Answer [Lionpaw]

Lionpaw keek de ander vastberaden aan en knikte resoluut bij het horen van zijn woorden. "Beloofd." klonk ze, luid en duidelijk. Of ze echter écht ging luisteren als het erop aankwam... dat viel nog af te wachten. Lionpaw zou de ander nooit alleen durven achterlaten. Dat stond gewoon niet in haar systeem. De gedachte alleen al gaf een foutmelding en zorgde voor onweer in haar kopje. Maar zover moest het ook niet komen, toch? Ze gingen enkel kijken. Als ze voorzichtig genoeg waren, zouden de honden hen niet opmerken. Oh, wat hoopte ze dat die beesten straks gewoon de andere kant opgingen en niet dichter naar het kamp liepen. Haar amberkleurige blik droeg voor een tel haar zorgen, maar zodra Olivebranch richting het schouwspel toeliep, keek ze terug strak voor zich uit. Al haar zintuigen stonden op scherp. "Ik hoop dat ze niet richting het kamp gaan.." miauwde ze nog zachtjes tegen de zwarte kater, wetende dat ze dan met een ander probleem zaten. Een veel groter probleem.

Lionpaw's amberkleurige blik was strak op de rug van Olivebranch gebrand. Ze voelde zowel adrenaline als angst door haar aderen gieren. Ergens vroeg ze zich af hoe zo'n hond eruitzag. Sure, ze had er al een paar gezien toen ze samen met Stormpaw naar de twoleg tuinen gaan zien waren. Maar dat waren allemaal kleine honden geweest, alles behalve angstaanjagend. Het geblaf en gegrom dat ze nu echter hoorde... dat klonk vele serieuzer. Ze vroeg zich af of ze dit straks nog allemaal kon na vertellen. Of ze beiden zonder verwondingen uit deze situatie konden komen. Toen de zwarte kater halt hield, botste ze bijna tegen zijn achterwerk. Nog net op tijd had ze zijn verandering in tred opgemerkt, waardoor ze met haar kopje naast hem uitkwam, kijkende naar het schouwspel voor hun. "Oké," miauwde ze nog, waarna ze zag dat de overgebleven hond hun kant opgelopen kwam. Energie raasde door haar lichaam. Wat moesten ze doen? Nu al gaan rennen? Afwachtend keek ze van de hond naar de oudere kater naast haar. Wat zou hij doen?

Ohnee. Ze zouden moeten klimmen. Een ijzige klauw omgreep haar hart bij de gedachte alleen al. Ze was bij de snakerocks nog maar net optijd geweest, en toen had ze slechts te maken gehad met een simpele adder.. De hond daarentegen, die vliegensvlug hun kant opgelopen kwam, was een hele andere koek. Lionpaw keek naar de zwarte kater en begon te rennen zodra de andere ook wegsnelde. Ergens voelde ze toch hoe de angst de overhand nam en haar poten zwak aanvoelden. Een kleine bibber begon haar lichaam over te nemen, ook toen ze een boom in de gaten kreeg voelde ze haar tempo verzwakken. Angstig keek ze achterom, waar de hond steeds dichter bij haar in de buurt kwam. Ze voelde zijn hete adem bijna in haar nek en slaakte een gil uit toen ze onderuit gehaald werd. "Olivebranch!" klonk haar angstkreet, haar ogen sluitende voor hetgeen wat komen zou. Een helse pijn ontstond in haar achterpoot, waardoor tranen in haar ooghoeken kwamen te staan. "Help!" gilde ze, proberende het beest weg te jagen door met haar nagels woest in het rond te slaan, als een laatste hopeloze poging om zichzelf te verdedigen.

De hond leek afgeleid te worden, waardoor Lionpaw zich eronder vandaan kon krabbelen en terug op haar poten stond. Algauw viel een snijdende pijn haar op en moest ze haar ogen samenknijpen om de tranen te onderdrukken. Over haar schouder zag ze dan ook de grote snee in haar achterpoot, onder haar flank. Starclanverdomme! Dacht ze bij zichzelf, waarna ze terug naar Olivebranch keek. Ze moest maar even doorbijten. Bloed vulde haar neusgaten, de geur van haar eigen bloed. Maar nog voordat ze zijn naam kon roepen, leek de hond opnieuw afgeleid te geraken. In de verte zag ze een tweebener aanstormen. Dit was hun kans! "Olivebranch! Snel!" riep ze luid, haar amberkleurige ogen hoopvol terwijl ze zo snel mogelijk zich uit de voeten maakte, de pijn in haar achterpoot negerende.

