This is for those who wait

Ze was boos, boos dat ze hier lag. Boos dat ze zich om had laten praten door de kater. Ze had toegegeven en nu moest ze liegen over de kitten zijn werkelijke afkomst. Zodat haar babies een leven zouden hebben. Een kans. Ze moest ze die kans gunnen, ondanks alles. Hun echt vader was nu toch dood. Die zouden ze nooit meer ontmoeten. Met enige geruststelling viel Grimsnarl in slaap.

Ze werd wakker met stekende pijnen in haar buik. Haar staart klopte woest op de grond in de hoop haarzelf af te leiden van de pijn. Het lukte niet. Ze had het warm. Hijgend voelde de poes hoe de weeën op gang kwamen en.. het deed zeer. Zoveel. Waar was haar broer? Waar was.. "Smokemane!" schreeuwde ze luid terwijl ze nog steeds probeerde om de pijn tegen te houden. Het voelde alsof ze dit moest stoppen, het tegen moest houden. Maar toen herinnerde ze zich wat de poezen verteld hadden. Ze moest zich ontspannen, los laten, kalm worden. En dat probeerde. Langzaam sterkte ze haar achterpoten, probeerde ze zich uit te rekken terwijl ze de golven pijn liet komen. Het werkte! Het was echt! Grimsnarl voelde nog een laatste golf over zich trekken en toen ze keek lag daar een klein hoopje. In een klap was haar koude hart gesmolten. Voor het kleine, natte ding dat daar lag. Een kitten. Haar kitten. Haar kind. Voorzichtig pakte ze het hoopje op, legde hem bij haar warme buik. De pijn was ze compleet vergeten terwijl ze het natte ding begon te wassen. "Prayingkit, mijn Prayingkit.." mompelde ze zachtjes.

Hij was kwaad geweest, woedend geweest op zijn zus. Dat ze zo op zich had laten inspelen. En nog wel door zo'n glibbert als de Bloodclan leader. Correctie, ex-Bloodclan leader. Maakte het niet minder erg in zijn blinde ogen. De zwart/grijze kater snoof eventjes en trok met zijn oortjes. Als Elder had hij alle tijd om bij z'n zus op bezoek te gaan in de nursery, maar vannacht had hij buiten gezeten. De verkoelende wind door zijn vacht voelend, terwijl hij wachtte op enig teken uit de den waar hij overspoeld werd door de geur van moedermelk. Het maakte hem ziek, om eerlijk te zijn. Maar dat had meer aan hem gelegen dan aan iets anders. Immers waren zijn zintuigen net iets sterker dan die van andere, sinds dat hij blind geboren was.
Een schreeuw liet hem zijn oortjes plat in zijn nek leggen van angst en op herkenning sprintte hij de Nursery in. Direct kreeg hij de geur van kattinnen, kittens en moedermelk in zijn gezicht gedrukt en met lichte paniek op de achtergrond, zocht hij de geur die bij zijn zus paste. Het duurde langer dan dat hij wilde, maar uiteindelijk had hij haar toch gevonden. "Grim?" vroeg hij, iets wat onzeker over dit hele gebeuren. "Gaat 't, Grim?" Voorzichtig zetten hij een stap naar voren. Hij had geen idee waar de kitten lag en dus bleef hij op gepaste afstand staan, abng om straks zijn nichtje of neefje te verbrijzelen.

Resurrection

I shall rise and play with stardust

Ontwikkeld in een veilige buik, gedragen geweest door haar mama. Haar celletje was van niks tot een klein kittentje gevormd. Een kittentje die nog eventjes door moest groeien om alles te krijgen van de sterren om geboren te worden als een toekomstige warrior. Nog kort, nog maar een paar dagen en dan zou ze compleet zijn. Maar de tijd was op, haar lijfje werd ter wereld gebracht ondanks ze nog niet afgeschreven was. Haar grijze gestreepte vacht, haar bruine snoetje en haar roze oortjes, lange poten en een zangerige stem.. een mooie borstel staart en haar prachtige blauwen.. iets.. nee- helemaal niets. Haar oogjes? Ogen? Wat waren dat? Wie zou het weten, in ieder geval zij niet.

Haar ontwikkeling was te snel afgehaakt en dat betekende dat ze deeltjes zou missen. Niet enkel haar oogjes waren weg maar ook zou ze last krijgen van haar kleine longetjes en hartje. Er zouden dingen mis gaan maar haar voorouders hadden hoop, ze hielden haar pootje vast en begeleide haar naar de bewoonde wereld. Koud lucht stroomde over haar natte lijfje heen maar bibberen deed ze niet, te moe, te zwak, te klein. Het duurde ook zeker een paar goeie secondes voor ze haar mondje opende om haar eerste slok zuurstof naar binnen te krijgen. Het was dat haar mama haar neusje vrij had gelikt en haar hierdoor stimuleerde om te ademen anders was het direct al fout gegaan. De zoete geur van melk ontging haar ook, haar instinct was nog niet doorgezet ondanks ze al ter wereld gebracht was. Haar flankjes gingen zwakjes omhoog en omlaag, een kuchtje verliet haar keel. Een brandende pijn vulde haar kleine borstje maar haar brein was nog niet bewust van pijn en dat ze daarom eigenlijk om had moeten huilen. Nee, zwijgend bleef ze liggen. Vocht als een leeuwin maar verloor. Het leven had niet lang geduurd maar ze had geprobeerd te strijden voor mama. Het laatste wat ze nog deed was haar pootje tegen haar moeders buik aan duwen om bij haar te zijn toen haar laatste ademhaling heel zachtjes stopte en haar haar ziel vervaagde. Terug naar de sterren.

