Only us

Oh, hij had wel lef, om nu zijn kop weer te laten zien, nu het gedaan was, nu Cootkit koud en begraven was en de kittens aan haar buik al rustig sliepen. Het was een gedoe geweest, om iedereen naar hier te transporteren, voorzichtig zodat ze veilig zouden zijn. Ze was moe, doodop. Maar ze had nog niet in slaap kunnen vallen. Zorgen speelden door haar hoofd en ze kon niets anders doen dan de vier kittens aankijken, bestuderen. Alsof ze elk moment dood konden neervallen. Maar toen Wolfheart's stem haar vroeg of ze wakker was, keek ze op naar hem. Haar groene ogen glommen met een stille woede en haar kaken waren op elkaar geklemd. "Wolfheart.", mauwde ze als begroeting, haar stem kil - een duidelijke waarschuwing in haar toon. Ze was niét in de mood voor onnozele excuses.

Hij begon meteen te vertellen. Dat hij Cootkit gezien had. Dat hij de kans had gehad met hem te spreken, en met Gorsepaw, en met Oceanstar. Dat ze hem levens gegeven hadden. Omdat zij andere zorgen had dan de clan nu. Bij elk woord die zijn vuile bek verliet werd de woede in haar ogen groter. En voor het eerst sinds ze hier gaan liggen was stond ze op, zeer rustig, voorzichtig bijna. Oh, het deed pijn om de kittens even alleen te laten, ja - maar haar woede was allesoverheersend, als een vuur dat alles opslokte. Ze leek kalm bijna terwijl ze op hem afliep. Maar ze wist niet.. Wat ze kon zeggen. Ze wou huilen, ze wou roepen, ze wou hem pijn doen, hem zijn levens meteen weer afnemen. Wie dacht hij wel niet dat hij was?! Haar opzadelen met een stel kittens en dan zelf even leider worden, vlak voor haar neus?! Of was dit altijd Starclan's plan geweest - hadden ze haar nooit goedgekeurd? Maar Starclan was hier niet om haar woede op af te reageren, Wolfheart - of Wolfstar, misschien, maar dat weigerde ze - was hier wel. "Jij..", siste ze woedend. "Je steekt me Starclanverdomme vol met kittens, laat me achter met het LIJK van je zoon en gaat dan gezellig even met hem praten in Starclan? En dan nog wat levens krijgen ook? Starclanverdomme, heb je je ziel aan Starclan verkocht ofzo?!", brieste ze boos; haar ogen vlamden en ze sprak snel, te snel bijna - haar snuit kon haar gedachten niet volgen, ze kon niet onder woorden brengen wat voor storm er op dit moment in haar lichaam om ging. Starclanverdomme, wat een hufter!

Je kan niet verkopen wat je niet hebt. Wat.. Bedoelde hij daar nu weer mee? Ze vernauwde haar ogen wantrouwend. Er was iets dat hij haar niet vertelde. Een deel van dit verhaal miste, ze voelde het. Maar ze wist niet wat, natuurlijk. Ze plooide haar oortjes in haar nek toen hij verder sprak, toen hij haar vroeg of ze soms dacht dat hij dit gewild had. Dat moest ergens wel, toch? Je werd niet zomaar leider. Zomaar, zonder reden, zonder dat je ergens iets geweten had. Het voelde aan als verraad. Ergens had ze gedacht dat ze hem kon vertrouwen. Misschien was dat dom geweest. Ze wist beter dan dat, nietwaar? Niemand was te vertrouwen, niet eens zichzelf, niet eens haar kinderen. Haar kinderen.. Ze draaide zich plotsklaps om, in het midden van zijn verontschuldiging, en met bruuske passen liep ze weer op het viertal af. Oh, het gat waar de vijfde had moeten liggen was zo duidelijk zichtbaar. Bijna alsof zijn siblings een beetje plaats lieten, alsof ze verwachtten dat Cootkit terug zou komen. Ze slikte moeizaam en ging liggen, haar slanke lichaam om hun tere lichaampjes krullend. Ze kon zijn verontschuldiging niet aanvaarden, nog niet. Ze was te boos, te verraden, te gebroken. Ze zou tijd nodig hebben. Maar ze was moe, volledig uitgeput. Ze had amper kunnen rusten. Elke seconde sinds de bevalling had ze gespendeerd met kijken, bestuderen. Zijn of ze allemaal nog ademden, of ze oké waren. Dat had ze nooit gehad met Falcon en Hazel. Die had ze misschien liefst zo min mogelijk bekeken.. Maar ze was toen jonger geweest, roekelozer. Ze had de pijn van een kitten verliezen nog niet gekend. Nu was de pijn maar al te vers, al te scherp. Amberstorm negeerde Wolfheart verder, hopend dat hij de memo zou snappen en zou ophoepelen.

Maar hij ging niet weg. Hij was te koppig, zoals zij. Maar Amberstorm was te moe om nog langer koppig te zijn. Haar lichaam voelde uiteengereten en haar hart had net zo goed een gat in haar borstkas kunnen zijn. Ze was zo moe.. Maar ze kon niet slapen. Want het moment dat ze haar ogen zou sluiten zou opnieuw een kitten van haar weg gerukt worden, ze voelde het. Starclan was wreed, ze keken niet op een jong leventje meer of minder. Dat hadden ze vaak genoeg bewezen. Wolfstar vroeg of ze al namen hadden. Amberstorm slikte moeizaam en sloot haar ogen voor een momentje, slechts een seconde, alvorens ze opkeek en lichtjes met haar hoofdje schudde. "Nee, nog niet..", antwoordde ze zachtjes. Haar stem was schor, en tussen de woorden door hoorde je zo veel redenen - dat ze nog geen namen durfde geven zonder hem, dat de vader ook de kans moest krijgen om zijn kinderen namen te geven. Dingen die ze nooit luidop zou durven uitspreken, die ze met zich mee zou nemen naar het graf. Haar bladgroene stormachtige blik viel op de vier kittens aan haar buik. Nog zo jong, nog maar net droog van de geboorte. "Maar.. Ik dacht misschien Gorsekit voor deze..", vervolgde ze na een korte stilte, met haar neusje zachtjes een rood-witte kitten aanrakend. Haar stem was bijna aarzelend, alsof ze om goedkeuring vroeg. Amberstorm zou nooit iemand vernoemen naar een ander, had ze zichzelf dat niet ooit beloofd? Maar Gorsepaw voelde als een uitzondering. Ze kon alleen maar hopen dat dit klein katertje net zo'n goede invloed zou hebben op zijn omgeving - maar ze zou haar leven geven om ervoor te zorgen dat hij langer zou leven, dat hij wél zijn warriornaam zou ontvangen en dat hij oud en gelukkig zou worden. Dat was wel het minste dat ze kon doen, toch?