you make me fade

De dagen waren lang en loom nu greenleaf zo hard was ingetreden, zelfs de nachten waren slecht uit te houden. Haar vacht was in dit geval een voordeel, gezien het zo kort was tegenover het stereotype van de normale Shadowclanner. Het liet duidelijk zien hoe besmeurd haar bloedlijn was, hoe onduidelijk het was met wie Snowleap nu eigenlijk in de bosjes had lopen rollen. Misschien runde het dan toch in de familie, bedacht ze schampertjes. Misschien zou ze het uit kunnen leggen, maar de clan zou geen begrip voor haar op kunnen brengen, dat hadden ze eerder ook niet gedaan, dus waarom nu wel? Ze had het niet gedaan als een actie tegen Shadowclan, nee, ze zou zichzelf nooit buiten deze clan kunnen zien. Maar wat anders had een poes als haar moeten doen? Ze was zwak, haar lichaam klein en fragiel, alleen in staat tot jagen. Ze wilde enkel een toekomst, en waar anders was deze veiliger te vinden dan bij het leven van de leader in haar buik? Wie had in die barre situatie ooit kunnen bedenken dat het ooit weer tot zijn oude staat terug zou keren?
Airwisp zuchtte en neusde haar kind in zijn bed, het was al erg laat en hij sliep diep genoeg. Koud zou hij het niet krijgen in dit weer, maar Airwisp kon de slaap niet vatten. Misschien had Acornstar het door, maar hij mocht. Ze sloop naar het midden van het kamp en keek op naar de maan, die slechts vaag zichtbaar was door het dikke bladerdek. Wat had ze toch gedaan? Hoe vroeg had ze haar leven wel al niet vergooid?

&Settleddust

Settleddust kon al nachten niet normaal slapen. Alles ging mis, er was zoveel in zijn gedachten. Zijn kittens, Seamist, zijn nieuwe rang, Acornstar... Alles, álles ging mis, zoals het niet hoorde. Zijn leven was eventjes een sprookje geweest, voor een paar dagen. Hij was te naïef geweest om te kunnen bedenken dat het altijd zo zou kunnen blijven. Maar het was een mooi plaatje geweest, een mooie droom, die niet uit elkaar was gespat zoals andere dromen. Nee, het was een explosie geweest, en die naar zijn mening het bos weg had kunnen vagen. En hij wilde alle schuld op zich nemen. Alles. Maar hij had anderen door zijn keuzes in het slijk geduwd. Hoeveel katten voor hem niet moesten boeten. Seamist, Inkspots, Airwisp en... En Morningkit... Zijn overleden dochtertje. Het was zijn fout! Hij had naar de code moeten luisteren, niet zijn hart. Zijn stomme, emotionele hart.
En nu zag hij haar daar in het midden. Eén van de katten die voor hem schuld hadden moeten nemen. Alleen van haar, wist hij niet waarom. Hij kende haar nauwelijks, had nog nooit met haar gesproken, en toch uit het niets had ze zijn kittens geclaimd, met alle consequenties van dien. Ze was nu meer een gevangene dan een clangenoot, en hij voelde zich zo, zó schuldig. Nerveus hief hij zich dan ook zijn nest en liep op stille poten naar haar toe, zijn blik ook op de maan gericht. Trieste ogen keken naar haar. Moest hij opbiechten dat hij wist dat de kittens niet van haar waren? Nee, dat lef had hij niet. ‘Het spijt me, Airwisp,’ miauwde hij. Dat durfde hij dan wel. Eindelijk durfde hij zijn excuses aan te bieden, al had ze daar nu niets meer aan. ‘Ik heb echt geprobeerd, ik wou dat het anders kon,’ miauwde hij stilletjes, op fluistertoon. Hij keek even weg, waarna hij bij haar ging zitten. Voorzichtig wierp hij een blik naar de grijze poes. Was ze kwaad op hem? Of had ze ook op een andere situatie gehoopt?

