[open] The things we leave behind

Bedroefd tuurde het poesje uit over het clangebied, welke clan? Ze zou het niet weten, ze stonken allemaal. Zachtjes had ze haar staart om zichzelf heen geslagen in een hopeloze poging haarzelf gerust te stellen. Normaal zou ze zichzelf vertellen sterk te blijven, geen emoties te tonen, mama deed dat toch ook niet? Zo maar in tranen uitbarsten? Dat was iets voor zwakkelingen. Maar voor nu was ze alleen, voor nu kon ze alle emoties uiten die ze wilde. Woede, verdriet ze voelden het allemaal. Hoe kon ze ook zo stom zijn? Ze had haar favoriete takje ook nooit mee moeten nemen naar Shadowclan! Ze had moeten weten dat het daar niet veilig zou zijn, dat ze het zo maar zou moeten achterlaten, zonder een manier om het ooit nog terug te krijgen, want om het nou terug te halen? Zo dom was ze nou ook weer niet. Wie weet gebruikte een stinkende elder het nu wel voor zijn nest! Wie weet gaat hij er met zijn dikke kont opzitten! Oh de gedachten alleen al deed het poesje haar maag omdraaien, natuurlijk had ze wel vaker dingen verloren maar dit was toch echt wel een hoogte punt hoor, nog nooit had ze zich zo somber gevoeld.

Ze had een bekende geur gevolg naar grenzen van de clans. Het was vreemd om een jonge Elite kat hier tegen te komen. Een jonge kat moest hier helemaal niet zijn. Ze mochten dan wel van de Elite zijn, dat maakte hen niet onsterfelijk. En langs de andere kant kon ze iemand een schop onder d'r gat geven omdat ze zich zo dicht bij de grenzen begaf was die boskatten. Tsssk. Wist de dochter van de leader dan niet hoe je je kracht moest tonen, hoe je de eer van de Elite kon hoog houden? Als young one naar de grenzen trekken was in ieder geval niet iets wat daar aan kon tippen. Zo gaf je alleen maar de verkeerde boodschap mee aan de clans, het laatste dat men wilde. "Cheriey," siste ze dan ook toen de de jonge poes benaderde. Haar oren waren wat naar achteren gedraaid. Ze oogde koeltjes, maar bleef op haar hoede. Eén vijandelijke kat die in haar blikveld kwam en ze stond klaar om aan te vallen.

Met een slag van haar dikke staart keek het poesje op bij het horen van haar naam. De toon ervan al genoeg om even bij haar de stuipen op het lijf te jagen echter koelde de poes tegenover haar veel koeler dan ze geklonken had. Een verwarde blik lag op het poesje haar ogen, het was niet alsof de grens over was gesprongen? Nog altijd stond ze op hun grondgebied, wat was precies het probleem hier? Puzzelend voelde ze haar maag draaien, haar hart vallen, had ze dan echt iets fout gedaan? "Nyra?" mauwde ze verrast, Zachtjes en voorzichtig kroop de pluizenbol overeind en trippelde richting de poes "I-ik" haar woorden overwegend haperde het poesje een beetje, het was wel duidelijk dat in de andere poes haar ogen ze iets fout had gedaan, en als ze niet goed reageerde zou het woord zo bij haar moeder kunnen zijn.  De gedachten alleen al haar moeder teleur te stellen was genoeg om haar voor eventjes te doen zwijgen, de rode poes had haar een leven in deze wereld geschonken..hoe kon ze deze zo vroeg al vergooien? Met een zucht keek het poesje even naar beneden, en hoewel ze niet begreep hoe ze iets fout had kunnen doen had ze behoorlijk goed door dat ze de oudere poes voor haar met respect zou moeten behandelen, of dit nou terecht was of niet was voor nu even niet belangrijk. "Wat is er mis Nyra?" vroeg ze dan ook kalm terwijl ze haar kop weer naar de poes voor haar hief "Ik zat nog altijd aan onze kant van de grens...ik had geen enkele intensie om overlopen naar die vieze woudkatjes echt waar.. ik was gewoon nieuwsgierig...dat is alles" ze knikte, een hoopvolle maar nerveuze glimlach langzaam vormend op haar gezicht, het stomme takje al lang vergeten. Misschien konden ze dit op een vrolijke leuke manier afhandelen?

