Cold winds will come like a storm

De waterval die je hoorde, de geluiden van de andere kittens. Geluiden van het miauwen van grotere katten. Het was hier nooit echt stil. En al had ze dat geweten, toch voelde de witte kitten de stilte binnenin. Enthousiasme zat er niet bij. Zonder dat, was alles opeens stil. Dagenlang wilde de kitten niet alleen spelen, ook wilde ze gewoon een to-be zijn, overal mogen, overal kunnen. Een volle prey-hunter worden was haar droom. Maar dat moest nog wachten omdat ze nog een to-be moest worden. Gelukkig ging dat bijna gebeuren en wilde wel glimlachen naar de toekomst, maar het heden laat dat soms niet toe. Tijd is tijd: het gebeurde erg snel en soms erg traag. De witte kitten richtte haar hemelsblauwe ogen naar haar zusje. Mijn zusje heeft geen zorgen, alleen maar hoop en energie, dacht ze stilletjes.

[+@stone •]

Nog even, nog even, nog even, nog even! Stone kon wel bijna uit elkaar barsten van enthousiasme! Nog even en dan zouden ze eindelijk To Be's zijn! Het steen grijze kitten was wakker geworden en kon haar vreugde niet op. Ze wilde net zo worden als hun moeder en een van de beste Prey hunters worden! Ze sprong bijna uit haar velletje van de energie die door haar lijfje door stroomde. Stone sprong uit het nest en begon als een vreemd hert in de rondte te springen. Sommige moeders keken haar even aan en glimlachte zacht toen ze het kitten zo uber vrolijk zagen rond dalven. Toen ze eindelijk weer terug bij haar nest kwam sprong ze nog voor een keer op in een poging haar zusje als oefen materiaal te gebruiken. Hun moeder en hun siblings waren nu toch niet in het nest dus was het gemakkelijker om er in te stoeien, maar of ze haar zusje Soot onder haar kon krijgen, misschien?

Soot zag haar zusje rondspringen en werd uiteindelijk zelf besprongen. "Zusje, waarom bespring je mij?", vroeg ze kalm, maar geïrriteerd. De witte poes had geen zin om te spelen. Ze had zin om een to-be te worden, duties te doen en leren jagen, terwijl de geluiden haar oren vulden, rennend door het rode woud. Maar dat moest nog een tijd duren, dat wist ze wel. De mijlpaal was er bijna, je kon het licht al zien komen. Het licht van trots, nieuwsgierigheid en avontuur. Eindelijk een kans om vrij te zijn. De kleine witte kitten kon de stem van de healer al horen zeggen dat ze to-be's werden. Al kunnen voorstellen hoe de wit met bruine daar stond, haar vacht waaiend terwijl ze in de bossen stond. Geweldig. "Ga van me af Stone", zei ze dan ietsje speelser.

Yes voltreffer! Stone klemde zich vast aan haar zusje Soot, maar wel zonder haar klauwtjes te gebruiken. Mama vond het nog niet gepast dat ze nu al hun klauwen leerde te gebruiken. Wel probeerde ze in het oor van haar zus te bijten. 'Je bent mijn prooi!' giechelde Stone en ze deed nog een poging om Soot ergens anders te bijten. Nou ja echt bijten was het niet eerder speels. Ze had wel gemerkt dat haar zusje zich een beetje afzijdig had gehouden de laatste tijd. Alsof zij niet blij was om To Be te worden? 'Okay spel breker.' miauwde het steen grijze poesje en stapte bij haar zuster vandaan, maar haalde wel nog eens naar haar uit. Hopelijk mikte ze goed genoeg om het witte kitten toch tot spelen te krijgen. Ze was zo stil de laatste tijd?

De kleine witte kitten haalde eens diep adem voordat ze zelf haar zusje besprong en probeerde te bijten op haar oor. Haar speelsheid kwam een beetje naar boven, maar zelf wilde de witte poes gewoon in de rust zitten nadenken. Haar klauwen waren ingetrokken, al wist ze dat je tijdens de to-be tijd ze mocht activeren. Haar staart zwiepte heen en weer, terwijl ze nog steeds probeerde zachtjes te bijten. "Nu ben je mijn prooi!", lachte de wit met bruin bevlekte kitten eventjes. Maar na haar moeite stopte de poes even en bleef gewoon staan, terwijl ze haar hemelsblauwe ogen richtte naar waar het geluid van de waterval kwam. De kitten zuchtte eventjes. Ze was niet speels genoeg om verder te willen spelen.

Eindelijk speelde haar zusje mee en besprong nu het steen grijze kitten Die zich gewillig liet om duwen en speels probeerde ze haar zuster een paar tikken op haar kopje te verkopen, maar nadat ze van Stone terug stapte en haar blik richting het geluid van de waterval draaide Keek ook Stone eventjes. Ze voelde zich vreemd worden. De gewaarwording dat ze daar straks langs op mochten lopen om eindelijk de bergen met eigen ogen te kunnen zien voelde als vlinders in haar buik. 'Gaat het Soot?' vroeg ze aan haar zusje en het steen grijze kitten keek haar wit met bruin gevlekte zusje aan. Ze vroeg zich af waarom ze zo stil was de laatste tijd?

