Blooming woods. De laatste keer dat hij zich daar begeven had was alles kaal geweest en het weer niet bepaald aangenaam. Niet dat het weer heel veel was veranderd, maar het was wel warmer en een licht zonnetje scheen. Dat deed de bloemknopjes die nu ontstonden aan de bomen boven zijn hoofd vast goed. Ardentheart wist dat het hier in een mum van tijd vol zou liggen met bloemblaadjes. Toch konden al die gedachtes hem niet veel opvrolijken. Hoe kon iets dat doen? Hij had misschien wel de grootste fout in zijn leven gemaakt. Maar het woord fout klonk ook fout, want hij had echt van haar gehouden. Niet dat hij dat ooit gezegd had en niet dat ze dat nu nog wilde horen. Nee, hij mocht van geluk spreken als ze hem ooit nog wilde zien. De laatste keer dat ze elkaar hadden gezien, toen ze hem het nieuws had verteld, was alles behalve vredig of gelukkig verlopen. En dat was ook haast al weer twee manen geleden. Hij piekerde over hoe alles was afgelopen, maar ook welke consequenties er nog konden komen en het was dan ook geen wonder dat dat van hem af te lezen was. Waterpaw wist wat hij had gedaan en dat was een hele opluchting, maar hij wilde zijn beste vriend ook niet ieder moment lastig gaan vallen met zijn liefdesproblemen. Nee, hij had het druk genoeg met zijn rol als medicine cat apprentice.
Het was dan ook daarom dat de jonge warrior het kamp uitgetrokken was, want het voelde daar toch steeds meer vernauwend. Waarschijnlijk omdat hij in geheim de code niet één maar twee keer had verbroken en hij bang was dat iemand er achter zou komen. Silverwish had hem al vragen lopen stellen, maar haar wilde hij ook niet betrekken, want zij had genoeg zorgen maar haar eigen kittens. Nee, hij wilde zeker niet dat het uitkwam, maar waarom wilde hij het dan ook niet wegstoppen? Alles werd altijd ingewikkeld. Dat bewees deze hele chaos wel weer. Nu zat hij hier, onder een van de bomen, onwetend dat er een van zijn clangenoten in de buurt was. Als hij alert was geweest, er met zijn hoofd bij was geweest, dan had hij haar waarschijnlijk binnen een mum van tijd opgemerkt. Maar het was pas toen haar stem hem uit zijn gedachten schokte dat hij doorhad dat er iemand bijna praktisch voor zijn neus stond. Hij stond oog in oog met de helderblauwe blik van Coalpaw. Zij was de zus van Waterpaw, maar in tegenstelling tot zijn beste vriend leek zij sprekend op hun moeder Swallowflight. “Oh, uhm, sorry, ik had je niet opgemerkt Coalpaw,” reageerde hij wat gegeneerd. “Wat brengt jouw hier?” vroeg hij daarna op vriendelijke toon. Hoewel hij niet veel met haar omging, betekende dat niet dat hij haar niet aardig vond. Hij was gewoon altijd een beetje druk geweest met zijn avonturen. Iets wat nu een beetje kinderlijk leek, gezien de omstandigheden van zijn persoonlijke leven. Niets beter dan een groot dilemma om een nieuw perspectief te krijgen, toch?

Nu hij haar had opgemerkt ontging het hem niet dat het er op leek dat ze hard aan het nadenken was. Alhoewel, dat deed Coalpaw volgensmij altijd wel, met gedachtes die hier en daar verspreid waren. Dat was iets wat hij eerst niet had begrepen maar nu wel. Toch had hij haar nooit echt raar gevonden, zoals sommigen dat misschien wel deden. Nee, uniek was een goed woord, maar niet raar. Er was een soort van comfort in hoe zij hetzelfde was gebleven, want dan was er tenminste één ding het zelfde sinds de laatste keer dat hij haar ontmoet had. 'Ik was zoals altijd keurig mijn taken aan het doen. Je kent het wel, tot ik bedacht dat de bloesem wel zeer mooi was. Kort daarna zag ik een gestalte dat wel erg moedeloos leek, en gezien je praktisch familie bent... Kan je gezelschap gebruiken?' Beantwoorde Coalpaw zijn vraag.
Het viel dus op, dat hij onder zijn gedachtes en emoties leed. Misschien was dat ook een teken dat alles moest veranderen. Misschien kon hij Dewberry beter uit zijn hoofd zetten, aangezien het er toch op leek dat ze niets met hem te maken wilde hebben. Misschien kon hij alles gewoon beter vergeten. Maar misschien en de werkelijkheid waren een heel ander ding. Hij kon niet zomaar zeggen dat hij de kattin waarvan hij zo kort had gehouden voordat alles fout ging zou vergeten. Dat hij de kittens die ze nu samen hadden en hij nog geen woord van had gehoord noch glimps van had gezien. Maar hij kon beginnen met het uit zijn hoofd te zetten voor een moment en de eerste stap was afleiding. Daarom knikte hij ook toen ze vroeg of hij gezelschap kon gebruiken. “Ja, dat kan ik zeker wel gebruiken,” vertelde hij de zwarte she-cat die nu vrolijk naast hem zat te mompelen. Haar gedachten, realiseerde hij zich. Dat was wat de gemompelde woorden die ze uitsprak waren en dat bracht een glimlach naar zijn gezicht. Het had wat onschuldigs.