Ze haalde even haar lip op bij wat de jonge poes te zeggen had. De eerste woorden kwamen er nogal stotterend uit, haperend alsof ze niet wist wat te zeggen. "Wat is er mis Nyra? Ik zat nog altijd aan onze kant van de grens...ik had geen enkele intensie om overlopen naar die vieze woudkatjes echt waar.. ik was gewoon nieuwsgierig...dat is alles" Het uiteindelijke antwoord liet haar fronsen en even ging haar blik naar de grens die vlakbij lag. Ze kon zich deels vinden in het antwoord van de jonge poes, ze had namelijk eenzelfde iets meegemaakt in haar jeugd, maar ze moest toekomstige problemen vermijden. Alles om de Elite hoog te houden en dat zou ze dan ook doen. "Nieuwsgierigheid naar de clans is niet iets waar je openlijk over moet praten," mauwde ze hard en gaf de poes een korte, niet enorm harde, tik tegen d'r kopje. "Je als young one bij de boundaries begeven is ook niet één van je slimste zetten. Als iemand je had aangevallen," Ze bleef even stil. Als iemand de poes had aangevallen, zou de poes er niet heelhuids vanaf gekomen zijn. Het was een harde les die ze gaf, maar ohzo nodig. De Elite werd gevreesd en of je nu een kitten was of een young one, je bleef Elite en daar waren de clankatten bang van. Ze zouden geen enkele kat van de Elite met open armen ontvangen. En als er bekend werd dat er een Elite kat verslagen was, zou dit ook meteen de ronde doen. "Je weet dat dit iets is dat ik tegen Brat moet zeggen," Er was geen ontkomen aan. Hun regels waren simpel en duidelijk. Eender welke dreiging, hoe klein ze ook was, moest doorgeven worden. Een zwak lid kon de hele Elite ten onder brengen. Als het probleem aangepakt werd vanaf het begin, kon het tij nog keren. De poes zette een stap naar achteren en wenkte met haar staart naar Cheriey als teken dat de poes door moest lopen, weg van de grens.

"Nieuwsgierigheid naar de clans is niet iets waar je openlijk over moet praten," mauwde de ouder poes hard waarna ze kort uithaalde naar de young ones kop en hoewel deze niet hard was deed het het poesje eventjes inkrimpen, de hoopvolle glimlach zo van d'r koppie afgeslagen. "Je als young one bij de boundaries begeven is ook niet één van je slimste zetten. Als iemand je had aangevallen," ging de poes verder, ze probeerde haar blik niet vermijden maar er te lang in kijken stond haar lichaam gewoonweg niet toe. Ze was altijd een slim poesje geweest, slimmer dan haar broertje in ieder geval, en betrapt worden op zoiets doms deed haar zowat door de grond heen zakken. Ze wilde haarzelf wel verdedigen, roepen dat ze geen enkele grens was overgestoken, dat ze niks fout had gedaan, maar hiermee zou ze het gegarandeerd veel erger maken dan het al was, zou ze alleen maar onnodige aandacht trekken. Nee, zij was veel beter dan dat, de poes voor haar had tanden om haar nek om te bewijzen dat ze al heel wat bereikt had, heel wat meer ervaring had, hier tegen in gaan zou haar heel wat waardigheid kosten. Dus knikte ze, haar oogjes die van de poes tegenover haar ontmoetend, het had geen nut zielig te doen nu, ze was betrapt, de consequenties waren voor haar weggelegd, deze zou ze gewoon moeten accepteren om nog wat eer te behouden. "...Ik begrijp het Nyra, u hebt gelijk" mauwde ze met een nog een plechtig knikje, proberende haar nerveuze glimlach te onderdrukken, dit was niet iets om om te lachen. "Je weet dat dit iets is dat ik tegen Brat moet zeggen," ging de oudere poes verder waarop het jonge poesje iets wat geschrokken opkeek hoewel niet onverwachts kwam de volgende zet van Nyra nog steeds vrij hard aan. Haar moeder betekende zowat de wereld voor de poes, en hoewel sommige van haar acties in haar hart niet al te goed voelde..waren ze wel altijd juist..haar moeder had altijd gelijk, daar was ze moeder voor, haar moeder. Zachtjes knikte ze, het idee van haar moeder waarschijnlijk behoorlijk boos maken kwelde haar gedachten, deed haar even nadenken en alles om haar heen voor even vergeten. Vandaar dat het ook heel eventjes duurde voor ze nyra's teken om te vertrekken pas een paar seconde later oppikte. Met een kleine glimlach sprong het poesje op, misschien als ze de sfeer omhoog haalde dat Nyra minder slechte woorden over haar te vertellen had..bovendien voelde het fijner om voor eventjes te glimlachen, of deze nou blij was of niet voor even niet van belang zijnd. "Nyra, mag ik u wat vragen?" vroeg ze toen iets wat voorzichtig, haar oogjes nieuwsgierig flikkerend in het zwakke ochtend licht, iets lag haar nog niet helemaal goed.

