There we go again

Volepaw had heel hard gewerkt aan haar 'vergetelachtigheid', maar af en toe wilde het toch nog wel eens voorvallen dat ze iets vergat. Zo was Volepaw het kamp uitgewandeld om te gaan jagen met enkele katten. Het duurde niet lang voordat de jonge poes alleen terug richting het kamp liep. De andere katten waren nog weg, zouden ook niet meteen terugkomen van de jacht. Maar zij wel. Ze had geen prooien bij zich, had er geen enkele gedood en verborgen. Volepaw kwam niets wetend het kamp binnen en bleef staan toen ze bij het binnenkomen Settleddust tegenkwam.

Settleddust eerst, daarna open

Zo, oké. De ochtend was goed gegaan. De patrouilles waren eropuit gestuurd. Mentors gingen trainen met hun apprentices. Ja, alles liep op rolletjes. Hun kamp zag er weer verzorgd uit, prooi stroomde binnen en de rust leek iets weder gekeerd. Ja, het leek best oké, toch? Maar toen hij het kamp uit wilde gaan om zelf eventjes op een korte jacht te gaan, voordat hij Chillypaw zou trainen, kwam hij een zwart-witte apprentice tegen. Hm, Volepaw nu al terug? Was er iets aan de hand? Hij had haar net op jachtpatrouille gestuurd, en ze had ook geen prooi in haar bek. Dat was apart. ‘Volepaw?’ miauwde hij dan ook tegen de apprentice. Ze was al wat oud om nog apprentice te zijn. Ze wist wel beter, toch? ‘Ik had jou op jachtpatrouille gestuurd, toch? Is er iets aan de hand?’ miauwde hij, toch een beetje een bezorgde blik in zijn ogen.

De apprentice keek lichtjes op naar de kater voor haar, de deputy als ze zich goed kon herinneren. Gelukkig bleef dat haar wat vlotter bij. Ze had enorm aan haar geheugen gewerkt, maar er scholen altijd addertjes onder het gras. Dit was zo'n moment. Ze glimlachte even naar de kater, niet direct begrijpend waarom de kater haar aansprak. Had ze iets verkeerd gedaan? ‘Ik had jou op jachtpatrouille gestuurd, toch? Is er iets aan de hand?’ Ooh, oeps. Haar oogjes werden even wat groot toen haar euro viel. "Uhm, ik euh," begon de jonge poes, op zoek naar een mooi excuus om het niet op haar gebrekkig geheugen te steken. "Ik kwam even polsen hoeveel prooi er nog aanwezig was. Dan weet ik hoeveel er gevangen moet worden" mauwde ze in een poging. Het waren deze gekke antwoorden die er voor zorgde dat ze langer apprentice was dan de meeste katten in Shadowclan. Even beet ze op haar lip en vermeed ze direct oogcontact met de deputy voor haar.

Settleddust keek de poes even streng aan. Ze leek een beetje.. verward? Betrapt? Wat was er aan de hand. Ze miauwde vervolgens een heel vreemd antwoord. Polsen hoeveel prooi er was? Dat gebeurde niet, niemand deed dat. Wat? ‘Waarom zou je dat doen? We hebben altijd meer prooi nodig, hoe meer hoe beter,’ miauwde hij verward. Helemaal na de Bloodclan overname, waardoor iedereen op droog brood had moeten leven. ‘Het is groenblad en kans om een voorraad aan te leggen voor als bladkaal weer komt, dat weet je toch wel?’ miauwde hij met een strenge blik. Wie was haar mentor? Diegene zou haar beter onder controle moeten houden. Ze had allang warrior kunnen zijn, en dan kwam ze aan met dit soort vreemde ideeën.

Deze confrontatie met de deputy zorgde ervoor dat haar oortjes wat naar beneden zakte. De, normaal, vrolijke poes was stil bij het aanhoren van de opmerking van Settleddust. ‘Waarom zou je dat doen? We hebben altijd meer prooi nodig, hoe meer hoe beter. Het is groenblad en kans om een voorraad aan te leggen voor als bladkaal weer komt,’ Ze hield haar blik even op de grond gevestigd. Haar gedachten dwaalde af. Ze had beter iets anders gezegd tegen de kater voor haar. Dat ze een splinter in haar poot had ofzoiets. Nadien kon ze dit natuurlijk wel verzinnen, maar zo snel en onder druk was natuurlijk iets anders. Leugentjes om bestwil, ze moest eens polsen hoe de andere apprentices dat deden. Zij waren daar fantastisch in. Haar ogen begonnen weer te blinken bij de gedachten dat ze alvast een onderwerp had om straks met de andere over te babbelen. De apprentice keek snel op toen er gesproken werd. ‘dat weet je toch wel?’ Ze fronste even bij de woorden van Settleddust. Wacht. Was de kater tegen haar aan het praten geweest? De jonge poes knikte bij de woorden van de kater. "Ja, dat weet ik." mauwde ze snel als reactie. Ze had geen flauw benul meer van wat hiervoor gezegd was, maar ze ging ervan uit dat dit wel een juist antwoord zou zijn om de vraag van de deputy. Ze glimlachte even onschuldig naar hem. Mocht ze nu vertrekken?

