With my whole heart [1 jarig jubileum]

Een heel jaar, vier seizoenen, wist hij veel hoeveel dagen en moons. Zolang al was hij gelukkig met Silverwish, en het was een geluk dat steeds dieper was geworden. Van de jeugdige verliefdheid die hij had gevoeld toen ze elkaar ontmoet hadden, naar de jonge en duizelingwekkende periode die hun eerste moons waren geweest, naar de tijd met de kittens en nu hier. Ze waren allebei volwassen, de hormonen waren wat rustiger geworden en ze hadden kinderen die al apprentice waren, en nog steeds hield hij van haar. Olivebranch dacht zelfs dat hij nu misschien wel méér van haar hield dan eerst. Dit was niet gewoon een onderbuik gevoel dat hem kriebels gaf als hij haar zag, dit was iets wat klopte. Als zij er was kalmeerde hij en voelde hij zich veilig en op zijn gemak. Maar nu kon hij ook een dagje zonder dat ze erop uit gingen, hij had de bevestiging dat ze er was niet meer nodig om te weten dat hij haar niet kwijt zou raken.

Deze dag was belangrijk, ook al had hij geen idee of het precies deze dag was geweest al die tijd geleden. Maar rond deze tijd vorig jaar was Silverwish warrior geworden, en had ze hem als haar mate aangenomen. En nu wilde hij haar laten zien dat hun band alleen maar sterker was geworden. Hij had haar vroeg wakker gemaakt en gezegd dat ze ergens heen moesten. Deze keer zou het niet 'hun' plekje gaan, dat zou te voorspelbaar zijn. En daarbij, daar hadden ze al zo vaak een middag doorgebracht. Opgewekt leidde hij haar mee, zonder iets los te laten van zijn plan. "Weet je wat nu een jaar geleden is?" Begon hij raadselachtig.

Silverwish had dus geen idee waarom de kater waar ze zoveel van hield zo mysterieus deed, maar ze nam het met beide poten aan. Ze dacht niet dat ze iemand nog leuker kon vinden dan nu. Verrassingen waren altijd wel iets waar je haar blij mee kon maken, en hoe je haar interesseerde. Niet dat ze zomaar hun relatie zouden verbreken als hij dat niet zou doen, maar Olive deed het tenminste dus daar hoefde ze ook niet eens over na te denken. Met een nieuwsgierige blik keek ze naar de kater toen hij vroeg wat nu een jaar geleden is. Uuh.. De poes lachte kort en haalde haar schouders op. 'Moet ik dat weten? Wacht, laat me raden,' mauwde ze opgewekt. Ze zette haar denkgezicht op terwijl ze met een schuin oog naar Olivebranch bleef kijken, zoekend naar hints. 'Hmmm... Je hebt je eerste prooi gevangen,' mauwde ze grinnikend. Ze wist heus wel dat hij al wat langer kon jagen dan dat. 'Oh wacht, ik werd ook een Warrior,' antwoordde ze met een knikje en een afwachtende blik. Was dat waar hij voor doelde?

Ze lachte, en keek hem verbaasd aan. Haar denkgezicht was zo mooi, ze zag er slimmer uit dan hij zich ooit voelde. Silverwish was ook slimmer, of in ieder geval wijzer. Het leek alsof ze altijd wist wat ze moest doen en hoe ze het moest doen. Alles met de kittens bijvoorbeeld, voor haar leek het allemaal vanzelf te gaan, terwijl Olivebranch doodsangsten had uitgestaan. "Harhar." Reageerde hij op haar eerste gok. Jaja, Olive kon niet jagen, leuk. Maar daarna sloeg ze de juiste weg in. "Precies, en dat betekent..." Vervolgde hij terwijl hij dichterbij haar ging lopen, nu moest ze het wel begrijpen.

Olivebranch lachte weer lekker sarcastisch en Silver kon haar lachen niet inhouden. Haar lacherige varkensgeluiden klonken weer lekker charmant, maar goed. Haar tweede gok was wel in de goede richting. 'Precies, en dat betekent...' vervolgde Olive en hij ging dichter bij haar lopen. Silver keek hem verwachtingsvol aan, maar toen klikte het. 'Oh!' riep ze uit. Een blije lach verscheen op haar gezicht. 'Dat is waar ook! Oh jeetje,' grinnikte ze voor ze met een rustige glimlach naar haar mate keek. 'Ik hou van je, Olive,' miauwde ze. Het deed haar bijna pijn, zoveel hield ze van hem. Ze gaf hem een liefkozende lik over zijn wang.

Het klikte en Olivebranch glimlachte genegen. Hij hoopte nu maar dat zijn verassing de wandeling waard zou zijn, want ze moesten nog een stukje. De zon stond ondertussen laag aan de hemel, de timing moest goed zijn. "Ik hou ook van jou, Silver, meer dan van wat dan ook." Murmelde hij zachtjes terwijl hij haar over zijn wang liet likken. Hij dacht terug aan die tijd, toen ze apprentices waren geweest en hij had aangeboden om haar te helpen met haar trainingen. "Ik heb een verassing voor je, maar we moeten er nog een stukje voor lopen." Legde hij uit. Dat was niet erg, haar gezelschap verveelde hem niet. "Hoe is het met Egg?" Vroeg hij na een korte stilte. Hij had een zwakke plek voor de zwarte kitten die zo op hem leek, soms had hij het gevoel dat hij degene was die hem moest beschermen. Ook al wist hij net zo goed als ieder ander dat hij zijn zoon ooit los moest laten.