Haar eerder vrij ontspannen houding verdween als sneeuw voor de zon toen ze plots geluid achter zich hoorde. Direct stond ze op, een scherpe blik in haar ogen en nog scherpere woorden op haar tong om zichzelf te verdedigen. Deze verzweeg ze echter toen ze Settleddust herkende, hun kersverse deputy. Ietwat ongemakkelijk ging ze weer zitten, terwijl het puntje van haar staart onrustig heen en weer bleef bewegen. Zijn blik was zo triest, zo vol schuld. Waarom was hij hier? Heel eerlijk was ze bang voor hem. Doodsbang, voor hem en voor Inkspots. Want dom was Airwisp niet. Impulsief, misschien, maar niet dom. Die twee wisten meer dan wie dan ook, zouden vast hun eigen bedenkingen hebben; zij konden ervoor zorgen dat haar kind zou worden afgepakt. Ze zag geen reden waarom ze dat nu zouden doen, maar wie weet wanneer die er wel zou komen? ‘Het spijt me, Airwisp,’ Zijn woorden leken uit het niets te komen en met stomheid geslagen zat ze daar, haar blik verward en ergens bang, al deed ze haar best dat te verbergen. Waarom verontschuldigde hij zich? Was zij niet degene die hem en Inkspots in haar leugen had meegetrokken? Of was het andersom ook z? Inkspots wist dat hij de vader niet was, en Settleddust moest ook meer weten. Immers waren de kittens nog zo klein, ze zouden het nooit lang volgehouden hebben zonder moeder - hij moest ze minstens met een moeders geur erop gevonden hebben, en dat was niet de hare. Of... Of geloofde hij het echt? Airwisp haar oren vielen in haar nek en ze wist niet hoe ze reageren moest. ‘Ik heb echt geprobeerd, ik wou dat het anders kon,’ ze knikte afwezig en haalde toen diep, trillerig adem voordat ze hem met een doordringende blik aan keek. "Settleddust... Kan je mij vertellen van wie de kittens zijn..?" vroeg ze zachtjes, nergens verwijtend. Ze wist dat ze een gok maakte, maar Settleddust was niet gek. Het addertje onder het gras was niet haar kind, maar de twee die hij had meegenomen.

Ja, hij wou dat het anders kon. Misschien meer voor hemzelf dan voor Airwisp. StarClan verdomme, waarom ging alles niet zoals ze hadden gepland? Waarom moest alles met leugens, met geheimen. En Airwisp, die alles op het spel zette, uit het niets. Zij had ook geheimen, geheimen die hij niet kende. Hij durfde haar nauwelijks niet aan te kijken, maar de sfeer tussen hen. Zo.. apart, alsof ze allebei wisten dat er iets verkeerd was, maar dat ze niet het durfden uit te spreken. Hij wist dat de kittens niet de hare ware, zij wist dat. Hij was één van de weinige die de echte afkomst wist. Hij wist niet wat Seamist had verteld, en aan wie. En Airwisp keek hem aan alsof hij haar wat aan zou doen, en waarom? Maar na een periode van spanning, van tranen die hij achter zijn ogen voelde prikken, hoe het zo had moeten lopen met zijn kinderen. Hoe hij Airwisp haar naam was besmeurd, puur voor kittens die niet de hare waren. Alleen de reactie die ze uiteindelijk had, was zo onverwacht. En hij sprong bijna ophoog, van schrik, zijn ogen groot en hij keek direct om zich heen. Wie zou het gehoord hebben, was er iemand die het had kunnen horen. Hij voelde zich zo betrapt, zo naakt, zo opengetrokken, met een paar simpele woorden. Maar natuurlijk moest ze vermoedens hebben, natuurlijk, want ze waren niet van haar. Zijn hart bonsde in zijn keel en hij opende zijn mond, om hem vervolgens weer te sluiten voor er ook maar een zinnig woord uit kwam. Voor een paar seconden ging dat zo door, stamelend, zoekend naar een excuus, een smoes. Maar uiteindelijk liet hij zijn kop hangen. ‘Ik.. Ja ik-’ Starclan moest hij het nu opbiechten, zijn diepste geheim? Zou hij het misbruiken? Of verdiende ze dit recht om te weten van wie de kittens waren die ze had geclaimd? Hij wist het niet, echt niet. ‘Ze zijn van mij..’ sprak hij als slechts een ademtocht. Zijn groene ogen schitterden toen ze weer naar haar keek. ‘Hun moeder komt niet uit Shadowclan.’ Dat was alles wat ze hoefde te weten. En oh het speet hem zo, zo erg dat ze ervoor moest opdraaien. Maar tegelijkertijd was hij zo dankbaar. Hij kon het nu niet hebben, niet nu hij net deputy was en Acornstar zo was. Shadowclan had hem nodig, niet een halfclan deputy die ook nog eens halfclan kinderen maakte. Zou ze het begrijpen?

