Call out the spirits in my basement

Met flink wat prooi in haar bek liep Vexcurse het Shadowclankamp in. Ze was net gaan jagen, veruit haar favoriete activiteit. Het genot dat het doden van de nietswetende prooien haar bracht kon ze niet beschrijven. Dat ze iets nuttig deed voor de clan was eigenlijk niet de reden waarom ze zo veel ging jagen. Dat vertelde ze niet rond, natuurlijk. Nadat de zwarte poes alles op de prooistapel had gegooid, ging ze in een rustig hoekje zitten om zichzelf te wassen. Ze bekeek het kampgebeuren dat zich voor haar afspeelde. Vanuit haar zithoekje had ze een volledig zicht op het kampterrein. Katten kwamen aan en vertrokken. Sommigen gingen jagen, anderen op patrouille en enkele apprentices vertrokken met hun mentor voor de training. Het leek wel alsof Bloodclan er nooit was geweest, als je er niet over nadacht. Zonder erbij stil te staan gromde de kattin, haar haat voor die clan zat enorm diep, ze hadden haar in het verleden genoeg aangedaan. Ze had zo haar best gedaan om alles te vergeten, maar met Bloodclans terugkeer kwam het allemaal terug. Het verraad van Tallshadow maakte haar nog kwader, hij was hun leider geweest, en had hen overgegeven aan een bende moordenaars.

-Flutterkit first

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Flutterkit was een van de weinige die niet geheel gebroken leek te zijn. Leek, want in werkelijkheid zou hij nog vele Moons nachtmerries hebben over de Bloodclanners die zich voor een periode in de Clan gevestigd hadden. Hij was niet de meest bange kater maar dat betekende niet dat hij geen gezonde afkeer had voor alles dat tegen de Warrior Code was. Het betekende dan ook dat hij de herinneringen aan Bloodclan probeerde te verdringen, niet dat het altijd makkelijk ging immers was hij een kitten en betekende dat, dat hij geen afleiding kon zoeken buiten het kamp of zijn frustraties er uit kon lopen. Kortom, hij kon enkel wat harder in het puntje van zijn staart bijten om de klitten er uit te krijgen en wat van zijn ongemak kwijt te raken. Het deed lichtelijk zeer, maar zolang hij niet te hard door beet en geen bloed verscheen, was het te doen. Een gefrustreerde zucht verliet zijn lippen voordat hij naar een ander toe stapte die haar zwarte vacht aan het wassen was. 'Vexcurse,' Mauwde hij op zijn nog hoge toon, onschuldig maar ook duidelijk een tikkeltje vermoeid. 'Ik krijg die knoop niet uit mijn staart, enige tips?' Voegde hij aan zijn begroeting toe voordat hij naast haar neer plofte.

Oh god, kwam er een kitten naar haar toe. Vex bekeek hem geïrriteerd, in de hoop dat hij niet dichterbij zou willen komen, maar de kit had het niet door. Ze zuchtte kort. Hij had dus een probleem met zijn pluizige staart. 'Zoek het uit,' had ze willen zeggen, maar ze hield zich in. De kitten had haar niets misdaan en kwam vriendelijk om hulp vragen. Jij zou ook wel wat vriendelijker mogen zijn, mauwde het stemmetje in haar hoofd haar toe. Dat gebeurde wel eens, dat ze stemmen hoorde die niemand anders kon horen. Was het een gave? Was het iets om zich zorgen om te maken? Wie zou het weten.. Bovendien kon het haar niet veel schelen, maar ze zou nooit iemand erover vertellen. Ze konden haar soms nogal gewelddadige dingen toefluisteren. Deze keer was het echter de stem van een kitten, ze klonk als Crow, haar overleden zusje. Die was wat vriendelijker. "Laat mij het maar doen," zei Vex ietwat vriendelijker. Ze stak haar poot uit naar de staart, en probeerde hem met haar klauwen los te krijgen. Tjonge, dat was inderdaad een lastige knoop, maar het lukte haar wel. "Ziezo," zei ze toen. Ze keek de jonge kit aan. Hij had gave ogen, een samenspel van amber en groen. Vexcurse had nog nooit iemand met zulke ogen gezien. Het was fascinerend.

