A bit barbearic innit

Vrolijk rende het kleintje wat rond, zijn wereldje vergroten, zijn kennis vergroten. Met iedere kleine ontdekking kwam er een grote re vreugde in het jong op. En hoe vaak hij ook een nieuwe soort bloem zag bloeien, iedere keer verraste het hem weer dat er zoiets moois kon voortkomen uit een lelijk groen stokje met een gek bolletje erop. Ooit zou hij net als papa en mama ook bloeien, ook groot en knap worden. Maar voor nu was hij een klein balletje vacht met een kop drie keer te groot voor zijn breekbare lichaampje. Maar toch wist hij het hoog te houden, toch wist hij zijn evenwicht te bewaren. Natuurlijk kon iedere kitten het, maar voor het kleintje betekende dit dat hij speciaal was. Hij moest wel speciaal zijn, zijn ouders waren de beste katten in de wereld. Zijn moeder was de knapste en de liefste, zijn vader was de sterkste en de stoerste, hij? Hij was het allen. Althans dat vond hij zelf natuurlijk, maar zijn woord was wet, dat stond vast in zijn wet.

Maar iets anders dan bloemetjes had nu zijn aandacht getrokken, iets bewoog in de bosjes iets wat verder op en dwong hem op te kijken van de kleurrijke plantjes voor hem. Even kneep de kitten zijn kleine oogjes tot spleetjes voor hij zijn blik richten op zijn stoere papa en zich gouw uit te voeten maakte richting de grote kater. Hij mocht dan wel groot zijn maar wat er ook in de bosjes naar hem stond te luren zou zeker wel zo groot zijn als een hond! Een hele grote hond! Maar zijn papa kon het monster wel aan, achter papa's dikke kont was hij veilig, bij papa was hij altijd veilig.
+ Cedar + Aegir

De grote kater lachte zachtjes terwijl hij toekeek hoe zijn zoontje speelde en van de natuur genoot. Zijn lieve mate Coco was er niet op het moment en Cedar had besloten Coda eventjes mee te nemen om van de nieuw bloeiende natuur te genieten. Dan kon Coda ook eventjes zijn pootjes strekken. Toch bracht het gevaren met zich mee, want hij hoorde wat ritselen in de bosjes achter hem. Hij wilde Coda al bij hem roepen toen de kitten al naar hem toe kwam rennen. Hij glimlachte en ging beschermend voor hem staan terwijl hij zich naar de bosjes draaide. Zijn neusgaten vingen de geur van kat op, maar of hij vijandig was of niet moest hij nog bezien.

Aegir was weer een beetje ver van huis, of was hij juist dichterbij huis. Dit was eerst zijn huis geweest, na RiverClan, en hij eindelijk in de stad mocht, het park ontdekken, trainen met Jackdaw. Maar toen na misschien een halve maan, moest hij weer verhuizen, en nu woonde hij onder naaldbomen en in moerassen. En hoewel hij het leuk vond dat hij weer in wat water kon spelen, was het er weer helemaal anders. Dus had hij vandaag besloten om weer eventjes bij zijn tweede thuis te kijken. Hij wandelde door de stad, zoekend naar herkenning, op weg naar een pad naar het park. En na enkele momenten herkende hij uiteindelijk weer een zijstraat. Snorrend zette hij wat tempo in zijn pas en begon richting het park te reizen. Aegir vond het nooit erg om op stap te zijn, dat was juist leuk, avontuur, nieuwe plekken ontdekken! En hij kon het helemaal alleen, hij had nooit hulp nodig. En toen hij weer zijn voetjes in het gras had staan van het park, begon hij blij om zich heen te kijken. Hij rommelde wat tussen de bosjes, sprong over de bankjes en keek toe hoe tweebenen aan het scharrelen waren. Toen kwam eentje die een hond aan een touwtje had een beetje dichtbij, dus sprong Aegir uit de weg en rende de bosjes in. Hij drukte zichzelf er doorheen, en zodra hij eruit kwam keek hij recht twee vreemde katten aan. Hm. Hij fronste. Dit was niet de elite. Was hun oude huis al zo snel ingenomen? ‘Wie zijn jullie?’ miauwde hij dan ook een beetje vijandig. Niet dat Aegir zo erg gehecht was aan deze plek, het was toch ook een beetje thuis van thuis... van thuis.

‘Wie zijn jullie?’ mauwde het monster uit de bosjes. De kitten probeerde nog verder weg van hem te kruipen, nog dichter bij papa te komen dan hij al was. Hij was nog steeds een stoere beer hoor maar deze hele situatie vond hij wel een beetje spannend. Hij was zeker goed in zijn moeder en vader hel te geven soms, een grote bek te geven soms, maar dit mocht hij. Hij was immers erg schattig en hij wist dat maar al te goed. Maar hoe andere op hem reageerde wist het jonkie nog niet zo heel goed, hij wist nog niet heel veel erg goed. Maar wel wist hij maar al te goed dat hij veilig was bij papa, en alleen bij papa momenteel. Dus bleef hij maar al te goed lekker dichtbij de grote kater, ver weg van het griezelige monster dat volgens de kleine etterbak ook nog is behoorlijk stonk.