My Immortal

Amberstorm mocht dan koppig zijn tot op het domme af - maar zelfs zij kon niet langer negeren dat ze wel degelijk binnenkort zou bevallen. Ze kon het voelen. De kittens in haar buik bewogen onrustig, alsof ze nerveus waren voor hun entree op de aarde. Het was een wonderbaarlijk vervelend gevoel. Maar de deputy liet zich niet zo snel klein maken. Ze had nog steeds geweigerd om haar intrede in de nursery te doen en koppig liep ze nog elke dag door het territorium; al ging ze elke dag net dat beetje minder ver. Nu kwam ze opnieuw terug van een rondje door het territorium, een konijn trots in haar bek. Zelfs hoogzwanger sloeg ze erin een prooi te vangen - wat was de anderen hun excuus? Hmpf.

Maar Amberstorm haalde het niet tot de prooistapel voor een plotse steek van pijn haar ineen deed duiken. Het konijn viel met een plofje op de grond. Ze klemde haar kaken op elkaar en kreunde stilletjes terwijl de pijn langzaam wegebde. Toen ze dacht dat het voorbij was, kwam ze langzaam weer recht; maar ze kon niet één stap verder zetten voor de nieuwe steek alweer volgde, erger nog dan de vorige. "Starclanverdomme..", kreunde de kattin pijnlijk terwijl ze heel hard haar best deed om geen aandacht te trekken, om niet op te vallen. Waarom moest ze ook Starclanverdomme net in het midden van het camp zijn?!

[closed for now] 

Hij was buiten aan het jagen geweest toen er een kat naar hem toegekomen was. Toen hem verteld werd dat Amberstorm aan het bevallen was, was ineens het hele idee van een jacht aan hem ontschoten en draaide hij zich om. Met lange sprongen zoals alleen WindClanners die konden maken ging hij terug naar het kamp. De kater zou de bevalling van zijn kinderen niet willen missen. Hij moest bij Amberstorm zijn, ze kon dit niet alleen doen.

Toen hij naar binnen stapte zag hij al snel de plek waar katten zich verzameld hadden. Hij drukte zich tussen hen door. "Amber, gaat het? Ben je oké?" vroeg hij toen. Zijn blik ging rond de katten. "Kan iemand Routnose of Falconpaw waarschuwen? Ze moeten komen helpen!" lichte paniek was in de kater zijn stem te horen, maar hij schreeuwde niet. Zijn blik ging terug. "Kan je nog lopen? Zal ik je naar de nursery tillen?" hij zou desnoods iemand vragen hem te helpen om haar te tillen. Ze kon toch niet midden in het kamp bevallen?

Starclanverdomme, natuurlijk viel ze op. Het duurde dan ook niet lang voor Wolfheart aan kwam zetten, vacht dik opgezet in stress, proberend behulpzaam te zijn. Amberstorm keek hem aan met woedende groene ogen en schudde haar hoofdje als antwoord. Nee, ze hoefde Starclanverdomme niet naar de nursery gedragen worden, ze zou er Starclanverdomme zélf wel naartoe lopen. Met enige moeite hief ze zich op en met trillende pootjes zette ze één stap, toen twee; hoewel de pijnlijke steken, weeën wist ze, snel achter elkaar bleven volgen. Te snel, bijna.

Na twee stappen moest ze opnieuw op haar knieën gaan, hijgend en kreunend van pijn. Starclanverdomme, vorige keer had niet zo veel pijn gedaan. Was er iets mis? Ze voelde een plas onder zich vormen en de geur van bloed vulde de lucht. Bloed, te veel bloed. Dit was niet juist. "Routnose.. Falconpaw..", kreunde Amberstorm, voor het eerst in haar leven vragend om iemand anders, om hulp. Dit was niet goed. Dit ging niet goed. Starclan stond niet aan hun kant.

