black swan

<sub>Shrimppaw was nu al eventjes de nieuwe Medicine Cat Apprentice. Haar leven was zeker anders gelopen dan ze had gedacht. Ze had ook gedacht dat haar zus helemaal niet gestolen werd door BloodClan en dat ze met z'n drieën hun Warrior naam konden ontvangen. Maar dat gebeurde dus precies niet. De enige die nu zijn Warrior naam zou ontvangen was Hermitpaw. Zij zou nog een lange tijd tegemoet gaan voordat ze haar Medicine Cat naam zou krijgen.
Haar gedachtes dwaalde af naar de rest van haar familie, zoals haar vader Icecream. De kater speelde een belangrijke rol in haar leven, ook al spraken ze elkaar wel wat minder nu. Maar dat was ook wel begrijpelijk. Zij had nu haar drukke leven als Apprentice, hij als Warrior. Plus, hij moest nu zorgen voor kittens, sinds Chivysniff er nu niet meer was. Shrimp besloot ze maar is weer een keer te bezoeken, het was weer veel te lang geleden.
De crèmekleurig poes liep de Nursery binnen, waar het nestje nog lag. Ze liep op hen af, een glimlach speelde op haar snoetje. 'Goedemorgen, hoe gaat het met jullie?' vroeg ze aan hen, wetende dat ze het ook zwaar hadden met het verlies van Chivysniff.

Aurorakit</sub>

_{Ze had niet erg goed gekeken voordat ze haar vraag gesteld had. Zo'n beetje heel het nest was leeg, maar toen ze wat beter keek zag ze een klein grijs bolletje ver weg in het mos gedoken. Shrimppaw twijfelde even, maar stapte toen het nest in. Ze hoopte maar dat dat prima was. Ze was niet heel groot in ieder geval. Ze zakte door haar pootjes en keek Aurorakit vriendelijk toe. 'Hallo Aurorakit. Hoe gaat het met jou?' vroeg ze op een zachte, lieve toon.}

_{De korte vrolijke reactie van Aurorakit stak, vooral toen ze gelijk haar oortjes weer liet hangen toen ze had gezien dat zij het was, en niet Chivysniff. Shrimppaw zuchtte zachtjes en kroop wat dichter naar haar toe, hopende dat ze een steun zou kunnen zijn. Aurorakit snikte bij haar vraag en vertelde dat het afschuwelijk ging. Ja, dat geloofde ze wel. Zelf had ze het ook even moeilijk gehad toen haar moeder er niet meer was, maar gelukkig was Icecream er geweest om haar en haar siblings op te vangen. Een zucht verliet haar bekje weer toen ze zag hoe de kitten zich nog dieper het mos in probeerde te drukken. Ze boog voorover en legde haar neusje zachtjes tegen het grijze lichaampje aan, als teken van steun. Hopelijk zou het iets kunnen betekenen voor haar.}

_{Oh gelukkig, Aurorakit accepteerde haar steun. Ze kwam zelfs naar haar toe gekropen. Een kleine maar verdrietige glimlach sierde haar snoetje en ze snorde zachtjes toen de grijze kitten bij haar kwam liggen. Ze hadden alle steun nodig nu. Zelfs al had Shrimppaw Chivysniff niet goed gekend, ze treurde nog steeds om haar. Het zou alleen maar erger moeten zijn voor deze kittens. Ze zou er niet aan moeten denken als haar vader ook plots uit haar leven zijn verdwijnen. 'Waarom is Tante niet meer?' vroeg Aurorakit haar toen hortend en stotend tussen snikken door. Shrimppaw zuchtte zachtjes. Oh jee, moest zij dit nu vertellen? Ze kon toch niet zomaar vertellen dat ze doodsbessen had ingenomen? 'Je tante vond het tijd om naar StarClan te gaan,' murmelde ze uiteindelijk als antwoord. Ze had werkelijk geen idee hoe ze dit goed moest brengen, maar ze deed haar best. 'Nu kan ze je vanuit StarClan jou en je siblings beschermen.'}

