I will let the sun go down on me.

Met al die gedachtes in zijn kop die zijn humeur nou niet echt hielpen, liep hij al een tijdje rond het kamp. De drang dat hij zichzelf moest bewijzen was vanbinnen steeds groter aan het worden en hij was al apprentices aan het volgen om te kijken hoe zij jaagde. Dit bracht enigsinds enthausiasme, maar ook een soort teleurstelling. Met die gedachtes had Nightpool besloten maar gewoon eens naar de Sunningrocks te gaan. Het was toch lekker weer en hij mocht die gedachtes er wel eens afschudden, gewoon even denken aan niets. Terwijl de witte kater naar de stenen liep, kwam de tweestrijd weer echter terug in zijn kop. Aan de ene kant wilde hij zichzelf accepteren zoals hij was, hij was nooit onzeker geweest en had altijd een trotse kant gehad. De andere kant wilde zichzelf veranderen, vond zichzelf een lastpak, iemand die niks deed en alleen maar een beetje rondhing. Misschien kon hij wel weer lessen krijgen in jagen, dat idee hing er ook al een tijdje rond. Het zou wel beschamend zijn om iemand te vinden die hem dat kon leren. Met een zuchtje sprong hij op één van de stenen en legde zijn witte lichaam er dicht tegen aan. De warmte verblijdde hem en snel sloten de ogen van de kater die vervolgens in een weerwar van gedachte terecht kwam. Gelukkig geen nare. "Goedemiddag, Nightpool," Het duurde even voordat hij doorhad dat dit direcht tegen hem gezegd werd. De kater opende één van zijn groene ogen en keek tegen de vriendelijke snoet van Frozenfall aan. "Goedemiddag, Madame," Glimachte hij terug. Het was lang geleden dat hij iemand Madame had genoemd, maar omdat hij zijn gedachte iets had kunnen wegdrukken kon hij weer iets meer zijn zelf zijn.

De kater wist dat de meeste het niet waardeerde als hij dingen zoals 'madame' zei. Het klonkt te playboy achtig. Maar het was wie hij werkelijk was en hij zag zichzelf absoluut niet als een playboy. Nightpool was niet slecht op het vlak van de liefde, maar hij geloofde echter alleen in echte liefde en deed niet aan rare flings. De poes plaagde hem en ging al gauw naast hem liggen. Iedereen was blij met de zon. “Ik heb goed nieuws,” De kat opende één van zijn alweer gesloten ogen en keek haar nieuwsgierig aan. Ik heb bij Thornstar aangegeven dat ik er open voor sta om een apprentice te krijgen en hij gaf aan dat hij er rekening mee ging houden. Misschien heb ik binnenkort wel mijn eigen apprentice.” Hij snorde terug en sloot zijn ogen weer. "Kijk eens aan, ik weet nog toen je zelf een kitten was en nu ga je al zelf die eigenwijze koppies les geven." Nightpool was blij voor haar en opende snel weer even zijn ogen. Hij had zelf nooit een leerling gehad. Ha, wat hij had moeten leren of doorgeven. The practise of speech? Hehe, zijn vroegere zelf had dat zeker leuk gevonden, maar de meeste apprentices wilde dat soort gedoe niet.

Frozenfall kon aan het zachte gesnor van Nightpool horen dat hij blij voor haar was. Het was een vreemde gedachte dat hij ongeveer haar leeftijd was geweest toen zij nog maar pas werd geboren. Het zorgde ervoor dat ze veel respect voor hem voelde. Hij draaide immers al lang mee in de Clan en had veel ervaring. Ze zou echter wel zien hoe het zou gaan voordat ze zich naar hem zou wenden voor hulp, al was ze wel aan het liegen als ze zei dat ze niet nerveus was om een eigen apprentice te krijgen en daar verantwoordelijkheid voor te nemen. Ze wist dat ze er meer dan klaar voor was, maar de echte uitdaging zou pas beginnen wanneer ze de training officieel moest starten. Ze zou echter wel zien waar het zou lopen, maar ze was in elk geval al bij als ze één kat had waar ze op kon terugvallen als het allemaal niet naar wens verliep. “Het is altijd afwachten wat voor soort karakter je krijgt,” zei ze met een zachte zucht. Ze zou geen idee hebben wat ze zou doen als ze zo’n stevig karakter zoals Sunpaw kreeg. “Maar ik denk dat ik het wel ga kunnen. Dat is toch waar ik van uit ging toen ik me aanmeldde bij Thornstar.” Ze lachte. “Je gaat toch wel voor me juichen tijdens de ceremonie, hè?” vroeg ze op een plagende toon aan hem. “Anders kom ik je niet begroeten als je ooit je intrek neemt in de elder's den, hoor,” vervolgde ze met een grijns.

