What is this kind of sorcery?

Nu dat ze al verschillende moons door ging als warrior, kon ze er met een gerust hart er op uit gaan. Ze was op jachtpatrouille vertrokken, had al enkele prooien gevangen en verborgen. Nu was ze verder gegaan dan het typische jachtterrein van Windclan. De grenzen gaven haar kriebels. Als medine cat kon ze deze overschrijden. Als warrior zijnde was dit een heel ander verhaal. Ze kon niet even naar de Twolegs kan voor de juiste kruiden te zoeken, zoals ze met lavendel moest doen. De zwart-witte poes liet haar kopje zakken en zocht de bosgrond af naar een nieuwe prooi. Even trok ze met haar oor. Een gekke, maar ook bekende geur kwam haar tegemoet.  Ze fronste even, niet goed wetende waar ze dit moest plaatsen. Het was tevens de Bloodclangeur die haar tot een halt bracht. Ze spitste haar oren en liet haar kopje langs de grens gaan. Stagstorm! Haar oogjes werden wat groter. Stagstorm, één van haar beste vrienden uit de clan, die al een hele moon verdwenen was. Ze draaide haar kopje van links naar rechts, zoekende naar de kater.

Enkel Kazan

Er zaten gaten in zijn geheugen waarvan hij niet zeker wist of hij de herinneringen ooit terug zou krijgen die hij verloren was. Een moon. Hij zat al een moon lang in een kamp met katten katten die hij niet kende, katten die een blik in hun ogen hadden waarvan hij niet wist dat het mogelijk was. In zijn dromen hadden de katten een vriendelijke uitstraling gehad, een twinkeling in hun ogen en een vrolijk gelach, maar deze katten waren een product van oorlog. De katten die het verloren waren en te ver doorgedraaid waren. Ze waren ziek. En toch voelde hij zich op sommige momenten thuis tussen de halsbanden versierd met tanden en het gelach wat eerder op gegil leek.

Zijn poten hadden hem gedragen naar de plek waar hij nu was. De geur rook bekend en hij voelde iets knappen in zijn hart. Als deze plek was zijn hele leven zijn thuis geweest totdat Brat hem van zijn mate gered had, maar ondertussen had ze hem ook weggenomen van zijn beste vriendin. De kattin waarbij het voelde alsof hij zijn beschermende muren kon lieten zakken en de echte Stagstorm kon laten zien. Al heette hij nu Kazan. "Lizardpath" mompelde hij. Haar naam had zijn mond verlaten voordat hij het doorhad en toen hij haar zag kroop er een kleine glimlach op zijn snuit.

Haar oortjes draaide zich enthousiast naar voren bij het plotse weerzien van haar beste vriend. "Lizardpath" Ze trippelde meteen naar hem toe, niet meteen lettende op de nieuwe geur die in zijn vacht hing. Ze liep een halve cirkel rond de kater. "Stagstorm!" snorde ze blij en bleef uiteindelijk voor de kater stil staan. Ze had zoveel tegen de kater te zeggen. Er was zoveel gebeurd en ze had tevens ook iets persoonlijk tegen de kater te zeggen. Nu ze voor de kater stond en hara focus bij hem lag, fronste ze nogal bezorgd. "Waar ben je geweest?" Ze stelde de vraag heel neutraal, maar de geur die in zijn vacht plakte gaf al enorm veel weg. Wat deed hij in Starclansnaam in Bloodclan?

