My white tiger

Onderwerp: My white tiger do 30 apr 2020 - 23:05

What'cha gonna say? When we're standing top

Als er iets was in het leven waarvan ze kon genieten, was het wel het feit dat ze als Elite zijne ShadowClan gewoon te pakken hadden. Weet je wel niet hoe gaaf en goed dat was? Nooit had ze eigenlijk gedacht dat Cobra het zo ver zou gaan schoppen. Haar vader had het in ieder geval nooit zo ver geschopt, dus dat zei wel iets over haar vader. Ze mochten nog blij zijn dat die man ergens was, maar niets met hun te maken wilde hebben. Als ze hem wel ooit tegen zou gaan komen wist ze meteen wat ze zou doen. Die kater zou dan nooit meer het zonlicht zien. Dus, ja, het was lekker makkelijk dan. Maar voor nu hield die oude, bejaarde man zich aardig schuil. Niet alleen dat, die man was nog gehandicapt ook. Het was een wonder dat die gozer nog steeds leefde. Tenminste, van het laatste nieuws die ze had gehoord leefde hij nog. Of hij nu nog steeds leefde was de vraag he. Ze hoopte stiekem van wel, puur omdat ze dan nog iets had om naar uit te kijken in haar leven. Om de bloed van haar vader onder haar poten te voelen. Ze zette af, om op een muisje neer te komen en het dier vliegensvlug te doden met een beet. Ze grijnsde even terwijl ze naar het ding tussen haar poten keek. Nog nooit hadden ze zoveel prooi gehad als nu, de Elite was rijk in prooien. En daar ging ze mooi ook veel gebruik van maken ook. Niets meer honger leiden of iets in die trant, hier was genoeg. Ze konden hun buikje mooi vol gaan eten.

+ Snorri eerste post <3

Ɓσ

Onderwerp: Re: My white tiger di 5 mei 2020 - 21:30

darling, you look like you can kill

Wie had dat verwacht? Van de stad naar het bos. Het voelde gewoon zo goed. Hier waren ze voor gemaakt. Voor de prooien die in hun bekken sprongen. Hij hoopte dat de overname van ShadowClan slechts stap één zou zijn. Cobra's ambities zouden vast niet hier stoppen. En anders zijne niet. Hij wilde meer dan dit. Hij wilde het hele woud. De clans die dachten dat ze altijd beter waren zouden vermorzeld worden onder hun klauwen. Eindelijk zouden ze leren dat ze niet gered konden worden door leugens en sterrenkatjes. Hij was het geurspoor van zijn zus gevolgd, die ergens in dit naaldbos rondzwierf. Snorri was vooral verbaasd hoeveel ruimte hij opeens had, hoe zacht de grond onder zijn poten voelde. Hij moest er niet zacht van worden. Hij bewoog door de struiken zonder subtiliteit. Hij was gewend om gewoon door de straten te bewegen alsof hij de plek bezat. Hij zou niet anders doen in dit bos. Hij spitste zijn oren toen hij een piepend kreetje hoorde. Muis. Sigrún moest dichtbij zijn. Hij versnelde zijn pas en al snel spotte hij het lichaam van zijn zus. ‘Mooie vangst, zusje,’ miauwde hij. Snorri kon hier ook prima jagen als hij zijn best even zou doen. Maar meestal vrat hij nog steeds het eerste wat hij vond, of dat nou vers was of niet. Het was een kwestie van gewoonte. Hij ging bij haar zitten. ‘Ons nieuwe huis is vruchtbaar,’ miauwde hij tevreden, waarna hij de modder tussen zijn tenen begon te likken.

xoxo

Onderwerp: Re: My white tiger za 30 mei 2020 - 1:36

Het bos was even wennen, maar ze had het makkelijk onder haar poten. Vaak zat was ze naar het rogue gebied geweest, zoekend naar de falende vader die ze hadden. Gewoon in de hoop dat ze hem misschien kon vermoorden. Dat ze zijn halsband terug kon brengen naar de Elite en geprezen kon worden voor haar acties. Al leek het er op dat dat er niet in zat, de kater was volledig verdwenen leek het wel. In dit bos konden ze de prooien misbruiken. Zoveel prooi vangen als ze wilden. Er waren geen limitaties meer. Geen gevechten meer om het kleine beetje prooi die er nog was. Nee, ze waren allemaal vrijer dan dat ze ooit geweest waren. Geen wonder dat de boskatjes dit nooit hadden willen delen, niet waar? Een bekende geur bereikte haar neusgaten, een geur waarvoor ze niet eens op of om hoefde te kijken. Want deze zou haar toch niet gaan aanvallen. ’Mooie vangst, zusje,’ klonk er van een bekende stem af, waarop ze over haar schouder naar haar grotere broer keek met een grijnsje op haar gezicht. ”Niks anders verwacht, toch?” sprak ze arrogant tegen haar broer. In een plek als deze? Was het nog makkelijker om prooien te vangen dan ooit tevoren. ’Ons nieuwe huis is vruchtbaar,’ klonk er tevreden van de kater af terwijl hij de modder tussen zijn tenen uit begon te likken. Sig knikte instemmend, terwijl ze op stond en zich naar haar broer draaide en de muis mee schoof tussen haar poten. ”Ons nieuwe huis gaat alleen maar groter worden denk ik. Die ShadowClanners doen alles wat we zeggen.” sprak ze met een tevreden glimlach terwijl ze haar lippen af likte. ”Hoeveel prooi de Elite dan niet heeft.” sprak ze genietend, alsof ze het al voor zich kon gaan zien. Ja, dat zou pas het leven zijn.

