Living in a world gone plastic

De zon scheen fel en het licht weerkaatste op de Sunningrocks. Op één van deze stenen lag een rosse kattin te genieten van het goede weer. Briarrose lag er lekker te zonnen. Als er iets is wat ze graag deed, was dat genieten van het goede weer. Ze vond dat ze dankbaar moest zijn voor dit seizoen. De prooien kwamen weer naar buiten, wat betekende dat ze hun buikjes weer vol konden eten na het seizoen van de sneeuw, waarin de meeste prooien zich veilig verscholen in hun kleine holletjes. Dat was altijd een moeilijke periode, weinig eten, koude temperatuur en de ziektes die altijd weer de ronde gingen, waaraan jaarlijks een aantal katten stierf. Briarrose verfoeide zichzelf, ze moest niet zo denken. Het slechte weer was voorbij, de komende periode was veel aangenamer. Ze glimlachte in de zon, die op haar witte tanden reflecteerde. Zo bleef ze nog een tijdje liggen, tot ze de geur van een Thunderclanner rook. Deze werd sterker en sterker, er was dus iemand op weg naar de Sunningrocks. Nieuwsgierig opende ze één oog tegen het felle zonlicht en keek in de richting vanwaar de wind, en dus ook de geur, kwam.

-Lionpaw

De Thunderclanner die ze had geroken bleek Lionpaw te zijn, één van de apprentices. Ze begroette haar respectvol en liep naar het water. Briarroses nieuwsgierigheid was gewekt, ze wandelde naar de poes toe, die op haar hoede leek. "Dag Lionpaw," mauwde ze op haar gewoonlijke vriendelijke toon. "Wat kom je hier doen?" Ze glimlachte met een open blik in haar ogen, die naar het water afdwaalde. Ze bekeek de overkant van de oevers. Alles leek er rustig. Het stromende water dat niet zo ver van haar verwijderd was maakte een rustgevend, kabbelend geluid, vond de poes. Maar ze wist wel dat ze de rivier niet mocht onderschatten, er waren voldoende jonge katten in verzeild geraakt, en niet elke kat had tot aan de oevers kunnen zwemmen, of hulp gehad om daar te geraken.

Ze vond het schattig dat de apprentice de verantwoordelijkheid voelde om de grenzen te gaan controleren. Het deed haar denken aan de tijd dat zij zelf nog apprentice was. Altijd leergierig en nieuwsgierig en bij elke kans die ze kreeg wou ze haar vaardigheden laten zien aan haar clan. Dat was een leuke periode geweest, tot Bloodclan was gekomen. De terreur die zij naar haar clan hadden meegebracht, was ondraaglijk geweest voor de toenmalige apprentice. En nu zaten die Bloodclanners bij Shadowclan, het leek wel dat de geschiedenis zich herhaalde, maar met een andere clan. Daar was Briarrose best blij mee, ze waren tenminste niet hun probleem deze keer.
De warrior knikte bij de opmerkingen van de apprentice. "Je hebt helemaal gelijk," begon ze. "Je weet maar nooit wie er ineens aan de grenzen kan staan. Goed van je dat je dat wou komen nakijken." Het was geen geheim dat Riverclan het liefst de Sunningrocks zou willen opeisen, maar dat zou mooi niet gebeuren, niet weer, in elk geval. Die visvreters mochten mooi op hun eigen terrein blijven.

De apprentice vertelde over haar grootvader die was omgekomen waar ze nu stonden. Briarrose keek de poes toen aan, en herinnerde zich plots wie haar grootvader was, ooit de leader van hun clan, Firestar. Een trieste blik vulde Briars gezicht. "Dat spijt me voor je," mauwde ze meelevend. Haar blauwe ogen lieten toen hun blik rusten op de grond aan haar voeten. "Dit moet geen leuke plaats voor je zijn om te komen." Briarrose kon er niets aan doen, maar al sinds ze zo jong was merkte ze snel hoe iemand zich eigenlijk voelde. Daarbij was ze zo medelevend dat iemands verdriet meestal ook haar verdriet werd, een eigenschap die ze liever niet had gehad, maar daar kon ze nu eenmaal niets aan veranderen. Ze voelde de emoties die de apprentice tartten en had meteen de neiging om haar te troosten, al liet die niet veel los en merkte Briar heel wat spanning in Lions lichaam op. De steen waarmee die speelde viel toen het water op, en Lionpaws hoofd schoot op bij het geluid. Het was duidelijk dat de poes niet op haar gemak was.

Over de vraag of ze mee wou lopen moest ze geen twee keer nadenken. "Ja hoor," mauwde Briarrose glimlachend. Ze begon in een drafje terug de bomen in te lopen. De geur van de rivier en de natte oevers maakte plaats voor de overweldigende geuren van het bos. De verse geuren van de bomen en de planten vulden haar neus. Ze ademde diep in en liet de frisse lucht door haar neusgaten stromen. Het voelde heerlijk. Ze richtte zich tot Lionpaw. "Zullen we anders even op patrouille gaan?" vroeg ze. Dat was wat de apprentice oorspronkelijk kwam doen aan de Sunningrocks, had ze begrepen, dus konden ze het evengoed uitbreiden naar de grenzen met andere territoria, bedacht Briar zich. Dan maakte ze zich ook nog eens nuttig, ze had lang genoeg liggen zonnebaden op de natte stenen.