Een glimlach speelde op zijn snuit toen hij haar zwart met witte vacht in zijn richting zag komen en haar geur zijn neus nogmaals binnendrong. "Stagstorm!" Snorde de poes. Zijn oude naam klonk raar en toch ook vertrouwd wanneer ze hem uitsprak. Zijn dikke vacht liet niet zien dat de kater was afgevallen in de moon dat hij bij de elite zat, dat hij bijna alleen maar in de barn van Brat gezeten had en dat de wondjes die zijn lichaam sierde van haar kwamen. "Waar ben je geweest?" Zijn blik gleed over haar lichaam en hij bekeek haar eerst van top tot teen om er zeker van te zijn dat ze oke was. Dat er niemand bij haar in de buurt was geweest en haar met een poot aangeraakt had. "De elite." Bromde hij zacht, een vriendelijke blik in zijn ogen. "Het is een lang verhaal" vervolgde hij. Een verhaal waarvan hij maar kleine stukken wist. Details die verborgen werden gehouden van hem. "Hoe gaat het met je?"

Haar frons had ze laten verdwijnen. Ze was in ieder geval heel blij om de kater terug te zien, levend. Haar oogjes bleven op hem gericht toen hij antwoord gaf op de vraag die ze gesteld had en zijn antwoord bevestigde alleen maar wat ze al gedacht had. Dat de kater over iets anders begon, over haar liet haar afwijken van het onderwerp. Ze had dan ook door dat hij niet verder zou praten over de Elite. Hij zou het haar wel vertellen als hij er klaar voor was. Toen hij vroeg hoe het met haar ging, zette ze een klein stapje naar voren zodat ze bijna neus aan neus stond."Het gaat goed met me," glimlachte ze geruststellend. "Er is alleen één dingetje wat ik je misschien wel moet vertellen." voegde ze er op het laatste nog aan toe. Ze had het tegen niemand anders gezegd, had niemand er mee lastig gevallen, omdat ze zelf wel wist wat het betekende. Ze liet even haar blik opzij gaan, om er zeker van te zijn dat er niemand anders in de buurt was. Ze was dan ook nog niet van plan om het bekend te maken voor ze het tegen Stag had gezegd.

Er miste nog zo veel details in het verhaal hoe hij bij de elite geëindigd was dat hij haar er niet veel over vertelde. Er zouden dan alleen maar meer vragen komen en daar zou hij simpelweg geen antwoord op hebben. De zwart met witte poes zetten een stapje naar voren en de twee stonden nu bijna neus aan neus, maar Kazan zetten nog een stap dichter naar de kattin en gaf haar een kopje langs haar wang en schouder. "Het gaat goed met me," glimlachte ze en Kazan keek haar aan toen hij de 'maar' al hoorde aankomen. "Er is alleen één dingetje wat ik je misschien wel moet vertellen." Hij kneep zijn wenkbrauwen samen tot een frons en vragend hield hij zijn kop een beetje scheef. "Wat is er, Lizard?"

Stagstorm gaf haar een kopje en een gek gevoel vormde zich weer in haar buik, een gevoel dat ze een tijdje had moeten missen. Het was niet de eerste keer geweest dat ze zulke kriebels had gevoeld De alleerste keer was Quietstep de oorzaak geweest. Ze had hem met heel haar hart, met heel haar ziel graag gezien, zag hem nog steeds graag. De afstand die er nu echter was, hij was achtergebleven in de Tribe om haar toenmalige medicine cat rang te beschermen, was te groot. Ze had geen zekerheid of ze hem ooit nog zou terugzien. In de tussentijd had ze haar vriendschapskring uitgebreid en bij de uitbreiding van die kring waren gelijkaardige kriebels in haar buik opgedoken. Ze wist de oorzaak van de kriebels te plaatsen. De oorzaak van de kriebel in haar buik stond recht voor haar. "Wat is er, Lizard?"Ze was al langere tijd goed bevriend geweest met de kater, vertelde hem alles en omgekeerd ook. Ze zou dit dan ook niet voor hem achter houden. Als ex-medicine cat had ze de symptonen meteen kunnen plaatsen. Haar tepels waren wat gezwollen en in de ochtend voelde ze zich niet altijd lekker. Het was misschien niet veel,niet duidelijk voor andere katten om haar heen, maar het was héél duidelijk voor haar. Ze boog lichtjes naar de kater toe. "Ik ben in verwachting." fluisterde ze zachtjes.