De waterval kon je goed horen: maar haar gedachten waren stil. Erg stil. Geen geluid te bekennen in haar hart, haar ziel of haar gedachten. "Ik heb genoeg van een kitten te zijn die beperkt zijn tot alles", begon ze op een geïrriteerde toon en vervolgde: "Ik wil een to-be zijn, vrij rondlopen in gebieden waar we nu niet eens naar kunnen kijken. Ik wil alles verkennen, maar dit duurt al zo lang". En eindigde alles met een zucht. Een diepe, grote zucht. Haar blauwe ogen waren gericht op de vloer. En ze droomde weer, dromen over alles dat ze kon doen als to-be. De wit met bruine poes wilde nu niets liever. Maar haar tijd om te kunnen spelen zou dan ook ophouden. Taken doen, gaan jagen, ... Al die dingen. Maar het leven had zoveel beslissingen en spanning, maar nu was alles zo beperkt.

In stilte wachten Stone af tot haar zuster zou gaan spreken en ze luisterde naar haar frustratie. Eigenlijk had ze wel gelijk. Het steen grijze poesje wilde zelf ook maar wat graag To Be worden net als Soot, maar ze hadden gewoon geduld nodig al kon Stone zelf ook niet langer meer wachten. 'Zo voel ik het precies hetzelfde zusterlief, maar zodra Spark onze ceremonie gaat houden zullen we echt To Be's worden al kan ik ook niet wachten om buiten rond te rennen en prooien te vangen voor de Tribe. Heb nog even geduld Soot ik ben net zo ongeduldig als jij.' mauwde Stone en drukte haar vacht even tegen die van het wit/bruine poesje aan. Ze wilde haar zusje troosten, maar ook gelijk vertellen dat zij net zo ongeduldig was en niet langer meer wilde wachten.

Het werd alleen maar stiller. Heel stil, tot ze de geluiden van de waterval weer groots kon horen. "Waarom duurt het zo lang...", zei de wit met bruine poes zachtjes voordat ze ging liggen met haar pootjes onder haar buik. Haar hemelsblauwe ogen sloten terwijl de kitten luisterde naar de stromende waterval die in de achtergrond luidde. Ja... Waarom duurde het zo lang. Al 6 manen deed ze hetzelfde. Dat was zo lang..., de gedachten die haar kopje elke seconde doorspoelden. Dit was het leven... Soms teleurstellend, soms spannend. Tja.

Stone had het wel met haar zusje te doen. Zelf vond ze het ook erg lang duren, maar er waren toch nog genoeg dingen die ze al zouden kunnen doen? 'ik weet het, maar we zouden Fang toch kunnen helpen? zij is al prooien naar de elders en de Queens aan het verslepen en zij is ook 6 manen oud net als wij.' mauwde Stone en ze drukte haar heup tegen de vacht van haar zusje aan en wachten af op hoe ze zou gaan reageren? Tot nu toe hadden ze enkel gespeeld en geravot, maar misschien zouden ze zo de ceremonie kunnen op vlotten?

De ander zei dat ze beiden Fang konden helpen. "Hmm... Misschien wat later", begon de kitten met een kalme stem. "Ik ben nog moe". Haar enthousiasme voor to-be te worden leek een beetje te zakken. Ze was helemaal vergeten dat er nog verantwoordelijkheden en klusjes aan hingen. De wit met bruine kitten ging neer liggen en wikkelde haar staartje rond haar lichaam. "Zeg.. Stone, zou jij ooit wegrennen van mij?", vroeg de jonge poes opeens. Want ze had van haar moeder gehoord dat er laatste tijd veel katten wegrenden . Wat als haar liefste zus dat ook zou zodra ze to-be werd?

Stone keek even verveeld. Later ze was moe? Echt... Ze deden niets anders dan slapen eten en spelen! Dat kleine beetje rond dollen wat ze net gedaan hadden was te kort om echt moe voor te worden. Maar de vraag die haar zus der nu stelde liet Stone haar bekkie open doen vallen. Wat?! Hoe kon ze dat nu vragen??? Het steen grijze kitten schudden haar kopje om helder te worden. 'Nee natuurlijk niet! Waarom zou ik jouw en onze andere siblings hier achter moeten laten?' piepte ze op hoge verontwaardigde toon. Boos zetten ze haar grijze vacht op en ging ook zo voor haar zusje staan. Nee ze zou haar niet in de steek laten, zeker niet ook al waren er katten die de bergen wilde ontvluchten! Al zou ze het willen dan nog kende ze de weg geen eens of zou ze haar familie hier achter laten. Ze was een Tribe kat, waarom zou ze anders willen?

