Would this be tasty tho?

Onderwerp: Would this be tasty tho? wo 17 jun 2020 - 16:22

Timberpaw was zijn vorige bezoek aan dit territorium uiteraard nog niet vergeten, maar hij was ook niet echt iemand die zichzelf bang liet maken door dit soort dingen. Hij richtte zijn groengele ogen strak op zijn omgeving en haalde een keer diep adem door zijn neus om de verschillende geuren in zich op te nemen. Hij merkte niet echt een ongewone verandering op en had ook niet het idee dat er Twolegs in de buurt waren die hem kwaad konden doen. Hij hoorde geschreeuw, maar dat bevond zich eerder ver weg en de tom checkte nog één keer zijn omgeving alvorens hij hard over het gras racete. Hij had niet echt een bepaald doel voor ogen, maar wilde eerder eens zien wat hij hier allemaal kon vinden. De vorige keer was hij niet verder gekomen dan dat meer, waar hij de medicine cat apprentice van ShadowClan had ontmoet. Hij wilde wel verder geraken dan dat en dus wandelde hij verder. Zijn poten skipten over het gras en niet veel later bevond hij zich bij een grote schuur. Hij richtte zijn blik naar binnen en zag niet echt iets dat opvallend was, behalve dan een paar beesten die naar hem terug keken. De jonge kat stapte wat meer de schuur in en hield zijn blik argwanend op de beesten gericht, waarna hij keek naar de vogelachtige beesten die zich achter een vreemd soort beschutting bevonden dat enkel gemaakt kon zijn door Twolegs. De beesten keken hem terug aan, maar wendden daarna hun blikken af en liepen met een vreemde soort tic in hun loopje. Timberpaw vroeg zich af of zoiets smakelijk kon zijn, maar iets weerhield hem ervan om over het Twolegding heen te springen en het te proberen. Zijn geweten, misschien?

+ "Frostpaw,,"

Frostpaw.

you're scaring away the birds. oh no not the birds

Oh nee, oh nee. Hij was weer eens een beetje de weg kwijt geraakt en hij wist totaal niet meer waar hij was. Misschien was het ook wel een mega dom idee geweest; het territorium buiten Thunderclan ontdekken terwijl hij dat nog geen eens helemaal onder de poot had. Maar het was gewoon zo interessant geweest. Te interessant om het te negeren. Maar nu was hij toch in voor een grote schok, want uit het niets stond hij in eens voor een twoleg boederij. Hij had wel gehoord over de twolegs en hoe ze katten menamen. De gekke wezens waren hadden vaak genoeg een deel uitgemaakt van de kittenverhaaltjes die hij had gehoord. Als ze eens niet over de andere clans gingen natuurlijk. Huiverig van de boederij wilde hij zich weer omdraaien, proberen om zijn eigen geurspoor weer terug te volgen, maar alle dingen die hij zag waren ook wel interessant. Een grote schuur torende een eindje verder en die zat vol met gekke dieren, groot en klein en allemaal verschillend. Maar dat was niet wat zijn aandacht trok. Nee, die was getrokken door een andere kat, net zo oud als hem, alleen een stuk groter en robuuster. Er liepen zelfs littekens over zijn vacht heen! Hij zag er zoveel cooler uit als hijzelf. Nee, Frostpaw, niet de tijd om jaloers te zijn. Straks was de kat nog in gevaar van de twolegs. Maar moest hij hem wel benaderen? Hij kon hem niet echt redden als er een twoleg of hond of een van die grote dieren zou komen en dan zaten ze straks nog met zijn tweetjes in de problemen.
En toch kon hij het niet laten. Hij was te nieuwsgierig, hij had te weinig impulscontrole, om om te draaien en hopelijk veilig thuis te komen. Met wat onzekere pasjes vorderde Frostpaw naar voren. Naar de kat en naar de boederij toe. Was het een kat van de twolegs? Was het een Rogue? Of kon het zelfs een clankat zijn. Hij kon het allemaal nog niet heel geweldig onderscheiden, maar toen hij dichtbij genoeg was om een vleug van de geur van de kater op te vangen, dacht hij dat het Riverclan was. "Uhm, hallo?" Groette hij de ander een tikkeltje onzeker. De Riverclanner voor zijn neus had een bruine vacht gemarkeerd met donkere strepen en een paar kijkers die ergens tussen groen en geel in zaten. De donkere kleuren van de ander waren totaal het tegenovergestelde van zijn zilveren vacht en blauwe ogen.

