Bloom with grace

Dit was werkelijk haar favoriete plek. Het was zo mooi! En sinds ze apprentice was, had ze niets anders gekend dan de bomen in bloei. De prachtige licht bladeren, wit en roze, en het kleurde zo mooi in het zonlicht. De bloesem begon wel langzaam te vervagen nu lente voorbij was, maar het deed haar speels achter de vallende bladeren aan jagen. Ze dwarrelden zo gracieus naar beneden, en dan sprong ze erop af. Soms ving ze ze, soms niet. Ze was niet de allerbeste jaagster, de allerbeste vechter, maar ze deed haar best. Ze snorde en zette zich weer schrap toen een lichtroze blaadje naar beneden dwarrelde op de wind. Ze deed een jachthouding die ze van Ardentheart had geleerd en sprong toen het blaadje bijna de grond raakte. Eén van haar voorpootjes landde op het blaadje en ze piepte verrukt. Zo mocht het iedere dag wel zijn! Zo vond ze het niet eens super erg dat ze alleen was.

+ Olivebranch eerst

Met springerige stappen liep hij langs de bloesembomen, het was er weer prachtig. Olivebranch hoopte dat zijn kinderen de plek op een dag net zo zouden kunnen waarderen als hij. En het leek er op dat die wens beantwoord werd: Hij zag Clover's zwart-witte pels duidelijk afsteken tegen roze achtergrond. Ze leek het naar haar zin te hebben in haar eentje en heel even twijfelde Olivebranch of hij haar rust wilde verstoren. Maar daarentegen; hij had maar weinig tijd met haar doorgebracht sinds ze apprentice was geworden. Dit kon de perfecte kans zijn voor wat vader-dochter bonding. Hij trippelde op Cloverpaw af "Hey, goede vangst." Miauwde hij op een warme toon, snorrend op zijn dochter neerkijkend.

Cloverpaw hield haar pootje op het bloedblaadje, en even later hoorde ze plotseling de stem van haar vader. Oops! Ze had hem helemaal niet aan horen komen, maar alsnog was het geen welkome verrassing. Hij becomplimenteerde haar op haar "prooi". Ze giechelde even en keek naar het blaadje onder haar poot. ‘Dankjewel, papa!’ miauwde ze snorrend. Ze liet daarna het blaadje achter tussen de honderden anderen die op de grond lagen. Ze gaf haar vader een kopje en keek met twee grote blauwe ogen de zwarte kater aan. ‘Wat doe je?’ miauwde ze naar hem, haar kopje kerend. Misschien was hij ook gewoon eventjes niets aan het doen, ook leuk! Helemaal als het jagen op echte prooien even niet lukte.

Hij hield meer van zijn dochter en twee zoons dan vat wat dan ook, en ergens was het een vreemd gevoel om ze al zo te zien opgroeien. Ze waren al apprentices! Olivebranch beschouwde zichzelf nog als ontzettend jong, maar zijn kinderen waren al op het pad om Warrior te worden. Cloverpaw bedankte hem voor zijn complimentje en vroeg wat hij aan het doen was. De zwarte kater grinnikte een beetje. "Oh, niks bijzonders, gewoon een wandeling maken door het mooiste deel van het woud." Antwoordde hij glimlachend. "Het is goed om tijd voor jezelf te nemen."