Het zou kunnen. Je wist nooit of je het lot kon vertrouwen. Maar goed, ze waren nog maar kittens, dus al die zorgen moesten ze nog niet hebben. "Ik hoop maar dat je gelijk hebt, zusje", zei de wit met bruine kitten. Waarom maakte ze zich hier al zorgen over? Ze waren bijna to-be's, maar zorgen stroomden haar kop al binnen alsof het niet wou dat ze zelfvertrouwen zou hebben. Haar blauwe ogen keken haar steengrijze zus aan. De jonge poes kon haar zorgen niet op haar gooien. "Misschien moeten we gaan rusten", voegde ze er nog aan toe. Maar ze bleef staren naar de grond.

Altijd nog verontwaardigt schudden het steen grijze kitten zichzelf even uit. Hoe kon haar zusje dat nu van haar denken? De volgende woorden deden haar naar adem happen. Wat? Twijfelde ze zelfs aan haar woorden? 'Als ik weg zou willen dan niet zonder jullie. Maar waarom vraag je dit? Ik begrijp er niets van...' piepte ze verward en schudden haar kopje enkel nog even en kraste boos over de grond met haar nagels toen Soot voor stelde om te gaan rusten. Op het moment zat ze te vol energie om aan rust te denken, plus dat haar zusje een zaadje bij haar gepland had van twijfel. Twijfel over wat haar zusje bezielde en of ze misschien gelijk had???

Haar staartje zat rond het achterste deel van haar lichaam gewikkeld. "Ik twijfel niet in je, en dat zal ik ook nooit doen!", begon de wit met lichtbruine poes terwijl haar hemelsblauwe ogen naar haar zus keken. "Ik wil gewoon niet dat er hetzelfde gaat gebeuren als die andere katten waar moeder het over had". Ze legde haar kopje op haar poten en een kleine zucht verliet haar bek. Ze had hier niet over moeten beginnen. Nu had de kleine kitten meer twijfels in haar kop dan ze ooit gedacht zou hebben. Het geluid van de waterval ruisde in haar oren.

Ze twijfelde niet aan haar? Maar waarom vroeg ze dit dan? Enkel door wat er met andere katten gebeurden??? Nee Stone zou haar familie dit nooit aan doen, wat haar Tribe nooit aan doen! Ze schudden nogmaals haar kop, maar rusten kon ze niet. Wel wilde ze haar zusje troosten dus kroop het steen grijze kitten naast Soot en begon haar zus te likken over haar oren. 'Wat er bij andere katten gebeurd zal bij ons nooit gebeuren.' murmelde Stone nog tussen het likken door, maar ze bleef het bruin/witte kitten over haar kop likken.

De woorden echoden in haar kop. ‘Wat er bij andere katten gebeurt zal nooit bij ons gebeuren’. “Dankjewel Stone”, zei de witte kitten zachtjes terwijl haar zus nog steeds haar kop zat te likken. Haar pluizige, kleine staart zat rond haar gewikkeld toen ze zich wat rechter zette. “Je mag stoppen met te likken hoor”, piepte ze, nog wat woorden toevoegend met haar uitgeputte stem hopend dat het gelik zou stoppen, omdat ze het niet zo prettig vond.

Het had haar pijn gedaan dat Soot dacht dat zij haar alleen laten zou als ze eenmaal een To Be zou zijn geworden. Ze zou aller eerst elke haar van haar vacht eruit trekken voor ze er überhaupt maar aan zou denken om haar zusje achter te laten in de bergen. Welke vlo zou haar het in haar kleine oortje gefluisterd hebben zeg? Door de dankbare woorden van Soot voelde Stone zichzelf ook al wat beter en likte haar nog even zachtjes, maar stopte toen er om gevraagd werd. Wel drukte ze zich tegen haar zusje aan. 'Graag gedaan.' murmelde het steen grijze kitten en legde haar kopje op de schouders van het witte met bruin gevlekte kitten. Ze zou bij haar blijven en dat zou Stone haar zusje ook bewijzen!

Ze voelde hoe haar zus haar kop op haar schouders legde. “Ik ga nu even een dutje doen, vergeten dat we hier zelfs over begonnen zijn, zodat ik vrolijk kan wakker worden”, piepte de wit met bruine kitten en legde haar kopje neer en sloot haar ogen, het was tijd voor een dutje om haarzelf even op te peppen. Zachtjes zette ze haar staart nog rond haar lichaam en de witte kit duwde haar neusje er in om het warm te krijgen waarna ze in een goede slaap viel en begon te dromen over hoe mooi haar toekomst wel kon zijn.

[topic uit :3]

Soot mauwde dat ze ging slapen. Hm goed idee. Door deze depri praat was ze ook aardig moe geworden. Ze gaf een goed keurend geluidje en ging iets verliggen, maar bleef met haar kop op de schouders van haar zusje liggen. Ze zouden straks misschien weer vrolijker wakker worden zij allebeide?

Topic uit

Onderwerp: Re: Cold winds will come like a storm