Eigenwijs als ze was stond de poes op. Hij wou haar stoppen, maar hij wist ook wel dat er geen stoppen aan was. Met een paar stapte stopte ze weer en bezweek ze. Waarschijnlijk de pijn die haar op de knieën dwong. Wolfheart probeerde haar wat te ondersteunen. "Ik help je.." zei hij zacht.

Geschokt keek hij naar de grond toen de geur van bloed in zijn neus drong. Dit was niet goed. Dit hoorde niet zo te gaan. Voor het eerst sinds het verliezen van zijn ouders voelde de kater pure paniek en angst. Paniek die je hart deed stoppen. Alles ging langzaam. Het voelde alsof zijn poten in metersdiepe modder zat terwijl hij vooruit rende naar de medicine cat den, waar hij zijn kop binnen stak. "Amberstorm verliest bloed!" schreeuwde hij in paniek naar binnen toe. "Routnose?! Falconpaw?! Jullie moeten helpen." de kater had in lange tijden niet meer zulke paniek gevoeld. Hij wist niet wat hij moest, hoe hij kon helpen. Hij was machteloos. Overgegeven aan het kunnen van hun medicine cats.

Wolfheart rende weg, om hulp te halen - waarschijnlijk. Maar Amberstorm kon niets anders doen dan gaan liggen op haar zij; haar bloed doorweekte haar korte vacht, maar de pijn liet haar niet toe om daar over na te denken. Ze kreunde pijnlijk, klemde haar kaken hard op elkaar en kneep haar ogen toe. Het overweldigende instinct om te duwen overviel haar - en dat was dus ook exact wat ze deed. Oh, de pijn; het was zoals niets dat ze ooit al meegemaakt had. Amberstorm had in haar leven pijn gekend, van alle soorten. Maar dit.. Dit was anders. Het kwam niet eens in de buurt van haar vorige bevalling; die was redelijk soepel gegaan.

Misschien had ze niet goed genoeg voor zichzelf gezorgd. Ze was immers koppig geweest - was trots blijven doorwerken en jagen en vechten, terwijl de kittens in haar buik groeiden. Ze had geen rust genomen, ze had amper geslapen, ze had geweigerd om veel meer te eten. Misschien was het karma, misschien was het Starclan's manier om te tonen dat ze zo niet verder kon. Misschien was het gewoon het bewijs dat ze niet geschikt was om een moeder te zijn. Maar toen de eerste kitten met een nat plofje op de grond viel, hoorde ze geen gepiep, geen beweging. De pijn verminderde langzaam, de weeën ebden weg. Amberstorm draaide zich om naar het kleintje, haar hart bonzend in haar keel.

Het was een katertje met spierwitte vacht. Hij was klein, zo klein. Hij piepte één keer; en dan niet meer. Zijn lichaampje was klein en fragiel en bewegingloos.. De kattin aarzelde even, keek voor een moment de kitten gewoon aan. Bijna alsof het nog niet doordrong, alsof ze het nog niet doorhad. Hij bewoog niet meer. Hij ademde niet meer. En toen ze haar kopje dichterbij bracht, hoorde ze geen hartslag. "Nee, nee, nee..", murmelde de kattin snel, terwijl ze verwoed probeerde het katertje droog te likken, zijn ademhaling op gang te zetten. Alsjeblieft, Starclan, nee.. Ze krulde zich beschermend om zijn kleine fragiele lichaampje. Ze weigerde het te geloven. Nee, als ze gewoon wat meer moeite deed, zou hij opeens adem halen, zou hij opeens beginnen piepen. Dat moest, dat moest. Het kon niet anders.  

