Het was de vraag of haar moeder dit wel een goed idee zou vinden. Haar dochter op pad met de kater die ze als Apprentice had gehad en die net nog een grootse fout had toegekend, wie wist wat voor een invloed de ander op haar zou kunnen hebben. Ze stond er immers niet om bekend dat ze in staat was om zich helemaal los te laten gaan, behalve in haar gedachten dan. Ergens moest ze de vrijheid nog hebben en de vrijheid was dan ook zichtbaar in haar gedrag, in bijna alles was ze een onschuldige, vrolijke maar ook bedachtzame kattin. Ze zag de werkelijkheid met andere ogen, blauwe ogen die de kracht van haar moeder uitstraalden maar ook de eigenzinnigheid van zichzelf, ze was niet haar moeder hoe groots ze de ander ook vond. Ze wist niet eens of ze ooit op kon leven tot haar moeder. Kittens krijgen bijvoorbeeld, Coalnose ging ervan uit dat ze geen goede namen zou kunnen verzinnen. Als ze ooit kittens kreeg en de inspiratiebron zeer laag was, zoals nu ook het geval zouden de kittens waarschijnlijk Onekit, Twokit and Threekit gaan heten of iets in die trant. Wellicht zou ze hen zelfs vernoemen naar haar gedachten zoals Faultkit, Mistakekit en Secretkit, hoe dan ook het kwam erop neer dat ze nog lang niet klaar was voor deze gedachten, alleen het idee eraan al deed haar een rilling onderdrukken. Een avontuur was een veel beter idee om haar gedachten mee te vullen en leek het enige dat ze kon bedenken waarbij ze de kater ook op kon vrolijken. Ardentheart hoorde niet somber te zijn, dat was haar taak!'Hm, waar zullen we dan eens naartoe gaan?' Vroeg de kater zich hardop af, er waren voldoende plekken waar de twee katten spanning konden beleven zonder dat ze de regels overtreden, immers was Coalnose dat niet van plan. De zwarte kattin was zeer gehecht aan de Clan en diens regels waardoor het niet anders kon dan dat ze de Warrior Code niet verbrak, tenzij er wel een heel goede reden zou zijn, maar dan zou ze als flapuit dat ze was waarschijnlijk haar fouten meteen op straat gooien. Er zaten negatieve kanten aan het zijn van de aparte kattin in de Clan.

Ardentheart leek ook even in gedachten verzonken te zijn voordat hij Coalnose weer aan keek in haar blauwe sprankelende ogen. Ze zou er wellicht saai uit hebben gezien met haar pikzwarte vacht als haar blauwe ogen niet zoveel levenslust hadden uitgestraald op dat zekere moment. Normaal verborg ze de daadwerkelijke sprankeling, alsof ze bang was dat het vuur te ver op zou laaien en een heuse brand zou stichten, net zoals kool. Het mocht niet branden want dat was gevaarlijk, echter brandde haar ziel met nieuwsgierigheid, er zat dan niets anders op dan de kater te vragen wat het plan was. Immers had hij betere ideeën waar ze hun avontuur konden vinden. Hij was een kat die gewend was om buiten het gebied te komen, in tegenstelling tot haar. 'Ja, mevrouw Coalpaw. Vandaag, als u het er mee eens bent, gaan we op tocht naar het Rogue territorium,' Verklaarde hij op een plagerige toon waardoor ze lachend knikte. 'Pas maar op, straks bijten ze.' Grinnikte ze voordat ze hem met een knipoog haar scherpe, blinkende tanden liet zien. Het was niet zo dat ze bang was voor een Rogue, Bloodclan was een ander verhaal. 'Laten we gaan!' Klonk er vrolijk terwijl ze een huppelpasje zette in de richting van de grens.

De zwarte kattin kon niet duister genoemd worden, enkel ondeugend, streng en ferm. Hoewel het ondeugende meestal niet naar boven kwam drijven, was deze dag er een van een ommekeer, ze had geleerd wat ze moest leren, zou binnenkort haar final assessment krijgen en zou daarna een volleerd Warrior zijn. Dat betekende dat ze eindelijk haar regime wat lost kon laten en zichzelf wat meer kon zijn. Ze was niet meer bang om afgekeurd te worden door haar moeder of een boze blik te krijgen van haar mentor mocht ze een fout maken, ze was nu oud genoeg om de juiste keuzes te leren maken en een van die was dat ze haar clangenoot hoognodig op moest vrolijken en ergens toch wel een keer een ander gebied wilde zien zonder dat ze oorlog zou veroorzaken met een van de Clans. 'Ik denk dat we met z;n tweeën wel een rogue aankunnen hoor,' Verklaarde de kater waardoor de kattin haar tanden nogmaals speels ontblootte. ,b>'Overschat jezelf niet Ardentheart, er zijn vast wel Rogues die het ons moeilijk kunnen maken.' Mauwde ze, ervaring was iets dat ze beide nog niet in grote mate hadden, dat hij een Warrior was betekende niet dat hij geen wonden op kon lopen. Een echt avontuur daar ging het om, een waar ze enkel over had horen vertellen zou vast wel ervan af kunnen gaan, en dat betekende dat ze samen met Ardentheart in de richting van de grens huppelde, zij huppelde, hij liep. Het was duidelijk dat ze het niet al te serieus nam maar wel had nagedacht over de mogelijke gevolgen, zeker met de korte serieuze opmerking er tussen door. 'Zonder een rogue is er ook niet heel veel spanning natuurlijk, maar ben jij er wel klaar voor?' Klonk er goedgezind terwijl de kater haar een plagerig duwtje met zijn schouder gaf. Coalnose grijnsde even voordat ze hem met haar gewicht aanviel en hem speels naar zijn oor hapte. 'Wat dacht jij dan,' Mauwde ze droog en zelfverzekerd. 'Wedden dat ik je op de grond kan krijgen?' Giechelde ze terwijl ze haar tong naar hem uit stak en vrolijk afstand tussen hem en haarzelf creëerde. Eens zien of hij haar zwarte vacht wel aan kon!

