True love has the habit of coming back

De grijze kater werd wakker met een schok, een die hem naar adem liet happen en een trilling door zijn lichaam stuurde. Zijn oren draaide naar achteren terwijl hij bewust werd van zijn locatie. Hij lag niet langer op het asfalt maar op een donkere en dampe bosgrond. Resten van aarde en boomschors vulde zijn zicht veld. Met een droge kuch duwde hij zichzelf overeind en schudde zijn dikke pels uit. Nu pas bewust van de hoofdwond die zachtjes bloedde en zijn vacht aan zichzelf liet vastplakken. Maar ook hoe zijn nek eindelijk weer vrij was, verlost van de halsband. Het voelde aan de ene kant fijn, los, zoals het hoorde. Aan de andere kant voelde hij zich ook vreemd naakt en alleen. Alsof het laatste van Sinclaw weg was- Wacht. Waar was hij? Verward keek hij om zich heen en voelde een steek van herkenning door zijn botten schieten. Dit was een plek die hij veel had bezocht in zijn dromen. Een plek waar hij bekend mee was maar waar hij ook geen nare gevoelens naar kon voelen. Want hier woonde zijn vader. Dark forest. Hoe kwam hij hier? Was hij- Nee. Dat kon niet. Als hij dood was had het anders moeten voelen, toch? Hij was nog nooit eerder dood gegaan dat zeker maar het kon niet hetzelfde zijn als het samendromen. Dit was zoals samendromen. En als hij zijn best deed voelde hij nog steeds zijn lichaam op aarde. Maar dit was niet Starclan, hier kon hij niet naar beneden kijken en zichzelf in zich opnemen. Hij kon er niet zeker van zijn wat het nu was. Was hij dood, of naar boven gebracht door iemand? Hij was verbannen, maar was dat ook meteen een directe afsnijding van de connectie geweest? En… waarom was hij in Dark Forest? Zijn vader? Of- of was hij echt zo slecht geweest als wat de andere hadden gezegd? Had hij het echt zo verkeerd gedaan? Onmacht en onzekerheid overviel hem terwijl hij meer om zich heen keek. Zoals de andere keren was hij niet in het hart van het bos. Nee. Hij kon de grens zien. Hij zag Starclan. Daar moest hij heen, om alles recht te zetten. Om zeker te weten wat er was gebeurd- Om naar zijn familie te gaan. Starclan- Hij kon zijn babies weer zien- Hij kon Sin weer zien- Tranen borrelde op terwijl hij begon te lopen, zijn lichaam stijf en in pijn, maar dat alles, zelfs de onzekerheid van of hij leefde of niet, maakte niet uit. Hij kon weer bij haar zijn totdat het recht was gezet- of voor altijd. Misschien maakte het hem ineens minder uit welke van de twee nu gebeurde.

Nog voor hij de grens had bereikt hoorde hij een sis, en snel daarna een stem. Haar stem. Sin? Hoe kon zijn Sin nu hier zijn? Zeker niet al haar acties waren heilig geweest maar wie had dat nu wel? Iedereen maakte fouten, zij had ook enkel maar een ander opgevolgd? Zijn ogen vulde met pijn en met tranen. Oh ze verdiende zo veel beter, ze hoorde bij hun kind te zijn, ze hoorde bezaaid te zijn met sterren en op hem neer te kijken, over hem te waken. Het duurde niet lang voor hij begon te huilen. De tranen vonden hun spoor naar beneden, druppelde neer op de aarde. Zou dat de regen vormen naar beneden? Hij had zich omgedraaid en voor hij het goed en wel doorhad liep hij weg van het licht, naar haar toe. Ace neusde zijn kop in haar vacht en voelde hoe zijn partner hetzelfde deed. Hij voelde haar bloed en instinctief deed hij een poging om dat van haar af te likken, om haar wonden te troosten en te helen. “Sin- Oh Sin” Murmelde hij zacht terwijl hij haar dicht tegen zich aan duwde, zijn hoofd leunend op de hare. De rest van de tranen volgde nu ook, alle rouw die hij beneden had meegemaakt was ineens weer vers.

Want hij had haar weer in zijn armen, weer tegen hem aan. Waar ze hoorde, bij hem. Bij Starclan wat had hij haar gemist, meer dan dat hij ooit onder woorden kon zetten. “I-Ik heb je ook gemist” Stamelde hij, zijn stem overslaand van rauwe emotie terwijl hij de rust probeerde terug te vinden. Uiterst zacht en voorzichtig duwde hij zijn snuit tegen haar wang, diep spinnend vol warmte. “Je had nooit moeten gaan Sin, ik- ik hou zo veel van je. Ik had alles beter kunnen maken” Hij omringde haar met zijn warmte, met zijn liefde en zijn lichaam. Nooit had hij haar moeten laten gaan. Maar hij deed alles voor liefde, zelfs wanneer zijn liefde had willen sterven. “Ik hou zo veel van je…. Iedere dag, nog steeds… zo veel” En ieder woord was hierin de waarheid.

