Drinking tears near a peach tree

Coyotespirit had haar voorgesteld om eventjes een luchtje te scheppen, echter had ze eerst geweigerd. Ze wou niet alleen gaan, ze wou niet alleen zijn. Ze moest hier blijven, veilig en warm in haar nest terwijl ze wachtte tot haar kindjes weer kwamen. Ze had haar buik al de hele middag opengelegd zodat haar baby's melk konden drinken wanneer ze wouden maar nog geen alle waren nog naar haar toe gekomen. Ze moest er best wel van huilen, dat haar kindjes niet meer kwamen. Ze snapte het niet, net als dat ze nog niet snapte dat haar kinderen al apprentices waren en één van hen overleden was. Soms drong de waarheid binnen maar dan duwde ze het snel weer weg. Nee, het was gewoon een nachtmerrie sprak ze haarzelf in. Net als dat ze in in Riverclan was, het was nog maar tijdelijk tot ze sterk genoeg was en zij en haar kittens weer veilig en wel naar Windclan konden. Daar zou Wolfheart op haar wachtte, die Daintywhiff ook verdreven had ver weg van hun veilige thuis. Ze kon weer gelukkig worden zoals vroeger. Nu toch duidelijk werd dat Heatherkit, Antkit en Gorsekit geen trek hadden vanwege hun afwezigheid besloot ze toch naar buiten te gaan. Misschien kon ze even jagen.. kon ze weer aansterken; al zou ze niet lang gaan, mochten Heather, Ant en Gorse wel komen wanneer ze uitgespeeld waren. Snel trippelde ze naar buiten, sprong ze over de stenen heen die om het water heen lagen en trok naar de Highlands. Daar voelde ze zich het meeste thuis, op de openvlaktes en de wind door haar pels. Toen ze daar aankwam drong een bloemengeur door haar neus. Zachtjes sloot ze haar blauwe oog en dronk de kokos achtige lucht op die met het briesje mee voerde. Het liet haar aan iets denken, aan haar lieve zoontje. Ogh, haar kleine Gorsekitje natuurlijk. Hij rook net als de gele bloemetjes waarna hij vernoemd was.. snuffelend zocht Shatteredice naar het punt waar de geur het sterkst was en toen, toen ze daar aankwam.. toen de gele bloemetjes daar trots en mooi in de bloei stonden, meebewegend met de wind net zoals haar pels.. toen kwam zijn rode pels weer in haar ogen. Zijn doorweekte lichaam, koud en stijf, drijvend in het water waar zij hem had gevonden. De she-cat stond stokstijf stil maar ze voelde haar gehele lichaam naar achteren klappen alsof ze teruggespoeld werd. Alles speelde weer af voor haar ogen, ze zag haarzelf op de grond liggen met Gorsepaw strak tussen haar poten geklemd alsof ze probeerde zijn ziel tegen te houden om naar de hemel te trekken. Een geel bloemblaadje trok los van een takje en vloog langs haar heen. Het bracht haar weer terug naar het moment waar ze nu inleefde. De bloemengeur werd vervangen door de zoute lucht van tranen. Ruwe tranen die als een hagelstorm naar beneden kletterde. Hoe hard ze ook vocht, hoe vaak ze haar zelf overtuigde dat alles wat er gebeurd was nep was.. hoe harder ze daardoor weer viel als de waarheid weer boven water kwam.

-Coyotespirit