Spiritual

Timberpaw had, voor de eerste keer sinds hij apprentice was geworden, eindelijk de interessante opdracht gekregen om samen met een ander groepje het territorium te gaan checken. De grenzen dan. Een patrouille. Het grote nadeel was echter dat hij vanaf moment één van de patrouille al opgescheept zat met een babbelkous die leek te weigeren haar bek te houden, zelfs nadat Timberpaw haar twee keer waarschuwend aan had gekeken met zijn groengele ogen. Ze leek zo lomp te zijn als iets en had dus ook niet in de gaten dat hij eigenlijk wilde dat ze zou zwijgen. En dus zuchtte hij eens diep, waarna hij besloot om haar maar gewoon te negeren en verder te rennen. Hij versnelde zijn pas ietsje en al snel had hij haar al een kleine muizenlengte achter zich gelaten, waar ze vooral tegen zichzelf leek te bazelen. Timberpaw grijnsde lichtjes. Weirdo. Hij veerde af van het pad dat ze aan het volgen waren en nadat hij kort voor zich had gekeken en had geconcludeerd dat de oudere warriors niet op hem letten, koos hij een ander pad dat hem naar het WindClanterritorium zou leiden. Zijn poten zetten zich steviger af tegen de ondergrond, maar voordat hij volledig op snelheid kon komen, hoorde hij een kat roepen en draaide hij zijn blik naar rechts. Hij zag dat een kat op volle snelheid naar hun grens kwam rennen en hij bleef staan, waarna hij zich met een grom omdraaide. De kat leek hem duidelijk voor iemand anders te verwarren, want opeens bleef hij stilstaan en zag Timberpaw het licht dat even geflikkerd had in zijn ogen weer doven. Hij deed dreigend een paar stappen dichterbij en nam de WindClanner vijandig in zich op. “Het interesseert me niet dat je me voor iemand aanzag en het interesseert me niet wat er met die kat is gebeurd, maar als je één stap verderzet, dan zal je daar de maatregelen van ondervinden,” zei hij op een waarschuwende toon.

Timberpaw was nog niet naar een Gathering geweest en had ook nog geen verhalen over de WindClanners gehoord of roddels meegemaakt omdat hij zich daar simpelweg niet voor interesseerde, dus had hij ook geen idee wie er voor hem stond. De huid onder zijn pels werd dan ook lichtelijk warm toen hij hoorde dat hij de medicine cat apprentice van WindClan tegenover hem had. Die in principe door de Warrior Code op hun territorium mochten komen om kruiden te halen als dat nodig was. “Dat wist ik niet,” was zijn norse antwoord, maar een betere verontschuldiging dan een simpel knikje van de RiverClan apprentice zou de WindClanner niet krijgen. Hij ging aan de grens zitten en trok met zijn oortje toen de tom cat hem erop wees dat hij ook nog eens sprak tegen iemand die ouder dan hem was. “En dus?” vroeg hij bot aan de medicine cat apprentice. Dat hij respect voor de tom cat moest hebben omdat hij een rang had, daar kon hij zich nog wel in vinden, maar dat de tom cat zijn leeftijd gebruikte om Timberpaw een standje te geven, vond hij dan weer iets minder. “Je bent nog altijd een apprentice. Een medicine cat apprentice, welteverstaan, maar nog wel een apprentice. Ik zie niet in waarom ik niet gewoon mag zeggen wat ik denk terwijl dat juist is wat iedereen altijd doet.” Zijn stem had een bittere ondertoon, maar hij nam de kat kort in zich op en herinnerde zich hoe geschrokken hij naar Timberpaw had gekeken. “Waarom zag je er net trouwens uit alsof dat je een spook had gezien?” mompelde hij vragend, niet echt verwachtend dat de tom cat hem een antwoord zou geven. Dat was hij Timberpaw immers niet verschuldigd, maar de RiverClan apprentice kon het altijd proberen.

De tom cat antwoordde dat hij dacht dat hij iemand gezien had en Timberpaw gaf enkel een knikje. Hij kende de tom cat niet goed genoeg om zich ervoor te interesseren wie hij dan precies gezien had en hij ook niet echt het idee dat de kater het hem zou vertellen als hij het zou vragen. En eigenlijk interesseerde het hem ook echt niet. De tom cat was van WindClan en dus zouden zijn problemen Timberpaw ook niks moeten interesseren. Er was immers niks zo verraderlijk dan te close worden met iemand van een andere Clan, al dacht Timberpaw dat hij met zijn eigen reacties wel goed op weg was om die gewilde afstand te kunnen behouden. De medicine cat apprentice gaf hem een standje en Timberpaw kneep zijn ogen kort samen. “Bespaar je adem,” zei hij op een botte toon tegen de medicine cat app. “We weten beiden dat je me omwille van je rang toch niet gaan aanvallen.” Timberpaw bekeek hem met een schuine blik. “En het zou me werkelijk waar ook geen reet interesseren als je dat wel zou doen. Dan zou ik gewoon terug vechten, precies zoals mijn Clan dat van me verwacht.” Hij had geen zin meer in dit gesprek. “En berisp me niet alsof je mijn mentor bent, want dat ben je gelukkig niet. Over verwachtingen van de Clan gesproken: heb jij geen kruiden die je moet zoeken?” Zijn toon klonk haast verveeld en geïrriteerd trok hij met zijn oortje terwijl hij op een reactie wachtte.