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Er waren weinig momenten geweest waarop een geërgerde blik hem weg zou hebben gehouden van zijn Clangenoten. Hij herinnerde zich niet eens een warme blik van zijn vader, een kater die het leven al had gelaten voordat Bloodclan het kamp had overgenomen, zijn haren rezen lichtjes overeind bij de gedachten aan de katten die het leven zuur hadden gemaakt. De zwarte kattin die hij aansprak on hulp met een lastige knoop in zijn relatief pluizige staart, het kwam door het droge weer, zorgde ervoor dat het niet lang duurde voordat de Warrior hem uiteindelijk met wellicht lichte tegenzin toch te hulp schoot. 'Laay mij het maar doen,' zei Vexcurse tegen hem waarna ze haar poot naar zijn staart uit stak en met haar nagels deze probeerde los te maken. Het was een lastige knoop, maar het leek haar niet extreem veel moeite te kosten. 'Ziezo,' zei ze toen de knoop er voorzichtig uit was getrokken. Ze keek hem aan, terwijl zijn tweekleurige ogen haar blik zonder enige zorgen ontmoetten. 'Bedankt,' sprak hij op een zachte warme toon voordat de kater zijn tong voorzichtig over zijn staart haalde, om zo de vacht wat te doen glanzen. Hij kon weinig, behalve zichzelf zo goed mogelijk te presenteren. Hij wist dat hij niet veel was, een grote, slanke kitten die zijn waarde nog moest bewijzen.

De twee goede daden die ze had volbracht, namelijk het jagen en de knoop uit de vacht van de kitten halen, zou dat voldoende excuus zijn om voor de rest van de dag te mogen verdwijnen? Vex hield niet van de drukte van het kamp. Ze was liever alleen, ver weg van anderen. Je hoeft je niet te verantwoorden, verdwijn gewoon, werd haar ingefluisterd. Neem de kitten dan mee, zorg voor wat opschudding in de clan! De kattin zette haar nagels gespannen in de grond, ze wilde terugschreeuwen, maar niet dat anderen erachter kwamen. Stemmen horen is nooit goed nieuws, had ze iemand eens horen zeggen. Waar wacht je op? Grijp die kitten en verdwijn! Om haar gedachten te overstemmen, richtte Vexcurse zich tot de kitten. "Hoe oud ben jij? Begin je niet bijna aan je training?" vroeg ze. Zo lang ze zich bezig hield, kon ze de stemmen wel onderdrukken. Ze haatte het wanneer haar wat werd toegefluisterd terwijl ze met anderen praatte.

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

De andere kattin leek evenmin gesteld op gezelschap als hij zelf leek te zijn. Had ze net zoals hem al vroeg haar ouders verloren of zat er een andere ervaring achter? Ze leek niet zozeer vijandig of beangstigend, immers was ze vriendelijk genoeg geweest om de knoop uit zijn vacht te verwijderen waarna hij zelf verder zijn bruine vacht kon onderhouden. Hij was net zijn haren aan het likken en voorzichtig wat aan het bijten zodat viezigheid er uit zou vallen, toen de ander sprak. 'Hoe oud ben jij? Begin je niet bijna aan je training?' Vroeg Vexcurse waardoor hij langzaam knikte. 'Vijf Moons, dus bijna denk ik.' Mauwde hij terwijl hij zijn schouders op haalde, hij snapte nog steeds niet wat anderen er zo bijzonder van vonden. Het was gewoon een Moon extra dat aan zijn leven werd geknoopt en gevaar bleek ook in het kamp het leven te kunnen verrijken, als hij dat zo kon noemen. Ze hadden Bloodclan niet tegen kunnen houden echter moesten daar zijn gedachten niet naar toe verdwalen, het deed zelden goed om aan dodelijke katten te denken. Angst, dat gevoel was hem bekend, echter had hij nog niet geleerd hoe hij er mee om moest gaan. Het was overweldigend, en zodoende kon hij er nog niet altijd mee dealen en doen wat hij moest doen, een dappere Shadowclanner zijn. Shadowclanners waren in zijn ogen niet bang, toch?