Haar blik brandde in de zijne, maar niet bepaald onaangenaam; meer een scherpe, bestuderende blik. Dat was dan ook waarschijnlijk waarom ze stil was, omdat ze hem aan het bestuderen was. Ze leek ook op te merken dat er iets mis was met hem. Maar misschien verborg hij dat ook gewoon helemaal niet zo goed, want hij had zijn hart immers altijd dicht op zijn mouw gedragen. Opnieuw wenste hij dat hij het gewoon kon vertellen, opbiechten zonder dat hij in de problemen kwam. Maar waar hij bij Waterpaw wel wist dat het geheim zou blijven, was dat bij Coalpaw een ander verhaal. Hij vertrouwde haar wel, tot een gegeven punt dan en dat bedoelde hij helemaal niet rot, maar het onschuldige van haar hardop noemen van haar gedachtes maakte het ook moeilijk om een geheim te bewaren. Daarbij was het des te beter als minder clanmates het wisten. Hij had al een enorme gok genomen twee van zijn vrienden, eentje deels dan, in vertrouwen te nemen. ”Ik heb iets extreem doms gedaan, en ik wist dat ik het niet moest doen, maar het is toch gebeurd.” Zolang hij niet zou vertellen wat hij nou echt had gedaan, dan zouden er ook geen problemen komen. Al wist hij ergens dat dat maar een hoopvolle gedachte was, dat hij niet in de problemen zou komen met wat er was gebeurd. Toch wilde hij het geen fout noemen, want het voelde aan een kant totaal niet fout, maar aan de andere kant wist hij dat het volgens de code verboden was. Misschien dat een gesprek met Coalpaw nog een ander inzicht kon geven, want zij had dan toch weer haar eigen manier van denken, eentje die haar geen zorgen leek te geven.

Bij zijn woorden knikte ze. Een instinctieve beweging in actie gezet door de gedachten die haar hoof binnen waren geschoten. Ze leek het te begrijpen, zonder dat ze het verhaal wist. Maar was dat dan wel oprecht begrip? ‘Aan je keuzes valt weinig te veranderen. Fouten maakt iedereen. Het is een pas zoals een rivier die altijd uitwijkt en veranderd, het leven bedoel ik. Soms is een uitwijking goed, soms ook niet. Maak de fout gewoon geen tweede keer.’ Hij liet haar uitpraten, zonder er een woord tegen in te brengen. Soms was het wonderbaarlijk hoeveel wijsheid de jonge kattin kon hebben, maar dan, heel veel jonger als hem was ze ook weer niet. Er zat maar een paar manen verschil tussen hen. Vroeger had dat in zijn jonge ogen echter heel veel geleken, maar nu hij ouder was wist hij wel beter. Maar haar beredenering was wel iets om na te denken, een mooi perspectief. Maar was zijn leven op dit moment dan een chaotische en wild stromende rivier? Zo voelde het wel.
Hij werd weer uit zijn innerlijke debat over perspectieven gehaald toe Coalpaw hem een troostende lik over zijn wang gaf. Kort werden zij ogen groot. Belachelijk, want hij was helemaal geen vreemde aan lichamelijk contact. Nee, het had hem gewoon verrast. ‘Brengt het de Clan in gevaar?’ vroeg ze toen en hij schudde zijn hoofd. Nee, de reputatie van de Clan waarschijnlijk wel, maar dat was niet waar ze naar vroeg. Toch, het gaf hem nog steeds geen lekker gevoel. Hij richtte zijn blik weer op die van haar en slikte. ‘Als het uitkomt, zullen ze mij waarschijnlijk niet meer heel erg leuk vinden,” vertelde hij haar wel. Misschien zou het iets weggeven, maar daar dacht hij nu even niet over na. Hij wilde zijn gedachten verdomme eens op een rijtje hebben, want zo kon hij toch geen goede warrior zijn voor zijn clan? Niet dat hij dat ooit was geweest, eigenlijk, want hij was al verliefd geworden op Dewberry toen ze beiden nog apprentices waren. Daar had hij het moeten stoppen, hij had haar toen gewoon uit zijn hart moeten zetten. Maar het was zoals de zwarte she-cat hem had verteld, hij kon er nu niets mee aan veranderen, alleen zorgen dat het niet weer gebeurde. Dat leek hem ook sterk, want hij had zijn les nu zeker wel geleerd. Maar kon hij het zien als verandering, het punt waar Coalpaw’s gedachten nu naartoe waren gedwaald? Hij wist het allemaal niet, maar misschien kon hij het proberen. ‘Ja, maar het is niet altijd even goed, zoals de kou van Leafbare voor weinig prooi zorgt,’ zuchtte hij. Maar Leafbare was geleidelijk aan het verdwijnen nu, plaats aan het maken voor Newleaf. Misschien kon zijn situatie dus ook geleidelijk omdraaien, dat hoopte hij tenminste.