Haar stem was nog zachter dan normaal toen ze sprak, maar Settleddust sprong op alsof ze door het kamp heen had geschreeuwd. Een schamper glimlachje kwam op haar gelaat. Ze had het al geweten, en toch was ze opgelucht om het nu aan hem te zien. ‘Ik.. Ja ik-’ In stilte hoorde ze zijn stamelende woorden aan, wist dat hij misschien zocht naar een leugen of excuus. Even trok ze geërgerd met haar oor, het was al te laat voor nog meer leugens. ‘Ze zijn van mij..’ dat verraste haar. Kort keek ze hem verbaasd aan, nog meer verward waarom ook Inkspots zich betrokken had. ‘Hun moeder komt niet uit Shadowclan.’ Ah. Haar gele ogen waren op die van hem gericht en ze zag de tranen daar achter. Meer uitleg gaf hij niet, maar dat was ook niet nodig. Ze dacht terug aan Ripa, voor wie ze alles zou hebben gedaan vroeger. Hij was net deputy en ergens voelde ze voor hem, nu ze zag in wat voor diepe, lastige leugen hij zich wel niet gewikkeld had. Welke fouten katten wel niet maakten uit liefde, ze zou willen at ze hetzelfde excuus had kunnen gebruiken.
Ze wist dat ze beter zwijgen kon. Gewoon knikken, glimlachen en zeggen dat zijn geheim veilig was. Maar haar eigen geheimen drukten als zware stenen op haar hart en iets in haar wilde zo, zo graag hem vertrouwen. Niemand wist het en niemand zou het ooit weten, zelfs haar eigen zus die zo'n beetje het enige was dat ze in deze clan nog had durfde ze het niet te zeggen. Maar het at haar op van binnen, net als al het slijk waar ze doorheen getrokken werd door de hele clan. "...Cobra is de vader van Adderkit," het was eruit voordat ze er erg in had. Haar fluistering was zo zacht dat ze betwijfelde of hij het überhaupt hoorde, en hoewel ze zichzelf zo wijs had gemaakt dat ze alles met een geheven borst en rechte schouders op zich zou nemen, voelde ze dat hele masker verkruimelen met de tranen die over haar wangen begonnen te rollen. Opeens was ze gewoon Airwisp, die slechts een paar moons geleden warrior was geworden. "Hij beloofde dat m-mijn kind gelukkig zou zijn, dat ik veilig zou zijn. Tallstar had ons verlaten, ik dacht dat dat Acornstar en jij dood waren, ik-" haar normale stilte werd gebroken door de waterval van woorden die ze zo lang had ingeslikt. "Ik weet hoe- hoe stom het klinkt achteraf! Maar toen dacht ik dat ik geen keus had, ik wilde gewoon... Ik heb nooit tegen Shadowclan-" ze dwong zichzelf te kalmeren, haar stem dik van de tranen en innig verdriet terwijl ze zich wijs probeerde te maken dat ze zich niet goed hoefde te praten, maar toch verlangde ze er zo innig naar om begrepen te worden. Ze voelde zich zo verdomd alleen, al was er maar één kat die een staart om haar heen zou slaan en zeggen dat hij het begreep. Dat zou genoeg zijn.