Flutterkit beantwoordde haar vraag, maar Vex luisterde niet echt. Ze werd afgeleid door haar eigen gedachten. Er is even niemand, niemand let op je, niemand zal het zien... werd haar ingefluisterd. Ze keek rond. Het was inderdaad vrij stil in het kamp, en wie er wel was, leek druk bezig te zijn. Ze gromde binnensmonds. Het was langs de ene kant om de stem te doen zwijgen, maar langs de andere kant overwoog ze het lichtjes. Na een korte inwendige tweestrijd besloot ze wat ze zou doen. "Als je wilt," begon ze met een lichte grijns, die door de kitten als ondeugend zou gezien worden, maar een heel andere betekenis had. "Als je wilt, kan ik je al wat leren over vechten." Ze keek rond, om te zien waar ze de kitten naartoe zou brengen, en vond een afgelegen plekje in het kamp waar niemand iets zou zien. "Dan kun je toch iets, moest Bloodclan weer binnenstormen. Kom mee." Ze stond op en wandelde er naartoe, het was maar enkele passen verwijderd van waar ze had gelegen.

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

De zwarte kattin leek niet echt te luisteren naar zijn antwoord, en echt ergeren deed de jonge kater niet. Zijn vader had ook nooit interesse naar hem getoond, dus naast een kat zitten die niet echt reageerde was daarvan niet zo'n groot verschil. Hij had al vroeg geleerd geen aandacht op te eisen en tevreden te zijn met wat hij kreeg. Dat betekende dan ook dat hij sociaal in zijn ontwikkeling toch wel een lichtelijke achterstand had opgelopen, immers had hij geen levende nestgenoten en was hij daarmee niet opgegroeid. Er waren andere kittens rond zijn leeftijd in de Nursery, maar met hen had hij moeite om echt te spelen, het was iets waar hij zich moeilijk in op kon laten gaan omdat in zijn kop honderd en een gedachten rond tolden, allemaal vragen waar hij geen antwoord op had en waardoor hij zich niet kon focussen op het geluk dat elke kitten bijna wel kende. 'Als je wilt,' begon de ander met een lichte grijns, een die speels leek. Hij had haar wel iets horen grommen, maar het leek hem eerder een speelse grom zoals sommige anderen ook uitslaakten als ze speelden. 'Als je wilt, kan ik je al wast leren over vechten.' Stelde Vexcurse voor waardoor de kitten haar met een licht verbaasde blik aan keek. Ze keek even rond voordat ze een plek leek te vinden waar ze hem iets kon leren. 'Dan kun je toch iets, moest Bloodclan weer binnenstormen. Kom mee.' Ze stond op en wandelde er naartoe, het waren maar enkele stappen die hij al relatief snel in haar richting zette. Zijn tweekleurige ogen namen haar geïnteresseerd in zich op. 'Wat wilde je mij leren dan?' Vroeg hij lichtelijk nieuwsgierig, zich van geen kwaad bewust zijnde. Sociaal was hij niet bekwaam genoeg om door te hebben dat ze wellicht niet het beste met hem voor had. Er waren geen katten in de buurt, maar bang was hij niet want hij herkende niet het mogelijke gevaar waar hij zich in bevond.