FROM MITZI WITH LOVE

Oh wat was ze de gelukkigste moeder op aarde. Overspoeld door liefde en geluk. Blijdschap en trots. Haar baby. Haar lieve kindje. De eerste en enige liefde die ze zou kennen.

En het was haar ontnomen. Na enkele seconden drong het tot Grimsnarl door dat Prayingkit niet meer ademde, dat ze niet meer bewoog. Dat het kleine leven wat door StarClan gegeven was nu al weer ontnomen was. Tranen vormde in de poes haar ogen toen de realisatie doordrong. Ze wou de naam van haar baby gillen maar toen ze haar mond opende kwam er enkel een piep uit haar keel zetten. Wild drukte ze met haar neus tegen de kitten, probeerde haar weer terug te krijgen. "Geef haar terug, geef haar aan mij terug, GEEF HAAR TERUG!" schreeuwde ze woedend. Maar Prayingkit was slap, ze bewoog niet. Wie kwam haar helpen? Haar blinde broer? Hun half-dode, half-volleerde medicine cat? Kwaad stond ze op, trok ze het nest dat ze gemaakt had aan flarden. Daarna gooide ze zich om haar baby heen, krulde zich om het dode kleine lijfje heen en snikte. "Ze is dood. DOOD. StarClan heeft mijn kindje van mij afgenomen. Ze hebben, ze moesten.." ze vervloekte de sterren en haar voorouders. Ze hadden een vloek over haar afgeroepen. Het moest wel. Omdat Prayingkit van Cobra was. Bloed wou bloed. En StarClan wou het bloed van kittens.

HEAVY IS THE MOON WITH BLOOD
CRIMSON IN A SKY FULL OF BLACK

Zijn titel was dan misschien afgenomen maar zijn instinct bleef. Toen er gekresen werd door het kamp was het Bloodhound die er als eerste op af ging. Het was niet snel, zijn achterpoot sleepte nog steeds achter zich aan, maar hij was er tenminste nog en zolang hij ademde zou hij zijn clanmates helpen. De tom tikte de eerste she-cat aan die bij hem in de buurt was, het maakte niet uit als het vandaag Newtpaw of Pepperpaw was, hij had één van hen nodig om te helpen. De tom kroop de medicine cat den uit en de nursury binnen. Zijn blik was gericht op Grimsnarl. De geur van bevalling zwermde in het rondte net als de lucht van dood. Zijn keel raspte en hij sloeg een stukje mos weg waar Grim zich in verschool met waarschijnlijk haar kindje. Een diepe serieuze frons vormde op zijn gezicht, Bloodhound was weer in zijn rol. ''P-pweppa.'' Hij knikte naar het nest. ''P-wak het kind.'' Sprak hij waarna hij zich kort focuste op het omgeving. Het was overvol en druk hier. ''R-wuimte, ruimte.'' Bromde hij waarna hij met zijn grote lijf de meeste katten probeerde weg te duwen. Toen Pepperpaw het kind had richtte hij zich daar weer op. Hij draaide het ding op haar rug. Hij hoefde geen testen te doen om te zien als ze nog leefde, de kitten was al dood. Hij strekte de nek van het kleintje en peuterde de tong er uit maar meer kon hijzelf niet meer doen. Nu moest Pepperpaw het overnemen met zijn aanwijzingen. ''T-wtee twee teentjes- borstw-w-wand, drukken''

Haar haren stonden wat overeind en haar blik stond bezorgd op de nursery. Er werd geschreeuwd.. Oh nee.. betekende dat dat zij wat moest doen..? Maar.. maar ze wist niet wat ze moest doen, wat ze kon doen. Pepperpaw schrok op toen er op haar rug getikt werd, meteen keek ze naar Bloodhound. Kon hij wat doen? Kon hij helpen? Starclan.. ze hoopte dat hij kon helpen. Maar ze werd meegewenkt. Haar hart bonsde in haar keel. Ze kwam in een situatie met diepe treurnis terecht en haar hart verwrong zich. Er lag een kitten, roerloos. Ze voelde haar pels prikken terwijl ze zich besefte dat de kitten niet ademde. Oh nee.. Toch probeerde ze haar gevoelens weg te duwen, op te letten wat Bloodhound deed totdat ze zich besefte dat het nu aan haar was om iets te doen. Haar pels piekte wat overeind terwijl ze naar de kitten toestapte en, aldus Bloodhound’s zachte instructie, met twee van haar teentjes tegen de borstkas probeerde te drukken. Ze keek eventjes op naar Bloodhound, vragend om goedkeuring, waarna ze bleef drukken, hopend dat het iets zou doen, iets van leven de kitten in zou jagen..

Onderwerp: Re: This is for those who wait