À vaillant coeur rien d’impossible

E

en gaap rolde over haar lippen. Haar tong krulde op tegen haar gehemelte en haar kaken spreidden zich zodat een wit gebit tevoorschijn kwam. Ze liet haar mondje weer smakkend dichtvallen en schudde met haar kop. De zon scheen vol op haar zwarte vacht. Hij stond al vrij hoog aan de hemel, dus kon ze constateren dat het de warmste moment van de dag was. Ze lag hier met haar family, niet ver van de vijver waar een paar eendjes zwommen. Er waren ook zeker zeven kleintjes die snel trappelden als ze hun moeder uit het oog verloren. Coco legde haar kop op haar poten terwijl ze er eentje volgde. Ooit zou het een mooi eendje worden, net zoals Coda.

+ Coda, Cedar & Sigrún

window blues

Vrolijk dartelde het kleintje rond in het voor nu vredige park, genietend van het warme lente zonnetje. Dit was zijn eerste lente, zijn eerste blik op de groene wereld die andere grotere katten als normaal beschouwde. Zijn eerste blik op bloemetjes die nu vol in de bloem stonde, zijn eerste warme zon. Oh hij was zo enthausiast, zo blij, er was zoveel nieuws om te ontdekken iedere dag! Zo veel leuke avontuurtjes lagen voor hem klaar. Zo ook de kleine eentjes voor hem, nog nooit eerder had hij kleine eenden gezien. was dit een nieuw soort? Even vond de kitten tijd om stil te staan, zijn ogen op de kleine vogels gevestigd. Langzaam kantelde hij zijn koppie, dat waren wel heel kleine eendjes. Als het eendjes waren...ze leken er in ieder geval niet op. Verward door het nieuwe wende hij zich tot het bekende dat niet veel verder op lag te genieten van de zon. " Wat zijn dat mama?!" riep hij van een afstandje voor hij zijn oogjes weer op de vreemdelingen legde..dit was wel heel spoopy hoor.

De kater liet zijn groene blik genietend over zijn familie gaan. Zijn liefde, wiens aandacht getrokken werd door de schattige pluizige mini eendjes, en zijn zoontje die genoot van het leven. Dat maakte hem ook genieten, zijn hartje vulde met blijdschap bij het aanzicht van zijn familie die zo blij was. Hij zou alles voor hen doen, alles voor hen geven om hen de blijdschap te geven die ze verdienden. De grote beer stond op en ging naast Coco liggen. 'Hmm, hallo schat,' mauwde hij zacht met een lik over haar wang. 'Ze zijn schattig niet waar?' Maar niet zo schattig als zijn zoon Coda, die nu vroeg wat het waren. Een grijnsje verscheen op zijn gelaat. Zo lief.

Het begon steeds warmer te worden, ze voelde het aan haar witte vacht. Gelukkig was wit nog een kleur waarbij het niet zo heel erg warm zou gaan worden. Het was één van de koelste vachten als ze de woorden van andere katten moest geloven. Daar had ze zeker een gelukje maar ze merkte het ook wel. Al haar rode vlekjes waren altijd een stuk warmer, daar had ze het ook wat warmer, dan op de plekken waar ze haar witte vacht had. Een zucht gleed over haar lippen, het was een beetje saai geworden sinds ze weer terug waren in het kamp van Bloodclan. Jammer wel, ShadowClan was zo’n goede plek geweest om even te chillen. Beetje katten plagen, beetje plezier maken en alles. Het was zo heerlijk om te doen en dat was ze nu kwijt. Jammer. Dus nu weer terug naar het saaie leven waar ze nu weer mee bezig waren. Tenminste, ze hoopte dat het minder saai werd, vooral met de geuren die haar neusgaten bereikten. Het waren meerdere rogues, maar bang ervoor was ze niet. Voor dat soort dingen was ze niet snel bang en het was een manier om meer van haar vader te komen te weten soms. Ze wurmde zich door de bosjes heen, waar ze een drietal katten zag. Een kater, een poes en een kitten. Een jong ding wel, moest ze eerlijk zeggen. ”Goedemiddag,” sprak ze met een kalme glimlach tegen het drietal. Ze had deze hier nog nooit gezien, maar interessant vond ze hen wel. Zo vaak zag je geen gezinnetjes bij de rogues, die zaten meestal diep in het bos verstopt zodat hen niks aan gedaan kon worden. Wie weet kon ze hen wel interesseren voor het leven in BloodClan? ”De zon schijnt heerlijk vandaag, vinden jullie ook niet?” gewoon een beetje vriendelijk blijven, wie weet zou er later dan nog iets in beeld komen.

Onderwerp: Re: À vaillant coeur rien d’impossible