I can feel it coming

Het was donker buiten, maar de hemel was klaar en het maanlicht zorgde ervoor dat het niet stikdonker was. Enkel, wel, nachtelijk. Maar het was mooi, hoe de nacht alles blauw-achtig maakte, hoe alles zo veel rustiger en stiller leek. Ze voelde zich bijna luidruchtig, ook al maakten haar poten amper geluid op de zachte ondergrond; maar elk krakend grassprietje was ergens net een verpesting van de sfeer die er hing. Dus toen Littlefish aankwam bij Fourtrees, bleef ze enkel staan; ze hield haar adem in en keek met grote, betoverde turquoise ogen omhoog, naar de sterren boven de bladeren van de vier machtige bomen. Ze voelde zich klein op de best mogelijke manier; zoals wanneer je omringd werd door grootsheid.

+Dustspirit eerst

Vaak was hij er niet op uit tijdens de nacht, maar soms werd het kamp hem wat te veel en ging hij erop uit. Zo nu ook, met de sterren die duidelijk te zien waren tussen de bladeren door. Hij zette koers naar fourtrees, ergens behoefte eraan hebbende de vier grote eiken te zien. Het duurde gelukkig niet lang voor hij dan ook midden op die open plek stond en zijn blik omhoog wierp. Tussen de bladeren door zag hij een aantal van de sterren en ergens vroeg hij zich af of Starclan elke kat in de gaten zou houden, maar ergens betwijfelde het. Een wind blies plots een geur zijn kant uit en hij herkende het vrijwel meteen als Riverclan. Hij zocht met zijn blik om te zien of er een riverclanner in de buurt was of dat het gewoon een restant van de geur was.

De wind waaide door haar lange vacht, maar dat kon haar huidige kalmte niet verstoren. Integendeel; het droeg eraan bij. Ze voelde zich één met de wereld, met hun universum, alsof ze plots kon zien na haar hele leven blind geweest te zijn. Was dit waar Warhound over gesproken had? Of beeldde ze zich dit maar in? Pootstappen kriebelden haar gevoelige oortjes en met een onkarakteristiek rustige beweging draaide ze haar hoofdje, zodat haar turquoise ogen naar de Thunderclanner keken. Met een vriendelijke glimlach begroette ze hem; maar woorden verlieten haar snuit nog niet.

Al snel viel zijn blik op de riverclanner waar de geur hoogstwaarschijnlijk vandaan was gekomen. Een glimlach stond op het gezicht van de poes en zijn eigen mondhoeken trokken zich in een glimlach. Hij zette wat stappen dichter naar de poes toe, het maanlicht verlichtte de omgeving en het zorgde voor een rustgevende sfeer als hij eerlijk was. Hij wilde de stilte nog niet breken en stopt dan ook een paar passen bij de poes vandaan, zijn blik kort naar de lucht richtend. Ergens zou hij wel dichter bij de sterren willen komen, maar dan zou hij een boom moeten beklimmen. Voor nu liet hij dat voor wat het wa en richtte zijn blik op de tortie poes.

De Thunderclanner kwam dichterbij en haar glimlach leek aanstekelijk, want ook hij glimlachte zachtjes. Littlefish liet ook opnieuw haar blik even glijden naar de lucht toen hij dat deed, maar kon haar ogen niet van hem af houden; en toen ze weer naar hem keek, ontmoetten hun ogen elkaar weer. De kleine kattin stond op met alle elegantie die ze in haar brede poten had en zette een stap dichter naar hem toe. Ze haalde even diep adem, onbewust. Het maanlicht maakte hun vachten lichter dan normaal, alsof ze beiden de glans hadden die Starclan katten misschien hadden. "Zijn ze niet mooi?", mauwde Littlefish zachtjes, haar stem bijna fluisterend - alsof het minder mooi zou zijn als ze het luidop zou zeggen. En met diezelfde verwonderde blik in haar ogen als daarnet keek ze terug omhoog, naar de duizenden glanzende sterren die bijna glimlachend op hen neerkeken. Alsof ze trots waren op de katten hier in het bos.

Het maanlicht leek ergens met hun te spelen leek het wel, hoe het de kleur veranderde en er iets bijzonders van maakte. Hij volgde haar blik toen ze vroeg of ze niet mooi waren en bewonderend keek hij naar de sterren. "Dat zijn ze zeker," Toch ging zijn blik al gauw weer terug naar de poes voor hem en zag daar hoe de sterren lichtjes weerkaatsten in haar ogen. "Je mag er zelf ook zeker zijn." Hij had de woorden er al uitgegooid voor hij er erg in had en voor een moment keek hij wat ongemakkelijk weg. Waarom dacht hij zo? En nog wel over een riverclanner? Wie weet vond ze die opmerking wel helemaal niks en had hij nu de sfeer verpest.