The wolf and the oak in the forest

De nacht leek soms zo lang te duren. Hij had zin om rond te lopen, te spelen. Maar dat mocht de bruine kitten niet in het donker. Gelukkig was de nacht bijna voorbij, maar hij kon niet meer slapen. Zijn bruine ogen knipperden eventjes terwijl hij rond de nursery gluurde. Zijn ogen vielen op een grijze kitten, die nog veel jonger was dan hem. Misschien kon die daar wel wat mee. Al sluipend kruipte de kleine kater naar de grijze kitten en fluisterde. “Hoi!”. Het staartje van de kitten zwiepte heen en weer na zijn gefluisterde begroeting.

[+Wolfkit]

Wolfkit werd slaperig wakker van een zachte ''Hoi!'' Wie was dat? Slaperig opent Wolfkit haar ogen om te kijken naar de kat die haar had wakker gemaakt. Het was een bruine kitten met amberkleurige ogen. Hij leek een stuk ouder dan haar. Ze zag dat het nog donker was, maar langzaam licht werd. Prachtige tijd om op te staan! Hoi! Wie ben jij? Ik ben Wolfkit! Fluisterde ze zachtjes terug intussen ze gaat zitten. Ze keek met grote blije ogen op naar de oudere kitten.

De kleinere kitten vroeg wie hij was en bekeek hem met vrolijke ogen. Deze had dus duidelijk geen ochtendhumeur, daar was die wel blij om. “Ik ben Oakkit en ik wil je vriend zijn”, beantwoorde de kleine kater vol zelfzekerheid en richtte zijn bruine ogen naar de kleine grijze kitten. Zijn staartje zwiepte heen en weer van nog meer enthousiasme en zijn oren knikten van andere geluiden, maar zijn focus was op haar gericht.

Dus iemand wilt haar vriend zijn! Zelf was ze niet zeker of iemand haar vriend wou zijn, maar ze begon steeds meer haar plek te vinden in de Nursery. Nu heeft ze ook nog een vriend! Oakkit! 'Ik wil graag vrienden zijn! Wat gaan we doen?' Zei ze vrolijk. Zelf heeft ze nog maar pas haar oogjes open dus ze weet niet wat voor spelletjes je kan doen. Wel heeft ze andere kittens zien stoeien of een blaadje of staart proberen te vangen, maar misschien heeft hij ook nog een ander spelletje dat ze kunnen doen!

Ow- wat ze gingen doen? Dat had hij nog niet bedacht. “Ik weet wel een spelletje”, zei de kleine kater kalm en vriendelijk nadat hij eindelijk wat vond. “Ik doe mijn ogen dicht en jij verstopt je. Ik moet je proberen te vinden”, legde hij uit. Ze was klein, dus het moest niet zo moeilijk zijn een verstopplekje te vinden. Zelf speelde hij het spelletje vroeger vaak, maar het was wel wat uit hem gegroeid.

Na de woorden van Oakkit moest ze nadenken, dus ze moet verstoppen oké! Ze heeft het spelletje nog nooit gespeeld, dus dat word nog even wennen, maar dat lukt vast wel. 'Oké, Ik kan het proberen!' zei Wolfkit vrolijk. Ze kende geen goede verstopplaatsen dus toen hij begon te tellen rende ze naar de wand toe om een plekje te zoeken waar haar vacht een beetje meewerkt. Ze zag kort erna een gleuf zitten waar ze net in kan, alleen één probleem. Het zit te hoog dus moet ze klimmen. Snel erna hijgde ze van het klimmen, wat Oakkit waarschijnlijk kan horen, maar dat hij ook komt is de vraag. Wolf is altijd al avontuurlijk ingesteld dus dit is echt geweldig. Kort erna komt ze bij de gleuf waar ze net niet bij kon. Het is misschien iets hoger dan op ooghoogte van Oak. Snel stopte ze zic in de gleuf en draaide zich om, om naar Oakkit te kijken als hij gaat zoeken.

De bruine kitten begon te tellen. één, twee, drie”. De grijze kitten begon te zoeken naar een verstopplaats en had een gleuf in gedachte. “vier, vijf, zes”, zachtjes hoorde de bruine tabby haar gehijg van het klimmen, maar het kon van enig welke kitten dan ook zijn. “zeven, acht, negen”, Wolfkit had zich verstopt in de gleuf. Nog één seconde en hij mocht zoeken. “Tien, wie niet weg is is gezien!”, piepte hij vrolijk uit en deed zijn ogen open. Zijn amberen ogen gleden over de nursery heen en zijn blik viel op de muur waar een gleuf in zat en daarin zat een klein bolletje vacht verstopt. Hij trippelde erheen. “Ik heb je gevonden!”

Wolf was zenuwachtig geworden door het tellen, intussen ze omhoog klom, maar kwam veilig aan. Ze dacht dat het wel een tijdje gaat duren tot hij hierheen kwam, maar na een keer rondkijken, had Oakkit haar al gezien. Ze wist niet hoe hij dat kan dus was erg bewonderd. 'Wow! Hoe heb je mij zo snel gevonden?!' vroeg ze vrolijk terwijl ze uit de gleuf probeerde te komen. Na een tijdje was ze weer veilig op de grond met, maar een klein schrammetje aan haar voorpoot waar ze geen aandacht aan besteedde. Het leek haar wel leuk om ook te zoeken, dus wachtte ze tot de ander was uitgepraat op haar andere vraag. 'Mag ik ook zoeken?' vroeg ze twijfelend. Je weet maar nooit hoe de ander gaat reageren...

De grijze kitten vroeg vrolijk hoe hij haar zo snel vond. “Ik zag jouw zachte vacht tussen de stenen muur”, antwoorde de bruine kit met een grote glimlach op zijn gezicht. Het was best wel leuk. “Natuurlijk mag je zoeken! Je telt gewoon tot tien met je ogen dicht en daarna mag je me zoeken”, mauwde hij vervolgens met enthousiasme. Alvast keek hij rond op zoek naar een schuilplaats en zijn focus was gelegd op een stuk mos en wat aarde, maar hij liet dat niet merken.

Wolfkit was verbaasd dat haar vacht daar opviel. Hij heeft vast hele goede ogen! Dat moet zij ook hebben als ze mag zoeken. Gelukkig mocht dat het ze was in de Starclan van haar vreugde, maar ze hoorde dat ze tot toen moest tellen. Dat word een klein probleempje... Ze kan namelijk nog niet tellen. Daar is ze nog iets te klein voor... 'Ummh, o-oké..' zei ze een beetje onzeker. Ze deed haar ogen dicht en wist dat het begon één. Hopelijk begrijpt hij de hint als ze dat eerste getal hardop zegt. 'Uummh, één...' zei ze een beetje onzeker. Ze besloot het tweede getal ook hardop te zeggen. 'Ummh, Vier......' zei ze met grote twijfel in haar stem. Ze heeft dat getal ergens ook gehoord, dus hoopt ze maar dat het de goede is. Ze hield haar ogen dicht, maar haar oren wel open. Als hij verstopt hoort ze hopelijk wel waar hij heen gaat....

Onderwerp: Re: The wolf and the oak in the forest