The snake and an apple

Vanavond kon ze niet slapen. Dat wilde of mocht ze ook eigenlijk niet, want met iedere dag die verstreek werd haar kleintje groter - en kwam zijn apprentice ceremonie dichterbij. Lang zou het niet meer duren of ze moest hem weggeven aan een ander, zien hoe hij zijn dagen nu met een half vreemde spendeerde. De poes slikte en keek neer op haar enige, prachtige zoontje. Ze vertrouwde de rest van de clan niet om hem een eerlijke kans te geven, om hem te trainen naar de potentie die hij had. Hij was misschien kleiner, misschien dunner maar in iedere glinstering in zijn ogen kon ze zijn grootsheid en intelligentie zien. Hij was al het beste van haar, en zijn vader en iedere keer zou ze het tegen hem zeggen, zoals anderen dat nooit tegen haar hadden gezegd. Hij zou altijd weten hoeveel hij waard was, en hoeveel de wereld hem nodig had, altijd.

Met een lik over zijn oor en een zachte snor wekte ze hem. "Opstaan, kabouter," murmelde ze en neusde zijn wangetje plagend. Voorzichtig kwam ze overeind, nu iedereen eindelijk leek te slapen was het kamp doodstil. "Kom, we gaan naar buiten, maar je moet heel erg stil zijn, lieverd," fluisterde ze in zijn oor en stapte zelf licht als een veertje tussen de anderen door. Waakzaam hield ze zowel hem als de slapende katten in de gaten.

&Adderkit

Ze moest zachtjes, heel zachtjes lachen om zijn tegenstribbelen. Normaal gezien zou ze hem met haar neusje lopen kietelen, plagend dat hij een luie donder was - en hem dan toch nog even verder laten slapen. Maar hoe ze ook verlangde om zijn vrolijke gegiechel te horen, dat konden ze zich nu niet veroorloven. De poes had haar scherpe tong ingeslikt sinds de geboorte van haar zoontje en zich op de achtergrond gehouden, dus de meeste argwanende blikken waren al afgewend. Maar nog niet allen, en ze wilde niet dat het wantrouwen dat anderen tegenover haar koesterden, ooit op haar zoontje zou vallen. Dus keek ze tevreden te hoe ook hij stilletjes naar haar toe kwam. Zijn passen waren perfect. Ah well, misschien niet in de letterlijke betekenis, maar hij deed zo hard zijn best, concentreerde zich zo hard. De poes bleef stil, keek met fonkelende ogen toe en gaf hem een lik over zijn oor toen hij eindelijk bij haar was. "Goedzo, prinsje,"murmelde ze in zijn oor en wenkte hem haar te volgen naar de rand van het kamp. Buiten gehoorsafstand van iedereen. Iedereen, behalve de sterren misschien - maar Airwisp wist niet zeker hoe zeer ze daar echt in geloofde. "Adder, m'n liefste, je bent een knappe jongen toch?" er was niets behalve liefde in haar ogen terwijl ze naar hem keek. Ze wist het antwoord al op haar eigen vraag; hij was perfect en ze wilde hem nooit aan een ander overgeven. "Als mama je iets belangrijks vertelt dat je aan niemand mag zeggen, dan zou je het aan niemand vertellen, toch?" ze ging zitten en streelde met haar poot zij wang, iets in haar ogen serieus. "Dat moet je me beloven, oké Prins?"