A new home?

Moonrise zag hem omhoog klimmen zag zag dat hij het lastig vond om de lianen los te krijgen, maar hij deed het handig deed en ze besloot om hem te helpen. Ze kan misschien iets minder goed klimmen, maar ze kan wel helpen, tenminste... Haar lichaam... 'Moet ik helpen?!' schreeuwde ze omhoog. Intussen ze wachtte op zijn antwoord en besloot om zich meteen nuttig te maken door de takken verder te slepen. Nu merkt ze nog niks van uitputting, maar er is veel kans dat als ze stopt met werken dat de vermoeidheid toeslaat. Moonrise sleepte meerdere takken weg en pakte net een tak met een scherpe punt dat ze niet zag. Ze sleepte hem mee en legde het neer toen de scherpe punt haar in haar achterpoot prikte. Auw! Dat deed pijn. Snel hinkelde ze naar een plek waar geen takken lag en keek naar haar achterpoot naar de schade. Ze begon het schoon te maken en proefde bloed, maar weinig. Als ze doet alsof er niks aan de hand is, merkt Shaka vast niks...

Hij reikte net omhoog toen de stem van Moonrise hem riep. Snel haakte hij zijn nagels vast aan de stam. De rus was zo geconsenteerd geweest dat hij een beetje schrok van haar geschreeuw al was het om te vragen of Shaka hulp nodig had. Zijn groene ogen schoven van de boomstam naar beneden en zag hoe de poes al weer met takken begon te slepen. 'Het gaat prima, nog een paar en we kunnen de klimop bladeren eraf halen voor gebruik.' riep Shaka terug en de rus keerde zijn kop weer terug en reikte nogmaals naar de liaan die het langste was en sneed hem door. De liaan zakte als een baksteen naar beneden en bleef koppig op de laatste boomtak hangen. Ach die pakte ze straks wel, De de andere nog en dan hadden ze voorlopig genoeg om de takken in een scherm vast te zetten. De blauwe rus keerde om de boomstam heen en vond de andere die los hing net voor zijn neus. Daar reikte ze zo naar een sneedtje en daar schoot ook deze liaan naar beneden, maar Shaka had niet door gehad dat hij met een van zijn achterpoten op een van de bladeren van de klimop had gestaan die nu ruw onder zijn poot uit getrokken werd. Bijna had hij weer zijn balans verloren, maar dit keer zou de rus geen takken onder zich hebben gehad en direct tegen de grond te pletter geslagen kunnen zijn als Shaka zichzelf niet goed vast gegrepen had gehad. Wel zakte hij glijdend naar beneden tot zijn klauwen weer goede houvast hadden. De rus was zeker twee keer zijn eigen lengte naar beneden geschoven. Met trillende poten klemde hij zich vast aan de boom, maar wist dat hij nog een liaan van een tak zou moeten schuiven voor hij weer vaste grond onder zijn poten kon opzoeken. Met de nodige wilskracht dwong de rus zichzelf om wat opzij te klimmen om daar op een tak net boven de tak van bestemming bij te komen van de schrik. Een diepe zucht volgde toen hij eenmaal veilig zat en keek even naar boven. Je kon duidelijk diepe groeven zien waar Shaka de boombast had beschadigt en alle kanten uit stonden. Nu moest hij verder en was geen tijd voor dralen! De rus klom naar een tak lager en begon de lange liaan het laatste zetje te geven voor ook hij weer naar beneden begon te klimmen en opgelucht adem haalde toen zijn poten het gras aan raakten. Hierdoor had de jonge kater niet gezien dat Moonrise zichzelf bezeerd had, maar ook de rus was niet zonder vacht scheuren ervan gekomen. Twee nagels aan beide voorpoten waren gescheurd en deden pijn bij het lopen, maar toch probeerde Shaka de lianen naar de zwangere poes toe te brengen.

Moonrise keek op van haar wond, toen Shaka op dat moment zijn evenwicht verloor. Alles leek voor haar in Slow-motion te gaan. De liaan viel naar beneden.. Het blaadje waar Shaka op stond glipte onder hem vandaan... Hij verloor zijn evenwicht... Moonrise hield haar adem in van de spanning... Hij greep zich vast aan de stam... Moonrise ademde uit van opluchting.... Hij gleed naar beneden... Moonrise houdt meteen haar adem weer in van de spanning en keek gespannen toe... Hij bleef hangen en klom weer verder... Moonrise was opgelucht en merkte pas naar nog 10 seconden dat ze haar adem nog steeds in hield. Snel liet ze hem gaan, haar hart nog steeds als een razende tekeer. Van de adrenaline voelt ze niks meer van de wond. Ook niet toen ze naar Shaka toe rende toen hij naar beneden ging, waardoor de wond alleen maar erger van werd. Moonrise zag dat hij mank liep en keek meteen bezorgt zijn richting op. Snel keek ze wat er hand was en zag dat er gescheurde nagels waren. au! Dat doet veel zeer weet ze van eigen ervaringen. Ze geeft haarzelf de schuld van zijn verwondingen. Waarom had ze dan ook aan hem gevraagd om die lianen te halen!?'Gaat het, Shaka! Ik had je nooit moeten vragen om die lianen te pakken! Heb je ergens hulp bij nodig! Doet het veel pijn? Oh, dit is allemaal mijn schuld!' ratelt ze half in zichzelf en half tegen Shaka. Nu heeft hij pijn door haar! Wat ze niet wist is dat de wond op haar achterpoot weer is gaan bloeden en dat Shaka dat kan zien...