Er schoten allerlei verschillende opties door zijn kop, maar de woorden die ze zei lieten hem met grote ogen naar haar staren. Ze was in verwachting. Ze zou kinderen krijgen en moeder worden. De woorden waren zacht, maar hij wist zeker dat hij ze goed gehoord had. Een zacht gegrom borrelde in zijn keel en rolde over zijn lippen voordat hij er erg in had. "Van wie zijn ze?" Zijn stem was killer dan gedacht. Vol jaloezie die hij niet eens zou proberen te verbergen. Misschien waren ze alleen beste vrienden geweest, maar toch borrelde er een jaloezie in zijn lichaam als hij eraan dacht dat een andere kater aan haar had gezeten en de nacht met haar doorgebracht had.

Ze trok even met haar oortje toen een lichte grom langs de lippen van de kater ontsnapte. "Van wie zijn ze?" Naast haar kater in de Tribe had ze maar één andere kater dicht bij haar staan, iemand waarmee ze haar geheimen deelde en die stond recht voor haar. "Ze zijn van jouw, gekkie." Een klein glimlachje stond op haar lippen en even ging haar blik naar de grond. Ze droeg zijn kittens. Hij droeg de geur van Bloodclan, een combinatie die niet heel geweldig was. Ze keek terug op. "Kom terug mee naar Windclan." zei ze na een korte stilte. Ze wist niet waarom hij verdwenen was, maar wat het ook was, ze wilde haar beste vriend naast haar zijde. Ze wilde niet nog een keer achtergelaten worden. Niet nog eens.

Of hij nog het recht had om te grommen vanwege de nieuwe informatie wist hij niet zeker, maar het gebeurde. Hij was jaloers. Ze was van hem en geen andere kater zou bij haar in de buurt mogen komen. Hij was een moon weg, straks had ze een mate en ging ze leuk vader en moedertje met hem spelen. "Ze zijn van jouw, gekkie." Die woorden waren als een klap in zijn gezicht, al was het deze keer geen fysieke klap. Hij voelde zijn ogen groter worden en langzaam gleed zijn blik af naar haar buik. De kattin droeg zijn kittens en hij zou niet eens een vader voor ze kunnen zijn. "Kom terug mee naar Windclan." Terug naar Windclan. Terug naar Stallionstar en een relatie waarvan Brat hem gered zou hebben. Was dat iets wat hij wilde? "Ik- Ik kan niet terug naar Stallionstar" sprak hij zacht en ging zitten. "Zouden ze me überhaupt nog wel terug de clan in laten?" Brat had hem meegenomen en hem vastgehouden, maar in hun ogen was hij gewoon verdwenen en had hij zich bij de elite gevoegd. Kazan wilde dan ook niet weten wat Brat zou doen als ze zou horen wat er aan de hand was en wat hij nu wilde.

Ze liet haar kopje wat zakken bij zijn reactie. De kater voor haar was haar vriend, één van haar beste vrienden en ze wilde niet nog een vriend kwijt. Ze zou hem dan ook proberen te overtuigen om terug te komen. Die geur van Bloodclan paste hem niet, hij hoorde in Windclan thuis. "Ik- Ik kan niet terug naar Stallionstar" Ze schudde even haar kopje bij het horen van zijn woorden. "Zouden ze me überhaupt nog wel terug de clan in laten?" Even fronste ze. "Stallionstar is niet langer de leader van Windclan." Ze wist niet goed hoe dit in zijn aanzicht kon dienen als reden om weg te blijven. Desondanks was de kater niet langer aangewezen als hun leider. Wolfstar had zijn plaats ingenomen. Ze zou hem echter niet benomen, aangezien het een ingewikkelde verwisseling van het leiderschap was geweest. Amberstorm bleef namelijk in haar positie als deputy. "Waarom zouden ze je niet terug willen?" vroeg ze uiteindelijk. De reden dat Stagstorm was verdwenen uit Windclan was voor iedereen nog een raadsel. De geur van Bloodclan hing dan wel in zijn vacht, maar ze kon onmogelijk geloven dat hij zelf naar de Elite was vertrokken. "Stagstorm, is er nog iets dat je me wil vertellen?" hopende dat ze er misschien achter zou komen waarom hij niet langer naar het Windclan territorium kwam.