Haar hart werd warm toen ze de woorden van haar mate hoorde. De glimlach op haar gezicht werd breder en ze deed ook geen enkele moeite om het te verbergen. Ze hield toch zo veel van hem. Hij was de beste mate die ze zich kon wensen, en sowieso de beste vader die ze haar kittens kon wensen. 'Ik heb een verassing voor je, maar we moeten er nog een stukje voor lopen,' legde Olivebranch vervolgens uit. Silver knikte. Dat vond ze niet erg. Een stukje lopen, zeker met Olive, was altijd goed. Ze was benieuwd wat de verassing zou zijn en ze wilde er al naar gaan gissen, toen Olive een vraag stelde. Hoe het met Eggkit ging? Ze zuchtte en haalde haar schouders op. 'Het gaat, denk ik. Hij is boos,' mauwde ze met een lichte grinnik. 'Boos op Clover en Frost, en op mij en Eveningglow en.. Ja, iedereen eigenlijk,' verzuchtte ze met een klein glimlachje. 'Ik probeer hem bij te brengen dat het oké is om even teleurgesteld en boos te zijn, maar dat hij anderen ook iets mag gunnen. En ik probeer hem ook een beetje uit te leggen waarom hij nog kitten is,' vertelde ze Olive.

Ze zouden een stukje het territorium uit moeten, maar dat zou geen probleem moeten zijn. Olivebranch was er al twee keer geweest om voorbereidingen te treffen en wist zeker dat ze zich in geen enkel gevaar zouden verkeren. Hij luisterde terwijl Silverwish vertelde over Eggkit en zuchtte. Ja, het moest enorm moeilijk zijn om later dan zijn siblings apprentice te worden. "Hij wilt het zo graag. Als ik jullie bezocht wilde hij altijd dat ik hem iets liet zien, en dan deed hij zo enthousiast mee." Miauwde hij. "Goed zo, hij zal het wel begrijpen. Nu is hij misschien nog te jong. Maar het zal hem uiteindelijk een betere warrior maken, en dan zal hij weten dat het allemaal niet tegen hem was." Het was deels hoop, wat als het niet zo zou zijn? Wat als zijn zoon boos bleef?

Ze merkte dat ze het territorium uit gingen. Oeh, haar interesse werd nog wel wat meer geprikkeld nu. Ze kon haast niet wachten, maar het onderwerp lag op Eggkit nu. Ook belangrijk, minstens net zo. Haar mate zuchtte nadat ze hem over het katertje verteld had. 'Hij wilt het zo graag. Als ik jullie bezocht wilde hij altijd dat ik hem iets liet zien, en dan deed hij zo enthousiast mee,' miauwde ze en Silver glimlachte. Ja, enthousiast was hij zeker. 'Goed zo, hij zal het wel begrijpen. Nu is hij misschien nog te jong. Maar het zal hem uiteindelijk een betere warrior maken, en dan zal hij weten dat het allemaal niet tegen hem was.' Silverwish zuchtte en knikte. 'Ik hoop het. Als ik het nou gewoon blijf herhalen, misschien klikt het dan in zijn brein,' miauwde ze met een lichte glimlach. 'Maar hij heeft geen kwaad in zich, dat geloof ik niet. Hij heeft gewoon.. Hele sterke emoties.' Het was zeker wel een dingetje waar je een beetje mee om moest leren gaan, in dat opzicht waren Frostpaw en Cloverpaw makkelijker. Maar goed, ze vond het niet erg om Egg wat meer aandacht te geven daarvoor. Zolang ze hem niet álle aandacht ging geven natuurlijk. 'Ik hoop in ieder geval dat Frost en Clover veel plezier zullen hebben,' glimlachte ze.

Ze stapten de grens over, nu moesten ze op gaan letten. Natuurlijk zouden ze samen wel veilig zijn. En daarbij: Hij had de weg eerder uitgestippeld, grote gevaren zouden er niet zijn. Maar het was goed om op je hoede te zijn. "Je hebt gelijk, ik zie Egg nooit iets slechts uithalen... Hij zal wel kalmeren als hij ouder wordt." Glimlachte Olivebranch terwijl hij dicht tegen zijn mate aanliep. Nu kwamen ze best in de buurt. De zon verdween achter de horizon en een diep-paarse schemering bleef achter, perfect. "Het is nu niet ver meer..." Murmelde hij terwijl de twee katten tegen een heuvel opliepen en aankwamen bij een oude schuur. "Kom" Met wat moeite wist hij via een hek het dak op te klimmen, voor Silverwish zou dit geen probleem zijn. "En nu moeten we wachten..." Mauwde hij opgewonden toen ze samen op het dak stonden en uit konden kijken over het snel verduisterende gebied.