Eerlijk, dit was hoe het vrijwel altijd liep. Ze kon commando's aardig brengen, zelfs haar best doen om streng te zijn en dreigen om katten vast te plakken aan hun nesten, maar niets gebeurde ooit op de momenten die goed uitkwamen. Daarbij was Amberstorm ook zeker iemand wiens koppigheid nog eens haar einde kon worden. Dat werd haar opnieuw op een zeer pijnlijke manier bewezen toen Wolfheart's schelle stem door haar den heen galmde. Routnose schrok op en liet vallen waar ze mee bezig was, waardoor een dozijn aan bladeren alle kanten op waaiden. Haar vacht was dik terwijl ze razendsnel het bundeltje dat ze had klaar gelegd mee nam. Ervaring had haar geleerd dat zodra een kat hoogzwanger was, het altijd verstandig was een bundeltje met de benodigde kruiden in de buurt te hebben. Ze bedankte Starclan en bovenalles haar mentor nu voor die tip, terwijl ze het razendsnel pakte en met een dikke staart richting het kamp wilde brengen. Toch stopte ze kort. "Falcon, als je hier niet bij wilt zijn snap ik het. Je mag hier blijven, ik kan je roepen als ik je echt nodig heb," zijn training was al even gaande, maar nog niet lang genoeg om je eigen moeder - met wie hij al geen goede band had- te zien bevallen, tenzij hij dat zelf wilde. Met die woorden gunde ze hem een glimlach en rende het kamp in. Amberstorm was niet moeilijk te vinden, ze lag midden in het kamp met een plas rood om zich heen. Kort sloot Rout haar ogen. Alsjeblieft Starclan. "Wolfheart haal wat schoon, nat mos en breng dat hier heen. We kunnen haar nu niet verplaatsen," haar stem was zakelijk, vooral omdat ze niet haar eigen angst wilde laten doorschemeren. Het was een van haar meest dierbare vriendinnen die hier lag, met een niet bewegend wit zoontje aan haar buik. Ze wist niet exact wat ze moest voelen, had moeite met Amberstorm recht aan kijken. Voornamelijk verdriet, omdat ze dit niemand gunde. Alleen ergens was er iets van teleurstelling. Of eerder een kwaadheid, waarvan ze het moeilijk vond om het te uiten. Ze had over de jaren geleerd dat de 'wat als' vragen je nergens bij hielpen, maar ergens bleef het toch steken. Wat als ze in het kamp was gebleven, wat als ze wel genoeg had gegeten... Wat als ze nooit zwanger was geworden. Routnose schudde haar kop, nee, ze moest zich focussen. "Amber, ik ben er, het komt goed. Eet dit en bijt daarna op de stok, ik ben bij je tot het einde," murmelde ze zachtjes, haast zangerig zoals haar geleerd was. Vervolgens schoof ze de burnet en de frambozenbladeren naar de ander toe, daarna de stok. "Laat me proberen hem te reanimeren, oké?" de kans was klein, maar ze kon het proberen.

Routnose kwam, uiteindelijk, met kruiden en een stok. Amberstorm reageerde amper op haar woorden; het enige wat ze deed was het kleine katertje dichter bij zich trekken en harder proberen drooglikken. Kom op, hij zou elk moment opnieuw beginnen ademen, opnieuw zijn prachtige piepje laten horen.. Routnose wou de kitten proberen reanimeren. Ze wou hem afnemen van haar. De deputy schudde haar hoofdje, draaide haar rug naar de medicine cat. "Nee, nee, nee..", herhaalde ze steeds. De weeën leken gestopt. Dit was alles, nietwaar? De straf van Starclan was hard en onsubtiel. Ze wist dat ze niet geschikt was om kittens te krijgen, om hiermee door te gaan, en dit kleine witte katertje had ervoor moeten boeten. Hij had moeten boeten voor haar fouten. Waarom was het altijd een ander die door haar moest lijden?

"Cootkit..", mauwde Amberstorm zachtjes doorheen haar tranen; een fluistering slechts. Ze duwde het stapeltje kruiden van Routnose koppig weg, ze verdiende het niet - die kruiden waren voor moeders. Ze trok Cootkit dichter tegen haar aan en duwde haar neusje in zijn korte witte vacht. Haar verwoede pogingen om hem te redden waren opgehouden. Hij was niet meer te redden. Ze hoopte dat hij vanuit Starclan zijn naam zou horen, en dat hij haar zou vergeven. En dat Wolfheart haar zou vergeven voor het vermoorden van zijn zoon.