De kattin vond het niet erg zich een keer te laten gaan. Immers had ze haar hele leven nog om serieus te zijn en ook al was het niet gebruikelijk dat jonge katten elkaar weer eens speels aanvielen, kon ze zich niet voorstellen dat ze nooit het speelse gevoel in zich naar boven voelden borrelen, zeker als een ander een plagerige duw gaf. De jonge kattin kon zich dan ook niet weerhouden om speels de kater te bespringen en naar zijn oor te happen. Hij wist de aanval wel te ontwijken, door zijn kop weg te trekken waarna ze vrolijk van hem weg hupste. Het was duidelijk dat ze hem meer dan uitdaagde om haar om te leggen, al was ze er vrij zeker van dat ze ook in staat was het hem behoorlijk moeilijk te maken. Een grijns verscheen op het gezicht van de oudere kater voordat hij zich met het volle gewicht tegen haar aan gooide, de kattin lachte terwijl ze haar poten om die van hem krulde om hem mee de grond op te krijgen en in een poging hem onderop te drukken, haar blauwe ogen glinsterden van het vermaak dat ze hiermee duidelijk had.

De kater kreeg haar tegen de grond maar al gauw probeerde de Apprentice hem uit balans te halen en onderop te drukken. Haar poten haakte om die van hem, waardoor hij op de rond viel. Hij liet zich echter niet makkelijk overwinnen, want hij rolde weg waardoor hij ook haar de tijd gaf om overeind te springen, en ongeveer tegelijk stonden de twee jonge katten weer op hun poten. ’Zo makkelijk ben ik niet te verslaan hoor,’ greens hij voordat hij in de speelse aanval ging. Het was een slag die de jonge kattin aan zag komen en kon ontwijken waardoor ze grinnikte. Het was gelukkig geen echte strijd, anders hadden ze veel minder plezier gehad, speels dook ze ineen om daarna zich te fixeren op zijn staart, wellicht omdat het heerlijk pluizig leek en ze hem daarmee kon laten schrikken. In ieder geval was het een reden waarom ze in de richting van zijn staart sprong en haar poten er naar toe sloeg.

Er was altijd een tijd waarop de jonge kattin serieus kon worden, en die tijd was niet nu. Zeer zeker niet nu ze een kater had gevonden die net zoals haar in staat was om even speels te reageren als zijzelf deed. Het duurde dan ook niet lang voordat de zwarte kattin zijn staart vast had, waardoor hij geen kant meer op kon en triomfantelijk naar hem keek. Ha, hebbes, dat had je niet gedacht! Haar blauwe ogen glinsterden vrolijk terwijl ze haar tong kort naar hem uit stak. Het betekende gewoon dat hij even creatief moest worden als haar. Een lome duw werd haar kant op gestuurd, een die behoorlijk wat gewicht achter zich had maar vastberaden bleef ze staan, met haar pas gevangen prooi, de staart. 'Geef je, je al over?' Sprak ze speels.

Ze was wat later een echt kind geworden, wellicht omdat ze altijd haar best had willen doen en haar mentor trots had willen maken. Net zoals haar mama Swallowflight, de zwarte kattin was altijd streng en duidelijk geweest en dat betekende dat de jongere kattin haar voorbeeld had proberen te volgen. Als ze net zo streng en eervol was, dan zou ze niet geheel falen. Echter was er van dat weinig over toen ze met Ardentheart aan het spelen was alsof ze nog maar een paar Moons oud was, en niet bijna een Warrior. Een lachje ontsnapte de kater toen ze speels stoeiden. 'Oké, oké ik geef me over aan de almachtige Warrior,' grapte hij waardoor Coalpaw grijnsde. 'Ik ben nog een Apprentice, maar bedankt,' haar blauwe ogen glommen van plezier voordat ze de staart los liet en met haar poten naar zijn oren sloeg, eens zien hoe snel ze beide op de grond lagen, en hoe modderig of zanderig ze terug zouden komen in het kamp, de andere Clanleden zouden zich vast afvragen wat de twee hadden uitgesprookt, zouden ze snappen dat het enkel een spel was? Zelfs al was het bijzonder kinderlijk voor hun leeftijd, niet iedereen moest zo serieus en kalm zijn, soms moesten ze gewoon kunnen lachen.