_{Zijn oren draaide plat richting zijn nek toen hij zijn mate, ex mate zijn naam hardop uitsprak, maar toen Lizard hem vertelde dat hij de leader niet meer was fronste hij. De rest van het gesprek leek langs hem te glijden. Nogmaals zetten hij een stap in haar richting en liet hij zijn kop langs haar wang glijden. "Ik kan niet terug," sprak hij zacht. Er zat een onzichtbare draad om zijn keel, zijn poten, zijn hele lichaam. Het hield hem samen met Brat en weg van zijn kinderen die geboren zouden worden in zijn oude clan. "Kom met me mee." Zei hij daarna. "We kunnen naar de Elite of we worden rogues"}

Hij had zijn kop langs haar wang laten glijden. Ze sloot even haar ogen, maar kon niet genieten van het moment. Ze miste hem, maar de volgende woorden lieten haar opkijken. "Ik kan niet terug," Een frons stond op haar snoetje bij wat ze te horen kreeg. Er was altijd een weg te vinden, een weg om terug naar huis te gaan. "Kom met me mee." Met hem meegaan? Ze zette een klein stapje achteruit. Ze begreep niet goed wat hij wilde zeggen. Naar waar? "We kunnen naar de Elite of we worden rogues" De Elite? Rogue worden? Ze schudde zachtjes haar kopje. Haar hart lag in Windclan, ze kon niet zomaar weg gaan, ze kon niet doen wat hij plots gedaan had. Ze hield van de kater, maar de trouw aan haar clan was sterker dan dan. "Waarom stel je me dit voor?" zei ze zachtjes. Haar oogjes blonken. Ze begreep niet waarom hij dit voorstelde. Lizardpath had de steun van haar clan nodig. Ze zou verdrinken in een ander leven als deze. Waarom kon hij niet gewoon terugkomen?

_{Ze zette een klein stapje achteruit en hij fronste, al leken haar volgende woorden hem een klap in zijn gezicht te geven. Alweer. Waarom vroeg hij dit aan haar? De kater sloeg zijn staart om zijn poten en klemde zijn kaken even op elkaar voordat hij deze weer ontspande en zijn mond opende. "Het zijn ook mijn kinderen, Lizard. Ik ga niet aan de zijlijn staan toekijken hoe ze opgroeien en de clan hun hoofd vult met haat aan de Elite." Mompelde hij, gefrustreerd dat ze het niet kon zien. Dat ze niet kon zien hoe slecht die clan was. "We kunnen ze samen opvoeden, buiten Windclan"}

Ze zag zijn lichaamshouding veranderen, wat iets in haar zei dat hij haar vraag niet apprecieerde. De opmerking die volgde zorgde ervoor dat er iets in haar knapte. "Het zijn ook mijn kinderen, Lizard. Ik ga niet aan de zijlijn staan toekijken hoe ze opgroeien en de clan hun hoofd vult met haat aan de Elite." Opnieuw zette ze een stap naar achteren. Waar was haar Stagstorm gebleven? Hij zou zoiets nooit gezegd hebben. De poes kon zich op geen enkele manier inbeelden dat hun kittens niet in Windclan zouden opgroeien. Dat kon gewoon niet anders. Het was een welbekend instinct dat hier op dit moment de bovenhand hand, aangevuld met gezond verstand. "We kunnen ze samen opvoeden, buiten Windclan" Nee, nee, dat was absoluut niet veilig. "Nee," Het antwoord was kort maar krachtig en gaf meteen alles weg. Haar staart zwiepte standvastig heen en weer. Deze nieuwe Stagstorm zou haar niet uit Windclan krijgen.