De bruine kater was in paniek, maar de zakelijke toon van hun medicine cat kalmeerde hem iets. Alsof hij een mentale klap in zijn gezicht kreeg. Hij kreeg een opdracht, mos halen. Routnose zou met de stok en kruiden haar ding doen en hij zou dan mos halen. Hij knikte, woorden ontschoten de kater compleet. Met een vaart rende hij naar de eerste de beste steen buiten het kamp en haalde met zijn klauw zorgvuldig een stuk mos er af. Die maakte hij nat bij een stroompje water voordat hij terug rende met de natte plant in zijn bek. Deze legde hij bij Routnose en Amberstorm neer.

Het was pas nu dat hij zag dat Amber zich om een wit lichaampje gekruld had. Een klein lijfje, fragiel. Gevuld met trots staarde de kater, maar de trots vervloog snel toen hem duidelijk werd dat dit kleine lijfje niet bewoog. Er kwam geen geluid, geen gepiep en gekrijs. Het was overleden voor het de kans gehad had echt te leven. Een kleine jongen. Een zoon. Amberstorm noemde hem liefkozend Cootkit. Haperend zoog de kater lucht naar binnen. Het werd hem teveel, hij voelde zich duizelig. Hij drukte zijn kop tegen Amberstorm aan. "Ik- ik moet, ik ga.. ik moet even-" de woorden bleven steken in zijn keel, maar aan de toon kon ze misschien wel opmaken dat hij overstuur was. De bruine kater draaide zich om en liep verslagen het kamp uit, hij ging een wandeling maken. Hij was net zijn zoon verloren.

Wolfheart kwam aanzetten met nat mos, veel te laat natuurlijk, veel te laat.. En hij duwde even zijn kopje tegen haar, maar hij hakkelde iets, duidelijk overstuur en hij - de lafaard die hij was - rende weg, het camp uit, weg van haar en zijn zoon en Starclanverdomme, lafaard! Voor hem was het makkelijk, weglopen, even een wandelingetje maken, alsof dit allemaal niet gebeurd was, alsof er niets aan de hand was. Alsof ze niet het lijkje van hun zoontje tegen zich aandrukte. Tranen stroomden over haar wangen maar withete woede was in haar blik. Het was gewoon zo oneerlijk, Starclanverdomme.

Bijna als om haar gemoed kracht bij te zetten, schoot een nieuwe steek door haar buik - pijnlijker nog dan de vorige. Amberstorm kreunde luid en was gedwongen om Cootkit los te laten; ze legde hem voorzichtig op de grond en sloeg haar klauwen in de aarden grond. Ze nam nu wel de stok aan, al liet ze de kruiden voor wat ze waren. De steken volgden elkaar op, sneller en sneller, zonder einde schijnbaar. Was het nog niet gedaan dan? Wat had Starclan nog meer voor hen in petto?

Starclan liet niet lang op zich wachten. Met een luide kreet van haar kwam het tweede katertje op de wereld. Haar vacht stond in pieken overeind en met wilde groene ogen keek ze verbaasd om. Starclan vond er plezier in om met hun poten te spelen, niet waar? Moederinstinct kwam meteen naar voren, veel meer dan bij haar eerste nestje. Misschien omdat ze er al eens doorgegaan was, misschien omdat ze nu ouder was, misschien omdat ze deze kitten niet achter zijn broertje aan wou sturen.. Ze duwde Cootkit aan haar buik en hield hem warm met haar lichaamswarmte, terwijl ze het nieuwe katertje droog begon te likken. Hij was iets donkerder gekleurd dan zijn broertje - maar wel nog altijd zeer licht. Zijn vachtpatroon deed aan Wolfheart's patroon denken.