Onderwerp: Re: My white tiger vr 5 jun 2020 - 18:24

darling, you look like you can kill

Snorri lachte hartelijk toen Sigrún zei dat hij niet anders had kunnen verwachten. ‘Maar natuurlijk niet,’ miauwde hij lacherig. Ze was een uitstekende jager, maar hij kon er ook wat van. Al was hij gewend om op dikke, luie muizen te jagen in warme schuren, niet modderige bossen. Het was anders, maar wie wist konden ze nog veel meer krijgen. En het was alsof Sigrún zijn gedachten kon lezen en hij lachte weer hardop. ‘Het is hilarisch, ze schijten van angst waar we bij staan,’ grinnikte hij geniepig. De apprentices maakte plaats voor hun in hun nesten, hij kon zeggen wat hij wilde, iemand slaan als hij er zin in had en ze zouden nog dankjewel zeggen. Sigrún sprak over hoeveel prooi ze zouden hebben als hun thuis nog groter zou worden. Zijn ogen werden groot, hebberig. Alsof ze vertelde dat hij zo een feestmaal zou krijgen. ‘Samen met de ShadowClanners, kunnen we iedere clan zo overnemen. Nog makkelijker dan we hun hebben gepakt,’ snorde hij vrolijk. Oh, het was heerlijk! Wie zou de volgende zijn? De donderkatjes? Of die van de velden. Oh, het boeide hem ook niet, hij wilde alles.

xoxo

Onderwerp: Re: My white tiger di 9 jun 2020 - 17:09

Snor lachte joviaal toen ze sprak dat ze niets anders had verwacht. ’Maar natuurlijk niet,’ klonk er lachend van haar broer af. Ze had best wel een ego, jagen kon ze wel, maar meestal liet ze het werk over aan haar grote stoere broer. Het scheelde haar weer werk, vooral in een modderig gebied zoals deze. Kon Cobra niet het gebied van WindClan of ThunderClan overnemen? Daar was een stuk minder modder, dan wist ze wel waar ze kon gaan leven. Snor lachte hardop toen ze sprak dat hun huis alleen maar groter zou gaan worden. ShadowClan was toch de meest gevreesde clan in het bos? Als dat echt zo was dan hadden de andere clans geen schijn van kans. Dan was het gewoon simpel, dan was het bos van hen. Oh, wat een heerlijk plan was dit ook. ’Het is hilarisch, ze schijten van angst waar we bij staan,’ klonk er grinnikend van haar broer af, waarop ze even grijnsde naar hem. Dat deden ze inderdaad. En wie kon er dan beter tussen komen dan Sig? Sig met haar liefde woordjes, zorgzaam als ze was. ”En het word nog alleen maar beter, lief broertje van me.” sprak ze met een brede glimlach tegen de kater. Oh ze kon niet wachten om te zien hoe ze apprentices kon gaan breken, hun vertrouwen winnende en daarna alles voor hen te verpesten. Of haar te gaan verafgoodde, één van die twee. Ze sprak vervolgens over al het prooi die ze zouden gaan hebben, waarop de ogen van haar broer groot werden, oh haar broertje was ook zo’n simpele ziel, maar ze hield van die simpele ziel. ’Samen met de ShadowClanners, kunnen we iedere clan zo overnemen. Nog makkelijker dan we hun hebben gepakt,’ snorde haar broer vrolijk, waarop ze met een brede grijns knikte en genietend haar rode, fluffy staart om haarzelf heen sloeg. ”En dat alles alleen omdat we hun clangenoten bedreigen. ‘niet die oude lui die niets meer kunnen!” sprak ze overdramatisch terwijl ze een poot op haar borst zette, met een gespeelde angstige blik op haar gezicht, waarna er een luid lachje uit haar bek ontsnapte. ”Wat moeten ze toch met die oude lui? Ik had toch wel gedacht dat de ‘gevreesde clan’ uit het bos wel een stukje sterker en stoerder was dan dat we nu zien.” sprak ze terwijl ze haar lippen even aflikte. Erg vond ze het niet hoor, maar van al die verhalen had ze toch wel gedacht dat ShadowClan de moeilijkste clan zou gaan zijn, maar daar was dus niks van waar.

Onderwerp: Re: My white tiger ma 22 jun 2020 - 17:35

darling, you look like you can kill

Natuurlijk zou alles alleen maar beter worden. De witte kater zag het al helemaal voor zich. Het woud, buigend onder de kracht van Bloodclan en elke miezerige ziel zou de keuze krijgen, sterven of met hun meewerken. Snel zou hun klauw ook door Shadowclan gaan, en alle losers en stoere rebellen opruimen. Dan zouden ze wel zien dat er geen andere keuze meer was. Het was meewerken of doodgaan. Het was zo doodsimpel. Angst was een primitief gevoel die ze allemaal hadden. Ze zouden hun gouden hartjes wat moeten verzwaren en zich niet zoveel aantrekken van alles. Zo loyaal, zo dapper, zo zwak. Sigrún begon vervolgens te vertellen over de oude lui. Snorri haalde zijn schouders op. ‘We kunnen nog lol van ze hebben, ze zijn nog niet helemaal waardeloos,’ miauwde hij sadistisch. Even een beetje knokken met ze, ze tegen elkaar laten vechten, ze voor de vossen gooien. Wie wist, er waren eindeloos veel spelletjes die gespeeld konden worden. Kijken hoe stoer ze nou echt waren. ‘Maar als dit al zo makkelijk was, stel je voor hoe simpel de rest gaat worden! We zouden onze halsbanden kunnen verdienen,’ snorde hij, zijn ogen groot. Snorri wilde niets liever dan af zijn van zijn titel als young one. Hij wilde erbij horen, als een echt lid, als één van de gevreesde Bloodclan krijgers.

xoxo

Onderwerp: Re: My white tiger