gehecht geraakt aan hem, opa Day. Immers was oma ook al verdwenen, ze was weg en kwam maar niet terug. De jonge Flare wilde niet geloven dat ze in de steek was gelaten omdat haar oma ergens anders, bij haar ooms en tantes moest zijn. Ze had meer kleinkinderen, van andere kinderen dan haar mama. Ze snapte niet waarom ze haar zus en haar mama en oma kwijt was geraakt. De Tribe of Endless Hunting was haar niet goed gezind geweest in haar jonge leventje. Ze namen katten die het nog niet verdienden. 'Wat er ook mag zijn, ik beloof je dat het goed komt,' misschien kwam het ooit goed, maar nu was het niet goed. Beteuterd keek de kitten hem dan ook aan terwijl ze tegen zijn warme vacht aan kroop en met haar snorharen trok. 'Ikke oma of opa wille,' piepte ze zachtjes. Oma was toch niet dood?

Positivity

needs to be found within you

De kitten kroop wat dichter tegen hem aan en piepte zachtjes dat ze oma of opa wilde. Ze wilde haar familie- de katten die het dichtste bij haar stonden. Zelf had hij ook een oma, een oma waar hij erg close mee was. Maar die stierf, hij voelde zich er soms nog steeds schuldig over. Maar the past is in the past, er was geen manier om het te veranderen, dat had hij al door, er waren gelukkig nog duizenden dingen die hem weer vrolijk konden maken. Zijn hartje smolt wel even weg toen hij weer naar de kitten keek, ze was zo klein, zo schattig, en alles dat ze wilde was haar familie. Er was geen goede manier om het te verwoorden, er was geen goede manier voor. Zelf wist de bevlekte to-be niet eens dat haar oma weg was, wie het was, maar ze betekende waarschijnlijk erg veel voor haar. Het was een onverklaarbare band, een band die niet vervangen kon worden. De jonge kater wilde haar blij maken, een klein lachje op haar gezicht toveren maar hij wist niet hoe, hij was niet oma of opa- hij was gewoon een simpele kater die niets met haar te maken had. De warmte van de kitten die hij op zijn vacht voelde, het was simpelweg een groot gevoel. Ze had iemand nodig, iemand die haar bij stond- maar hij zou dat niet zijn. Nog steeds keek hij haar warm aan, zonder enige woorden te zeggen. De zwart-witte to-be likte eventjes over haar oor heen in plaats van wat te verwoorden, woorden waren er niet voor dit moment.

Het was vast niet makkelijk voor de ander om te snappen wat ze nodig had. Zijzelf wist het niet eens, ze was gewoon te jong om te weten dat ze de warmte, zachtheid van een mama miste. De warmte die kittens op liet groeien in een veilige omgeving en die haar zou beschermen tegen de pijnlijke werkelijkheid als deze aan het licht kwam. Alle katten gingen ooit dood, echter was haar mama te vroeg overleden, als jonge Prey Hunter nadat ze kort naar haar ceremonie drachtig was geworden van een andere Pret Hunter. Flare was genoemd naar haar mama, na de dood die haar had weg genomen. Dapple, de kitten die een link had naar Brindleleaf was overleden doordat ze zwakker was geweest, zelfs zwakker dan Flare. Haar blauwe kittenoogjes gleden naar de gevlekte kater die haar toeliet in zijn vacht te kruipen en voorzichtig over haar oortjes likte. Een zacht gespin verliet haar borstkas voordat ze haar ogen sloot. Het was in ieder geval lekker warm, en deze kater leek redelijk veilig, al was hij opa niet. 'Waar opa Day?' Vroeg ze zacht, immers mocht ze de Cavern niet uit, ze was te jong daarvoor.

Positivity

needs to be found within you

De kleine kitten begon zachtjes te snorren, het bracht even een klein glimlachje op zijn gezicht, waarna ze vroeg waar opa Day was. Ah, dus Day was de opa die ze wilde hebben! Eventjes landde de zwart-witte to-be wel in twijfel, hij wist niet waar Day nu was. Eventjes keek de jonge kater wat rond, misschien dat hij in de buurt was, maar de witte kater was nergens te bekennen. “Ik weet het niet”, gaf hij rustig toe. “Hij zal wel komen als hij tijd heeft”. Day was een grootse kater, een echte vriend, een heel erg aardige en loyale kat. Dat was tenminste wat de zwart-witte kater over hem dacht. Hij voelde nog steeds de kleine warme vacht van de kleine kitten die tegen hem aan drukte, ze was zo zacht en zo kalm ook. De to-be begon zelf ook zachtjes te snorren, het was een fijn knuffelmoment.

Het was op dit moment goed. Ze kreeg geen lastige vragen waar ze het antwoord niet op wist, of welke te lastig was uit te spreken met haar beperkte woordenschat en de gevlekte kater leek het prima te vinden de Moon oude kitten tegen zich op te laten krullen en te knuffelen. De kater leek wat rond te kijken na haar vraag, Opa Day was echter vaak druk al deed hij zijn best om tijd met de kittens door te brengen. 'Ik weet het niet,' gaf de oudere kat toe, waardoor de kitten haar oortjes liet hangen, opa kwam meestal op den duur wel terug maar ze had de warmte, de zachtheid en zijn vele lieve woorden gewoon graag in de buurt. Zelfs al begreep ze de helft niet. 'Hij zal wel komen als hij tijd heeft,' verklaarde de ander waardoor de kitten zuchtte voordat ze haar neusje tegen zijn poot drukte en een plek zocht om zich veilig in te verbergen. De kater begon te snorren waardoor de kitten tevreden met haar pootjes kneedde tegen zijn vacht aan, ze kon dan wel niet drinken, maar ze lag zo prima.

Onderwerp: Re: Let's be positive and visit kittens