There's a war inside my head.

Samen met twee warriors en één andere apprentice rende Silentpaw langs de grens af zodat ze die konden controleren. Ze ving geen geur op dat haar niet beviel en haar hart begon rustiger te kloppen. Nadat ze Darktrail als mentor toegewezen had gekregen en er achter was gekomen dat Cormorantwing vermoord was, voelde het niet echt relaxt om door het territorium te rennen. Het bracht al haar zelfvertrouwen die ze had opgebouwd nadat BloodClan verdreven was van het ShadowClan territorium weer tot het minimum. Ze wist echter wel dat ze een mentor had gekregen die haar niets zou laten overkomen en hoewel hij jong was, had Silentpaw aan zijn ruige uiterlijk allang gezien dat hij niet bang zou zijn om te vechten als het er op aan zou komen. Het feit dat hij zijn training succesvol had afgerond, wilde ook wel wat zeggen en Silentpaw voelde zich al iets meer op haar gemak bij hem. Haar mentor was deze ochtend echter met iets anders bezig geweest en had Silentpaw op grenspatrouille gestuurd met een klein groepje katten. Die waren nu allemaal voor haar uit aan het rennen en Silentpaw wilde net haar tempo verhogen toen ze een vreemde geur rook. Een kreet brandde op haar lippen, maar ze hield hem nog net in en ze stopte zodat ze opzij kon kijken naar de vreemde kat die zich vlak buiten hun grens bevond. En meteen nadat ze haar Clanmates voort zag rennen, wilde Silentpaw dat ze de waarschuwingskreet wel had laten varen. De kat zag er namelijk veel ouder en ervaren uit dan dat zijzelf was.

De toon waarmee de rogue haar aansprak, klonk erg denigrerend. Silentpaw ging er toch tenminste vanuit dat deze kat een rogue was. Ze had geen Clangeur om zich heen hangen, noch een BloodClangeur. Dat wilde zeggen dat ze een rogue was, tenzij ze ergens bij Twolegs woonde, maar die kans schatte Silentpaw ook klein. Ze vouwde haar oren in haar nek toen de zwarte she-cat verder begon met spreken. Het klonk allemaal niet alsof Silentpaw echt een keuze had, al was ze niet van plan om zomaar de diepste geheimen van haar Clan door te geven aan een onbekende kat die ze nog nooit gezien had. En sowieso was Silentpaw maar een jonkie en had ze waarschijnlijk niet de informatie die de rogue wilde hebben omdat ze simpelweg nog niet lang genoeg op aarde was om zulk soort dingen te weten. De BloodClanovername had er wel voor gezorgd dat er geen tijd was geweest voor verhaaltjes van de elders, dus je kon niet zeggen dat Silentpaw bijzonder goed geïnformeerd was. En dat maakte haar nerveus. De rogue leek haar wel iemand die een krankzinnig kantje kon vertonen wanneer de zaken niet volgens haar manier gingen. “Ik weet niet of ik de informatie wel heb die je wilt hebben,” zei ze op een zachte, onzekere toon tegen de she-cat, maar even voor het gemak negerend dat de rogue naar haar gesnauwd had. “Wat is het dan wat je wil weten?” vervolgde ze op zachte toon.

De opdracht die volgde, was op zijn zachtst gezegd vreemd te noemen. Silentpaw trok kort met haar oortje terwijl ze luisterde naar wat de rogue zei. Ergens durfde ze niet te weigeren, maar er was een deel in haar – en dat deel was aanzienlijk sterker dan het deel dat het niet aandurfde om de opdracht te weigeren – dat weigerde. De prooi binnen haar territorium was enkel voor haar Clan voorzien en de prooi buiten het territorium… daar wilde ze zich niet aan wagen. Bovendien vertrouwde ze de rogue ook niet genoeg en was ze lang niet zo naïef om te denken dat ze écht veilig zou zijn als ze de grens over zou steken en alleen in het gezelschap van de rogue zou zijn. Ze werd nerveus van het idee om de she-cat af te wijzen, maar dat leek wel de enige optie te zijn waar ze voor wilde gaan. “De prooi binnen mijn territorium is van mijn Clan en van mijn Clan alleen,” probeerde ze zonder haar stem te laten trillen tegen de voor haar onbekend zijnde rogue te zeggen. “En ik vertrouw je niet genoeg om de grens over te steken en daar te gaan jagen. Het voelt fout aan.” Ze vouwde haar oren nog net niet in haar nek. Wat als de rogue nu kwaad op haar zou worden? Er was hier niemand om haar te helpen. Niemand.

Silentpaw zag het gezicht van de rogue vertrekken en voelde aan dat het foute boel was. Nerveus liet ze haar blik rond glijden, maar ze zag niemand die haar kon helpen. Geen Clanmate die haar kon verdedigen als deze situatie zou escaleren. Geen mentor die haar kon beschermen als het fout zou gaan. StarClan, wat ze er nu wel niet voor zou doen om Darktrail in haar buurt te hebben. Met zijn littekens, het gat in zijn oor en zijn grote bouw zou hij deze kat vast wel af kunnen schrikken. De rogue gaf haar ondertussen een opdracht en Silentpaw keek onzeker in die richting, maar schrok op toen de rogue opeens dichterbij kwam. De haal naar haar nekvel was duidelijk en instinctief ging Silentpaw op haar achterpoten staan, waarna ze met haar klauw uithaalde naar het gezicht van de rogue. “Blijf van me af!” riep ze geschrokken, waarna ze een paar stappen naar achteren deed om zo ver mogelijk veilig in haar eigen territorium te staan. Zou de rogue het werkelijk aandurven om de grens zomaar over te steken? Silentpaw’s hart klopte in haar keel en ze voelde dat elke bons van haar hart diep door haar lichaam trok. Ze hoorde het zelfs kloppen in haar kopje, maar ze klemde haar kaken op elkaar en probeerde rustig te blijven onder de druk die de rogue uitoefende. Ze mocht niet verlammen van angst. Niet nu.

De uitval van haar klauwen was mis, maar Silentpaw had ook niet verwacht dat het raak zou zijn. Ze keek de rogue aan toen deze dichterbij kwam en haar hart begon sneller te kloppen toen de rogue zonder pardon over de grens stapte. Als de wind in de richting van het kamp zou waaien of van haar Clanmates die zich niet ver van haar vandaag moesten bevinden, zou ze dan hulp krijgen? Of misschien zou Darktrail op een magische manier weten dat ze in de problemen was en haar hier vinden. Silentpaw hoopte het, want als het uitdraaide op een echt gevecht, dan maakte ze geen schijn van kans. Maar de rogue zou toch niet zo dom zijn om haar te achtervolgen naar het kamp, of wel soms? Ze richtte haar blik op de felle blauwe kijkers van de she-cat voor haar toen deze weer begon te spreken. Ze schudde verward haar kopje. “Ik snap niet wat je bedoelt,” zei ze zachtjes. “Welk woord van negen letters?” Nee, dat was niet belangrijk. “Ik kan je sowieso niet de informatie geven die je wilt hebben. Ik ben nog maar een simpele apprentice met niet veel levenservaring. Dat heb ik toch al gezegd?” klonk er een tikkeltje wanhopig.