Murky waters

Afwezig staarde hij naar zijn eigen reflectie, nauwelijks herkenbaar in het troebele water. Hij had een momentje voor zichzelf uitgezocht om na te denken over wat er de afgelopen tijd gebeurd was en vanuit daar een aantal beslissingen voor zichzelf te nemen. Dat moment betrof een heftige regenbui, zo tegen de avond aan. Hoogstwaarschijnlijk zouden de meeste katten gezien die omstandigheden gewoon in hun den liggen. Bezoek was mogelijk maar minimaal en dat was goed genoeg vond hij. Ferretpaw moest toegeven dat hij nog altijd niet van zijn schuldgevoel was verlost. Uiteraard kon hij zo iets ook nog niet op zo’n korte termijn van zichzelf eisen. Maar vooralsnog werd hij geconfronteerd met het feit dat dit gevoel dus niet iets tijdelijks zou zijn. Iets dat zich niet diep genoeg gewrongen had en daarmee ook vanzelf weer over zou gaan. Daar had hij wat stille hoop voor gehouden. Echter was die hoop nu wel zo’n beetje vervolgen. Waarom had hij zich niet beter kunnen verdedigen? Was hij zo zwak geweest onder het gewicht van de BloodClanner? Als hij nou gewoon beter zijn best had gedaan tijdens zijn trainingen dan had hij wellicht nog een kans gemaakt… Ferretpaw keek op toen hij twee paar ijsblauwe ogen in de weerspiegeling van het water zag. Hazelnut… wat deed hij hier met dit weer? “Goedenavond…” Zei hij, beleefd maar ietwat terughoudend. “Kan ik u helpen?” Vervolgde hij. Nog Altijd onzeker over waarom Hazelnut hier tegenover hem stond.    

-eerste post voor Hazelnut                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        

Hij was op jacht geweest toen de regen plots in grote hoeveelheden naar beneden viel. Eender welke manier waarom zijn vacht nat of vuil werd, beviel hem niet. Zijn iets langere en vooral dikke vacht zorgde ervoor dat het langer duurde voor het droog was. Zijn oren waren wat naar achteren gedraaid om te vermijden dat de regen in zijn oren liep. Nat was hij al, dus nu een sprintje trekken naar het kamp was zinloos. Veel prooien had hij niet kunnen vangen, de diertjes hadden zich allemaal al goed verstopt voor de komende regen. Iets wat hij misschien beter ook gedaan had. Hij hield halt toen hij een kat zag zitten aan de rand van het beekje. Hijzelf stond aan de andere kant van de beek. Even fronste hij en stapte dichterbij toen hij begroet werd door de apprentice, Ferretpaw. “Kan ik u helpen?” Hij hield halt bij de rand van de beek, waar hij met gemak over kon springen. "Ik heb niets nodig," gaf hij als antwoord op de vraag. De jongeling zat hier nogal onbeschermd tegen de regen. "Straks ben je nog ziek." merkte hij op. Hijzelf van een volgroeide kater, maar hij moest geen medicine cat zijn om te weten dat jongere katten sneller ziek werden door weer zoals dit weer.

Ferretpaw fronste even toen hij van Hazelnut te horen kreeg dat deze niets nodig had. Het was geen onaardig antwoord, dat zeker niet. Maar het klonk wellicht wat … kort? Hij wist niet goed hoe hij het anders zou moeten omschrijven. “Straks ben je nog ziek.” Merkte Hazelnut op. Ferretpaw wist even niet zo goed wat hij daar op zou moeten antwoorden. De kater had gelijk: er was inderdaad een kans dat hij ziek zou worden door hier zo in de stromende regen te blijven zitten. Op een of andere manier voelde hij zich schuldig en dat terwijl zijn keuze om hier te gaan zitten niets met Hazelnut te maken had. “Sorry…” Zei hij zachtjes, zonder de bruine kater daarbij in de ogen aan te kijken. In plaats daarvan richtte hij zijn aandacht op de kringen in het donkere water dat de twee katten van elkaar scheidde. “Ik ga straks terug naar het kamp.” Vervolgde hij. Hij klonk niet geheel overtuigd van zijn eigen plan gezien Hazelnut toch best een intimiderend effect op hem had. Als de bruine kater zou zeggen dat hij per direct terug moest gaan zou hij daar waarschijnlijk niets tegenin kunnen brengen.