Nightpool lachte met haar mee en knikte instemmend. Het was inderdaad waar dat het karakter van de apprentice bepaalde wat voor trainingen er kwamen. Hij zelf had zich ook opgegeven om mentor te worden, maar hoopte stiekem dat er meer mentoren waren dan apprentices. Of hij zou een apprentice moeten krijgen met een zachtaardig karakter die misschien niet meteen de beste warrior wilde worden van de wereld. . “Je gaat toch wel voor me juichen tijdens de ceremonie, hè?” Nightpool haalde zijn schouders op en deed snel zijn ogen dicht, alsof hij haar negeerde. Voorzichtig deed hij één oog open en stak hij zijn tong uit. "Natuurlijk kom ik je toejuichen." De witte kater lachte en haalde nogmaals zijn schouders op toen ze hem bedreigde met het niet komen opzoeken. "Dat heb ik ook niet nodig, zelfs als een oude stakker ben ik natuurlijk de populairste in de Elders den." Miauwde hij plagend terug. Natuurlijk kwam ze hem opzoeken als hij oud en stijf was, hij moest iemand hebben wie hij schaamteloos kon plagen.

De katting naast hem snorde tevreden, hij keek naar haar en glimlachte, het was fijn om gewild gezelschap te zijn. Daarbij vond de kater het natuurlijk ook fijn om bij Frozenfall in de beurt te zijn, ze kende elkaar best goed en ze kon wel tegen een stootje. Ze stemde er mee in dat hij inderdaad de populairste kon zijn, dat kon ook niet anders met zo een vacht of niet? "Tenzij ik ooit mijn eigen kittens ontmoet!" Miauwde hij er plagerig aan toe. Frozenfall was inderdaad een leuke kitten geweest, in die tijd was hij zelf 19 maanden, en daarbij ook nog in een soort onderzoekend stadium. Rond zijn 20ste maand had hij een beetje uitgevogeld hoe hij gezien wilde worden en hoe Nightpool zichzelf het liefst gedraagde. Dat was aardig gelukt, hij was blij met zijn plek in de clan en de relatie die hij had, eindelijk was zijn leven een rustig leventje geworden, soms saai. "Wat voor warrior vind jij jezelf?" Miauwde de witte tom terwijl hij weer zijn groene blik naar haar toe draaide. In zijn hoofd hij het zich toch al af gevraagd, dus waarom niet in het echt?

Die koppigheid van haar kende hij wel, echter wist hij niet dat het haar ook in de weg stond. Ze grinnikte er wel bij, maar hij fronste een beetje. "Je moet niet vergeten ook aan jezelf te denken." Miauwde hij. Hij zag het wel vaker bij jongere katten dat ze snel hun zelf weg cijferde voor andere of soms zelfs voor de clan in het algemeen. Nu wist de kater ook dat Frozenfall een pientere dame was en dat ze ook echt wel voor haar zelf kon zorgen. Toch checkte hij het even. "En ik zie mezelf als iemand die juist veel over zijn gevoelens praat, meestal wel de goede." Miauwde hij grinnikend terug. Nu had de witte tom ook niet heel veel problemen, slechts wat moeite met zichzelf en ook daar sprak hij wel eens over. "In die zin ben ik het tegenovergestelde van wat jij bent, ik ben namelijk ook niet koppig, maar zo vloeiend en wendbaar als water." Zijn staart kantelde naar de andere kant en hij gaf een plagende knipoog. "Ik ben wel meer een prater dan een doener, dus ik weet niet of de clan veel aan mij heeft, praktisch gezien." Hij keek even met een bezorgde blik het bos en bleef een tijdje stil. "Daarbij is er ook nog geen Lady Night in beeld, om even op je allereerste vraag terug te komen." Nightpool draaide zijn kop weer naar haar en draaide dramatisch zijn ogen.