Net toen hij de knoop had doorgehakt en toch over het ding heen wilde springen, hoorde hij plotseling een stem achter zich. Timberpaw probeerde zijn geschrokken zijnde houding te verbergen door zo nonchalant mogelijk over zijn schouder te kijken naar de kat die hem benaderd had. Hij opende zijn bek lichtjes zoals zijn vader hem dat tijdens zijn eerste les geïnstrueerd had en rook een scherpe ThunderClangeur. Het leek erop dat hij niet de enige was die zijn Clan achter wilde laten om zijn omgeving een beetje te verkennen. Misschien was deze plek dan toch wel een trekpleister voor katten van andere Clans. Hij had gedacht dat hij hier voornamelijk alleen zou zijn, maar blijkbaar was het tegenovergestelde waar. Hij nam de kat kort in zich op en zag dat ze niet meer konden verschillen qua oog- en vachtkleur. En natuurlijk rook de geur van de tom cat ook anders omdat hij van ThunderClan afkomstig was terwijl Timberpaw in RiverClan zat. Alleen al om die reden werd de robuuste tom cat geacht om zich vijandig op te stellen, maar dat zou hij waarschijnlijk ook al wel gedaan hebben als ze gewoon in dezelfde Clan hadden gezeten. Timberpaw was niet iemand die dol was op sociaal contact en probeerde dat dan ook dikwijls te vermijden, maar helaas was dat niet altijd mogelijk en daarom irriteerde het hem nog meer dat deze kat hem opgezocht had. Kon hij Timberpaw niet gewoon de rug toekeren en door blijven lopen? “Waarom doe je zelfs de moeite om me te begroeten?” sneerde hij de ander toe. “We zitten niet in dezelfde Clan, zullen nooit een kans hebben op vriendschap omdat dat verboden wordt en ooit zullen we tegenover elkaar staan op het slachtveld. Dus waarom doe je de moeite om me te begroeten?” Daar was hij ergens wel nieuwsgierig naar, al was hij ook weer niet zó nieuwsgierig dat hij heel de middag zou blijven om met de ThunderClanner te praten. Dat interesseerde hem dan weer helemaal niks.

Frostpaw.

you're scaring away the birds. oh no not the birds

Oh. De Riverclanner leek het niet zo op prijs te stellen dat hij hem had begroet. Frostpaw zette een stap achteruit bij de wat geïrriteerde houding en woorden van de ander. Hij wist nooit goed wat te doen of zeggen rond anderen en dit maakte de situatie er niet beter op. De jonge apprentice had zwaar de neiging om gewoon rechtsomkeert te maken en weg te rennen, maar dan zou hij nog verder van huis zijn. Hij was zijn weg al kwijt, dan kon hij beter niet nog dommer gaan doen door zomaar ergens heen te rennen alleen omdat hij zich uiterst ongemakkelijk voelde in een gesprek. Hij deed ook eigenlijk veel liever zijn eigen dingetje om die reden, maar van zijn moeder moest hij meer met andere katten omgaan in de hoop dat hij vrienden maakte. En toch stond hij hier nu met een mond vol tanden. “I-ik uh,” hakkelde hij, helemaal van zijn apropros. Hij wist niet waarom hij dat had gedaan, eigenlijk. Omdat hij de enigste kat hier was? Omdat hij verdwaald was en hoopte dat de ander aardig genoeg was hem in de juiste directie te wijzen? Omdat hij nieuwsgierig was geweest? Of misschien wel gewoon omdat dat de sociale regels waren die hij had moeten leren maar altijd nog steeds niet helemaal tot ten volle begreep. “Sorry, ik heb het niet verstaan, ik spreek geen brompot,” flapte er toen uit zijn mond. Het enigste wat zijn brein had kunnen bedenken was dat domme zinnetje waardoor de ander vast nog geïrriteerde raakte met hem. En toch vond hij het redelijk goed van hemzelf dat hij eens van hem afsloeg in plaats van zijn kop naar beneden duiken zoals hij met Lionpaw had gedaan. En dat dat nu toevallig met humor was, dan was dat maar zo. Maar hij stond ook wel een beetje versteld van zichzelf, dat hij dat zomaar had durven zeggen en misschien was dat ook wel een beetje aan hem te zien.