De jonge poes voor haar kromp ineen nadat ze had uitgehaald naar haar. Het was nu eenmaal zoals het was. Nyra had haar onschuld ook op deze manier moeten opgeven. Het was nu haar taak om dit verder te zetten, zoals van een member werd verwacht. De Elite verlaten zoals haar zusjes hadden gedaan, kon er bij haar niet inkomen. Ze was de laatste jaren hard geworden, terwijl ze oorspronkelijk niet zo was geweest. Natuurlijk wist ze diep vanbinnen wel, hoe dat was geweest, maar ze had die gevoelens bewust heel ver weg gestoken. Die konden haar tenminste niet meer te onder brengen. Ze had een strakke blik opgesteld en haalde kort een wenkbrauw op toen de poes met een glimlach recht sprong. Ze liep achter Cheriey aan, die haar plots een vraag stelde. "Nyra, mag ik u wat vragen?" Met haar langere poten was ze naast de jonge poes gaan lopen, haar blik hield ze voor zich uit gericht. "Laat de vraag maar komen." mauwde ze kort en keek heel kort opzij. Haar oortjes lagen lichtjes naar achteren, nog steeds op haar goede nu ze nog dicht bij de grens waren.

"Laat de vraag maar komen." antwoordde de poes, inmiddels naast haar lopend. Cheriey merkte op dat ze wel een heel alerte houding had aangenomen, was het er dan echt zo gevaarlijk? Onzeker tuurde ze even langs de poes, ze wist dat de woudkatten niet echt gastvrij waren, ze had het zelf meegemaakt toen ze er op visite waren. Maar dat ze zo onvriendelijk waren? Dat was compleet nieuw voor het poesje, wat een stommeriken! "Nou, ik ... als u zegt dat het fout is dan is dat zo maar, waarom is het zo'n groot probleem? Als iemand mij aanviel bewezen ze alleen maar hoe slecht en gemeen hun zijn" een beetje zenuwachtig, maar toch glimlachend keek ze weer op naar de poes, haar oortje van de zenuwen trekkend. Ze had haar eerder verteld het helemaal begrepen te hebben, maar echt deed ze dat toch echt nog niet, natuurlijk leek het haar dom en zwak lijken, maar de aanvaller zou er dan juist toch nog fouter uitkomen? Waarom was alles toch zo apart? Konden die woudkatjes niet gewoon even normaal doen? Stelletje egoïsten dat ze waren pfff.

De poes was naast de jongeling gaan lopen, nu ze wat verder van de grens waren. "Nou, ik ... als u zegt dat het fout is dan is dat zo maar, waarom is het zo'n groot probleem? Als iemand mij aanviel bewezen ze alleen maar hoe slecht en gemeen hun zijn," Ze fronste bij het horen van de uitspraak. Moest ze dit gaan uitleggen? Aan de dochter van de leader? "Als die bosmormels je aanvallen en slagen in hun aanval, is de naam van de Elite besmeurd. Juist nu ze ons beginnen vrezen en hun geliefde clancode beginnen te verbreken als ze ons zien, mogen we ons niet laten kennen. We moeten onoverwinnelijk overkomen. Angst geeft macht." beantwoorde ze de jonge poes naast haar. Haar ogen draaide ze opzij, naar Cheriey, om haar reactie te pijlen. De mentaliteit van een ELite kat zat nog niet in het poesje, iets dat ze misschien moest aankaarten bij Brat, zodat ze kon ingrijpen nu het nog kon.