_{Hij had niet door hoezeer hij veranderd was door de korte tijd die hij in Bloodclan had doorgebracht, maar het was duidelijk meer dan hij dacht toen hij de reactie van de zwart met witte kattin zag. ”Nee,” nee. Simpel als dat. Nee. Hij zou zijn kinderen niet zien opgroeien, hun eerste woordjes horen of zien hoe ze apprentice zouden worden. Nee. Hij zou de kater zijn die zijn zaad afgestaan had en verder zouden ze waarschijnlijk nooit meer iets over hun vader horen. Overleden. Weggerend. Het zou hoe dan ook een slecht excuus zijn waar ze mee zouden komen. Kazan snoof. ”Het zijn ook mijn kinderen, Lizardpath.” Bromde hij. ”Ik heb net zoveel recht om ze op te zien groeien als jij dat hebt.” De grote kater stond op en legde zijn oren plat in zijn nek. ”Ze zijn ook van mij!” Het volume van zijn stem werd luider, maar ondertussen brak zijn stem ook. Hij was nooit een geweldige vader geweest voor Skunkpaw en zijn eigen vader was een eikel geweest. Het enige wat hij wilde was het goed doen. Één keer maar. Zonder dat hij het zich realiseerde welde er tranen op in zijn ogen en ademde hij diep in. ”Ze zijn ook van mij” herhaalde hij zacht, maar de wind nam zijn woorden mee.}

Hier stond ze dan, zich staande houden voor de kater. Kon ze hem partner noemen, of was het ondertussen al ex-partner voordat hij officieel haar partner was geworden. Het deed haar in ieder geval pijn om het deze richting uit te zien. ”Het zijn ook mijn kinderen, Lizardpath. Ik heb net zoveel recht om ze op te zien groeien als jij dat hebt.” En hij maakte het er ook niet beter op. Natuurlijk wilde ze de vader aan haar zijde hebben, maar niet in de Elite, niet als rogue. Het volume ging omhoog, opnieuw werd er een stap naar achteren gezet. ”Ze zijn ook van mij!” En nog een stap. Sorry. De houding van de kater leek lichtjes te veranderen, hij zakte bij wijze van spreken wat in elkaar. ”Ze zijn ook van mij” De woorden waren onverstaanbaar, maar toch duidelijk. Ze wist goed genoeg wat hij zei. Hij had het haar dan ook meermaals gezegd. Haar kopje zakte wat en haar oortjes schoven wat zijwaarts. "Ze zijn van jouw en dat zullen ze ook weten." zei ze zachtjes. Ze was ook geen monster, maar ze zou wel voet bij stuk houden. Opnieuw zette ze een stap naar achteren. Ze had gezegd wat ze moest zeggen.

<sub>Zijn ogen werden groter toen ze een stap naar achter zetten en daarna nog een paar. Zijn poten voelde zwak, alsof zijn botten verdwenen waren en de zwaartekracht hem hard naar de grond trok. Zijn hart brak op een manier waarvan hij nooit gedacht had dat hij zo zou breken. Het was geen liefde die zijn hart in stukken gescheurd had, nee. Het was het feit dat hij wist dat hij kinderen zou krijgen en hij ze niet zou kunnen zien opgroeien. "Ze zijn van jouw en dat zullen ze ook weten." Zacht gromde hij, maar het klonk verre van boos. Het klonk eerder als een wolf die alleen was en huilde naar de maan. "Dit kan je niet doen, Lizard." Smeekte hij haar nog, maar ook hij wist dat ze haar keuze gemaakt had. Hij ademde in en draaide zich om om te vertrekken. Hij was hier klaar.

- topic uit?</sub>