_{Ze wist niet of Aurorakit haar laatste woorden had gehoord of niet, maar nog bijna voor ze uitgesproken was, was Aurorakit al opgesprongen. Shrimppaw keek verbaasd naar het opeens levendige poesje, die haar met grote ogen aankeek. 'Mag ik dan ook naar Starclan gaan?' vroeg ze. Uuhh... Shrimp wist niet wat ze hierop moest antwoorden. Niet gelijk in ieder geval. 'Uh... Nou... Later ga je naar StarClan, ja. Maar.. Maar nu mag dat niet.' Ze zou niet willen dat Aurorakit probeerde dood te gaan alleen omdat ze Chivysniff wilde zien. Natuurlijk was dat wel logisch, maar dat kon gewoon niet. 'Maar je tante is nog steeds bij je, zelfs als jij nu hier bent en zij in StarClan. Echt waar.' Ze glimlachte lichtjes naar haar.}

_{Aurorakit waarom ze haar tante nu niet zou kunnen bezoeken. Shrimp zuchtte. Tja, dat was niet makkelijk natuurlijk. 'Omdat.. Omdat jij dat helaas niet kan doen,' miauwde Shrimp. Het was moeilijk om te zeggen, maar misschien maakte wat meer duidelijkheid het duidelijker voor de kitten. Aurorakit ging door over haar tante, hoe ze haar niet kon zien en voelen. Shrimp knikte lichtjes met haar kop. 'Ja, dat klopt. Maar.. Maar misschien dat ze je later nog eens bezoekt. Heel misschien.' Dat laatste voegde ze nog maar even snel toe, ze wilde niet dat Aurorakit valse hoop ging krijgen. 'Maar later, als jij je ook bij StarClan voegt zul je haar weer zien. Maar voor nu moet je leven, oké? Voor haar.' Een kleine glimlach stond op haar snoetje en haar blauwe ogen stonden warm.}

_{De kitten reageerde niet op haar woorden. In plaats daarvan rolde ze zichzelf nog meer op. Ze leek bijna wel te verdwijnen in het mos. Shrimppaw zuchtte. Ze had geen idee hoe ze het beter moest maken voor haar. Dit was eigenlijk niet beter te maken. Haar tante was overleden, weg. Misschien dat zij haar ooit nog zou zien, maar voor Aurorakit zal die kans erg klein zijn. Geen woorden zouden haar pijn verlichten, dat wist ze ook wel. Dat had ze ervaren toen haar zus gestolen werd. Maar misschien dat wat afleiding haar goed zal doen. Misschien voor even... 'Hey, wil je anders wat doen? Een spelletje? Of wil je wat zien in het kamp?' Elke afleiding was welkom geweest toen Shrimp zo verdrietig was als kitten. Hopelijk zou het voor Aurorakit ook helpen.}

_{Het was goed bedoelt en hoewel het voor sommigen wel hielp, had Aurorakit er geen behoefte aan. 'Nee, ik wil liever hier blijven. Alles daar buiten herinnerd me te veel aan Tante,' murmelde de jonge kitten bijna onhoorbaar. Shrimp zuchtte zachtjes en knikte. Dan was er ook niet veel meer wat ze kon doen. Ze keek even om zich heen. Ze was op zich niet ergens nodig nu. Dus besloot ze verder het nest in te kruipen, waarna ze om Aurorakit heen ging liggen. Beschermend sloeg ze haar staart over het kleine lichaampje heen. Ze hoopte dat dit haar voldoende steun zou bieden.}

_{Aurorakit begroef haarzelf in haar buikvacht en Shrimp glimlachte verdrietig. Ze legde haar staart nog wat dichter tegen haar aan en begon zachtjes te snorren. Hopelijk zou haar zachte gesnor de jonge kitten wat troosten en geruststellen. Shrimp's hartje brak nog wat meer toen ze het zachte snikken van de kitten hoorde. Zo'n jonge kat, die hoorde niet met zulke verliezen te dealen. Maar helaas kon ze er niets meer aan doen. Het enige wat ze nu kon doen was er voor Aurorakit zijn, en dat is wat ze zo goed mogelijk probeerde te doen nu.}