Had hij reactie van haar verwacht? Ja, eigenlijk wel. Hij had verwacht dat ze hem dom zou noemen, dat ze kwaad op hem zou worden, dat ze hem uit zou maken als een code breker, als naïef. Maar ze zei niets. Het was de reactie die een Acornstar zou hebben verwacht, maar dat was zij niet. Zij was Airwisp en ook zij droeg geheimen bij zich. Hij wist het, en misschien daarom, was het dat ze niets zei, dat ze het hem niet verweet. Dat ze hem gewoon aankeek en ergens meende hij in haar gele ogen iets van begrip te zien. Hij keek haar nog even hoopvol aan, smekende ogen, dat zijn geheim veilig bij haar mocht zijn. Maar wat er kwam.. het was iets wat hij totaal niet had verwacht. Even knipperde hij verdwaasd, was hij volkomen stil. Cobra?! Was ze gek geworden? De Bloodclan leider? Was ze dom, gestoord?? Was ze... bang? Settleddust realiseerde dat hij de laatst was die kwaad op haar mocht zijn, dat hij haar iets mocht verwijten. En ineens begreep hij het. Door de kittens te claimen, door de zeggen dat Inkspots de vader was, dat maakte haar enige, échte kitten Shadowclan. Dan had ze die problemen niet en dan was haar zoon een volbloed. Zo, door een paar simpele woorden en dan waren haar problemen opgelost, toch? Dat had ze vast gehoopt, zoals hij dat had gehoopt. Maar leven met de geheimen die zo zwaar wogen. Hij begreep haar, en zij begreep hem. Misschien de enige die hem echt kon begrijpen en opeens voelde hij zich honderd kilo lichter. Hij had een lotgenoot.
Settleddust hart huilde met haar mee toen de tranen over haar wangen stroomden. Hij moest zich inhouden om zelf ook niet eindelijk de spanning, alle emoties die hij al deze tijd opgekropt had niet tegelijkertijd met haar los te laten. Maar haar kittens kwamen niet uit liefde, het kwam uit bescherming, uit angst, uit... Ze probeerde het nog aan hem uit te leggen, maar hij maakte enkele sussende geluidjes, drukte zijn schouder tegen haar kleine lijfje aan en boog zijn kop rond haar hals. ‘Ik snap je,’ miauwde hij stilletjes. Hij was niet kwaad, hij had het recht niet boos te zijn. ‘Het spijt me alleen zo erg dat het zo heeft moeten verlopen,’ miauwde hij. Zij, die in een wilde gok Inkspots als vader bestempelde. Inkspots die ermee inging. Maar nu was ze alsnog een codebreker, een verrader, een monster. Zo dacht Acornstar over haar, maar hij niet. Hij begreep haar. ‘Ik zou je moeten bedanken, voor alles,’ prevelde hij er nog achterna. Ze begreep het vast wel. Ze had in elk geval haar Adderkit nog. Starclan mocht hij bedanken. Als ook nog haar eigen kitten van haar afgepakt zou worden, zou hij zichzelf nooit kunnen vergeven. Hij drukte zijn wang tegen haar kruin en toen hij zijn eigen ogen dichtkneep rolden ook twee tranen uit zijn ooghoeken.

