Withering

"In the end it isn't the destination that matters, its the paths we walked that count"

Op adem Komen, zoeken naar rust, ze kon het gewoon even niet binnen de grenzen, daar waar haar meeste zorgen lagen. Hier in niemands land kon ze niemand kwaad doen, zou ze voor eventjes niieman kunnen teleurstellen, was ze even alleen met haar gedachten. Ze had alles al gedaan, ze had gejaagd, ze had haar clan gediend, het was toch niet egoïstisch van d'r nu voorzichzelf even rust te zoeken? Ofwel? Piekerend keek het poesje naar haar poten, zocht ze naar de oog van de storm die om haar heen raasde, voor heel eventjes rust dat was alles waar ze om vroeg. Haar gedachten dwaalde af, haar zusje Myrtlepaw, nog meer zorgen. Ze wist dat het niet al te best ging met de jongere poes, dat ze zich verstoote voelde door de heks van een moeder die ze had. Ze wilde er voor haar zijn, ze had er eerder voor haar moeten zijn, wat die moeder van haar ook zei, ze was haar grote zus het was ook haar verantwoordelijkheid! En nu zat ze hier, was ze voor niks naar een plek buiten de veiligheid van haar clan vertrokken zoekend naar rust die ze wellicht nergens kon vinden, dat bleek maar weer...
                                                [~Marvel only~]

The lion has come

Hm. Misschien moest hij zich ietsje meer laten zien in het BloodClan kamp. Maar nu even niet. Nu was hij op een wandeling. De wandelingen waren voor hem nog bijna belangrijker aan het worden, maar goed, dat terzijde. Hij zag iemand anders. Normaal gesproken meed hij zoveel mogelijk andere katten. Hij was dan wel redelijk sociaal ingesteld, als in, hij wilde graag bij één of andere groep horen. Maar één op één gesprekken waren lastig. Zeker als de groep waar je bij hoorde niet het soort katten was waar je eigenlijk mee om wilde gaan. En het was ook lastig om wél met katten om te gaan die niet zoals je groep waren, want voor je het weet zou hij nog is vermoord kunnen worden door die groep. Maar goed, soms moest je risico's nemen, niet waar? Met voorzichtige stappen naderde hij de kleine calico poes. Was ze misschien verdwaald?

Verrast draaide de poes met haar oortjes, onmoette haar ogen een kater vele male groter dan haar. En hoewel dat niet echt abnormaal was voor de kort potige poes deed deze kater even haar pootjes trillen. Dit was geen Riverclan gebied, ze had nergens om op terug te vallen, geen reden hem weg te sturen en al helemaal niet de veiligheid van het gebied dat ze zo goed kende. Verstijfd van spanning keek de kater aan, hield ze haar blik strak op hem. Ze proefde een akelige lucht, een geur die haar maag even deed omdraaien toen ze besefte wat het was. Onzeker schoof de poes wat met haar poot, proberende niet als een gevaar over te komen, proberende de kater niet uit te dagen alsof het een wild beest was dat met een enkele verkeerde blik omsloeg in bloeddorstig monster. Ze huiverde, nooit had ze een haat gehad aan bloodclanners, was al gouw hen gaan verdedigen als katten die niets beter wisten, maar nu ze oog in oog stond met eentje, nu ze er eentje onder ogen kwam, begon ze toch echt aan dit standpunt te twijfelen. "O-oh" stamelde ze voorzichtig "Ik uh- ik kan weggaan" stelde ze zachtjes voor, haar oortjes wat naar achteren draaiend.

Hij had niets gezegd, hij wist ook niet wat hij zou moeten zeggen. Gelukkig draaide de poes al naar hem om voordat hij daar over na kon denken. En natuurlijk was ze bang. Hij was een grote kater, droeg de geur van BloodClan, ook al was hij daar nauwelijks nog te vinden. Hij zag haar een beetje trillen. Marvel zuchtte zachtjes toen ze zich kleiner maakte - nog kleiner dan ze al was. 'O-oh,' stamelde de RiverClanner - want hij had eindelijk haar geur herkend. 'Ik uh- ik kan weggaan,' stelde ze zachtjes voor. Marvel keek haar een tijdje aan voor een diepe zucht zijn bekje verliet. Hij ontspande zijn spieren wat, hopelijk zou het haar wat meer op haar gemak brengen. 'Nee, nee.. Dat is niet nodig,' miauwde hij kalm. 'Je komt niet vaak Clankatten tegen hier,' miauwde hij en hij kantelde zijn kopje een beetje. Hield zij ook van wandelingen maken?

'Nee, nee.. Dat is niet nodig,' miauwde hij verrassend kalm 'Je komt niet vaak Clankatten tegen hier,'. Onzeker draaide de poes met haar oortjes, nam ze de kater even in haar op, hij had zijn spieren ontspannen en kwam daardoor, hoewel nog altijd reusachtig, kleiner over, iets minder intimiderend als hij ervoor was geweest. Gespannen durfde de poes haar blik even van de kater af te halen, gleed deze kort over het clangebied al die staart lengtes verderop, het was toch niet erg een gesprek te hebben? Zeker niet na al het jagen dat ze gedaan had? Immers had ze hele gesprekken gehad met katten uit andere clans zonder nare consequenties. Twijfelend keek ze weer op naar de kater, wat zei hij ook al weer? Clankatten? Oh ja. "heh, nee klopt" stemde ze iets wat ongemakkelijk in "Wij hebben ook niet bepaald veel redenen om hier te zijn volgens mij" miauwde ze vervolgens, alsof ze zichzelf er voor moest verontschuldigen, alsof de kater een uitleg verwachtte

Hij hoopte dat de poes een beetje ontspande, maar hij wist niet goed hoe hij haar korte blik naar het Clangebied op moest vatten. Was dat een goed teken of niet? Betekende dat dat ze weg wilde, of dat ze ontspannen genoeg was om haar ogen van hem af te wenden. De blik die ze hem vervolgens gunde was twijfelend. 'Heh, nee klopt,' stemde ze wat ongemakkelijk in. 'Wij hebben ook niet bepaald veel redenen om hier te zijn volgens mij,' miauwde ze vervolgens. Marvel haalde zijn wenkbrauw op. Was dat een vraag? 'Weet je dat niet? Waarom ben je hier dan?' vroeg hij.