Hij sloot zijn ogen en ging op in wat hij voelde, in de rouw, in het verdriet en de opluchting. De opluchting om eindelijk weer iemand in zijn poten te hebben waar hij zo zielsveel van had gehouden. En hij hielt haar vast alsof hij bang was dat de seconde dat hij zou stoppen ze weer zou verdwijnen. Ze weer voor altijd weg was, weg van hem. Dat hij het weer met herinneringen moest doen en vervlogen dromen. Hij had zo veel dromen gehad voor hun twee. Hij nog een nestje gewild samen, misschien wel twee. Hij had Bloodpaw willen opleiden en daarna samen met haar geweest, voor altijd, partners voor het publieke oog. Samen hadden ze alles weer goed kunnen maken. De wereld had niet hoeven branden. Dat had niet gehoeven. Maar hij was te laat geweest. Ze hadden de wereld verband en Sin was in de vlammen op gegaan.

Bij haar zachte vraag knikte hij en gaf hij een tedere lik over haar bol. “Al onze kinderen zijn veilig schat, ze zijn oké. Het slangennest en Wolf hebben het moeilijk met je dood… maar ze zijn sterk. Dat hebben ze van jou, ze komen er wel doorheen” Zijn stem werd zwaar van de tranen, die weer vielen bij het spreken over zijn kinderen, hun kinderen. “W-wolf heeft me eindelijk als vader geaccepteerd weet je. Ze-ze weet dat ik van haar hou” Hij slikte hard. “En Serpent-Serpent is weer wakker geworden. Ze is oké. Ze herinnerd zich niet veel maar ze is gezond en ze kan warrior worden- ze heeft zelfs al weer vrienden gemaakt en is weer bij haar siblings” door alle pijn hoorde je de pure blijdschap in dat nieuws. Zijn hart klopte voor zijn kinderen, voor Sin, nu nog steeds. Maar dat mocht niet lang duren, want de boosheid van zijn partner kwam weer op. Hij draaide zijn oren naar achteren, luisterde het aan. “Nee” antwoorde hij toen, resoluut. “Nee Sin” Hij haalde diep adem en drukte zijn kop tegen de hare. “Ik weet hoe je bent. Je voelt alles zo sterk en zo veel. En je kan niet tegen het onrecht, niet van de wereld en ook niet van Tall” Zijn heldergroene ogen ontmoette de hare. Ondanks alle pijn en alle tranen stonden ze nog helder, nog vol liefde. Want dat was zijn kracht waar hij overal zwak was. “Laat hem jou niet zo sturen. Obsedeer niet over hem. Niet zoals toen, toen je tegen me zei dat je wegging, of toen de laatste dag, voor je stierf. Je dacht alleen aan Tall. Niet aan jezelf, niet aan je kinderen… of aan mij” Hij slikte en liet zien hoeveel Sin ook hem zeer had gedaan, en hoe hij haar had vergeven. “Je dacht zoveel aan hem dat ik bang was dat je niet meer van mij hielt. Ik wil daar niet meer bang voor zijn, nooit meer”