(p.s de wond, van Moonrise, is niet heel diep, maar wel vervelend voor de komende dagen en nu moet ze er niet mee gaan rennen of veel inspannen.. )

Moonrise was snel naar hem toe gekomen, ze had vast gezien wat er gebeurd was. Ach zo erg was het niet. Na een week zouden zijn nagels weer geheeld zijn, Het was enkel lastig met het helpen in de jacht of in zijn zoektocht naar katten die hulp konden gebruiken. Haar geratel zorgde er voor dat Shaka een glimlach op zijn lippen kreeg. Hij strompelde verder tot hij bij de bezorgde kattin was en legde zijn staart tegen haar snuit aan. 'Rustig maar Moonrise, het was jouw schuld niet. Als ik mijn poot beter neer had gezet dan was er niets gebeurd. Ja het doet pijn, maar alles komt weer goed, het is alleen even lastig en vervelend. Maar dat is over voor ik een Poes ben.' stelde de rus haar gerust en zijn warme en vriendelijkheid was niet weg gegaan enkel omdat hij zich pijn had gedaan om haar bestelling had gehaald te hebben. 'We kunnen de lianen wel mee nemen nu die zij... Moonrise je bloed. Hoe heb jij je verwond?' Shaka had willen zeggen dat als ze de lianen op elkaar zouden leggen ze alles in één keer mee konden nemen, maar zijn oog viel op het bebloede gras achter haar poot. Van wat hij van horen en zeggen wist van geboortes was dat er niet direct bloed bij zou komen kijken, maar daar was zij vast nog niet aan toe. Zijn eigen verwondingen even vergetend keek hij de poes bezorgd, maar ook vragend aan.

'Rustig maar Moonrise, het was jouw schuld niet. Als ik mijn poot beter neer had gezet dan was er niets gebeurd. Ja het doet pijn, maar alles komt weer goed, het is alleen even lastig en vervelend. Maar dat is over voor ik een Poes ben.' Moonrise was daar niet mee eens en wou meteen protesteren, natuurlijk is het weg als hij een poes is! Dat is namelijk nooit!!! Gaat het dan eeuwen duren!!! Dit is haar schuld! 'Maar!...' Maar het protest viel weg toen hij zijn volgende woorden sprak. Tot hij ineens zijn zin onderbrak. 'Wat is er?' 'Moonrise, je bloed. Hoe heb jij je verwond?' hu? Oh ja! Oh wacht! Het bloed weer! Maar het bloedde toch maar een beetje? of is het open gegaan? maar dan bloed het toch niet zo erg dat het op het gras komt? Oh, nee! Is het erger geworden! Snel keek ze naar haar wond en zag dat het inderdaad weer open is gegaan en erger is geworden door het rennen. 'oh, uhh, dat.... dat is... een wondje... maar een klein wondje... dat nu best hard bloed... Ik denk dat ik te bezorgt was om jou dat ik mijn wond vergat en daardoor erger is geworden... maar heb jij jou verwondingen goed bekeken en verzorgt?' zei ze om van onderwerp te veranderen. Ze dacht eerder aan de verwonding van Shaka dan die van haar. Waarom zijn ze nou allebei gewond! Shaka bij zijn nagels en bij haar haar achterpoot door een stomme tak...

Hij zag wel dat de poes had willen protesteren, maar het zou wel niet zo los lopen toch. Haar volgende woorden lieten de rus even na denken. Nee hij had de tijd nog niet gehad om naar zijn wonden te kijken. Shaka was net geland toen Moonrise bij hem gekomen was. 'Nee nog niet ik was ook net op de grond toen jij aan kwam lopen.' miauwde Shaka en hij ging zitten en tilde eerst zijn ene voorpoot op om met enige moeite zijn nagels naar buiten te drukken. Er zat bij 1 echt een flinke scheur in, maar bij de andere was het iets minder gelukkig. Snel begon de rus de 2 gewonde nagels schoon te likken al deed het wel pijn op de plekken waar die het gevoeligste was. Toen het niet meer bloeden zetten Shaka die poot neer en tilde de volgende weer op om daar naar de schade te kijken. Hier was de andere 2 gescheurde nagels nog iets minder, maar vervelend was het wel. De vellen die wel eens van je klauwen af konden gaan waren hier weg getrokken, maar hadden twee smalle wondjes achter gelaten. Zijn rechter voorpoot deed toch meer pijn dan zijn linker. Toch begon Shaka deze ook schoon te likken en keek daarna Moonrise aan. Had ze haar achterpoot ook weer verzorgd?

