Moss balls

Zachte pootjes trippelden de open plek op. Er stond een koel briesje dat het riet aan de kampgrens deed flakkeren. Enkele losse stukjes stengels ontsnapten van het mos tussen Sage's kaken en vlogen de lucht in. Een Warrior passeerde haar flank om zich nog net op tijd bij de vertrekkende patrouille te voegen. Sagepaw dwong zichzelf om meteen naar Elders Den te gaan en niet te stoppen. Ze had de taak gekregen om het mosbed van een Elder te vervangen met vers dik mos. Met een begroetend kuchje liep ze de uit wilgenstelen geweven Elders Den in. De den lag er verrassend verlaten bij, op een paar Elders na. Het was dan ook Greenleaf en de Elders moesten ook gedacht hebben om te genieten van de prille zonnestralen. De Elder in kwestie wiens mosbed aan vervanging toe was, genoot op de open plek van een wasbeurt. Sagepaw liet de bal mos uit haar kaken vallen. Met haar voorpoten verspreidde ze het groene spul over de droge ondergrond. Het oude versleten gedrocht sleepte ze de den uit. Tevreden strompelde ze de kleine helling weer af richting de open plek.
{ WHITEPAW & OPEN }

Met de grote hoop mos tussen haar kaken kon Sage het vertrapte pad naar de open plek amper zien. Bijna strompelde ze over haar eigen poten. 'Hallo!' Klonk een vriendelijke stem voor haar. Sagepaw draaide zich een kwartslag om en keek tussen de mosstengels door in de ogen van Whitepaw. Het verdroogde mos liet ze uit haar kaken vallen. "Oh hey Whitepaw!" Miauwde ze terwijl ze een paar plantresten verwoed van haar mond veegde. "Ik had je niet gezien. Eén van de Elders had nieuw mos nodig." Legde ze uit. Ze besloot om er even bij te gaan zitten, blij dat haar spieren konden rusten. "Hoe loopt jouw dag?" Vroeg ze aan de rosse Apprentice. De zonnestalen leken Whitepaws vacht op te lichten als vuur.

'Mijn dag verloopt al goed. Ik heb al mijn taakjes klaar, de training voor vandaag voltooid, en gesprek gehouden met mijn vrienden.' Antwoordde de ros-witte kattin. Een kort gevoel van jaloezie flakkerde op bij Sagepaw. Haar plichten in het kamp waren nog niet gedaan. Eens ze de open plek terug op trippelde en het oude mos een plek toewees, zou ze een nieuwe taak krijgen. En hoewel ze trouw was aan haar plichten, zei ze ook geen nee tegen wat luieren in de zon. "Dat is fijn." Verklaarde ze tegen Whitepaw. "De Elders zullen blij zijn met een kat die vrij is voor een praatje." Ze snorde geamuseerd. Maar Whitepaw's blik rustte al een lange poos op de grond. Sagepaw was niet zeker of ze er helemaal bij was. Zou de Apprentice met iets zitten of was ze gewoon dromerig?

'Ja... Maar ik heb eerlijk gezegd niet zo'n zin in een praatje met de Elders...' Miauwde Whitepaw op haar flauwe mopje. Sage kon er niet omheen dat haar toon ietwat bezorgd klonk. Iets zat haar dwars. 'Ik ga later rusten in de Apprentice den....' Sagepaw knikte een beetje ongerust. "Zit je met iets?" Vroeg ze. Ze liet haar staart rusten op de grond. "Soms doet het goed om je hart even te luchten." Miauwde ze met een zachte stem. Na een goed gesprek en een luisterend oor worden alle problemen, hoe groot ook, vaak weer handelbaar.

Het duurde eventjes voor Whitepaw antwoordde. 'Ik was altijd één van de vriendelijkste apprentices... Die ene waar meeste katten altijd wel een gezellig praatje mee kon houden. Maar opeens werd ik egoïstisch. Ik wilde alles voor mezelf. Ik dacht niet meer aan anderen, ik voelde me zowat... Een vijand.' Sagepaw beet op de binnenkant van haar kaak, nadenkend. Ze kende White's achtergrond niet. Zoals zij het zag was het de natuur van een kat om een tikje egoïstisch te zijn. Zij deelde ook liever haar vis niet met een ander. Maar was dat een misdrijf? "Het is geen misdrijf om een tikje egoïstisch te zijn." Murmelde Sagepaw tenslotte. "De Clan gaat voor op alles maar soms is het oke om eerst aan jezelf te denken." Ze moest haar inhouden om niet te vragen wat Whitepaw dan had gedaan dat haar zo deed denken.

Een zucht verliet Whitepaw's bek voor ze stil antwoordde: "Meen je dat echt? Mag ik echt eerst aan mezelf denken boven de anderen?" De grijsgestreepte poes knikte. Haar snorharen trilden blij. Sagepaw was gewend aan haar eigen zegje boven anderen te zetten. Al was ze zo loyaal aan haar Clan als een kitten aan zijn moeder. "Jaaa" Lachte ze. "Phanterstar doet dat heus ook soms. Ben ik heel zeker van!" Praatte ze haar mond voorbij. Ze tikte haar poot even licht tegen Whitepaw' flank als teken van steun. Hopelijk had ze haar wat weten oppeppen.

Op slag werd ze blij toen er een kleine glimlach op White's snoet verscheen. "Kan ik je trouwens met iets helpen?" Vroeg deze erna. Sagepaw keek neer op de oude mosverzameling die ze daarnet had gedumpt. Juist..dat praten vond ze fijn maar nu had ze abrupt geen zin meer in het uitvoeren van haar Apprentice taken. En de taken die nog gingen volgen. "Goh, dat mag altijd!" Mauwde ze tenslotte, haar schouders ophalend. "Deze moeten op de hoop naast de Warriors den." Ze knikte opgetogen naar het oude mos en pakte al een groot deel tussen haar kaken. Morgen zou ze het verzamelde mos naast de Warriors den wel afhandelen. De Elder had alvast zijn vers mosbed.

Sagepaw liep met opgeheven hoofd, het mos sleepte anders over de aarde en liet sporen na, naar de Warriors Den. Ook White pakte gelijk een groot gedeelte mos vast en sleepte het mee naar de afdankplaats. Zo, daarmee zat dit taakje er wel op. In principe had ze gedaan wat ze moest doen. Haar clangenoten zouden haar er vast niet op wijzen dat ze het oude gedrocht een nacht liet liggen. En anders vond ze wel een excuus, simpel zat. "Nog iets?" Vroeg haar nieuwe vriendin. Het was bijna niet te geloven dat White dacht dat ze gemeen was. Ze was zo zachtaardig als Starclan's glitterkatten. "Neuhh" Antwoordde Sagepaw met een ontdeugende glimlach. "Tijd om te rusten." Met haar staart deed ze teken dat Whitepaw welkom was om samen uit te rusten op de open plek.

Na het oude mos gedumpt te hebben, nestelde zich zich naast Whitepaw neer in een zonnige uithoek op de open plek. De prille zonnestralen verwarmde haar grijze vacht vrijwel meteen. Het stilstaan had haar lijfje doen afkoelen. Met half toegeknepen ogen wierp ze nog een laatste blik op Whitepaw en haar omgeving. Niemand leek intenties te hebben om op haar af te stappen voor een nieuwe taak. Nog niet. Stiekem hoopte ze dat dit rustmomentje niet te snel gestoord ging worden. Tevreden sloot ze haar ogen en genoot van de kleine pauze met Whitepaw aan haar zij.
{ THE END C: }