This blood on my teeth it is far beyond dry

Shadefeather had meegeholpen met de jacht van vandaag, zoals hij bijna elke dag deed. Een dag niet jagen was een dag niet geleefd, zo ervoer de kater dat tenminste. Bij het jagen hoorde immers ook het rennen, en daar kon hij niet zonder mee leven. De kater had besloten dat het tijd voor zijn lunch was, want zijn maag vond dat hij al te lang zonder eten had rondgelopen. Dus stond hij op en liep richting de prooistapel, alleen om Wisteriawisp te zien, die een al dood konijn aan het bewerken was. Hij stopte met lopen en keek verbaasd toe. Ze was al snel Elder geworden, Shadefeather zou geen leven zonder Warrior zijn kunnen inbeelden. Vreselijk zou hij het vinden, dagen lang opgesloten zitten in de Elders Den, niet weg kunnend. Hij zuchtte zachtjes, er moest toch wel een manier zijn om de jonge poes even naar buiten te laten? Dan kon ze tenminste nog iets van de wereld zien. Maar eerst moest hij echt wat eten.
De gitzwarte kater liep op haar af. 'Hallo Wisteriawisp,' begroette hij haar met een lichte glimlach. 'Wil je misschien een prooi met mij delen?'

Wisteriawisp had hem niet horen aankomen, en het leek wel alsof ze in een soort trance had gezeten. Ze had haar ogen naar hem gericht, maar het duurde even voordat ze doorhad wat er gebeurde. Niet dat er veel gebeurde, maar toch. Ze richtte haar blik weer naar het gemartelde konijn en Shadefeather volgde haar blik, ietwat bezorgd. Maar hij wilde dat haar niet laten merken, hij had zo'n idee dat ze bezorgde katten alleen maar vervelend zou vinden. 'Hier.. neem maar.. ik hoef niet meer,' mompelde Wisteriawisp zachtjes en ze schoof het diertje naar hem toe. Huh, wat? Shade schudde zijn kopje. 'Jij moet ook eten, Wisteriawisp. Laten we dit konijn delen, oké? Het zal vast heel lekker zijn.' Niet dat er erg veel was om op te eten, maar het ging om het idee natuurlijk. En hij wilde de jonge Elder wat gezelschap bieden, en wat eten.

Hij merkte dat de jonge poes steeds ongemakkelijker werd. Daar werd Shade ook niet veel zekerder van. Hij wilde haar graag helpen, haar prooi aanbieden en een gezellige tijd met haar hebben. Maar hoewel hij normaal gesproken erg makkelijk in de omgang was, ging dit niet zo lekker. Hij probeerde wel, maar op een of andere manier ging het toch altijd mis. 'Nee echt.. ik heb genoeg.. Warriors die jagen voor hun prooi verdienen meer.. Ik zal wel gewoon.. gaan. Dan heb je de ruimte.' Wisteriawisp deed een stap naar achter en Shade had geen idee wat hij moest doen. Meestal als hij door bleef vragen werden ze boos op hem, maar hij wilde haar ook niet het idee geven dat hij haar zomaar opgaf. Haarzelf zomaar over haar heen liep lopen. 'Wisteria, jij verdient er ook gewoon te zijn, en te eten,' mauwde hij. '...Wil je anders mee naar buiten?' Misschien was dit wel een manier om haar op te vrolijken. Zijn lege maagje kon nog wel even zonder eten besloot hij.

Ze leek zo graag weg te willen gaan.. Was hij wel slim bezig? Moest hij haar niet gewoon laten? Shade vond het een lastig geval, het was ook zo dubbel allemaal. Wisteria schrok op bij zijn voorstel. Hij bleef haar vriendelijk aankijken, hopend dat ze door zou hebben dat hij het oprecht meende. Elders waren in zijn ogen geen waste of space, wie weet kon Wisteria ooit wel wat leren van de Apprentices of Warriors. Maar dat was maar een hoop die hij had voor haar, hij was geen Medicine Cat en hij had ook geen idee hoe zij haar pijn ervoer. Toch knikte ze langzaam. 'Dat zou... fijn zijn,' fluisterde ze. De glimlach op Shadefaethers gezicht werd breder en hij knikte. 'Oké, laten we gaan dan,' miauwde hij kalm. Zijn honger moest hij dan maar even vergeten voor nu. Maar dat had hij er wel voor over. Hij draaide half om en wenkte de poes uitnodigend met hem mee.

Gelukkig volgde ze hem. Al ging het wel moeilijk worden. De geslotenheid van de jonge poes was niet iets waar hij erg goed mee op kon gaan, maar hij ging in ieder geval zijn best doen. De kater stapte rustig het kamp uit. Hoewel hij meteen daarna altijd al zijn pas versnelde, deed hij dat deze keer niet. Hij keek om naar de poes met een gemeende glimlach. Hij hoopte maar dat ze geen pijn had, en dat ze hiervan kon genieten. 'Heb je nog een plekje waar je naartoe wilt of wilt zien?' vroeg hij oprecht geïnteresseerd.

Hij wist niet veel over haar conditie, dus was oprecht een beetje verbaasd toen ze vertelde dat ze niet sterk genoeg was om de borders te kunnen zien. Oh, dat zou vreselijk moeten zijn. Maar Shadefeather had inmiddels wel door dat Wisteria niet zielig gevonden wilde worden. Dus knikte hij. 'Dan gaan we naar de Outlook Rock,' mauwde hij met een glimlachje. Hij had het te doen met haar, maar misschien kon hij haar dag een beetje beter maken zo. Op een rustig tempo liep hij door het territorium naar het uitkijkpunt. 'Ben je al eerder het kamp uit geweest?' vroeg hij en hij draaide zijn kop naar haar toe.