Calm minds.

Nu BloodClan verdreven was en ShadowClan zijn leventje weer op kon pakken, werd het ook een stuk makkelijker om de simpele dagelijkse taken te hervatten die eerder bleven liggen of uitgesteld werden omdat katten steeds onder begeleiding van BloodClan het kamp mochten verlaten. Silentpaw was blij dat ze dat niet meer voorhad en dat ze gewoon kon gaan en staan waar ze wilde, mits als ze liet weten waar ze was. Ze had het idee dat Acornstar’s vertrouwen in zijn Clan een stuk langer nodig zou hebben om terug her op te bouwen, maar dat was iets waar ze weinig aan kon veranderen. Ze kon enkel haar best doen voor haar Clan en aan hem laten zien dat ze wel loyaal was. Ze besloot om wat mos met water te halen voor de nursery omdat het inmiddels weer warm begon te worden en het vast niet lang meer zou duren eer dat de eerste zwangere queens hun vocht nodig hadden. Voor Silentpaw was het een simpele taak om haar hoofd even vrij te maken, hoewel dat niet echt nodig was omdat er nu vooral kalme gedachten aanwezig waren. Tijdens de BloodClan-overname had ze vooral in angst geleefd, maar die angst bleek ongegrond te zijn omdat haar ouders haar altijd voldoende bescherming hadden geboden waardoor haar niks had kunnen overkomen. Dat gold helaas niet voor alle katten en Silentpaw’s hart ging uit naar de katten die wel geschonden waren door BloodClan. Nadat ze het mos had gehaald en het zodanig had gevuld dat het vocht druppelde op haar poten liep ze terug naar het kamp en liep ze de nursery binnen, waar ze het mos voorzichtig neerlegde en vervolgens haar blik richtte op een kitten die haar aandacht trok. “Hé, Flutterkit,” zei ze zachtjes. “Hoe is het met je?”

Aangezien ze op één maan na bijna heel haar kittentijd met Flutterkit had gespendeerd in de nursery, kende ze hem wel een beetje. Niet echt heel goed, maar toch goed genoeg om hem bij zijn naam aan te spreken en om te vragen hoe het met hem ging. De impact van BloodClan was immens geweest en iedereen ging er anders mee om. Waar anderen weg kwijnden in angst, waren er weer andere katten die juist naar voren kwamen en die rebels gedrag vertoonden. Silentpaw had een tabby tom cat die slechts een paar manen ouder was dan zijzelf rond zien lopen met een groot litteken dat over zijn flank liep, vermoedelijk veroorzaakt door een BloodClanner. En dan waren er ook nog zat katten die mentale littekens hadden. Silentpaw kon echter niet peilen of dat bij Flutterkit het geval was, aangezien hij haar vraag op een vrij neutrale toon beantwoordde. Het leek erop dat zij de eerste moest zijn die haar kaarten bloot op tafel zou leggen en dus was dat ook precies wat ze deed. Silentpaw had weinig moeite met haar gevoelens te tonen en als dat anderen hielp om meer over zichzelf te durven vertellen, dan was dat een risico dat ze wilde nemen. “Ik ben blij dat ShadowClan weer vrij in zijn doen en laten is,” antwoordde ze naar waarheid. “Het was toch tamelijk luguber, al die BloodClankatten die hier rondliepen en ons rond commandeerden alsof zij de leiders van onze Clan waren.” Ze keek hem afwachtend aan, zich afvragend of hij meer over zijn eigen ervaring zou vertellen of dat hij eerder een gesloten houding aan zou nemen. Beiden waren prima voor haar; ze ging hem nergens toe dwingen.

Silentpaw gaf een knikje toen Flutterkit aangaf dat hij het niet over BloodClan wilde hebben. Dat was begrijpelijk. Misschien moest ze het ook maar eens weg proberen te duwen, al waren er natuurlijk katten zoals Pepperpaw die het wel fijn hadden gevonden om even de opbeurende woorden te horen die nodig waren om de angst een beetje weg te duwen. Natuurlijk waren er ook katten die het minder leuk vonden om erover te praten en Silentpaw accepteerde dat het bij Flutterkit zo was. Ze zocht naar een onderwerp waar ze het dan wel over konden hebben, maar dat was niet lastig om te vinden. “Je wordt binnenkort apprentice,” zei ze op een vrolijke toon tegen hem. “Heb je al een idee wie je als mentor zou willen hebben?” Het was natuurlijk voor de hand liggend dat hij geen idee had, maar in zes moons leerden kittens veel warriors kennen omdat ze natuurlijk wel eens een warrior binnen zagen komen of omdat ze zelf op onderzoek uit waren gegaan als ze een rebelse bui hadden. Het kon daarom zijn dat Flutterkit al een voorkeur had voor een mentor.

De kitten gaf aan dat hij er niet over na had gedacht en Silentpaw gaf een klein knikje. “Dat hoeft ook niet,” zei ze op een zachte toon tegen hem. “Het is het beste dat je het gewoon op je af laat komen en dat je dan wel ziet wat er gebeurt.” Ze glimlachte naar hem en gaf een knikje toen hij haar zijn vraag stelde. “Natuurlijk!” Ze schoof behulpzaam het mos wat dichter naar hem toe zodat hij kon drinken en liet zich toen op haar voorpoten zakken. Ze had toch geen haast om een tweede lading mos te gaan halen en bovendien vond ze het wel aangenaam om een rustig gesprek te hebben met Flutterkit, al wist ze natuurlijk niet hoe hij daar over dacht. Niet iedereen durfde het te zeggen wanneer ze alleen wilden zijn, maar Silentpaw zou wel letten op de seinen en hem alleen laten wanneer ze merkte dat ze hem begon te vervelen. Ze richtte haar blik dan ook weer op hem en probeerde een onderwerp te verzinnen waar ze over konden praten. “Je moet vast blij zijn dat je binnenkort apprentice wordt,” zei ze met een glimlach tegen hem. “Het moest vast eenzaam voelen om hier de hele dag te zijn. Zeker als er niemand is om mee te spelen.”

Silentpaw merkte op dat Flutterkit zich meer naar haar naam gedroeg dan zijzelf op dit moment. En hoewel ze het niet liet merken, vond ze dat zo’n grappige gedachte dat haar mondhoeken heel lichtjes opkrulden. Heel lichtjes maar. Ze vroeg zich weer af of hij het vervelend vond dat ze hier bij hem lag, maar nam aan dat hij het wel zou zeggen als hij dat vond. Of dat ze het van zijn lichaamshouding moest aflezen wanneer de tijd daar was om te trekken. Flutterkit maakte een opmerking en Silentpaw trok kort met haar oortje. “Zoals wat?” vroeg ze zachtjes aan hem.