Snel droegen zijn poten hem over de moors van WindClan. De heuvels en de velden door. Hij wist dat hij terug moest. Hij had uitgedacht hoe hij dit ging melden. Gorsepaw had zelfmoord gepleegd. Daar was niets aan gelogen, want dat was wat de kater had gewild. Hij had alleen hulp nodig gehad, maar dat hoefde niemand te weten. Hij had hem zien springen. Ja. En toen had hij proberen te helpen, maar het was te laat.

Met zijn oren in zijn nek kwam hij hijgend de kamp ingang door geduwd. Hij keek rond en vond de blik van Stallionstar, kort daarna die van Amberstorm. "Gorse-, gorsepaw.." Wolfheart heeg nog wat na, hij zocht de goeie woorden. Zijn mond was droog getrokken door het rennen en de emoties die tijdens de reis terug door zijn kop gegierd hadden. "Gorsepaw is in de gorge gesprongen. Hij wou zelfmoord plegen en ik-" hij stopte om kort adem te halen. "Ik wou hem stoppen, zei hem dat hij veel om voor te leven had en toen sprong hij gewoon! Starclan, ik.. ik kon niks doen. Het ging te snel, ik kon hem niet meer pakken." Langzaam kwam hij weer op adem en wachtte hij op de vragenstorm die ongetwijfeld zo meteen over hem heen ging komen. "We moeten zoeken, ik kon niet goed zien waar hij was.. hij verdween meteen in het water."

tldr; Gorsepaw is in de gorge gesprongen en Wolfheart komt het nieuws brengen!

Amberstorm keek met grote geschokte ogen toe toen Wolfheart het camp in kwam gelopen. Hun ogen ontmoetten even; zijn blik was een grote warboel van emoties. Hijgend vertelde hij zijn vreselijke nieuws. De deputy stond op, mond open van verbazing. Voor een moment leek de tijd stil te staan; maar meteen vloog haar blik naar Falconpaw. Nee.. Waarom, Starclanverdomme, waarom Gorsepaw?! Ze had achter hem aan moeten gaan toen ze hem zag weglopen, ze had hem moeten stoppen, Starclanverdomme! Maar nee, ze had gedacht dat ze het beter wist, dat ze er goed aan deed hem tijd te geven. Dit was haar schuld. Met snelle passen beende ze op haar zoon af; de blik in haar ogen was boos en haar kaken waren op elkaar geklemd, maar ze deed vooral heel hard haar best om niet in huilen uit te barsten. Maar zij had niet het recht om verdrietig te zijn, niet zoals Falconpaw dat had. Ze waren vrienden geweest, dat hij de medicine cat apprentice haar verteld met een grote glimlach zoals ze nooit eerder had gezien. En nu zou die glimlach in duizenden stukjes uiteen breken. En zij had het anders kunnen aanpakken, had iets anders kunnen doen, en dan had Gorsepaw nog geleefd en dan was iedereen niet nog meer gebroken dan nu was. Zonder te aarzelen drukte Amberstorm Falconpaw tegen zich aan, haar groene ogen toegeknepen terwijl ze hem stevig vasthield; alsof ze bang was dat hij de volgende zou zijn die zich te pletter zou storten, als ze hem niet fysiek tegenhield.

Tag: Falconpaw

Zijn staart zwiepte. Katten stormde op hem af. Stallion en Amberstorm waren meteen bij hem. Stallion liet zelfs zijn emoties iets uit de hand lopen. Wat hij kon begrijpen, het was zijn zoon waar het om ging. Een adoptieve zoon, maar wel een kat die hij als een kind beschouwde. Hij rende met de katten mee naar de plek waar het gebeurd was, helemaal terug. Stallionstar had naar hem geschreeuwd dat hij moest lopen met zijn vlooienpels en ergens voelde Wolfheart dat hij het verdiende. Maar ergens niet. Shatteredice zou dit verdriet binnenkort net zo voelen. En dat voelde goed. Te goed.
Het duurde even maar ze bereikte de gorge. Hij wees de plek aan waar hij een tijdje terug Gorsepaw nog had zien staan. De rivier was snel, hij was nu zeker afgevoerd. "Hier, hier zag ik hem voor het laatst. Hier sprong hij." zei hij tegen Stallionstar. Het was moeilijk te bevatten dat hier net nog een kat had gestaan. En nu, nu was zijn leven beëindigd.