Bij zijn woorden knikte ze. Een instinctieve beweging in actie gezet door de gedachten die haar hoof binnen waren geschoten. Ze leek het te begrijpen, zonder dat ze het verhaal wist. Het duurde even voor de metafoor over bloemen en zaadjes ook echt bij hem binnenkwam en hij er wat logica in kon vinden. Bedoelde ze wat hij nu zou doen? Welk pad hij nu zou kiezen? Man, zou hij dat zelf ook niet graag willen weten. Het enigste wat hij nu wilde doen was alles goedmaken, maar hij wist niet hoe hij dat kon doen. Hij kon moeilijk even gezellig het territorium van een andere clan in lopen om zich ze verontschuldigen, dan had hij er nog een hoop problemen bij. Hij mompelde dan ook maar wat terug over Leafbare, maar zelfs daar kon Coalpaw een positieve spin aan geven. Wonderbaarlijk hoe ze alles positief kon zien, hoe ze niet naar de slechte dingen keek, maar naar een manier hoe iets opgelost kon worden. Hij liet zichzelf ook naast haar neerploffen. ’Je bent Warrior Ardentheart, het is niet het makkelijkste pad maar wel een die ons gunt.’ Ja, dat was misschien waar. Maar toch, toch was alles ingewikkelder geworden, minder tijd, meer geheimen. ”Het lijkt alsof het alleen maar moeilijker wordt hoe ouder ik wordt,vertelde hij haar oprecht, zijn blik afwendende naar de grond.

Jaloers? Op hem? En alleen omdat hij haar moeder als zijn mentor had gehad? Misschien dat ze daarom zo had gedaan de enkele keren dat hij haar had gesproken, heel anders als dat ze nu was. Maar ze waren ook allebei volwassen geworden, meer dan ze waren in ieder geval. Als hij echt volwassen was geweest dan had hij beter geweten dan toch een buitenclanse relatie aan te gaan, denkende dat het niet in problemen zou uitlopen. Maar zijn hart won het toch bijna altijd van zijn hoofd en hij volgde het dan ook blindelings. Het was een van zijn goede eigenschappen, maar soms ook een van zijn grootste fouten. In een vriendelijk gebaar legde Coalpaw haad kop tegen zijn hals aan en sprak ze met een zucht. 'Hoe langer je leeft, hoe meer keuzes je maakt. Maar ook hoe meer bloemen je kunt zien zoals deze.' Kort bewoog ze bij hem vandaan, een actie waarbij ze een roze bloesem plukte en deze in zijn vacht stopte. Een simpel, vriendelijk gebaar, maar wel eentje die herinneringen naar boven bracht. Herinneringen van hoe hij en Dewberry in hun apprentice tijd naar het Rogue territory waren gegaan en hoe hij daar de mooiste bloem voor haar had geplukt en deze in haar vacht had gewoven. Ze had toen hetzelfde terug gedaan. Een knoop vormde zich in zijn maag. Dat was waarschijnlijk het eerste, onbewuste teken geweest dat hij haar leuk had gevonden in een manier die hoger ging dan alleen vrienden. Toen was alles nog makkelijk geweest, waren ze vrij en zorgeloos. Toen was hij naïef geweest, net als kortgeleden. En nu? Nu proefde hij de bittere nasmaak die die naïviteit met zich meebracht. Toch was het minder nu hij hier met Coalpaw was. Tenminste, totdat zij de bloesem in zijn vacht had gestopt. Toen kwam het rotte gevoel weer terug. Misschien was hij liefdesziek, of had hij last van een gebroken hart? Een van de twee in ieder geval. Maar de zwarte she-cat, die naast hem lag en net haar kop weer tegen zijn shouder aan had gelegd, bedoelde het alleen maar goed. Dat wist hij ook wel en hij kon het haar dan ook niet kwalijk nemen. Ze wist niet dat deze herinnering naar boven had kunnen komen, hem nieuw verdriet had kunnen geven. Daarom zette Ardentheart ook maar een waterige glimlach op. ”Dankje Coalpaw, ik meen het. Bedankt” vertelde hij haar zachtjes. Hij had niet veel met haar gesproken over de manen heen sinds hun allereerste ontmoeting, maar misschien was dit een goede verandering. Een vriendschap die aan het opbloeien was net als de bloesems aan de bomen.