Oh sin. Oh sin… Alles voor jou. Zodra hij haar in de ogen keek wist hij opnieuw en opnieuw dat hij alles voor haar zou doen, om haar gelukkig te maken. Maar her was nooit genoeg geweest. Hij had haar de wereld kunnen geven en het was nog niet genoeg. Alles had hij opgegeven en hij was alsnog alleen. En toch had hij haar vergeven. En toch zou hij haar voor altijd vergeven en liefde voelen voor haar. Want liefde was niet simpel, was niet rationeel en hielt niet vanzelf op. Liefde was iets dat leefde, dat op zichzelf voortbestond. Een eigen dier met een eigen taal dat hem altijd levend leek te verslinden en als een parasiet zijn lichaam overnam. Maar het was ook fijn. Vooral wanneer hij voelde dat iemand van hem terug hielt. Jammer genoeg gebeurde dat niet vaak. De woorden over Beekit braken hem weer stuk voor stuk. Kleine lieve Beekit, die hij maar zo kort had mogen kennen, waardoor hij zelfs zijn andere kindjes niet had mogen kennen. En alles wat volgde zorgde ervoor dat hij haar dichter bij zich hielt en haar probeerde te troosten in zijn armen. “Het is niet eerlijk… hoe alles verloopt. Hoe jij hier ben, hoe ik…hoe ik weg gejaagd ben. De clanleaders wil is wet. En als je ze volgt word je vermoord… of verbannen” zijn ogen gleden naar het licht dat hij tussen de bomen zag. “Ik wil naar Starclan, straks… ooit. Ik wil Beekit zien. En- en mijn Tallkit. Kraitkit” Hij keek direct in de ogen van zijn partner, wist ze het nog, het kleine kindje dat niet had mogen leven? “Het maakt me niet uit of ze me niet willen. Niemand wilt mij ooit. Maar ik ben er wel” Emoties borrelde over en hij huilde harder, echter, voor een keer zichzelf niet groothoudende. “En ik zal er voor altijd voor ze blijven. Want ik ben hun vader. En ik ben jouw partner. En dat ben ik voor altijd” en hij zag de waarheid nog niet in hoe hij hier niet behoorde, hoe Sinclaw hier wel behoorde. Want dat was niet hoe zijn wereld werkte. Zijn wereld die draaide rond liefde en fouten vergeven. Hij was altijd al blind geweest, of eerder gezegend met een zicht zo puur dat het door al het kwaad heen kon kijken.

“Alles was voor hem” Maakte hij haar zin af, niet kwaadlustig of boos, maar met een kleine weemoedige glimlach. Hij had altijd als een dwaas achter Sinclaw aangerend, zijn rug voor haar gebroken en oh dat deed hij nog steeds. En daar had hij geen spijt van. Maar hij had zo gewild dat hij soms ook wat terug had gekregen. Al was het maar een beetje. Maar alles was altijd voor Tall geweest, en niet voor hem. En dat deed zeer. Dat deed zeer. “Sin luister naar me, ik smeek het je. Ik weet dat jij en ik niet het kwade zijn. En ik weet dat het niet eerlijk is hoe wij de pijn krijgen en Tall overal mee weg lijkt te komen. Maar hem dood maken, hem haten, lost niks op” Hij schudde zijn hoofd. “Haat zal nooit tot liefde leiden. En ik heb lang genoeg haat gevoeld. En ik ben lang genoeg boos geweest. En ik kan het niet meer Sin, ik kan het meer. Ik wil niet meer doen wat een ander zegt. Ik wil gewoon- ik wil gewoon” Tranen ontnamen hem de woorden terwijl hij lamlendig zijn kop tegen haar borst aan duwde. “Ik wil bij jou zijn… en bij mijn kinderen… en ik wil dat niemand meer boos is op me en dingen van me wilt die ik alleen maar kan verpesten. Ik wil dat er iemand is die van me houd zoals ik van hun hou…..” Kort leek hij te stikken in zijn eigen verdriet, alsof hij hieraan ten onder zou gaan. “Ik wil zo graag weer eens gelukkig zijn…. Het is zo lang geleden Sin….” En de grote, enorme kater balde zich klein op tegen zijn partner, en ineens was hij oh zo breekbaar. Alsof de eerlijkheid al zijn beschermen van hem had afgetrokken en de ziel gesierd met bloemen achter liet.

Zoals hij altijd deed in zijn leven liet hij alles maar aan zich voorbijgaan. Was hij enkel de ondersteunde speler in het verhaal, in de conversatie. Hij liet zijn partner van zich wegdraaien en afstand nemen, ondanks dat iedere stap voor hem zijn lichaam aan gorten scheurde. Het maakte niet uit wanneer zij het deed. Het maakte niet uit. Want hij hielt van haar en dit was wat liefde altijd voor hem was geweest. Het was pijn hebben en offers maken die nooit terug werden betaald. Tot nu. Want in haar stem hoorde hij het. Hij hoorde de waarheid, de echte gevoelens, degene die hij ook voelde. Hij hoorde liefde. Echte liefde waarvoor je jezelf neer kon halen enkel om de ander in het licht te laten. En hij hoorde het, hij voelde het. Ze hielt van hem.

