Answer [Lionpaw]

Het was compleet toeval geweest dat hij haar gevraagd had om mee te gaan. Olivebranch had geen zin gehad om er wéér alleen op uit te gaan en had daarom de eerste de beste kat aangesproken die leek alsof ze niks te doen had: Lionpaw. En nu liepen de twee naast elkaar door het woud. Olivebranch kende haar alleen bij naam en gezicht, hij had eigenlijk geen idee wie ze precies was. "Dus, hoe gaat het met je training?" Vroeg hij en had daar meteen spijt van. Was hij nu al een warrior geworden die alleen raakvlak had met apprentices als het over hun training ging? Toen hij zelf apprentice was had hij altijd met zijn ogen gerold bij die vraag en dan een kortaf antwoord gegeven.

Niet alleen was de vraag niet origineel, hij sloeg nu ook nergens op. Olivebranch was zo druk geweest met zijn eigen zieke dierbaren dat hij helemaal vergeten was dat Eveningglow ook uitgeschakeld was. Olivebranch grinnikte om zijn eigen fout en keek Lionpaw aan. "Je hebt gelijk ook, en ik had wel een betere ijsbreker kunnen bedenken." Vervolgde hij joviaal terwijl hij met zeker stappen door bleef lopen. Hij glimlachte en ging verder: "Wat is het toch weer prachtig. Dit is de tweede keer dat ik het groen van newleaf zie terugkomen.. En het stelt weer niet teleur." Mauwde hij. Olivebranch was bij iedereen van wie hij nog niet echt een beeld had even open en opgewekt.

Voor een gesprekje over de pracht van Newleaf was ze ook niet te porren. Olivebranch besloot zijn gezeur even op te geven en begon zijn pas in te houden om te gaan jagen. Hij voelde weinig van de ongemakkelijkheid, hij kon ook wel zonder gesprek als zij dat liever had. Hij ademde de lucht diep in veranderde opgetogen van richting: Een eekhoorn. Hij gebaarde met zijn staart dat Lionpaw hem moest volgen en begon toen voorzichtig in de richting van de prooigeur te lopen. Toen ze onder een paar bosjes vandaan kwamen besefte Olivebranch hoe dichtbij ze waren; de eekhoorn zat op nog geen twee voslengtes afstand van hen. Olivebranch keek zijn compagnon aan en knikte toen veelbetekenend naar de prooi, terwijl hij een stapje opzij deed om haar ruimte te geven. Zij kreeg de eer.

Zonder ook maar een vleugje terughoudendheid ging Lionpaw ervoor. Olivebranch keek toe en was verrast over hoe goed de techniek van de apprentice was. Hij was nooit geweldig geworden in jagen en vond het altijd indrukwekkend om te zien als iemand er echt goed in was. Toen ze de eekhoorn begroef hoorde hij een lichte arrogantie die hij wel kon waarderen. Ze was goed genoeg om zo te praten. "Daar leek het wel op ja, ik kan je vertellen dat je van mij niet zo'n gratie zal zien." Grinnikte hij terwijl ze verder liepen. "Ik neem aan dat je daar veel tijd aan hebt besteed met Eveningglow?" Vroeg hij achteloos terwijl hij op zoek ging naar nieuwe geursporen.

Eindelijk had hij haar doen glimlachen. Olivebranch had het gevoel dat dit was geweest wat haar een beetje open zou stellen om verder te praten. Hij luisterde naar Lionpaw terwijl ze vertelde dat haar mentor best streng was en dat de twee aan alles wel veel tijd besteedden. Daar knikte hij dan ook goedkeurend op, want hoewel hij wel hield van de vrijheid die het warriorschap met zich mee had gebracht, vond hij nog steeds dat er hard gewerkt moest worden. " Precies zoals het hoort. We hebben hardwerkende en vaardige apprentices nodig." Reageerde hij, nog steeds rondzoekend. Hijzelf was keihard gedrild op zijn aanvalstechnieken, toen zijn mentor door had gehad dat dat hem het beste lag. "We hebben niet echt geluk vandaag." Mauwde de zwarte kater terwijl hij het zoeken opgaf. Hij wenkte met zijn kop en begon weer verder te lopen, hopend dat Lionpaw haar prooi zou onthouden.