Ze vertelde hem op lichtelijk geruststellende toon dat dit alles, dit hele gesprek, geen probleem was omdat ze vrienden waren. En het werkte. Toch kon hij niet helpen denken dat ze misschien een beetje onzeker had geklonken over het stuk dat vrienden er altijd waren, zelfs als je ze daar niet verwachtte. Hij kon het de zwarte she-cat ook niet bepaald kwalijk nemen, want ze hadden niet veel contact gehad in hun apprentice tijd, maar na dit gesprek was ze zeker zijn vriend. Hij schonk Coalpaw een oprechte glimlach voordat ze haar ogen met een bijbehorende, diepe zucht sloot. Ze leek diep in gedachten verzonken, en dus liet hij haar maar even. Misschien was een moment stilte dan ook niet zo erg, want dan kon hij ook even nadenken. Over het hele gesprek wat hij net had gehad met iemand die hij eerst als het zusje van zijn beste vriend had gezien, maar nu al een vriend op haarzelf. Grappig hoe één gesprek daar verandering in kon brengen. Maar gesprekken hielden vaak acties en motieven verborgen. Ze konden veel veranderen, iemands leven beter maken of juist overhoop gooien. En toch waren het ook maar simpele woorden. Grappig hoe dat toch zo’n impact kon hebben. Nou ja, grappig. Het laatste gesprek wat hij met Dewberry had gehad was alles behalve grappig geweest. Eerder verwarring, boze worden, een hint van spijt, maar er was geen lol geweest.
Maar dan had je ook dit gesprek, waar hij zich aan het begin rot had gevoeld en hij was in tweestrijd met zichzelf geweest. Dat was natuurlijk nog niet helemaal weg, maar het inzicht van Coalpaw, met haar unieke manier van denken, hield het hem een stuk minder in zijn grip. Want ze had gelijk, iedereen maakte fouten, dat was hoe je leerde in het leven. Als hij geen fouten had gemaakt tijdens zijn training, zou hij nu ook niet weten wat wél de goede manier was om sommige vechtmanoeuvres uit te voeren. Maar hoe hij nu zou kiezen zou alles bepalen. Hij kon kiezen om hier over in te blijven zitten en er onder te leiden, maar dan zou het zeker ook bij de rest van de clan opvallen. Of hij kon zich realiseren, dat ja, hij had een fout gemaakt, en het deed pijn dat hij er nu niet kon zijn voor Dewberry of de kittens en dat hij waarschijnlijk nog steeds van haar hield, maar dat hij ook verder moest. Niet in het verleden blijven hangen, dat was een advies wat hij zelf al wel eens had uitgedeeld en misschien moest hij er nu ook maar eens naar luisteren. Al zou het heel moeilijk worden en waarschijnlijk heel langzaam gaan. “Bedankt dat je een vriend voor me wilt zijn en dat je me wilt helpen mijn gedachten op een rijtje te krijgen.” Zijn gedachten al wel, maar zijn leven nog niet. Misschien dat dat nog zou komen, misschien niet.