Maar de weeën stopten niet, gaven haar geen moment respijt. Bijna meteen moest ze opnieuw beginnen duwen, duwen, want de volgende kitten wou leven! Ze hijgde moeizaam, maar ook deze kwam op de wereld terecht en hij piepte. Ze keek hem aan, opnieuw een katertje, drie katertjes op een rijtje. Maar hij zag er zo.. Bekend uit. Een pijnlijke steek schoot door haar hart. Oh, Starclan. Die vacht.. Een tweede kans?

Ze kreeg geen tijd om erover na te denken. De volgende kwam erdoor. Ze zwoegde hard, door de pijn, door de vermoeidheid heen. Hoeveel zouden het er zijn? Kon ze dit nog aan, kon ze nog verder, kon ze nog - het maakte niet uit wat ze kon. Ze moést, ze moést en ze zou al deze kittens levend op de aarde zetten. Ze zouden leven. Cootkit's dood mocht niet voor niets zijn. Ze ademde zwaar toen de vierde kitten op de grond terechtkwam. Een poesje. Beige van kleur, opnieuw gelijkend op Wolfheart's vacht. Een poesje, een dochtertje. Amberstorm slikte moeizaam. Ze leefde. Maar oh Starclan wat als - wat als ze ook zo bang zou zijn, wat als ze haar niet aan zou kunnen kijken, zoals Hazelpaw? Wat als ze al deze onschuldige zieltjes zou verpesten, zou kapotmaken, hun onschuldigheid zou vervormen naar angst?

Starclan liet geen tijd voor wat als-vragen. Ze keerde terug naar het nu met de laatste, pijnlijke weeën. Haar lichaam was doodop, afgemat. Zweet doorweekte haar vacht en de geur van bloed hing nog steeds in de lucht. Maar ze verloor al minder bloed, dat was al iets, ze zou het halen.. In tegenstelling tot.. Tot Cootkit. Nog één kitten kwam erbij, ging naast zijn vier siblings liggen. Opnieuw een katertje, klein en oranje en met streepjes. en daar lagen ze dan, onschuldig te wezen. Vier katertjes en een poesje. Vier levenden en één Starclankitten. Nu moesten ze namen hebben..

En hun vader was natuurlijk nergens te bekennen, Starclanverdomme.

V Het was donker, maar wel vertrouwd. Het kleine katertje vond het er best. Lekker warm. Lekker knus. Maar zo dacht de het leven er niet over. Hij had niet bewust het besef dat hij samen met zijn siblings was, maar hij merkte wel degelijk toen het er steeds leger werd. Het voelde als een koude, ook al was het nog steeds lekker warm. Hij wilde graag achter hen aan, maar wilde eigenlijk ook wel bij de warmte blijven. Gelukkig besloot het universum voor hem, want hij bewoog al. Het duurde voor zijn gevoel niet lang, maar de kou die hij zo plots om hem heen voelde deed hem schrikken. Hij piepte en kronkelde wat rond, tot hij door een nog onbekende poot naar een warme plek geschoven werd. Het rook er lekker, en oh, het smaakte ook nog eens goed. Langzaam warmde hij weer wat op, mede ook omdat hij de aanwezigheid van anderen weer bij zich voelde.

Het had allemaal eerst zo vredig geleken. Hij had nergens waar hij zich druk om hoefte te maken tot dit alles ineens ruw verstoord werd. Eerst werd alles krapper om hem heen tot hij uiteindelijk veel meer ruimte had, maar dit was koud. Het was zoveel kouder dan waar hij net geweest was dat een klaaglijke piep eruit kwam. Hij wilde weer terug naar die warmte. Maar voor hij de kans had om nog eens te piepen werd hij naar iets warms toegeleid. Het was ook niet alleen warm, maar er hing ook een prettige geur. Langzaam drukte hij zijn pootjes tegen de plek aan waar de geur vandaan kwam en begon te drinken. Op dat moment was hij totaal vergeten dat het net nog koud geweest was.