Ze durfde hem niet aan te kijken, ergens omdat ze doodsbang was voor zijn reactie, ergens omdat ze zich zo schaamde voor haar zwakte. Dikke, warme tranen rolden over haar wangen totdat haar ogen er rood en pijnlijk van waren. Tussen haar gesmoorde snikken door kon ze hem horen, kon ze ergens sussende geluiden horen en toen plots voelde ze een poot zich naar hem te drukken. Een enorme last viel van haar schouders af, een waarvan ze zo graag gewild had dat hij er helemaal niet was. Ze kon dit alleen aan, ze had niemand nodig. ‘Ik snap je,’ natuurlijk had ze iemand nodig, hoe moest ze ooit zoiets alleen overleven? De poes gaf zich over en liet haar tengere lichaam tegen hem aan leunen, haar kop in zijn vacht om haar snikken te smoren. ‘Het spijt me alleen zo erg dat het zo heeft moeten verlopen,’ oh, haar ook. Natuurlijk had ze de tegenslag kunnen verwachten. Opnieuw, achteraf gezien waren er honderden andere uitwegen die ze had kunnen kiezen die beter waren dan deze - maar dit zou wel haar straf zijn. Deze kon ze vergeven, maar ze zou nooit Starclan vergeven voor het afnemen van haar andere zoontje. Adderkit zouden ze nooit krijgen, nooit. ‘Ik zou je moeten bedanken, voor alles,’ ze dwong zichzelf weer tot stilte, maakte zich los van hem en droogde koppig haar tranen. Eenmaal haar zicht niet langer meer troebel was, kon ze ook zijn tranen zien glinsteren in het maanlicht. Met haar staart veegde ze deze haast teder weg, waarna ze huiverig ademhaalde. "Niet doen," ze slikte een pijnlijke brok in haar keel weg en keek hem gepijnigd aan. "Als je ooit maar één woor over Adder zijn vader laat vallen, zal ik geen seconde twijfelen om iedere Shadowclanner persoonlijk de waarheid over Tide en Dim te vertellen," ze klemde haar kaken kort op elkaar, omdat het ergens pijn deed het te zeggen. Ze wilde hem vertrouwen, één vriend hebben hier; maar er zou altijd een prioriteit zijn. "Mijn graf is jouw graf. Ik wil dat Adderkit gelukkig is. Dat... Dat is het enige belangrijke voor me,"Het spijt me, had ze erachteraan gezegd, maar ze was nooit goed geweest in zich te verontschuldigen. Schuldig keek ze weg, hopend dat hij het zou snappen. Ze had niets tegen hem, hield zijn zondes niet tegen hem - sterker nog, ze zou wensen dat ze vrienden konen zijn. Enkel, hij mocht haar niet bedanken. Immers was ze niet heilig, ze had het niet gedaan om hem te helpen, of Inkspots. Alleen om haar kind te redden, misschien zelfs haar eigen hachje te redden.  Ze was niet eervol zoals hij scheen te denken, enkel eerlijk.

En eventjes in een klein moment gaf ze zichzelf over aan hem. Haar gezichtje in zijn vacht en een steek ging weer door zijn hart. Was dit zijn schuld? Misschien een beetje, misschien heel erg, maar ze had haar eigen kindje mogen houden. Dat was misschien de enigste troost op al deze rotzooi waar ze in zaten. Hij legde zijn kop even op haar kruin, zoals hij Pepperpaw altijd troostte, zoals hij Seamist liefdevol had omhelst. En nu was het om haar, een poes die hij nauwelijks kende, te troosten omdat hij van haar grootste geheim wist, en zij wist de zijne. Hij zuchtte diep toen ze weer bedaard was en haar staart langs zijn wangen streek. Hij keek even naar de grond, zijn schouders laag, bijna verslagen. Maar ergens, zo, zo opgelucht dat hij zijn smart kon delen. Inkspots wist het, maar zou het nooit begrijpen... Zij, daarentegen, zij wist precies hoe het zat. Ze zei nog dat hij haar niet moest bedanken, maar wat kon hij anders? Ze had zonder te vragen de verantwoordelijkheid genomen, iets wat ze absoluut niet hoefde te doen. Misschien was het ook wel omdat ze juist zichzelf wilde beschermen. Maar hun blikken kruisten weer en hij keek haar ernstig aan. Was dit een dreigement, chantage? Maar hij begreep het, ze wilde de toekomst van haar kind veilig stellen, net zoals hij dat van zijn dochters veilig wilde stellen. ‘Natuurlijk, Airwisp. Ik wil ook alleen maar de beste toekomst voor mijn dochters,’ sprak hij met een stille stem, een flauwe glimlach. ‘Hun levens zijn nu met elkaar verwoven. En voor zover de clan weet zijn ze volle Shadowclanners. Laten we dat zo houden,’ miauwde hij ook weer met enige ernst in zijn stem, toen hij de brok had weg weten te slikken. Hij gaf een klein knikje en keek de poes aan, zijn kopje gekanteld. Haar leven was nu vast een regelrechte hel, opgesloten bij Acornstar. Misschien kon hij het op één of andere manier goed maken. ‘Als er iets is wat ik kan doen voor je, hoef je het maar te zeggen,’ sprak hij weer zachter naar haar. Het was een belofte, onder de sterrenhemel, al hun voorouders konden meeluisteren. Hij keek naar de kleine poes. Oh hoe ze beter verdiende...