Even leek Volepaw in te zien dat ze verkeerd zat. Haar blik ging naar de grond, haar oortjes wat beteuterd opzij. Nou... Voelde ze zich nou ook verantwoordelijk. Ze was een oude apprentice! Ze moest een keer warrior gaan worden. Zoveel ouder dan haar was hij niet, en hij was al deputy! Het voelde ergens raar om haar zo aan te spreken, maar het was nu eenmaal zijn taak. En toen ze na een tijdje schijnheilig antwoordde dat ze het wel wist, maar er verder geen excuses kwam, voelde hij zich dan ook geïrriteerd. Hij vernauwde zijn ogen even en staarde haar streng aan. ‘Dus, wat ga je eraan doen?’ miauwde hij misschien wat te fel terug. Ze zou haar patrouille maar weer op moeten zoeken. Ze zou maar een week voor de elders moeten zorgen als ze zo langer doorging. Misschien zou ze dan wat verantwoordelijkheid leren.

Ze had toegestemd dat ze het wist, wat ze precies wist was onduidelijk want alles wat hiervoor gezegd was, was als sneeuw voor de zon verdwenen. Even was ze blij dat ze iets goed gezegd had, maar al snel verdween deze glimlach van haar snoet. De deputy had zijn ogen vernauwd en keek haar streng aan, want haar enorm nerveus maakte. Nerveus en haar kortetermijngeheugen onder controle houden, gingen niet samen. ‘Dus, wat ga je eraan doen?’ De felle uitspraak, die tevens een vraag was, liet haar achteruit deinzen. Wat ging ze er aan doen? Aan wat? Haar hartje ging enorm te keer. Ze had zich altijd mooi uit haar vergetelmomentjes weten te werken, maar nu wist ze echt niet wat ze moest doen, wat ze moest zeggen. "I-ik," Ze wilde een poging doen, begon al stotterend aan iets wat ze nooit zou beëindigen. Nee, ze kon er echt niets nuttigs meer van maken.

Alleen gestamel kwam uit de mond van de oudere apprentice. Ze leek wel een beetje geschrokken en ergens vroeg hij weer af of hij niet te hard was geweest. Een zucht rolde over zijn lippen en nogmaals keek hij onderzoekend naar de zwart-witte poes. ‘Wil je dan niet warrior worden?’ miauwde hij aan de poes. ‘Want dan moet je wel iets beter je best doen dan dit. Er zijn apprentice van bijna twee seizoenen jonger die nu eerder dan jij warrior zullen worden,’ miauwde hij. Misschien zou ze dan eens een beetje ernst erin zien, beter haar best doen en niet met slechte smoesjes komen. Want dit was natuurlijk niet best.

