It was never the right time.

Een lichtelijk geïrriteerde blik ontstond in haar ogen toen één van de queens aan haar vroeg of ze wilde jagen. De zachte blik in de ogen van de queen irriteerde haar nog meer en snel wendde ze haar blik af, waarna ze een kortaf knikje gaf. Ze ging vervolgens naar het woud, waar ze een paar minuten erover deed om iets te spotten en er vervolgens nog wat langer over deed om het ook effectief te vangen. Aangezien ze nog weinig jachttrainingen had gehad, was het logisch dat ze niet echt veel ving en dat het ook niet snel gebeurde, maar inmiddels had ze half haar kookpunt bereikt en ze stampte haast terug naar het kamp toe. Als haar stomme moeder niet weggelopen was en haar achter had gelaten in het kamp, dan zou ze zich nu een stuk beter voelen over zichzelf en waarschijnlijk ook meer haar best doen. Het was allemaal de schuld van haar moeder. Spottedpaw liep terug het kamp binnen en ging de nursery binnen, waar ze bijna struikelde over een kitten dat vlakbij de ingang lag. “Jeetje, kun je niet ergens anders gaan liggen of zo?” vroeg ze snibbig aan de kitten, haar groene ogen fel richtend op de kitten.

Spottedpaw onderdrukte een zachte zucht toen ze zag dat het kleintje bang naar haar keek. Dat… was ook weer niet de bedoeling geweest. Wie dacht ze wel niet wie ze was om zo uit te vliegen tegen nog maar een kitten? Het was niet alsof de kitten wist van de afkomst van haar vader en haar daarover zou beoordelen. Nu nog niet, maar als ze ouder is misschien wel zei een bitter stemmetje in haar hoofd, al probeerde ze deze te negeren. “Sorry,” zei ze uiteindelijk op een zachte toon, waarna ze een zucht slaakte. “Ik ben eigenlijk helemaal niet zo eng, hoor.” Yeah right. Ze knikte naar een mosballetje dat eerder op de dag gerold moest zijn en dat daar nu voor pampus lag. “Heb je soms zin om even te spelen?” probeerde ze haar harde woorden van eerder goed te maken. En anders zou ze wel gewoon weggaan. Misschien was dat nog wel het beste voor iedereen.

Spottedpaw was verbaasd over hoe aangenaam het haar deed voelen toen de kitten stopte met trillen. Ze had het poesje helemaal niet bang willen maken; soms had ze ook geen idee waarom ze bepaalde dingen zei of deed. Ze wilde iedereen graag op afstand houden, maar ze wilde geen angst zaaien en zeker niet onder de kittens. Dan zou ze misschien op haar vader lijken en dat risico wilde ze niet lopen. Ze had geen idee hoe hij was en haar moeder had een onderwerp wat hem betrof ook als de pest vermeden, maar Spottedpaw kon alleen maar gissen wat voor slechte houding er in een BloodClanner moest schuilen. “We kunnen dat mosballetje daar over en weer rollen?” stelde ze voor. “Of we kunnen een klein vragenspelletje doen om elkaar beter te leren kennen.” Al dacht Spottedpaw niet dat de kitten al oud genoeg was om dat te begrijpen. “Spottedpaw,” zei ze haar naam tegen het kleintje. “En wat is de jouwe?” Ze had werkelijk waar geen idee.