Ze wist dat ze zichzelf hier achteraf voor zou haten, maar de kick die ze ervan kreeg was zo heerlijk, dat ze die gedachte haar geweten uit dwong. Ze hoorde haar zusje piepen, smeken om te stoppen, maar Vexcurse negeerde ook dat. "Ga met je poten wijd staan, zodat je stabiel staat voor een aanval," beval ze de kitten. "Zo voorkom je dat je tegenstander je op de grond kan gooien." Vex nam een vechthouding aan, alsof ze de houding voordeed, maar niet veel later sprong ze naar voor en duwde het kleine katertje op zijn rug. "Zo dus! Je moet beter leren luisteren!" Grauwde ze boos, niet dat het haar wat kon schelen hoe de kater presteerde, woede had de controle over haar lichaam overgenomen. Het was alsof Vexcurse niet meer in haar eigen lichaam zat, maar toekeek hoe ze op de kitten snauwde. Ze zag zichzelf over hem heen leunen en met haar klauw uithalen naar zijn borstkas, terwijlf Crowkit in haar hoofd gilde dat ze moest ophouden. Vex knipperde en was weer in haar eigen lichaam, haar boze blik verdween en veranderde in een afwisseling van geschokt en geamuseerd. Binnen in zichzelf leek het alsof 20 verschillende stemmen door elkaar riepen. Sommigen moedigden haar aan om verder te doen, anderen om meteen te stoppen. Ze overwelmden haar, het lawaai was oorverdovend. Vex wilde gillen en verdwijnen, ze wist niet meer wat met zichzelf te doen.

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

De kitten was niet ervaren genoeg om door te hebben dat Vexcurse wellicht niet het beste met hem voor had, dat ze een gevaar was voor hem omdat ze niet stabiel genoeg was om zich goed te gedragen, dat ze stemmen hoorde die haar dingen lieten doen, dingen waar ze later spijt van zou krijgen. 'Ga met je poten wijd staan, zodat je stabiel staat voor een aanval,' beval de zwarte kattin hem, waardoor hij zijn gewicht zo evenwichtig mogelijk verplaatste. Hij stond redelijk stevig, maar niet stevig genoeg. 'Zo voorkom je dat je tegenstander je op de grond kan gooien.' De kattin name een vechthouding aan, alsof ze de houding voordeed, waardoor zijn tweekleurige ogen haar in zich op namen. Het duurde echter niet lang voordat ze hem daadwerkelijk aanviel, en hem op zijn rug wist te werken. Geschrokken bleef de jonge kater liggen terwijl hij zijn oren in zijn nek drukte. Echt heel veel pijn had de eerste klap hem niet gedaan, dat zou echter wel veranderen. 'Zo dus! Je moet beter leren luisteren!' grauwde de kattin woest, hij volgde het niet, snapte het niet. Woede leek het enige te zijn dat nog zichtbaar in het zwarte lichaam aanwezig was, een woede die hem met stomheid geslagen had. Hij kon zich niet bewegen, wist niet hoe hij zichzelf uit deze situatie moest redden. Er waren geen andere katten en dus had hij enkel hoop dat ze niet te lang boos zou blijven. Een klauw raakte zijn borstkas en gleed door de huid heen, waardoor een zwak geluidje uit zijn keel ontsnapte. Bloed welde op uit de wond, voordat de zwarte kattin ineens stopte. Vexcurse knipperde met haar ogen en de boze blik was weer verdwenen, ze leek geamuseerd of geschokt. Wellicht beide, onhandig krabbelde de kitten overeind terwijl het bloed zich langzaam met zijn bruine vacht mengde. Hij zei niets, keek haar enkel ongelovig aan. Hij durfde niet weg te lopen, haar de rug toe te keren, hij wilde niet dat ze de angst en wantrouwen in zijn gezicht kon zien. Adrenaline stroomde door zijn bloedvaten, waardoor hij moedig een stap achteruit zette, waarna hij onhandig in de richting van de Medicine Cat den probeerde te lopen, hopende dat de andere kat niet helder genoeg was om hem te zien verdwijnen. Hij sprak geen woord, was wellicht wel in shock. Hij zou niet spreken, hij wilde niet spreken, kon niet spreken. Hij zou haar mijden, en opvallen zou dit niet. Hij wist echter niet of hij snel genoeg was om te ontsnappen voordat een tweede wond die van zijn borstkas zou vergezellen.

Onderwerp: Re: Call out the spirits in my basement