Porcupinefoot was bezig met wat kamptaken. Hier en daar een herstelling of over en weer gaan met mosbedden. Nu was hij bezig met de buitenkant van de kampwand meer winddicht te maken. 'S nachts kon het nog behoorlijk koud worden wanneer de wind door het Shadowclan territorium gierde. Andere clans zeiden dat hun harten daarvan koud werden, maar de grote kater sliep toch liever met een warm hart. Hij nam een twijg met dennennaalden aan tussen zijn tanden en begon hem in de wand te wrikken. Zijn ogen vielen op Volepaw. Hmm zag hij ze daarjuist niet vertrekken met een jachtpatrouille? Geïnteresseerd volgde hij haar door de spleten van de wand door, iets trager werkend dan normaal. Ze werd opgewacht of misschien zelfs betrapt door Settleddust, de deputy. Oe spannend! Zéér geïnteresseerd nu wrikte hij snel de tak op zijn plaats en ging op de beste plek staan. Hij draaide zijn gevoelige oren naar voren om alles goed te kunnen volgen. Medelijden begon in zijn borstkas op te wellen. Iedereen van de apprentices had geweten dat Volepaw... anders was. Ze vergat snel hoewel nooit iemand het in haar gezicht zei maakte iedereen er soms gebruik van. Zijn wangen werden al rood bij die gedachte. Misschien kon hij haar wel uit deze benarde situatie helpen. Denkend over een goede uitvlucht deed hij een paar stapjes naar achteren. Porcupinefoot schudde zijn stekelige haren los alsof hij net een eind gelopen had en ging dan met een draf het camp binnen. "Ah! Volepaw, waar bleef je?", miauwde hij op zijn gebruikelijke brullende toon. Hij ging een stuk dichterbij tot hij op haar hoogte was en leunde toen zwaar hijgend tegen haar aan. Hij sloeg zijn brede rossige poot om haar heen en trok haar bij zich. Nu keek hij onschuldig naar Settleddust. (Beste toneeltje evaah!) "Sorry meneer, ik kwam Volepaw tegen bij de patrouille en ik had het idee om misschien op te splitsen zodat we meer gebied zouden gebruiken voor prooi... Ik had haar gevraagd om het te gaan melden tegen pap of u." Hij hield zijn hijgende stem aan en schraapte zijn keel. Nu keek hij een beetje scherp naar Volepaw. "Waarom duurde het zo lang?", mompelde hij onder zijn adem, maar luid genoeg voor Settleddust.

Er werd gezicht na haar gestamel en al snel volgde er hele uitleg, die haar nogal een klop in d'r gezicht gaf. ‘Wil je dan niet warrior worden?’ Natuurlijk wilde ze warrior worden, dat was haar grootste droom! ‘Want dan moet je wel iets beter je best doen dan dit. Er zijn apprentice van bijna twee seizoenen jonger die nu eerder dan jij warrior zullen worden,’ Dit raakte haar recht in haar hartje. Ze kon er toch niets aan doen dat de stress haar steeds liet falen bij haar final assignment? Antwoorden op zijn woorden kon ze echter niet, Porcupinefoot liet van zich horen. "Ah! Volepaw, waar bleef je?" Een poot werd om haar heen gelegd en ze werd wat opzij geschoven. "Sorry meneer, ik kwam Volepaw tegen bij de patrouille en ik had het idee om misschien op te splitsen zodat we meer gebied zouden gebruiken voor prooi... Ik had haar gevraagd om het te gaan melden tegen pap of u." Ze trok kort met haar oortje. Oei, was ze dat ook al vergeten? In ieder geval, kwam de kater wel vertellen wat er aan de hand was. Ze liet een klein onschuldig glimlachje zien, dit leek haar een goede reden dat ze was terug gekomen, toch? "Waarom duurde het zo lang?" Haar oogjes draaide zich naar Porcupine die haar vervolgens nogal kort aansprak. "Waarom duurde het zo lang?", Nog een vraag die aan haar gesteld werd. "Ik werd afgeleid," Het was een combinatie van een antwoord en een vraag. Werd ze afgeleid? Ze keek snel naar Settleddust. Betekende dit dat ze weer weg kon gaan? Haar Porcupine haar gered uit deze benarde situatie?

Oké, misschien was hij nu een beetje hard, maar ze moest het horen. Ze kon niet een beetje aan blijven moffelen en hopen dat het vanzelf allemaal gebeurde! Hij keek haar nog even streng aan, hopend dat er nu wel eens zinnig antwoord uit zou komen, maar ze kreeg bijval. Van de kersverse warrior: Porcupinefoot. En hij kwam weer met een ander verhaal. Opsplitsen, melden in het kamp. Hallo, híj was de deputy en hij bepaalde de patrouilles. Dit was een vaag verhaal dat van geen kant klopte. Hij snapte wel dat de kater voor een vriend op zou willen komen maar kom op, dit gelieg. Hij zuchtte en keek beide katten aan. ‘Nu heb ik twee verhalen die beide niet kloppen,’ miauwde hij, waarbij hij de twee jonge katten aankeek. ‘Wat is er echt aan de hand?’ miauwde hij. Nog één kans voor een smoes, of de waarheid. Hij had geen zin om nutteloze straffen uit te moeten delen. En als er een geheimpje was, boeiend! Misschien had de beste Porcupine wel een oogje op de zwart-witte poes. Zijn groene blik ging naar de jonge kater.