De apprentice leek met zijn mond vol tanden te staan en Timberpaw trok kort met zijn oortje. Aha. Het super sociale typje dat het niet verwachtte wanneer iemand onaardig tegen hem was omdat hij dacht dat iedereen hem wel zou mogen. Well, newsflash: Timberpaw was niet aardig. De RiverClanner wendde zijn blik dan ook met een zucht af, de kat niet de gelegenheid gevend om nog meer te zeggen en dit eigenlijk ook niet verwachtend. Hij stond op, schudde zijn vacht een beetje los en wilde net gaan toen er opeens een paar woorden gesproken werden. Ze waren haastig gesproken, maar Timberpaw had ze prima verstaan en even keek hij verbijsterd over zijn schouder. Niet met het snelle draaien van zijn kopje, maar heel langzaam, alsof hij nog niet goed verwerkt had wat de ThunderClanner tegen hem had durven zeggen. En zo stond hij de ThunderClanner even aan te kijken, nadenkend over hoe hij moest reageren. En toen, heel langzaam, kropen zijn mondhoeken lichtelijk omhoog. Hij bewoog echter met zijn oortje en draaide zijn kopje weg zodat het niet te ernstig op zou vallen, maar er was voor een flits van een seconde weldegelijk even sprake geweest van een glimlach. “Je hebt lef, kleintje,” mompelde hij onder zijn adem door. Hij richtte zijn blik naar de uitgang van de schuur en overwoog om weg te gaan, maar in tegenstelling tot daarnet had de ThunderClanner nu wél zijn aandacht getrokken en Timberpaw besloot om nog even te blijven. Nog heel even dan. “En welke taal spreek je dan wel, als ik vragen mag?” bromde hij naar de ThunderClanner, waarna hij ging zitten zodat het erop wees dat hij hier nog wel even zou blijven.

Frostpaw.

you're scaring away the birds. oh no not the birds

Uh-oh. Nu had hij de aandacht van de Riverclanner weer opnieuw getrokken. Had hij hem niet gewoon beter weg kunnen laten gaan? Dan zat hij nu niet met deze situatie, want hij was toch wel een beetje intimiderend als Frostpaw eerlijk moest zijn. En vluchten kon nu ook niet meer. De ander vroeg hem nu brommend welke taal hij wel sprak en de jonge apprentice stond bijna weer met een mond vol tanden, tot hij zich realiseerde dat de ander weer iets had gebromd. En hij verstond geen brompot. “Huh, wat was dat? Ik verstond het niet,” reageerde hij en nu kreeg hij er een klein lachje bij op zijn gezicht. Zolang hij maar wat wist terug te zeggen was dit helemaal zo eng niet. Of de ander zijn antwoord nou kon waarderen was een ander verhaal, maar daar dacht Frostpaw niet aan. Consequenties kwamen er altijd pas als een veel te late nagedachte achteraan. Hij zei vaak iets voordat hij nadacht. Een groot contrast wanneer hij weer wel nadacht bij grote acties.

Timberpaw slaakte een theatrale zucht toen de ThunderClanner weer antwoordde dat hij het niet verstond. Hij besefte dat hij zijn antwoord weer gebromd had en dat hij dit antwoord van de ThunderClanner waarschijnlijk ging blijven krijgen als hij de hele tijd zo tegen het kleintje sprak. Aan de ene kant was dat irritant, maar aan de andere kant maakte het Timberpaw ook wel nieuwsgierig naar wat de ander in zijn mars had. Hij kwam klein en fragiel over, maar stille wateren hadden diepe gronden, dat was hem wel duidelijk. “Wat is je naam, kleintje?” vroeg hij op een rustigere toon, al moest hij moeite doen om het niet weer bot te laten klinken. “En hebben ze in ThunderClan allemaal zo’n brutale exemplaren of ben jij het buitenbeentje?”

Onderwerp: Re: Would this be tasty tho?