Shake your soul

De grijsgevlekte kater haalde even diep adem trok een streep in het losse zand dat de grond voor de nursery bekleedde. Zijn gedachtes waren nog wild als de roedel wolven waar hij zijn naam naar had gekregen en hij wist niet goed welke conclusies hij moest trekken uit hun gejank. Hij was nog altijd boos. Boos omdat de poes zichzelf zo tot gevaar had gebracht en hiermee ook haar jongen, zijn jongen. Maar toch ondanks dat hielt hij van haar. Dat was nu wel duidelijk. Haat en liefde lag zo dicht op elkaar. En als hij niet zo van haar gehouden had, niet zo veel om haar gegeven had, dan was hij hier ook nooit zo boos over geworden. Arcticwolf schudde langzaam zijn kop terwijl hij zijn rust terug in zijn grip kreeg, en hierna met doelbewuste stappen de moederden in te lopen. De warmte en zoete geur van melk overwelmde hem even, liet hem naar frisse lucht smachten. Gelukkig wende het snel, al bleef hij er nog iets onwennig mee. Vooral omdat gemixt met deze geur ook die van zijn partner zat, en die van zijn twee kinderen. Hij vond Seamist met zijn blik en liet hierna zijn ogen glijden naar de andere queens die aanwezig waren. "Pardon, zou het mogelijk zijn om even met de kits naar buiten te gaan? Ik zou graag een moment alleen willen met mijn gezin" Zijn toon zacht en beleefd, met loyale ogen die begrip afdwongen. Zonder al te veel remoer werd zijn verzoek opgevolgd. Als hij ook maar ieder ander had vertrouwt met de kittens had hij Seamist meegevraagd om te gaan lopen, echter was het idee van de twee kleintjes zonder hun moeder of hemzelf enorm afschrikwekkend. De enige die hij nog zou vertrouwen met hun was zijn eigen vader, en dan alsnog wilde hij liever de kittens wat ouder zien voordat zoiets zou gebeuren. En hoewel samen wandelen beter was geweest, hadden ze nu ook hun privacy samen. De rust en de koelte die isolatie de den inbracht was prettig. Het bracht ook hem meer de rust toe om dit goed af te handelen. Hij had immers beloofd dat ze het nog over de... omstandigheden van de geboorte zouden hebben. Met een klein zuchtje legde hij zijn lichaam op de grond naast het nest, waarna hij zorgzaam zijn snuit tegen Seamist haar wang aan duwde. "Hoe gaat het nu? Met jou en de kittens?" Zijn snuit dreef naar beneden naar zijn zoon, naar zijn dochter. En toch kon hij niet laten dan de steek te voelen in de weet dat hier drie kinderen hadden kunnen liggen. Als Seamist haar eigen kind niet het doodsvonnis had opgelegd.

Hij legde zijn zware kop op de rand van het mossen nest en bekeek met een zekere liefde hun kroost. Amberkit was precies zoals diens moeder. Het was een naam die hij mooi vond ooit, het paste perfect. Maar aan de andere kant had je kleine Brackenkit, die niks van zjn moeder weg had. Waardoor hij wist dat zijn zoontje op zijn verwekker leek. En dat was zuur. Hij voelde zo veel warmte en vergeving met zijn ogen op die kinderen maar toch, toch moest die rottige kater er altijd weer tussen komen op de een of andere manier. Verschrikkelijk dat Starclan hem niet eens dat gunde, terwijl hij niks anders had gedaan dan vrijgevig zijn. Hij had zo veel opoffering gebracht en het enige wat ze hadden moeten doen was zijn zoon een gevlekt pelsje geven in plaats van enkel zijn vermoeden te bevestigen. Toch bracht haar aanraking hem weer helderheid, en sloot hij even zijn ogen om van die fractie van affectie te genieten. Dat is hoe het zou kunnen zijn. Hoe het zou moeten zijn. En Sea bracht goed nieuws, waarbij hij tevreden knikte. “Ik ben blij dat je je beter voelde. Het was een enge tijd, zou voor jou ook wel zo geweest moeten zijn” Hij teerde zacht op de woorden die hij wilde zeggen, op wat hij wilde weten. Maar besloot een zekere stilte te laten vallen, in de hoop dat geluidloosheid een antwoord uit de poes zou afdwingen. Het enige wat hij wel deed was met zijn ogen de vraag stellen of hij een van de jongen mocht hebben, of hij deze mocht verzorgen en schoonlikken. Want ergens was het toch heel lief, zo’n slapend kind. En ergens wilde hij zo graag hebben dat ieder spoor van de verwekker weg gewerkt zou worden en vervangen werd door hemzelf.

