The living are hungry.

Onderwerp: The living are hungry. do 18 jun 2020 - 20:11

Hij had een kat gedumpt in een storthoop, had haar laten verhongeren en haar vernederd. Haar geur wat ooit vertelde wie en wat ze geweest was was compleet verdwenen. Enkel de geur van rotting en bloed was te ruiken, zweet en tranen, een brein dat langzaam gek werd. Ze moest nog eventjes getest worden, nog eventjes moest Orchis de grens zoeken. Hoe ver zou ze gaan? Voor eten deed ze veel, maar was het genoeg? Wat als ze toch uit haar hok vol afval kwam? Zou ze weer proberen te ontsnappen? Orchis nam geen risico's, nooit niet. Hij zou blijven testen, blijven pushen, hij ging door tot hij er zeker van wist dat de Thunderclanner niet eens meer wist wie ze was. Hij moest zekerheid hebben, hij moest een soldaat hebben. Bloodclan was verjaagd, Bloodclan was weer terug bij hun oude gebied en hij was in de tijd commandant geworden. Dat betekende dat hij de bescherming nog meer nodig had dan eerst. Hij moest zijn project veder zetten, versnellen zelfs.

The living are hungry. Ddcv8v8-f750f7f7-b0e7-4350-8fe5-77bb13769c36.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOiIsImlzcyI6InVybjphcHA6Iiwib2JqIjpbW3sicGF0aCI6IlwvZlwvYTExNWE1MzgtMzliMC00ZWZkLWFkZjItN2Q2NjBmNDA3MDllXC9kZGN2OHY4LWY3NTBmN2Y3LWIwZTctNDM1MC04ZmU1LTc3YmIxMzc2OWMzNi5naWYifV1dLCJhdWQiOlsidXJuOnNlcnZpY2U6ZmlsZS5kb3dubG9hZCJdfQ

Het is een sterloze nacht. De maan is zelfs verscholen tussen dikke grijze storm wolken. Een kille harde wind trekt aan je vacht terwijl kleine spetters uit de lucht vallen. Door het weer ruik je niet dat de geur van Bloodclan en Thunderclan nadert. Voor je het weet valt er iets in het gat waar jijzelf ook verblijft, het is een andere kat.. is het een Thunderclanner? Ook een lap vlees valt mee naar beneden. Word de link gelegd?

Nadat hij zijn spullen gedumpt had keerde hij zich in tot de schaduwen. Spetters regen maakte hem doorweekt en hoewel hij liever een natte pels vermeed keek hij nu met een koude zeiknatte lichaam toe. Was zijn project gelukt? Of moest hij veder met testen? Hij ging het zien.

_{Swallowflight lag op haar rug, naar de sterloze hemel te kijken. Zie, nu had zelfs Starclan haar verlaten. Het enige wat ze nu nog had was haarzelf en haar gekke hallucinaties van Claw. Het erge was, was dat ze het niet eens meer erg had. Wat had ze te verliezen? Helemaal niks. Ze had met niemand een goede band, althans zo zag ze het. Ze was altijd een last geweest tot anderen, niemand ging met plezier met haar om. ZO dacht ze het. Oké, Herondulcet was de uitzondering geweest, maar die was nu dood. Claw mocht weten waar, maar Swallow had al een beetje opgegeven dat StarClan bestond. Er was geen enkel teken dat het bestond, en alles wat er aan Starclan was vond ze maar vaag. Nee, het enige waar in ze nu nog geloofde was overleven. En om te overleven, had ze eten nodig. Ze wachtte dus ook ongeduldig tot Orchis haar meer zou brengen. En inderdaad, daar hoorde ze al weer de inmiddels bekende pootstappen komen. Dit keer met meer bagage dan vlees. Er werd een lichaam in de kuil gedropt, maar ze kon de kat niet goed ruiken of zien. Leefde het nog? Nieuwsgierig keek ze naar Orchis. "Nog een gevangene, Orchis?" miauwde ze tegen de Bloodclanner, waarna ze weer naar de ander keek. Wie... was dat?}

De maan blijft verscholen, de nacht duisterder dan ooit tevoren. De kat die in de gat gedumpt is met jou is verward, waarschijnlijk door de hoofdwond die hij draagt. Bloed vult de lucht, sijpelend over de scherpe ondergrond samen met stroompjes water van de regen. Een bliksemflits schiet door de lucht en kort zie door het licht dat de kat die bij je gedumpt is een rode vacht heeft.. De vlees dat erbij gedumpt is ligt op de kat zijn lijf, de geur van voedsel.. je rommelende buik van de honger. Ga je nog de link leggen? Of gaan er twee katten sterven vannacht?

Orchis moest zijn kaken op elkaar klemmen om niet gefrustreerd te grommen. Zijn plan was met een seconde al in duigen gevallen. Hij hoorde geen gekrijs, geen nagels die huid open krabde, geen gejank en geluiden van vechtende katten. Nee.. hij hoorde enkel haar rot stem, vragend als hij nog een gevangen had meegenomen. Oen, oen oen oen, hij was een oen dat hij al gedacht had dat ze iets voor hem zou doen. Haar woorden, haar specifieke woorden; ik doe alles voor je Orchis'' waren een dikke leugen geweest. Oh, ze zal het voelen, oh het enige wat nog van haar zou overblijven waren een hoop stoffige boten! Er waren zat manieren om haar te laten sterven maar dood gaan van de honger was de gene die hij gekozen had voor haar. Als ze niet werkte voor haar voedsel dan kon ze er naar zwaaien. De tom bleef nog kort zwijgend in de duister liggen, zijn lippen gekruld in een gefrustreerde grimas. De tijd tikte, net als de regen.

Onderwerp: Re: The living are hungry.