Haar keel voelde droog en pijnlijk aan van het huilen, maar ze had de tranen vrijwel direct weggeveegd. Ze was geen kind meer, ze kon niet meer huilen en getroost worden door lieve woordjes. Het zou haar niet helpen en hem evenmin, al voelde ze zich nog steeds alsof ze ieder moment in kon storten. De waarheid was daar niet ver van verwijderd. Op zijn woorden knikte ze met haar gestreepte kop. "Laten we dat zo houden.."beaamde ze hem, haar stem zacht maar haar rug weer recht en kop geheven. Enkel haar figuur verraadde hoe jong ze eigenlijk was.Haar jeugd had ze voor haar zoontje opgeofferd. ‘Als er iets is wat ik kan doen voor je, hoef je het maar te zeggen,' even was ze stil, want hoe lang ze ook door kon gaan over hoe ze alles zonder klagen op haar schouder kon houden, het was allemaal slechts schijn. "... Zou je soms met me willen praten..?" haar woorden waren zo zacht dat ze amper hoorbaar waren, terwijl ze naar haar pootjes keek. Ze wist hoe dom en kinderlijk haar vraag moest klinken, hoe verschrikkelijk wanhopig en triest. Toch was het eruit, kon ze het er niet meer inhouden. Hij wist nu toch al haar geheim, had haar toch al zien huilen. Ze was gewoon zo, zo verdomd eenzaam. Als hij enkel eens in de zoveel tijd langs zo komen, alleen om haar een glimlach te gunnen zonder minachting in zijn ogen. Dat zou genoeg zijn.

Een deal onder de sterren. Iedere voorouder had het kunnen horen, hoe ze in het geheim dit hadden besproken. Hun kinderen stonden voorop, en hun eigen geluk ging er aan onderdoor. Karma voor de fouten die gemaakt waren, hun verdiende loon. Maar in de chaos van geheimen, oordelende blikken en verwijten hadden de elkaar gevonden. Een vriend durfde hij haar nog niet te noemen. Vrienden kenden elkaar door en door. Ze waren meer partners in crime. Voor de regels die zij beiden hadden gebroken. Maar haar vraag verbaasde hem. Met haar praten? Misschien was ze toch eenzamer, nu meer dan ooit. Iedereen dacht dat ze een codebreker was, een monster, iemand die haar kittens achter had gelaten. Settleddust was de enige die wist dat het niet waar was. Hij kneep even met medeleven zijn ogen wat samen, waarna hij met en bemoedigende glimlach naar haar keek. ‘Natuurlijk,’ miauwde hij als antwoord. Vanzelfsprekend. Hij lachte even. Wie had het verwacht. ‘Misschien kunnen we wel vrienden worden,’ sprak hij zijn gedachten van eerder uit. Het zou kunnen. Hij hoefde immers geen geheimen voor haar meer te bewaren. En zij kon wel een vriend gebruiken. En om eerlijk te zijn, hij ook wel.

Ergens was het vreemd. Ze kende de kater naast haar amper, eigenlijk alleen van naam. Settleddust, een kater waarmee ze misschien een of twee woorden wisselde op patrouilles. En zag hen nu; zijn favoriete eten kon ze enkel gokken, over zijn vrienden of ambities had ze geen idee - en toch wist ze misschien wel zijn grootste geheim. Ergens bracht het troost, dit vreemde verbond dat ze hadden. Ze was niet meer zo alleen. Bij zijn antwoord viel er een last van haar schouders waarvan ze niet eens wist dat hij er was. Misschien voelde hij wel hetzelfde, misschien was hij ook wel eenzaam. "Vrienden?" vroeg ze bijna geamuseerd. "Misschien nog wel eerder partners in crime," het was niet dat haar galgenhumor hen ging redden, maar ze hoopte de sfeer te verlichten