Nyra fronsde, was het een stomme vraag? Haar glimlach begon langzaam wat af te zwakken, haar staart zakte iets naar beneden, ze wilde het zo graag goed doen. "Als die bosmormels je aanvallen en slagen in hun aanval, is de naam van de Elite besmeurd. Juist nu ze ons beginnen vrezen en hun geliefde clancode beginnen te verbreken als ze ons zien, mogen we ons niet laten kennen. We moeten onoverwinnelijk overkomen. Angst geeft macht." legde de oudere wijzere poes uit, kennis die het poesje met open armen aannam, informatie die ze eigen probeerde te maken. De Bloodclan mentaliteit, hoewel ze er vraagtekens bij had, moest wel juist zijn! Haar moeder had altijd gelijk, en als Nyra dacht dat haar moeder het niet eens zou zijn met haar recente acties, dan kon ze niks anders doen dan er maar in geloven.  "J-je hebt gelijk Nyra, ik was alleen maar op zoek naar iets leuks om te doen, misschien moet ik wat meer nadenken af en toe, politiek is niet echt mijn ding dat blijkt" met een iets sterkere glimlach en een zachte lach keek ze de poes aan, hoop schitterend in haar oogjes, hoewel ze de straf zou aanvaarden mocht deze komen, betekende dit toch niet dat ze niet aardig tegen elkaar konden zijn? "Mag ik je aanspreken met je trouwens?" Waren ze bovendien niet Familie op de één of andere manier, dan zou ze dat toch wel mogen? Twijfelend keek ze even om haar heen en vond haar blik voor eventjes weer afdwalen naar het woud, het was toch ook zo anders, zo bijzonder...kop schuddend forceerde ze zichzelf weg te kijken, ze was beter dan hen en dat was alles wat ze hoorde te weten, het enige waar ze niet over twijfelde, hoe verleidelijk die vreemde wereld vol avontuur ook was.

Nyra bleef rustig verder wandelen met de jongere poes naast zich. Ook zij was door zo'n fase gegaan zoals Cheriey nu had. Ze kon zich inbeelden dat het niet altijd vanzelfsprekend was. Sommige katten hadden het sneller te pakken, andere niet. Ze was dan ook heel tevreden dat ze vervolgens zei dat ze het snapte. "J-je hebt gelijk Nyra, ik was alleen maar op zoek naar iets leuks om te doen, misschien moet ik wat meer nadenken af en toe, politiek is niet echt mijn ding dat blijkt" De poes had gewoon een extra duwtje in de rug nodig. "Mag ik je aanspreken met je trouwens?" Even draaide ze haar kopje opzij en knikte ze instemmend. "Je mag me zo noemen, maar weet wel dat als ik sterf je dichter bij me staat en dat dit je beheersing kan beïnvloeden." Hoe closer ze met andere was, hoek moeilijker het werd om je onder controle te houden als er iemand verbannen werd of stierf. Dat had ze nog maar net met haar vader gezien. De leader en commander stonden niet altijd te trippelen om 'emoties' te zien. Het was juist de kunst om er hard mee om te gaan, om te laten zien dat het je niets deed.

Het antwoord van de poes had het poesje even doen denken. Eerst had het behoorlijk positief geklonken, ze mocht haar zo aanspreken, echter had het een nasmaak die de poes even deed huiveren. Beheersing beïnvloeden? Wat betekende dat nou weer? Waarom sprak ze nu al over haar dood alsof ze het zag aankomen? Kort draaide ze onzeker haar oortjes weg, gleed haar blik over hun omgeving, zoekend naar het juiste antwoord, zoekend naar hoe ze zich er überhaupt bij voelde. "Sterf?" stamelde ze kort waarna ze haar blik weer op Nyra legde "Sterven is niet leuk" concludeerde ze met een voorzichtig knikje "Jij mag niet sterven Nyra, nog lang niet in ieder geval, als jij niet sterft dan hoef ik me ook geen zorgen te maken over mijn beheersing!" mauwde ze stellig, een hoopvolle glimlach op haar snoet "En zelfs dan, zelfs al sterf je, wat je nog niet mag, dan hebben we in ieder geval een goede tijd gehad, dat klinkt stukke leuker" weer knikte ze, haar oogjes hoopvol, iets wat nerveus  maar haar glimlach was nog altijd niet vermindert, je moest nog niet denken aan doodgaan, als het goed is ging je nog lang niet dood, zij waren toch de sterkste clan? Bovendien was daaraan denken  toch niet leuk? Je mocht het toch wel leuk hebben?