_{Silverwish keek om zich heen toen ze de grens overstaken. Het was lang geleden dat ze buiten de grenzen van ThunderClan was geweest. Ze kon zich nog goed de avonturen herinneren die ze had gehad toen ze jonger was. Nu zou dat allemaal wel wat minder worden. Misschien. 'Je hebt gelijk, ik zie Egg nooit iets slechts uithalen... Hij zal wel kalmeren als hij ouder wordt,' glimlachte haar mate, en Silverwish knikte instemmend. Dat zal allemaal wel goed komen, dat wist ze zeker. 'Het is nu niet ver meer...' murmelde Olive toen. Silver keek hem nieuwsgierig aan voor ze weer de omgeving afspeurde. Ze liepen een heuvel op, richting de zonsondergang. Ze had nu wel een idee van wat hij wilde laten zien en haar hart vloeide al over van liefde. Toen ze een gebouwtje bereikten klom Olivebranch er als eerste op. Silverwish volgde soepel en liep het dak op. 'En nu moeten we wachten...' Mauwde Olive. De poes keek met een brede glimlach uit over het gebied, met de zon die elke seconde wat dieper naar beneden zakte. Ze drukte liefkozend en snorrend haar kop in de zwarte vacht van haar partner en wikkelde haar staart rond de zijne. 'Dit is geweldig, Olive,' murmelde ze zachtjes. Met sprankelende ogen keek ze hem aan. Het leek wel alsof haar hart een overstroming van liefde had.}

Ze klom achter hem aan en ging naast hem zitten. Terwijl ze samen naar de horizon en de ondergaande zon keken drukte Silverwish liefkozend haar kop in zijn vacht. Olive snorde zachtjes toen ze zei dat het geweldig was. "En dit is nog lang niet alles." Fluisterde hij terwijl hij zijn blik lager richtte. Even leek het alsof zijn wens niet in vervulling zou gaan en zijn enige verassing die ondergaande zon was geweest: Maar hij had geluk. Toen het laatste randje van de zonneschijf achter de bergen verdween begonnen om hen heen plotseling andere lichtjes te schijnen. Minuscule, gevleugelde lichtjes die zoemden en in groepjes rond zoefden. "Kijk eens aan... Die zie je niet zo vaak in het woud." Glimlachte hij tegen zijn mate, blij dat zijn verassing helemaal geslaagd was.

_{Dit was al verassing genoeg, zo vaak kon ze de ondergaande zon immers niet meemaken doordat ze omringt was door bomen. Niet dat ze het woud wilde ruilen, er zorgde er nu voor dat het nog specialer was. Zeker nu ze samen met haar mate zat. 'En dit is nog lang niet alles,' fluisterde haar mate toen, wat ervoor zorgde dat ze hem vragend aankeek. Nog niet alles? Wat kon er nog meer moois zijn? Ze volgde zijn blik, waar plots allemaal lichtjes zweefde. Silverwish opende verwonderd haar bekje en een lachje kwam van haar af. 'Kijk eens aan... Die zie je niet zo vaak in het woud,' glimlachte Olive en de poes schudde haar kop. 'Nee, inderdaad...' Met grote, glinsterende oogjes keek ze toe naar het fenomeen. 'Wat prachtig..' fluisterde ze, voor ze weer tegen de kater aan leunde. Ze genoot van het moment, van het uitzicht en de prachtige kleuren in de hemel, van de dansende lichtjes om hen heen. En vooral, van Olivebranch naast haar.}

Alles was goed gegaan, en precies op het goede moment. Ze had zijn verassing gezien in alle glorie die Olivebranch er zelf in herkend had toen hij hier voor het eerst was geweest. Silverwish beaamde dat ze dit inderdaad niet in het woud zag. Terwijl ze tegen hem aan
leunde fluisterde ze dat ze het prachtig vond. "Na al die tijd, en zijn elkaar niet verloren, dacht ik dat je het meest bijzondere wat ik wist verdiende." Grijnsde hij gelukkig. Blij met het moment en de zachte geluiden van zoemende insecten die naar de hemel opstegen, alles was perfect.

_{'Na al die tijd, en zijn elkaar niet verloren, dacht ik dat je het meest bijzondere wat ik wist verdiende,' grijnsde de kater gelukkig. Silverwish glimlachte en snorde luid, haar kopje tegen zijn kin drukkend. 'Ik hou van je,' murmelde ze en ze krulde haar staart in de zijne. 'Sorry dat ik zelf niets heb..' Ze was het namelijk een klein beetje vergeten. Oops? Ze hoopte maar dat hij het haar niet kwalijk nam, maar zo zag ze hem ook niet. Toch hoopte ze dat hij niets had verwacht van haar, want zo op het moment kon ze op geen verrassing komen. Of misschien, wel eentje, een speciale. Klein beetje een riskante, maar soms moest je die risico's nemen, toch? Ze keek hem aan met sprankelende, ondeugende ogen en met een grijnsje op haar gezicht. 'Maar ik kan je nu wel iets geven..' murmelde ze zachtjes voor ze hem een lik over zijn wang gaf.}