Hij vond het fijn dat ze tegen hem sprak in vertrouwen, zoals het hoorde. Soms wanneer hij in haar ogen keek had hij niet het idee dat ze begreep wat ze deden, waar ze ja op had gezegd tijdens zijn voorstel. Want Arcticwolf kwam van een gezin dat nooit liefde had gekend. Voor hem was partner zijn niet zo zeer een kwestie van liefde. Het was een formeel aspect waar je samen in groeide. Ze hoefden niet te beginnen met liefde, dat kwam door de seizoenen heen. En hij voelde een zekere liefde voor haar, een die ergens tussen platonisch en romantisch bungelde maar voornamelijk een basis had op zijn behoefte om haar te beschermen. Ze was zo kwetsbaar en heel die zwangerschap had dat des te meer aangetoond. Zij had hem nodig. En dat was fijn. Nodig zijn was een fijner gevoel dan houden van. Maar hij wist dat houden van nog zou komen. Ze hadden immers jaren. Tot wanneer hun beiden oud en grijs waren. “Vreemd, dat de natuur dat doet. Maar je sterkt ook goed aan, en dat is goed, want deze kleintjes hebben je nodig” Hij gunde haar een kopje, waarna hij iets uit zijn hum werd gehaald toen ineens een klein wezentje op zijn poten werd gelegd. Plots werd de wolf een lam, en hij glimlachte. Een zo oprecht, een die sinds zijn eigen kindertijd niet meer tot het licht was gekomen. Een van puur ongefilterd geluk. Want die kleine Amberkit was zo… zo klein en fragiel. Zo warm en zo lief. En ineens was hij bewust van hoe zijn hart klopte. En van hoe naar en verschrikkelijk de wereld was. En hij spon, een verassend diep en stabiel geluid. “Bij Starclan Seamist wat is ze prachtig…” Murmelde hij vol vaderlijke gevoelens waarvan hij niet wist waar ze vandaan kwamen. Hij duwde zijn snuitje tegen het frummeltje aan. “Ik wil niks liever dan dat. Ik zal er altijd voor ze zijn” Ongeacht alles. Deze kinderen zouden nooit halfclanners zijn.

Het was alsof de hele wereld plotseling was gaan stoppen met draaien en alle sterren enkel oog hadden naar hun samen. Zelfs Seamist, de poes waarvoor hij alles over had sinds dat ze kinderen waren, was ineens maar bijzaak. En het besef viel zacht op hem neer dat alles wat hij ooit had gedaan en zou doen niet meer uitmaakte. Het enige wat uitmaakte waren deze kinderen. Zíjn kinderen. Een liefde die hij nog nooit eerder had gekend verwarmde zijn borst en brak door al zijn muren heen. De kater glimlachte en duwde oh zo zacht zijn snuit tegen het kleine lijfje van zijn dochter. Bij de vraag of hij zijn ook wilde keek hij op, een zekere onschuld lag in zijn ijsgekleurde ogen. Ineens was de leeftijd aan hem te zien, hoe jong ze eigenlijk waren. “Ja, heel graag zelf” Hij had nog nooit een kitten echt vast gehad, of stilgestaan bij vaderschap. En nu zat hij er middenin. Hij kon zich niet voorstellen hoe iemand ooit afstand had kunnen doen van dit. Uiterst voorzichtig probeerde hij het kleintje te wassen, al was hij er nog vrij flauw mee. Hij had immers niet het moederinstinct dat hem uitlegde hoe hij dit moest doen. Overwelmt door alles wat ineens in hem speelde fluisterde hij naar zijn partner “Ik hou nu al van ze… hoe kan ik nu al zo veel van ze houden”

Hij spon in reactie op het voelen van een tweede kitten tussen zijn poten. Ze waren zo klein, zo ontzettend klein en hij zo groot. Het was vreemd om ineens zo groot te zijn maar jezelf toch zo kwetsbaar te kunnen voelen. Als hij het had gekund had hij gehuild van geluk, maar dat vermogen was hem al lang geleden ontnomen. Hij vond het fijn om te horen hoe Brackenkit zijn persoonlijkheid was, nu al, zelfs nu hij nog nauwelijks meer was dan een pluisje. “Ik kan mezelf gelukkig prijzen met zo’n mooi gezin” sprak hij terug. Al moest al het mooi tot een einde komen, zo bleek. Want waar alles zo prachtig en goed was, begon Seamist ineens weer dwaas te doen. Ze waren net aan het spreken over hoe mooi en prachtig deze kinderen waren en deze poes, hun bloedeigen moeder, had het over weggaan. Hij kruiste haar blik, en hoewel nog altijd moeilijk leesbaar was de emotie van verwarring luid en duidelijk herkenbaar. Arcticwolf was niet iemand die sprak voor hij al zijn woorden duidelijk had. En nu ook, nu ook raasde alles door hem heen opzoek naar wat hij vocaal wilde maken. Waarom zou ze weg willen? Een gathering was zo ver weg, duurde zo ontzettend lang. Als er iets mis was met de kittens kon ze dat nooit weten. Waarom niet een rondje lopen door hun eigen gebied? Waarom- Ah. Natuurlijk. Ineens werd het duidelijk. Gedachtes verzetten naar dat fokkonijn over de grens zeker. Ze wilde die slet van een vent weer onder ogen komen. Blijkbaar had die gekheid haar kop toch nog niet verlaten. “Seamist, het lijkt me geen goed idee om naar de gathering te gaan” Praktisch. Rationeel. Niet te veel laten zien van wat hij voelde want Starclan verbiedt wat hij deze poes dan aan zou doen. “We kunnen samen een ronde lopen door het territorium, maar de kittens hebben je nodig. Je weet hoe lang gatherings duren, hoe ver weg fourtrees is.” Morningkit had je nodig en die heb je ook in de steek gelaten. Die heb je ook laten sterven. Hij zou dat niet toe laten, de spanning in zijn spieren toonde zijn onrust over dit onderwerp aan. “Misschien de volgende gathering, of degene erna” De grijze kat keek naar beneden, drukte zichzelf kort tegen de jongen. “Ze zijn nog maar een week oud…” Kom aan Seamist, wees eens een goede queen en denk eens na over je kroost.