Airwisp echode hem na. "Vrienden". Hij keek haar aan. Het klonk weer alsof er meer leven in haar stem was, alsof haar ogen net wat meer glinsterden in het sterrenlicht. Vervolgens miauwde ze dat ze meer partners in crime waren. Settleddust zijn mondhoeken kropen omhoog en even grinnikte hij. Zelfs hierom lachen voelde fout, alsof hij weer een kleine misdaad pleegde. Maar wat kon hij anders doen? Voor eeuwig blijven leven in zelfmedelijden? Eraan denken hoeveel pijn zijn hart deed, hoe moeilijk hij het vanaf nu zou krijgen? Hoe erg hij haar leven had verpest? ‘Misschien is dat een betere term,’ miauwde hij grinnikend. ‘Maar we kunnen ook wel een beetje vrienden worden,’ miauwde hij terwijl hij weer verder in de duisternis staarde, even met een lege blik, waarna hij de poes weer aankeek. ‘Wat is je lievelingskleur?’ miauwde hij toen, een beetje uit het niets. Joh, hij moest ergens beginnen, misschien was hij er niet zo goed in... Hoe hij Seamist ooit aan de haak had kunnen slaan, bleef een klein wondertje.

Was het stom dat ze zich zoveel lichter voelde? Hij was de enige die het wist, zelfs haar zus had ze het niet toevertrouwt. Oh, ze had het niet gedaan omdat ze hem zo vertrouwde, alleen omdat ze iets had om boven zijn hoofd te hangen. Maar dat was ook een soort vertrouwen, niet? In ieder geval stonden ze op dezelfde bladzijde, en als ze in zijn ogen keek hoefde ze even niet meer haar kop geheven te houden en te liegen. Dat hielp. Dat hielp heel erg. Ze lachte zachtjes om zijn woorden, zodat ze niemand wakker zou maken. Haar ogen glommen plagend, zoals ze vroeger altijd deden. Ze stond bekend om haar scherpe tong, al lag de nadruk inmiddels op stond. Nu was ze alleen nog maar de slechte moeder. "Is dat echt de beste vraag die je kan bedenken?" Ze keek hem aan en dacht even na. "Groen, denk ik. Groen zoals jouw ogen," haar blik ging weer terug van de nursery. Nu was het haar beurt, vond ze. "Hm," dacht ze hardop na. "Wie van je clangenoten vind je het meet irritant?" Kijk, dat was nog eens een goede vraag. "Ik zeg niets,"

Haar gelach klonk als muziek in zijn oren; als druppels water op het dak van de den als het zachtjes regende en iedereen warm bij elkaar lag, als het zingen van de vogels als ze terugkwamen in nieuwblad, als het zachte geneurie van een queen die haar kittens in slaap zong. Hij werd er blij van en het ontdooide de koele sfeer wat. Helemaal toen ze een opmerking maakte over zijn creativiteit. Het was nu zijn beurt om te lachen en zijn ogen vernauwden zich in halve maantjes toen zijn mondhoeken omhoog kwamen. ‘Sorry, ik moet ergens beginnen,’ probeerde hij zichzelf in te dekken met een zwak excuus. Maar ze beantwoorde zijn vraag. Groen. Hij knikte wat instemmend. ‘Respectabele keuze,’ antwoordde hij met een oordelende blik. Maar het was toen haar beurt om een vraag te stellen, en haar keuze was een stuk juicier. Hij grinnikte eerst wat ongemakkelijk. ‘En jij komt direct met zulke vragen,’ miauwde hij alsof hij wat beledigd was. Maar hij keek even omhoog terwijl hij dacht. ‘Uhm, nou als ik heel eerlijk ben.. Acornstar. Ik kan geen woord door zijn dikke schedel krijgen,’ miauwde hij ergens wat verslagen. Het was alsof Acornstar expres alles deed wat hij niet wilde.

