boo-hoo

Je hoort hier niet te zijn. De duistere bomen lijken over je heen te buigen, haast verstikkend met hun slangachtige takken. Een mist belemmert je zicht, samen met het diffuse rode licht, datgene bron lijkt te hebben. Een huivering trekt over je lichaam, als spinnen wiens poten je ruggengraat prikten. Het is hier koud, maar anders dan het ooit op jouw wereld zou zijn. Nee, het is de kou die zich van binnenuit een weg naar buiten klauwt, uit alle wonden sijpelt die de sterren hier weigeren te genezen. De aarde onder je poten brandt, je hoort hier niet zijn. Maar geen zorgen hoor, ik heet je met liefde welkom hier, in de Dark Forest

Welkom, dit is mijn thuis. Let niet op de insecten die voor je poten ritselen, ze houden van het rot hier. Oh, en negeer de glimmende ogen die je vanuit de bosjes en bomen aan lijken te staren. Het is niets, maak je geen zorgen. Vertrouw me, ik ken het hier. Dit is mijn thuis. Deze takken die zich als slangen de hemel in krullen, het diffuse licht en zelfs deze kou is mij inmiddels eigen. Niet dat je er ooit echt aan kan wennen, zelfs de eindeloze jaren die ik hier al weg heb gesleten hebben de pijn van mijn wonden niet genezen, noch de kou uit mijn ledematen gehaald. Ik ben hier al eindeloze nachten. Ooit deed ik een poging de dagen bij te houden, ooit. Kijk maar eens om je heen, zie je die talloze kleine strepen die in de bomen zijn gekrast. Ach, dagen zijn toch lastig te tellen wanneer noch de maan noch de zon je pad verlicht. Het is hier altijd donker. Enkel een eindeloos bestaan sidderend in het duister dat je hier in de eerste plaats heeft gebracht.

Maar goed, nu je hier toch bent, waarom kom je er niet bij zitten? Ik heb geen koekjes of thee om je aan te bieden, laat staan verse prooi. Misschien dat je je aan de kakkerlakken tegoed kan doen, maar ik zou het je niet aanraden. Sorry! Gelukkig heb ik wel iets anders, iets van veel meer waarde. Mijn gezelschap, en een verhaal.

Mijn verhaal.

Mijn leven begon eigenlijk niet heel anders dan normaal. In een gezin waarschijnlijk vergelijkbaar met de jouwe, of welke andere kat dan ook. Mijn mama was Asterpetal, een zwarte poes met de blauwste ogen die de clan had gezien. Mijn vader was Erminefoot, met een vacht zo rood dat het Firestar van later ten schade had gedaan, hihi! Oh, niet zo verwardkijken hoor. Het is niet vreemd dat hun namen je niets zeggen. Ze waren warriors van een lange, lange tijd geleden. De enige zonde die je hebt begaan, is het niet weten van mijn naam. Vele, ijskoude, gruwelijke jaren breng ik hier al door. Meer dan je ooit zal kunnen tellen op je miezerige, vuile klauwen. Maar mijn naam zou onthouden moeten worden, tot in de eeuwigheid. Maar geen zorgen, daar krijg ik mijn kans nog wel voor.

Goed! Mijn ouders waren jong en onbegonnen, maar wel een liefdevol koppel. Dit was hun eerste nest en vol ouderlijke liefde konden ze hun twee kindertjes gadenslagen. Een prachtig rood katertje, en een gevlekt dochtertje. Gezond en wel, Starclan had hen gezegend. Mij niet.

Oh, over kinderverhalen en jeugdsentiment zal ik je niet te lang vervelen, hoor! Inmiddels zijn die herinneringen eigenlijk al zo ver in mijn geheugen begraven dat ik ze amper nog voor de geest kan halen. Alleen vage flarden van spelletjes en verwondering over de toekomst, ik was gelukkig zoals ieder kind was. Één dag zal mij echter tot in deze vervloekte eeuwigheid nablijven. We waren net apprentice geworden, mijn broer en ik. Minkpaw was groot en sterk, zoals onze vader - ik bleef altijd een beetje achter. Hij was mijn voorbeeld, ik keek naar hem op: mijn enige, grote, stoere broer. Je kan je dan ook voorstellen dat toen hij op de dag van onze ceremonie vertelde dat we op avontuur gingen, ik natuurlijk mee ging. "We gaan bij de twolegs kijken, ik heb gehoord dat daar kittypets wonen," had hij gezegd. Kittypets, klonk dat niet wonderbaarlijk? Met vrolijk gelach stormden we naar het Twoleg gebied toe.

Of hij het geweten had of niet, is niet van belang: enkel het gevolg. Aan de andere kant van het hek vonden we geen Twolegs, geen kittypets. Het enige dat ons opwachtte waren de druipende tanden van de hond.
Mijn broer was groot en sterk, zoals onze vader.

Ik bleef altijd een beetje achter.