En daarom deden de woorden misschien nog wel meer pijn dan hiervoor. En toen ze weer omdraaide en de waarheid deelde werd het ineens weer duidelijk. Met een klap was hij zich bewust van de zilveren draad die strak tussen hem en de wereld was gespannen. Hoe hij zichzelf beneden kon voelen, heel erg ver weg van hier, maar hoe zijn adem stabiel was gebleven. De klap had hem tot slaap gedwongen en in die slaap had iets gang genomen wat al lang had moeten beginnen. Het was tijd, maar nog niet tijd om hier te blijven. Hij leefde nog maar hij voelde hoe dun die draad was. Hoe makkelijk het was om te blijven. Hij keek in haar gouden ogen en realiseerde hoe makkelijk het was om hier te blijven. En hij stapte naar voren, verder het bos in en blokkeerde Sinclaws weg met zijn lichaam. Ace duwde zijn grote kop onder haar kin en begroef zichzelf in haar geur, in haar vacht en hierdoor ook haar bloed. “Dat heb je net gedaan” Sprak hij zacht. Ze had net aangetoond hoeveel ze van hem hielt, op dezelfde manier hoe hij van haar hielt. En dat, dat zorgde weer voor het vonkje van geluk dat hopelijk weer zou mogen branden. Want misschien kon hij rouwen en kon hij helen, kon hij vrede met alles vinden, in de weet dat hij zijn soulmate had gevonden. En dat hij van haar hielt, en zij van hem. “Ik laat je niet zo gaan” Sprak hij resoluut, terwijl hij met een kleine glimlach zijn neus tegen de hare aan duwde. “Ik hou van je Sin. Meer dan dat ooit iemand van een ander heeft gehouden”

Hij voelde het licht hem afdwingen om te komen en toch sloot hij zijn ogen hiervoor en hielt hij de ander nog langer in de omhelzing. “Als het mijn tijd is kom ik hierheen” Als hij de optie nog zou krijgen, als hij nog onder de sterren of het woud zou mogen behoren nu hij geen clan meer had… maar Sin was hier ook. Dus misschien dat het nog zou goedkomen. Hij wist dat de grens voor Starclan niet al te streng was, misschien kon hij oversteken. Misschien zou hij wel hier blijven. Hij gaf haar een kopje, traag en vol liefde. “Want de sterren zijn geen hemel zonder jou. Een paar moons zonder jou was al verschrikkelijk… laat staan de eeuwigheid” De grijze kater haalde adem, heldere en koude lucht vulde zijn longen. Het was de lucht van de nacht beneden. Van waar Tall nu over zijn lichaam moest waken die diep diep in slaap was. En de tijd bestond even niet meer. Zijn tranen waren tot stilstand gekomen maar het spoor was nog zichtbaar. Het verdriet was nog zichtbaar maar zijn zorgen waren tot rust gebracht. Want wat Sinclaw nu had gedaan was voor hem. Niet voor haar en niet voor Tall. Ze legde wraak en haat opzij voor liefde. En hij glimlachte. Hij was nog steeds oh zo verliefd op haar. En hij had altijd geweten dat Sin deze mogelijkheid had, zelfs al wist ze het zelf niet. “Wil je me nog een keer helpen? Voordat ik moet gaan?” Al zo vaak was een goed afscheid hem ontnomen en hij vertikte het om dat nogmaals te laten gebeuren. Dus voor nog een moment langer hielt hij haar bij zich, waar ze hoorde. Waar ze altijd al had gehoord.

Degene die verblind zijn door liefde kunnen geen juiste oordelen meer vellen. Daarom stond hij hier. Niet simpelweg als het resultaat van een keuze die hem weg had geleid van het licht. Maar eerder als het aankomen op een kruispunt nadat hij al heel zijn leven twee paden had bewandeld. En ook nu voelde hij in de grond van zijn hart dat hij nooit definitief die keuze zou kunnen maken. Hij deed alles uit liefde. Liefde voor zijn clan, voor zijn partners, kinderen en familie. En liefde had hem helemaal alleen achtergelaten. Zelden had hij voor zichzelf gekozen en toch stond hij nu hier. Op het punt om weer afscheid te moeten nemen van iemand die zo veel voor hem betekende. Hij was niet meer dan een jongen geweest toen Starclan hem had benaderd. Hem had afgedwongen om zijn clan te dienen op een manier die hij niet wilde. Ze hadden hem tegen hun eigen regels in gedwongen zijn gezin achter te laten. Maar in deze actie hadden ze hem weg getrokken van een veel duisterder lot. Hij was een pion geweest in het spel van het ander, een soldaat die kon doden en vechten op hun wil. Nog steeds zat dit in hem, enkel was het nu dat hem een tweede optie was aangeboden, andere dienen door ze te helen.