Toen Wolfheart hijgend het kamp in was gestormd, had het de aandacht van de rood-witte apprentice getrokken. Iedere kat zou wel nieuwsgierig zijn naar wat er aan de hand was. Maar toen de warrior de naam van zijn beste vriend noemde viel hij gelijk stil. Wat was er met Gorsepaw? Zat hij in de problemen? Was hij gewond? Maar nee het was veel erger. De woorden, nee de uitleg, die Wolfheart gaf, drongen bijna niet tot Heatpaw door. Zijn vriend was in de gorge gesprongen, uit eigen wil. Nee, dat kon niet. Gorsepaw was toch niet zo ongelukkig geweest? Hij wilde het niet geloven. Had hij dan zo slecht op zijn vriend gelet? Hij had de laatste tijd niet verdrietig geleken, toch? Een akelig schuldgevoel bekroop hem. Hij had niet genoeg op zijn vriend gelet de laatste tijd, niet genoeg tijd met hem doorgebracht. Kon dit deels zijn schuld zijn?
Hij voelde zich leeg, hij kon het niet geloven. Alles spoelde over hem heen, maar veel kreeg hij er niet van mee. Het leek wel of hij zelf was gesprongen en nu onder het water was. Hij zag hoe er bevelen werden gegeven, maar de woorden bereikten hem niet echt. Het was pas toen Stallionstar, wild om het verlies van zijn zoon, het kamp uit ging met Wolfheart, om Gorsepaw te zoeken, dat hij weer een beetje bij zinnen kwam. Nee, niet Gorspaw, maar zijn lichaam. Hoe graag Heatpaw ook wilde geloven dat zijn vriend het overleefd had, dat hij nog leefde, wist hij dat dat haast onmogelijk was. De rivier was wild en dan was er ook nog de val. Het zou een wonder zijn als je dat overleefde.
Zijn vriend was weg en dat was een harde klap. Tranen welden op in zijn ogen en stroomden al snel naar beneden over zijn wangen heen. Zijn beste vriend die zijn hele leven nog voor zich had. Ze hadden altijd zo gelachen en samen gespeeld. Waarom had hij gewoon niet kunnen zien dat het zo slecht met hem ging dat hij zelfmoord had willen plegen. Waarom had hij er niet beter voor hem kunnen zijn. Het kamp voelde nu al een stuk leger en iedereen die het gehoord had moest de jonge apprentice ook wel missen. Hij kon Falconpaw zien, die eensgelijks bij Amberstorm zijn tranen liet vallen. Voor hem moest het vast nog harder zijn, want hij en Gorsepaw waren als broers voor elkaar geweest. Een band waar hij soms nog wel eens jaloers op was geweest, maar zich nu niet kon voorstellen.
Ook Scarface wilde nu mee gaan zoeken, maar hij niet. Heatpaw dacht niet dat hij dat aan zou kunnen, om het lichaam van Gorsepaw aan te treffen. Als ze hem zouden vinden zou het al moeilijk genoeg zijn om er naar te kijken tijdens de vigil die nog zou moeten komen. Het was een misselijkmakend idee. De rood-witte apprentice had dan ook het gevoel dat hij zomaar over zijn nek kon gaan ieder moment. Misschien was dat het verdriet en het schuldgevoel wel, maar dat maakte het er niet beter op. Hij had er gewoon moeten zijn.

Terwijl Stallionstar razend bulderde, klonk haar zoon slechts bang en breekbaar en ongelovig. Amberstorm kneep haar ogen toe, probeerde de tranen binnen te houden.. Maar zijn stille, hoopvolle smeekbeden waren er te veel aan en de eerste traan ontsnapte en gleed over haar wang. Falconpaw sprak alsof hij nog leefde, alsof hij Gorsepaw nog zou kunnen redden - maar iemand die in de Gorge viel, of sprong, was niet te redden, dat wisten ze allemaal. En uiteindelijk leek dat ook bij hem binnen te dringen. Haar hart brak in duizenden stukjes opeen toen ze hem zo zag. Hij gaf zichzelf de schuld. "Nee, sssh, het is mijn schuld, ik had achter hem aan moeten gaan, ik had hem moeten stoppen..", murmelde ze zachtjes, keer op keer. Ze had iets anders kunnen doen, maar opnieuw was het enige resultaat van haar actie (of, in dit geval, inactie) dood en pijn. Falconpaw verdiende dit niet. Hij had lang met zijn beste vriend moeten leven, allerlei leuke herinneringen maken. Gorsepaw had warrior moeten worden, want hoewel de kater zeer schichtig was geweest - en vooral naar haar toe, ook al was ze zijn mentor - had hij potentieel, potentieel dat nu nooit waar zou worden. Amberstorm's lichaam trilde met de kracht van haar emotie en ze snapte zelf niet eens zo goed waarom ze zo intens reageerde. Misschien was het de samenloop van omstandigheden, misschien was het de verantwoordelijkheid die ze voor Gorsepaw gevoeld had, misschien was het nog iets anders.. Maar ze kon de tranen niet tegenhouden en ze duwde Falconpaw tegen zich in een omhelzing zoals nooit eerder gebeurd was, terwijl Stallionstar raasde en schold en met Wolfheart en enkele anderen het camp uitliep. Het voelde raar, alsof de rollen omgedraaid waren. Alsof ze plots iemand anders was; even irrationeel, maar zo veel gevoeliger, zo veel hormonaler.