De schon scheen fel tussen de bladeren door, het wierp een mooi contrast van schaduwen en licht op de omgeving. Briar genoot van het zicht. Lionpaws vraag haalde haar uit haar dromen. Juist, ze moest nog beslissen naar welke grens ze zouden gaan, al merkte ze dat ze onbewust al had gekozen, haar poten waren in de richting van het Thunderpath aan het lopen. "We zullen de grens met Shadowclan eens controleren," zei ze. Ze wist er niet het fijne van, maar ze had gehoord dat de Shadowclan in het bootje was gestapt met Bloodclan. Briarrose zou er niet van verschieten als de 'nieuwe' fusieclan het idee zou krijgen om een groter territorium te veroveren. Dat mocht niet gebeuren. "Je weet maar nooit nu ze met Bloodclan samenleven," gromde ze. Ze was die Bloodclan beu, verdorie. Eerst hadden ze hun clan overgenomen toen zij nog apprentice was, en nu zaten ze bij de Shadowclan om hun plannen te bekokstoven met die rattenvreters. Ze zouden verjaagd moeten worden uit hun gebied, helaas was dat niet mogelijk. Dat zou te veel levens kosten, zuchtte de poes in zichzelf.

Lionpaw was van dezelfde mening, merkte ze. Het was inderdaad onrustwekkend om te weten dat Bloodclan niet ver weg was. Ze naderden intussen de grens, Briarpaw vertraagde haar pas. Ze opende haar bek en ademde diep in. De lucht stroomde door haar lichaam, ze proefde de geuren om haar heen. "Geen verse Blood- of Shadowclangeur," merkte ze op. Dat was een opluchting. "Het zou inderdaad aangenamer zijn als de hele Bloodclan zich niet zo dicht bij ons kamp zou bevinden," zuchtte Briarrose. Ze liep verder naar de grens, goed om zich heen kijkend. Je geur maskeren was niet zo heel moeilijk, dus er kon nog altijd iemand op de loer liggen, je wist maar nooit met Bloodclan.

Het Thunderpath was ondertussen akelig dichtbij. Briar kreeg er de kriebels van. Ze was geen bange kat, maar die monsters waren gewoonweg angstaanjagend. Ze had al enkele keren een boskat meegesleurd zien worden door de Twolegs. De om hulp roepende katten waren zonder pardon in de buik van de monsters gegooid, gevolgd door de Twolegs, en dan meegenomen in het stinkende monster. Geen van die katten had ze ooit nog gezien. Maar nu ze daar stond besefte ze dat de monsters nu niet het gevaar waren, het echte gevaar lag aan de overkant, Bloodclan. Lionpaw zei wat over patrouilleren, Briarrose knikte. "Je hebt helemaal gelijk, wie zegt dat ze genoegen nemen met enkel Shadowclan," snauwde ze, niet naar de apprentice toe, maar jegens Bloodclan. De poes vernauwde haar ogen en keek schichtig heen en waar, ze analyseerde haar volledige omgeving, zelfs de toppen van de bomen, je wist maar nooit. Ondertussen ademde ze diep in en uit, speurend naar geuren. Nooit zou ze zich zomaar laten verrassen door een Bloodclanner. "Naar wat ik heb gehoord zou Shadowclan een soort van verbond hebben met hen, en die twee clans tesamen..." Zuchtend schudde ze haar hoofd. "Dat kan niet veel goeds betekenen." Ondertussen had Briarrose alles gecontroleerd, vermoedde ze. Het leek er niet op dat Bloodclan zich aan de grens had vertoond, en al zeker niet op het Thunderclanterritorium.

Briarrose vond het wel aangenaam om met Lionpaw te praten, ze leken op dezelfde hoogte te staan Bloodclan betreffende. Niet alle katten waren zo voorzichtig en waakzaam voor die clan. Ze zouden het wel moeten zijn, vond ze. "Inderdaad," mauwde ze als antwoord. Ze wou geen enkele vuile Bloodclanpoot op haar territorium. Dat zou ze niet onbestraft laten begaan. Het was wel welletjes geweest met die clan. "Ik vind het jammer dat we ze niet kunnen verjagen... Maar zoals je zei, als ze echt met twee samenwerken," zei de apprentice. Briar knikte teleurgesteld. "Bovendien zouden we tegen de hele clan alleen al veel levens verliezen," zuchtte ze. "Wij houden ons aan de warrior code, dus willen we ze enkel verwonden en dwingen om het gebied te verlaten. Zij zullen dan proberen ons te doden, het is moeilijk om een gevecht te winnen van katten die bereid zijn zo ver te gaan..." Als het kon, zou ze die Bloodclanners één voor één vermoorden, maar ze zou nooit de warrior code verbreken. Dat was heilig voor de poes.

In de verte hoorde ze weer een luid geraas aankomen. Zelfs vanop een afstand waarop het monster nog niet waar te nemen was, gaf het geluid dat het maakte Briarrose rillingen over haar gehele lichaam. "Laten we wat verder van het pad gaan staan, waar de monsters ons niet kunnen zien" zei ze tegen de apprentice. Waarom de twolegs vrijwillig in hun buik kropen, was iets wat ze niet kon vatten. Dat was enorm gevaarlijk, en toch bleven zij het doen. Toen bracht Lionpaw haar gedachten weer naar Bloodclan. "En eentje die niet makkelijk veilig overgestoken wordt," lachte ze. Briar kwam niet graag in de buurt van het Thunderpath, maar ze wist dat dat zo geldt voor iedere clankat. Het Thunderpath werd vermeden, en heel zelden maar overgestoken. Daarom was het een extra verdedigingsmiddel tegen mogelijke aanvallen van Shadowclan en tegenwoordig dus ook tegen Bloodclan.