Een last leek van schouder te vallen nu ze gewoon aan het praten waren. Misschien niet als vrienden, maar tenminste als clangenoten. Twee vreemden die niets van elkaar afwisten, hun grootste geheimen achterwege latend. Een vreemde situatie, eigenlijk, maar de poes kon niet omschrijven hoeveel lichter ze zich voelde nu ze het met één levende ziel kon delen. Het was beschamend, eigenlijk. "Ik heb wel smaak," niet dat hij door leek te hebben dat ze met hem flirtte, maar goed. Eén seconde had ze alweer spijt van haar opmerking, immers, was zij niet ook degene die de leader van Bloodclan toestemming had gegeven. Haar blik verduisterde wat, maar als Settleddust er een opmerking over zou maken zou ze hem op zijn neus slaan. "Sorry, ik moest ergens beginnen," echode ze zijn woorden met glimmende oogjes, deze kneep ze echter lachend samen om zijn antwoord. De leider, serieus? "Vertel mij wat," ze sliep iedere nacht in zijn den, dat was genoeg om hem redelijk te leren kennen. "Goed om te weten, als Acornstar ooit dood gevonden is weet ik wie er in het complot zat,"

Settleddust had eigenlijk nooit echt met Airwisp gesproken, hiervoor. Hij had altijd een beetje zijn eigen bubbel gehad, waar zij niet in was geweest. Zonde, want nu ze wat losser begon te komen, kon hij haar persoonlijkheid wel waarderen. Hoe soepel ze grapjes maakte, hoe ze zijn woorden tegen hem gebruikte, wat hem weer zachtjes deed lachen. ‘Touché.’ Het was allemaal zo onschuldig, en toch voelde het stiekem. Het was net weer alsof hij apprentice was en hij tot diep in de nacht aan het fluisteren was met zijn vrienden. Ergens grinnikte hij beschaamd toen hij Acornstar zijn naam had genoemd, maar ze stemde al snel in. Oh ja, zei was vast ook gelukkig met zijn bestaan. Hij had haar praktisch afgesneden van de bevolking, alleen met haar enkele kitten. Toen ze een wat luguber grapje maakte, lachte hij dan ook stoutmoedig. ‘Oh kom op, je weet dat ik dat niet in me heb,’ miauwde hij, toch nog met een wat sprankelend giecheltje op de achtergrond. Toen fronste hij en keek haar wat uitdagend aan. ‘Maar wat zei je net ook alweer. Partners in crime?’

Haar wenkbrauwen trokken omhoog bij zijn antwoord, een sprankeling van pret in haar ogen terwijl ze hem zachtjes aanstootte met haar ellenboog. "Ja ja, dat zeggen ze allemaal," ze wilde het misschien niet helemaal toegeven, maar hij was leuk. Leuk zoals je de populaire jongens leuk vond. Leuk zoals het was wanneer je een prooi deelde als apprentice en moest lachen om kleine grapjes. Er was iets jongensachtig en los aan hem waardoor ze niet heel erg verrast was dat hij waarschijnlijk een mooie riverclanner aan de haak had geslagen, zelfs met dat gekke stompje van hem. Een beetje stomme dat een buiten zijn clan had gekozen, maar zij was de laatste die daar iets over mocht zeggen. "Aye, partner," sprak ze en maakte een gebaar met haar poot alsof ze haar mond dicht ritste en een sleutel ver weg gooide. Zijn opmerking won hem een knipoog.

boe

Settleddust grinnikte weer zachtjes toen ze opmerkte dat ze dat allemaal zeiden. Nee, nee, kom op. Hij kon het niet. Maar zij, zij misschien wel. Als ze in staat was om met Cobra te gaan. Hij betrapte zichzelf op de gedachte. Oh, dat was een beetje laag en hij besloot vanaf dat moment dat hij nooit zijn mond daarover zou openen. Ze waren beide even slecht, codebrekers. Zou StarClan over hun schouders meekijken en ook grinniken, hoe ze er grapjes over maakten? Of zouden ze hun nu verafschuwen. Waarschijnlijk dat tweede. Maar wat moesten ze dan doen? Dit voelde zo bevrijdend, zo opluchtend. Waarom mocht hij er niet van genieten? Ook toen ze gebaarde dat haar lippen op slot zaten moest hij giechelen. ‘Oké, ik weet weer een vraag,’ miauwde hij vervolgens. Nu moest het komen, die diepe, meningsvolle vraag. ‘Ben jij jaloers?’ In het algemeen, op iemand. God, ze mocht zelf weten hoe ze die vraag zou oppakken.