Haar ogen riepen het uit. Ze had pijn! Het sneed, het brandde. Ze voelde het bloed sijpelen bij iedere pas die ze nam. Maar de schrik voor de hond was groter dan dat. Ze wou zich eerst uit de voeten maken, zorgen dat ze veilig was. Toen ze de stem van Olivebranch hoorde, legden haar oren zich plat. Had hij het ook gezien? Na een poos vertraagde ze dan toch haar passen, nog even verwilderd in het rond kijkende vooraleer ze voorzichtig terug op adem begon te komen. Haar amberkleurige ogen keken angstig naar haar achterpoot, waar ze de lelijke snee zag dansen in haar vel. Ohnee... Wat nu? Zou het nog volledig genezen? Zou ze nog warrior kunnen worden? Angst kroop in haar lichaam en overnam haar poten. Trillende liet ze zich zakken op de grond, de tranen niet meer onderdrukkende. Ze haatte dit, ze stelde zich niet graag gevoelig op. Maar dat was ze nu eenmaal. Een emotioneel gebroken en gehavende apprentice... Haar waterige ogen keken naar de zwarte kater. Wat nu? "Hoe erg is het? Olive? Hoe erg is het...?" klonk ze, bang. Wanhopig probeerde ze zich te kalmeren, haar ademhaling stokkende terwijl ze probeerde terug trager adem te halen. Met haar voorpoot wreef ze de tranen uit haar ogen, intussen al iets serieuzer naar Olive kijkende.

Toen de ander toegaf dat het erg was, maar wel goed kwam, beet de rood-witte poes stevig op haar tanden. Dat zei hij vast enkel en alleen om haar te kalmeren. Lionpaw probeerde haar ademhaling onder controle te houden toen de ander zei dat hij haar terug naar het kamp zou dragen. Resoluut schudde ze haar kopje. Nee! Ze zou zich niet zo voor schut zetten! Dan dacht iedereen dat ze een zwakkeling was, en dat was ze niet! Lionpaw draaide haar oortjes naar achter en keek de ander even fel aan. "Nee, ik kan heus wel zelf stappen." miauwde ze tussen haar tanden door terwijl ze een poging deed om richting het kamp te draaien. Een steek ging door haar achterpoot heen en haar gelaat vertrok van de pijn. Voorzichtig tilde ze haar poot op en deed ze een poging om zo te stappen. "Zie, het lukt wel." miauwde ze nog, terwijl ze wankelend verder hinkelde, proberende haar uitdrukking onder controle te houden. Met iedere pas die ze zette, beet ze harder op haar tanden. Het was pas wanneer ze bloed begon te proeven dat ze dit besefte. De rood-witte poes schudde onopvallend haar kopje en slaakte een bevende ademzucht uit. Waarom overkwam haar dit...?

De pijn die door haar poot ging was hels. Ze wou toegeven aan zijn hulp, maar iedere haar aan haar lijf verbood dat haar. Ze wou niet zwak overkomen. Wat zouden ze dan wel niet van haar denken? Lionpaw schudde haar kop en vernauwde haar ogen. Toen hij voorstelde om haar te ondersteunen, knikte ze langzaam. Haar goudkleurige ogen zochten de zijne op, waarna ze voorzichtig terug naar de grond keek en haar lichaam tegen de zijne liet kantelen. Een pijnlijke zucht verliet haar bekje. "Ik hoop dat het niet ernstig is..." miauwde ze, haar stem bijna hulpeloos terwijl ze haar ogen dichtkneep. "Stomme hond!" vloekte ze na, woede opborrelende bij de gedachte aan het vieze beest dat haar te grazen had genomen. Had hij niet bij z'n stomme tweebeners kunnen blijven?!

Lionpaw bleef haar amberkleurige ogen strak voor zich gericht houden. De pijn werd duidelijker en de adrenaline ebde weg. Het stak, het trok, het brandde.... De rood-witte kattin verbeet de tranen in haar ogen en schudde onopvallend haar kopje. Nee, ze was sterker dan dit. Ze zou zich niet ten onder laten gaan door een simpele, rotte hond. Haar poot zou genezen. Het moest genezen. Lionpaw keek even opzij toen ze de zwarte kater hoorde praten. Opnieuw schudde ze haar kopje. Het was zijn fout niet, ze nam hem dan ook niks kwalijk. Olive kon er niks aan doen dat hun op het verkeerde moment, op de verkeerde plek waren geweest. "Het is niet jouw fout." miauwde ze dan ook, haar stem kort maar oprecht. Haar ogen sloten zich voor een tel en een pijnlijke ademzucht verliet haar bekje.

Ze probeerde de pijn te negeren. Maar het was niet enkel haar poot die zeurde, ook haar gedachten begonnen te knagen aan haar geweten. Wat als ze nooit meer warrior kon worden? Dan kon ze haar dromen om ooit deputy te worden wel vergeten. Was ze dan zo naïef geweest om daarop te hopen? Waren al haar vermoeiende, harde, eindeloze inspanningen dan voor niks geweest? De rood-witte kattin probeerde haar gedachten te onderdrukken, haar brein voor enkele seconden uit te schakelen. Het was vermoeiend, zoveel twijfels hebben. Ze zuchtte dan ook deels opgelucht toen ze de bekende struiken zag verschijnen. Het kamp was bijna in zicht. De woorden van Olivebranch bevestigden dit dan ook. Haar amberkleurige blik gleed even naar de zijne, zijn ogen opzoekende. "Dit is niet jouw fout, Olive." miauwde ze nogmaals, haar woorden kort maar helder. Ze meende het dan ook. Ze voelde zichzelf waardeloos dat ze zich niet had kunnen redden. Het was niet Olive's schuld dat ze te traag was geweest...