Het zou de dag moeten zijn geweest dat ik mij bij de sterren voegde, denk ik. Misschien dat ik dan nog een plaatsje tussen hen had gehad. Oh, de medicine cats hebben zeker wel hun best gedaan, voor welke sadistische reden dan ook. Ze kregen het voor elkaar om mijn hart te laten kloppen, maar mijn leven stopte met het krakende geluid van de hond die mijn achterpoot verbrijzelde. Het was mijn broer die zijn kaken ontglipte.
Sinds die dag was ik niet meer in staat te lopen. Het kostte maanden om mij uit de medicine cat's den te krijgen, waarna mijn broer mij dagelijks mee nam om te oefenen. "Misschien dat als ik je lang genoeg steun, je je training af kan maken," leusde hij telkens opnieuw, met hetzelfde schuldgevoel in zijn groene ogen. "Dan worden we samen warriors, Tansypaw!"
ik geloofde hem. Immers was hij mij broer, die altijd groot en sterk was, zoals onze vader. Maar ik bleef achter. Zoals altijd, bleef ik achter

De maanden streken voorbij zoals ze dat doen in je jonge jaren, begrijp je? Totdat de dag kwam waarop onze leader daar op die rots ging staan. Ik weet het nog zo goed, het was de zonnigste dag van heel Leaf-fall. Hij keek de clan rond, sprak de welbekende woorden en keek mijn broer aan. Minkleap, warrior van Thunderclan. Oh, hoe de clan zijn naam herhaalde en oh, hoe mijn eigen naam in vergetelheid viel het moment dat de leader mij tot elder benoemde. Gedoemd te leven in zijn schaduw, hij had mij voorgelogen. Gelogen. GELOGEN. Mijn BLOEDEIGEN, verdomde BROER.

Geen zorgen, hoor, het verhaal heeft een goed einde. Het eindigt zoals ieder goed verhaal eindigt; bij het begin. Want ik kon misschien geen warrior worden, ik kon wel het lot recht zetten. Rennen was niet voor mij weggelegd, maar strompelen zou ik altijd kunnen. En waar ik nog nooit een eigen prooi had gevangen, kon ik altijd stelen. Wie zou dat immers van de jonge elder verwachten? Een eekhoorn, een muis en een kraai. Dat was alles dat nodig was. Laat het bloed uit hun aderen en trek ze over de grond, recht naar het kamp. De hond een prima neus en was snel genoeg om mij te grijpen, dus waarom mijn clangenoten niet?

Hm? Waarom kijk je me zo aan? Dit is JUIST. Dit is EERLIJK. Wat is er immers mooier dan een wereld van gelijken? Als ik nooit een leven zou mogen leiden, waarom de clan dan wel?

WAAROM MIJN BROER DAN WEL?!

Ach, helaas was mijn broer altijd net iets groter en sterker dan ik. Zelfs in mijn eigen hoofdstuk kon ik niet eens de hoofdrol spelen, treurig, niet? Hij kwam controleren waar ik was, omdat hij zich zorgen maakte over zijn zusje. Oh, boe-hoe, grote, lieve Minkleap was zo bezorgd om zijn zusje, wiens leven hij zelf had VERPEST. Ik weet nog precies hoe verward zijn groene ogen keken toen hij mij vond. Het verraad dat hem liet huilen, liet schreeuwen van verdriet. Wat had ik gedaan? Waarom? Hij mocht het antwoord weten. Op die ene dag van onze apprentice ceremonie had hij mijn leven afgenomen, net als de clanleader bij zijn warrior ceremonie. Ik zou enkel karma zijn gang laten gaan. Ach, hij kon mij niet stoppen. Met zijn eigen klauwen kon hij mij geen pijn doen. De idioot, in zijn laatste domme actie probeerde hij mij te redden van de hond. Niet dat het veel uit haalde. Ik keek rustig toen terwijl zijn lichaam verscheurd werd door de tanden van de hond. Ik hoopte dat het dezelfde was. Het gekraak van zijn verbrijzelde botten was echter slechts genoeg om een deel van mijn wraak te voltooien.. Het is jammer, echter, dat de hond toen mij te pakken kreeg. Ik was er natuurlijk allang op voorbereid dat ik zou sterven - wat dacht je anders dat er aan het eind van het spoor zou liggen? Je moest die hond ergens de smaak van kattenbloed laten proeven-, het is alleen jammer dat het eerder kwam dan gepland. Ik geloof dat het beest nog twee of drie warriors heeft verminkt, maar Thunderclan bestaat nog. En dat is de doorn in mijn oog, snap je? Kittens slapen zonder een zorg op hun geweten, mijn naam is slechts een vergeten fluistering. Het verhaal is altijd anders verteld, en nu enkel vergeten. Het werd een verhaal over Minkleap, die dapper zijn elder zusje probeerde te reden van de hond. Heroïsch, zou hij moeten zijn, een held die zichzelf opofferde voor de greater good. Ze hebben geen idee at het mijn meesterplan was, MIJN!

Maar mijn verhaal zal niet eindigen bij mijn dood. Kijk, kijk maar. Zie hoe ieder rustig slaapt daar beneden. Maar niet ik, oh geen zorgen, Tansystep rust niet. Het enige dat mij genoegen geeft is als de Thunderclan en ach, weet je, waarom niet de rest van ieder goed geboren kat, zijn dood vindt tussen de kaken van de honden. De kakofonie van brekende botten zal mij tot rust brengen. Ieder zal mijn naam krijsen uit angst, het bos zal huilen. Dan kan ik rusten, misschien dat ik dan ooit deze plek zal kunnen verlaten. Maar ik heb geen haast hoor, nee. Voel je het dan niet? Iets is anders, en ik zal geduldig wachten. Immers,

ik heb het idee dat mijn kans snel genoeg komt.