Gelukkig hoefde hij niet vee langer door te gaan met zijn vruchteloze jacht, want Lionpaw leek een beter idee te hebben. Hij spitste zijn oren en trok opgewonden met zijn staart toen ze hem vroeg of hij niet een korte training kon geven. Olivebranch had nog geen apprentice gehad, maar hij zou haar met alle liefde alles proberen aan te leren wat hij in huis had. "Ik bedoel... Waarom ook niet? Zolang je maar niet tegen anderen verteld dat we hiervoor zijn gestopt met jagen, deal?" Stelde hij voor terwijl hij zijn gedachten liet gaan over elke ingewikkelde vechttechniek en oefening die hij in petto had. Uiteindelijk koos hij iets waar hij een van de aanvallen die hij zelf had ontwikkeld. Zijn mentor had het een goed idee gevonden om hem een paar persoonlijke technieken te laten bedenken zodat hij verrassend zou zijn op het slagveld. Nog nooit eerder had hij iemand anders één van deze moves laten zien, maar Lionpaw leek hem wel waardig. "Ik wil je wel leren hoe je een frontale aanval kan blokkeren en tegelijkertijd je tegenstander kan vloeren, klinkt dat goed?" Vroeg de zwarte warrior terwijl hij al wat afstand nam. "Als jij nou op me af rent en een simpele aanval uitvoert, zoals een gewone uithaal met je klauwen. Dan kan ik laten zien wat ik bedoel." Hij was er helemaal klaar voor en had er zin in. Zijn eerste keer dat hij zijn skills aan iemand anders mocht doorgeven.  

Hij had haar haar aandacht te pakken. Olivebranch zette nog een stap naar achter een grijnsde terwijl hij haar knikte dat ze kon beginnen. Lionpaw had geluisterd, haar aanval was extreem simpel, geen trucjes of bijzondere technieken, gewoon naar voren springen en uithalen. Toen zij sprong kwam hij en actie: Hij stapte een stukje opzij zodat ze schuin tegen hem aan botste en door gleed. Toen draaide hij zich razendsnel om en wist haar nog voordat ze de tijd had om zich weer op te richten bij haar nekvel te grijpen. De zwarte kater zette zich af tegen de grond en bracht Lionpaw zo uit balans. Hij lande boven op haar en hield haar nog een paar tellen tegen de grond gedrukt voordat hij haar losliet en terug stapte. "Dat wil ik je leren." Glimlachte hij opgewonden. Deze tegenaanval deed geen pijn bij de tegenstander, hij was dan ook bedoelt om de ander vast te houden en niet om te verwonden. Hij ging snel en was moeilijk om bij te houden, wat de reden was dat hij zo goed werkte.

Natuurlijk was ze nu enthousiast, en ze wilde het dan ook meteen zelf proberen. Olivebranch knikte, eerst mocht ze het volledig op eigen gevoel proberen. Daarna zou hij wel een uitleg geven om haar die laatste duidelijkheid te geven. "Oké goed zo. Denk er aan: Opzij stappen, vastpakken, afzetten." Mauwde hij terwijl hij afstand nam en afwachtte totdat Lionpaw ook klaar stond. Toen rende hij naar voren, langzamer dan hij normaal gesproken zou doen, en zette zich krachtig af. Hij haalde met ingeklapte klauwen uit naar Lionpaws borst, hopend dat ze zou ontwijken.

Ze sprong direct opzij, en pakte hem met haar poten vast. Olivebranch wankelde en liet zich op zijn zij vallen, met de rode apprentice bovenop hem. Ze had het goed gedaan. In een echt gevecht zou hij waarschijnlijk zijn blijven staan, maar haar basis was goed en ze had de techniek aardig overgenomen. "Dat is 'm!" Mauwde hij enthousiast. Hij keek haar aan en glimlachte "Nu is het gewoon blijven oefenen, totdat het perfect gaat." Legde de zwarte kater uit. Meer kon hij er niet over zeggen, Lionpaw wist hoe de beweging ging. Ze moest 'm nu perfectioneren.

Hij wilde haar nog een compliment geven toen Lionpaw plotseling overeind sprong. Hij had het ook gehoord: Er waren honden in de buurt. Zijn hart begon sneller te kloppen en zijn haren kwamen overeind terwijl hij dicht bij haar ging staan en om zich heen keek. Ze waren dichtbij. Maar de geluiden waren niet het joviale blaffen wat ze meestal hoorden van honden die met hun twolegs waren. Er klonk grauwen en janken, woedende grommen en dreigend geblaf. Olivebranch was zo gefocust op het geluid dat het even duurde voordat hij doorhad dat Lionpaw hem iets gevraagd had. "Het klinkt alsof ze al ergens mee aan het vechten zijn. We moeten zien wat." Hij moest verantwoordelijk zijn, wilde geen apprentice in gevaar brengen. Maar ze konden het niet zomaar achterlaten alsof ze niks gehoord hadden. "Je hoeft niet mee, breng jezelf niet in gevaar." Mauwde hij haar toe terwijl ze elkaar aankeken. Silverwish en de kittens flitsten voor zijn ogen voorbij, hij kon hier niet sterven, hij kon hen niet zomaar achterlaten.