Gorsepaw was in de gorge gesprongen? Hoorde hij dat nou goed? Een jonge apprentice had ervoor gekozen om zijn leven weg te gooien? Hij schudde zijn kop zachtjes, het was jammer om dat te horen en ze zouden hem moeten vinden wilden ze er zeker van zijn dat de kater ook daadwerkelijk het leven gelaten had. Hij kon de emotie van Stallionstar goed begrijpen, maar wist ook dat als ze de apprentice mogelijk moesten gaan zoeken in Riverclangebied dat hij kalm moest blijven. Ze mochten niet een gevecht gaan starten puur omdat de emoties van de leader te hoog opliepen. Hij zette zijn stijve lichaam dan ook in beweging toen de leader uit het kamp verdween met Wolfheart richting de gorge. Hij mocht dan misschien niet de snelste meer zijn, maar zoeken kon hij zeker nog wel. Hij arriveerde dan ook iets later dan de andere twee katers bij de gorge en hoorde Stallionstar zeggen dat ze stroomafwaarts moesten zoeken bij Riverclan. "Stallionstar," Begon hij rustig. Hij wist dat hij dit goed moest verwoorden wilde hij de leader niet tegen de kop stoten. "Stroomafwaarts zoeken is een goed idee, maar probeer rustig te blijven wanneer we riverclan tegenkomen." Als Riverclan zou zien hoe wanhopig Stallionstar zou zijn om Gorsepaw te vinden, dan zouden ze mogelijk niet eens meewerken en anders zouden ze dat misschien nog kunnen vragen. Voor nu volgde hij achter de twee katers aan, zijn zintuigen op scherp voor een teken van de apprentice.

Tag: Stallionstar & Wolfheart

Zijn oren suisde. Zijn blik werd wazig. De woorden van Wolfheart kwamen hard aan, maar alle commotie en roepende stemmen die na zijn woorden weerklonken zacht in zijn oren. Gorsepaw... Dood? Nee, dat kon niet. Hij hief zijn kop lichtjes op toen hij zijn beste vriend, de vader van de jonge kater, het kamp uit zag rennen. Hij zette een stap en zag toen hoe Falconpaw tegengehouden werd door Amberstorm. De emoties die hij daar zag... Shade trok zijn ogen van hen weg en zag hoe zijn Apprentice stilletjes rouwde. Een zachte zucht verliet zijn bekje. Had hij meer moeten doen? Had hij meer kunnen doen? Shadefeather had zijn best gedaan, maar alles was Gorse teveel geworden. Moest hij zichzelf hier de schuld van geven? Nee, dat niet. Maar het was moeilijk om dat niet te doen. Zo, zo moeilijk. De jonge Gorsepaw, hij had nog zoveel om voor te leven, zoveel om van te genieten. Het was zonde dat het zo had moeten gaan. Tranen welde op in zijn ogen en hij richtte zijn blik naar zijn pootjes. Stallionstar was nu al lang weg met een paar andere Warriors, hij zou hen niet meer kunnen inhalen. Hij moest er zijn voor de rest... Zijn blik ging weer omhoog en hij stapte op zijn Apprentice af. 'Heatpaw...' mauwde hij zacht, zijn stem schor. Hij slikte en sloeg vervolgens zijn poot om hem heen, hopend hem wat steun te bieden. Het was vreselijk om een goede vriend te verliezen.

Tag: Heatpaw

Verdriet ging door heel het kamp heen, maar Heatpaw voelde zich niet meer vast. Hij zweefde ergens tussen schuld en verdriet en hij wist gewoon niet wat hij moest doen. Kon hij uberhaupt wel iets doen. Hij voelde zich machteloos en huilen voelde als de enigste optie. Hij huilde niet zo luid als anderen dat deden, noch was hij aan het schreeuwen of zoeken of wat dan ook. Maar het was genoeg voor zijn mentor om het op te merken en deze sloeg een poot om hem heen. Het maakte hem wat kalmer, maar het verlies van zijn vriend deed nog steeds pijn. “Waarom?”vroeg hij stilletjes, niet persé aan zijn mentor, maar aan de wereld.

Tag: @Shadefeather

Ze kon het niet aanhoren, hoe hij snikkend zichzelf de schuld gaf. Zijn warme vacht schokte tegen de hare en zijn stem klonk zo breekbaar. Amberstorm haalde een paar keer diep adem, probeerde zichzelf bij elkaar te houden. Starclanverdomme, normaal was ze zo goed in haar emoties bij elkaar te houden. Waarom was Gorsepaw's dood zo anders? Misschien was het het feit dat het niet alléén haar eigen verdriet was, waar ze om huilde. Starclan, ze zou haar leven geven om hem terug te zien glimlachen zoals toen hij vertelde over hoe hij zijn vriend ontmoet had. De deputy zette een stap terug, weg van hem, en keek hem aan met een intense groene blik. "Nee, Falconpaw, waag het niet je hiervoor schuldig te voelen.", mauwde ze, en haar stem liet geen ruimte voor discussie. Ze kende schuldgevoel maar al te hard, had zich erdoor laten verteren - meerdere keren. Hij mocht dat niet. Hij moest en hij zou béter zijn dan haar. "Iedereen verdiend een vriend zoals jij." Want Starclan, misschien was haar leven zo veel beter geweest als ze tijdens haar apprentice tijd iemand gehad had zoals Falconpaw - iemand die in haar geloofde, die van haar hield, die met zo'n intens verdriet zou gereageerd hebben op haar dood.

amber tries : (