Het antwoord van haar vraag maakte Moonrise bezorgd. Altijd eerst naar de schade kijken! Ze keek de inspectie mee, toen hij begon met schoonmaken keek ze kort naar haar eigen wond, maar maakte het nog niet schoon, omdat Shaka met de tweede poot begon. Ze keek weer met een oplettende blik mee. Gelukkig, deze is minder erg dan de andere poot. Moonrise kon dus wel eventjes haar eigen wond bekijken en verzorgen. Snel keek ze naar haar achterpoot en zag dat het inderdaad weer open is gegaan. Het bloed niet meer zo erg als een paar seconden geleden, maar nog steeds stroomt er een kleine straal bloed uit. Als je goed keek zag je nog steeds, ondanks dat ze het al een keer had schoongemaakt, dat er overal viezigheid is. Snel boog ze naar de wond toe en begon het grondig te likken. Steeds meer bloed ging er weg en daardoor zag je dat de wond niet heel diep is en dat er geen gevaar is voor blijvend letsel, als ze het rustig aan doet, maar zij is Moonrise, dat word nog moeilijk. Ze keek kort op en zag dat Shaka al klaar was. Snel likte ze nog een keer al het bloed weg. Het is nog niet zo schoon zoals ze het meestal maakt, maar het is goed genoeg. 'We hebben allebei verwondingen. Hoe moeten we alle takken en lianen meeslepen?' vroeg ze bezorgt. Hoe moet dat nou! Als zij nou alle werk waar je je voorpoten moet gebruiken en Shaka het werk waar zijn achterpoten het meeste kracht moet gebruiken, dan komt het denkt ze wel goed...

Nadat hij klaar was met zijn wonden te verschonen luisterde hij naar de woorden van Moonrise. Ja ze moesten nog de wand maken. 'Kalm aan. Als we het rustig aan doen dan lukt het wel. Misschien wat trager dan als we niet gewond zouden zijn natuurlijk.' sprak Shaka op kalmerende toon en keek haar even kalm aan. Daarna trippelde hij hoewel mank richting de klimop lianen en nam er eentje in zijn bek om die naar de half gesorteerde hopen takken toe te brengen.

Moonrise luisterde naar zijn woorden en werd wat op haar gemak gesteld, maar had nog veel twijfels erover. 'maar sommige dingen, bijvoorbeeld hele zware takken tillen, lukt toch niet met onze verwondingen.' zei ze bezorgd, intussen ze achter Shaka aan ''loopt''. Elke keer als ze op de poot met de wond staat gaat er een steek door haar heen en trekt ze weer een raar gezicht, ook al probeert ze het tegenhouden. Shaka pakte voor haar een liaan, maar als alle lianen één voor één worden meegenomen duurt het wel weer een tijdje. Moonrise besloot het op haar manier te doen en trok één lianen voor een deel los, daarna dook ze tussen de lianen om ermee te ''vechten''. Een liaan over deze liaan. Ze vergat even haar poot doordat ze eigenlijk te geconcentreerd bezig was. Van een afstand zie je een kat tussen de lianen die lijkt te spelen met een heel serieus gezicht. Het is best veel werk maar op de manier hou zij het doet trek je aan een andere liaan dan de liaan waar je alles mee moet slepen en de hele stapel valt uit elkaar. Het duurt iets korter dan alles één voor één mee te slepen dus hebben ze tijd gewonnen. Ze ging bij de sleepliaan(?) staan en begon te trekken. Weer voelt ze een steek in haar achterpoot en bedacht dat ze dit niet alleen kon. 'Help je even, Shaka?' vroeg ze terwijl ze weer de lianen probeert mee te slepen zonder pijn.

Daar zat wat in. Tillen was lastig met hoe gewond ze waren. Al was het gelukkig niet al te ernstig, enkel lastig. 'We kunnen als alles straks vast zit ook het scherm misschien wel rollen.' stelde Shaka voor. Hij wist dat het scherm voorlopig nog flexibel genoeg was. Dan konden ze het straks nog even oprollen en het zo richting het kamperment rollen, naar binnen schuiven en dan rechtop zetten, maar eerst moesten ze het nog vastbinden. Shaka was al bijna op de plaatst van bestemming toen Moonrise hem terug riep. Daar liet de rus de liaan vallen en trippelde hinkend terug. Oh dat had ze mooi gefikst. Voorzichtig hielp Shaka de zwangere poes en begon samen met haar aan de aan elkaar geknoopte lianen te trekken.

Sorry voor de late reactie.