Hij was nooit perfect geweest. Dark Forest had vanaf dag één al een grip op zijn wezen kunnen vatten. En toch had hij nooit dit woud als slecht kunnen zien. Het was hier dat hij zijn mentor zag, zijn vaderfiguur. Iemand waarvan hij zielsveel hield. Iemand die hem dingen leerde die hij snapte en fijn vond, zoals vechten. Hoe slecht kon deze plek dan zijn? Wanneer daar tegenover Starclan hem vele malen geliefde hadden ontnomen. Hun hadden katten het leven beroofd om hem de les te leren. Ze hadden hem uitgescholden en neergehaald. En toch, toch hadden ze hem ook hoop en troost geboden. Toch vond hij ook in het licht tekenen van geliefde. Sinds zijn 13de moon had hij contact gehad met deze werelden, was hij onderdeel van hun geweest, hij had onder hun geleerd in plaats van onder een mentor. Zijn connectie was hierom ook sterk. En zowel de hemel als het woud voelde als thuis. Als hij zou besluiten de zilvere draad terug te volgen zou hij beiden verliezen. Zijn blik lag nog altijd in de ogen van de kat voor hem. Dan zou hij haar verliezen. Zijn liefde voor haar was niet minder geworden en hij betwijfelde dat dat ooit zou gebeuren. Er was niemand geweest die ook zo veel terug van hem gehouden had. Ondanks dat had hun liefde ook veel pijn gekend, had hij om haar veel pijn om gekend. Hij vergaf haar hierom. Alles was altijd uit liefde voor haar.

Bij haar woorden gaf hij een van zijn zachte, liefdevolle glimlachen. Kort verloor hij het zicht van het licht in zijn ooghoek. “Ik herinner me nog een nacht in de bergen dat je dat aan me had beloofd. De nacht dat wij samenkwamen” Zijn hart kromp samen terugdenkende aan die belofte. En zijn glimlach kreeg een rand van verdriet. Tijdens hun jubileum had hij haar gesproken, en toen had ze hem achtergelaten. Toen hadden ze beiden hem achtergelaten. Haar hoofd vol met de naam van zijn beste vriend, verblind door liefde maar niet voor hem. Hij had zeer gehad die nacht, hij had haar willen ontarmen zoals ze in geen manen hadden kunnen doen, haar willen spreken over adoratie en al het goed wat hij in haar zag maar zijzelf niet door had. Het had niet mogen zijn. “Je weet dat ik niet goed ben in mijn eigen keuzes maken. Ik heb altijd jou gevolgd, of Tall. Maar straks... ben ik alleen. Ik ben nog nooit helemaal alleen geweest” Hij had altijd al een angst om alleen te zijn gehad. “Jij kent mij beter als ieder ander… Ik wil weten wat jij denkt Sin, wat moet ik doen?” De opties stonden woordloos voor hem uitgestippeld. Hij kon mee naar Bloodclan, het offer van Cobra volgen en onder hun katten helen en helpen. Hij had het idee van een ouder schuur, als rogue iedereen ontvangen en onderdak bieden, om een veilige haven te maken voor wie het nodig had. En dan het idee van Mistgaze, om samen naar de bergen te trekken en daar een nieuw leven te beginnen. Er was niemand wiens mening hij meer waardeerde als Sinclaw.

Hij wachtte haar antwoord af, lang genoeg om deze in zich op te nemen voordat hij naar voren stapte om nog een laatste keer wanhopig zijn kop tegen haar pels te drukken. Hopende dat het gevoel en de geur hem nooit zouden ontvliegen. Hopen dat dit nooit van hem ontnomen zou worden. De grijze kater kon het niet aan om haar nog een derde keer te verliezen. Ace voelde haar halsband tegen zijn snuit terwijl hij voor de laatste keer hun geuren liet oversmelten in elkaar, iets wat hem herinnerde aan hoe hij deze beneden ook droeg. Wederom een manier om aan haar vast te houden. Maar het licht brandde feller en hij wist dat hij door moest, dat ze hem daar verwachtte. Hij moest naar Starclan. Hij moest afmaken wat hij lang geleden was begonnen. De grote kat trok zichzelf terug en gaf een liefdevolle lik over het hoofd van zijn partner. “Waak over me” Vroeg hij haar stil, niet meer dan een fluister. Hij had haar zo erg nodig, hij kon nog niet zonder haar. Maar het moest. En zijn poten trokken zich terug terwijl hij langzaam naar de grens liep. “Ik hou van je Sin, ik kom terug” De schaduwen van het bos trokken weg terwijl hij dichter op de grens kwam. Een poot overschreed deze en hij voelde de bekende grond. Een laatste keer keek hij nog achterom en hij riep haar na.

“Ik hou van je”

De volgende stap was de laatste die hij ooit zou maken in dit bos zolang zijn hart nog sloeg. Maar hij kon de sterren niet voor eeuwig ontlopen.