Hij wist dat Coalpaw hem gehoord had, een simpel trekje met haar oor was genoeg om hem dat te vertellen. Toch was haar antwoord misschien een tikkeltje onzeker en zacht, maar niet ongemeend. ”Iedereen verdient een vriend, ik weet zeker dat je er wel uit komt. Ik zal er zijn en mijn broer vast ook.” Ja, Waterpaw was er wel voor hem, maar hij wilde zijn beste vriend er ook niet te veel in betrekken, net zoals hij geen een van zijn vrienden er in wilde betrekken. Zelfs een nieuwe vriend zoals Coalpaw niet. Hij knikte, om haar ingeving te bevestigen, maar meer ook niet. Er kwamen geen woorden aan te pas en hij liet geen gedachtens er meer over toe. Niet voor nu. Hij wilde gewoon even alles vergeten en het aanbod voor een avontuur wat de zwarte she-cat hem aanbood was dan ook perfect. Langzaam kroop er een kleine glimlach op zijn gezicht, eentje die bij een jonge kater zoals hem paste, oprecht en enthousiast voor een nieuw avontuur. Kinderlijk en vrolijk. Toch was hij nog niet erg groot, maar het was zeker een begin. “Nee, waar gaan we naartoe dan. Het is jouw avontuur, dus leidt jij de weg maar.” Een omgekeerde situatie van hun eerste ontmoeting, waar hij haar had moeten overhalen om met hem op avontuur te gaan. Toen was ze heel gefocust geweest op haar training, het goed uitvoeren daarvan. Maar nu, nu was Coalpaw een stuk losser, gemakkelijk om mee te praten en een vlotte maar goede vriend.

Geen ervaren avonturier? Tja, misschien had hij daar niet helemaal aan gedacht. De hulpeloze blik die zijn kant op werd gestuurd maakte het toch wel een beetje dat hij het over wilde nemen, gewoon om Coalpaw meer op haar gemakt te krijgen, maar de speelse glimlach en haar volgende woorden liet een kleine lach uit hem ontsnappen. Misschien was ze het niet gewend, maar met zijn hulp moest ze er wel uit komen. “Nou dan, mevrouw Coalpaw, er zijn heel veel keuzes. Een ontdekkingsavontuur, of een avontuur vol spanning. Wat is je keuze?” antwoordde hij op dezelfde plechtige toon. Het was opmerkelijk hoe ze van een diep gesprek zomaar naar een luchtige konden gaan, al was natuurlijk alles waar ze het net nog over hadden gehad niet vergeten. Tenminste, niet voor hem.

Tja hij had inderdaad ongeveer alles wel gezien in hun territorium. Er was nog dat dingetje met een uil proberen te vinden, plannen die hij met Dustspirit had gemaakt toen ze beiden apprentice waren. Plannen die nooit echt door waren gegaan. Maar ja, hij was al wel bij Owl Tree geweest. Het leek hem ook wel logisch dat als je warrior werd, je toch wel overal in het territorium was geweest. Natuurlijk had hij buiten het territorium zeker ook wel wat verkend. Een paar kleine afstanden de Twolegplace in, al had hij het daar toch wel vermeden nadat hij een aanvaring met een groep BloodClanners en het Rogue territorium had hij eigenlijk ook niet meer bezocht na die ene keer. “Hm, waar zullen we dan eens naartoe gaan?” Vroeg hij hardop af. Rogue territorium was minder gevaarlijk als de twolegplace, al hield het toch nog wel een beetje spanning. En dan zou hij ook eens de kans krijgen om daar verder rond te kijken, want de laatste keer was hij niet verder dan een bloemenveldje gekomen. Niet dat hij geen plezier had gehad. Nouja, totdat de rogue en Silver zich er ongevraagd bij hadden gevoegd dan. Maar daar zou hij nu even niet aan denken, want ook die herinnering bracht een steek naar zijn hart. Toen waren hij en Dew immers nog blij geweest, albeit onwetend.
Hij richtte zijn blik weer terug op Coalpaw, die terug staarde met haar blauwe ogen en een grijns op haar snuit. ‘Op naar de spanning dan maar?’ Vroeg ze hem. Een simpele vraag, maar met de duidelijke onderliggende betekenis dat hij mocht kiezen waar ze heen gingen. Tja, er was net maar een plek die echt uitsprong in zijn gedachten waar ze niet al te veel gevaar zouden lopen, want daar had hij ook geen zin in. “Ja, mevrouw Coalpaw. Vandaag, als u het er mee eens bent, gaan we op tocht naar het Rogue territorium,” plaagde hij nog eventjes in die plechtige toon, al brak hij er op het einde een beetje uit met een lach. Het was fijn, om even gewoon alle zorgen en verantwoordelijkheden te vergeten en iets te doen wat hij al in een lange tijd niet had gedaan. Het bleek er dus op dat Coalpaw precies was wat hij nu nodig had. Wie hij nu nodig had.