Heerlijk warm had hij in zijn nest gelegen, nietsvermoedend dat zijn leider hem in een paar seconden wakker zou maken voor een reden die hem nog onbekend was. Maar toen was zijn naam zachtjes geroepen, een manier die Shadefeather meestal gebruikte om hem uit zijn nest te krijgen voor training. Maar dat was gek, want zijn mentor had hem niets verteld over een training vandaag en het had eigenlijk ook helemaal niet op zijn stem geleken nu hij wat meer wakker was. Hij rekte zich uit en hees zichzelf omhoog, zijn rood met witte vacht stak alle kanten op. Gauw zorgde hij dat deze netjes plat lag, want hij mocht dan verward zijn, maar als zijn mentor met hem wilde trainen of een warrior hem nodig had, dan kon hij die niet laten wachten. Toen hij echter de den uitkwam en Stallionstar bij de uitgang van het kamp zag zitten, wist hij helemaal niet meer wat er aan de hand was. Misschien dat hij er achter zou kunnen zijn gekomen als hij niet net wakker was, maar voor nu liep hij stomverbaasd op zijn leider af. Heatpaw probeerde een geeuw te onderdrukken. "Hallo Stallionstar. Waar is Shadefeather?" vroeg hij een tikkeltje nieuwsgierig. Het was toch niet iedere dag dat de leider van een clan besloot om een apprentice te gaan trainen die niet zijn eigenste apprentice was.

Stallionstar beantwoorde zijn vraag met de reden dat Shadefeather hard werkte en hij een dagje vrij had verdiend, maar dat zijn training er niet onder moest lijden. Oh, ja, daar zat een beetje logica achter en misschien zou hij inderdaad iets nieuws kunnen leren. “Ik heb nog niet heel veel gevechtstraining gehad, want we hadden eerst gefocust op jagen. Maar ik ken al wel veel van de basis!” Ratelde Heatpaw. Hij had makkelijk een ja of nee antwoord kunnen geven, maar hij wilde wel goed de situatie uitleggen, zodat zijn leider niet zou denken dat Shadefeather hem niets leerde. De zwarte warrior was een hele goede en aardige mentor en Heatpaw vond het ook wel fijn om eerst te focussen op een ding, want dan kon hij alles makkelijker onthouden. Maar nu hij het jagen een beetje onder de knie bleek te krijgen was de tijd gekomen om te leren vechten. Heatpaw had daar zijn eerste paar lessen er al van op de rug zitten, maar het was toch wel veel fouten maken en oefenen. Het was moeilijk. Toch, dat zou hij misschien niet al te gemakkelijk aan zijn leider toegeven, want dat was toch wel net iets anders als zijn mentor. Niet dat hij Stallionstar niet vertrouwde, maar hij wilde gewoon laten zien dat hij het allemaal goed kon. “Gaan we gevechtstraining doen vandaag?” vroeg hij dan ook lichtelijk nieuwsgierig terwijl hij Stallionstar het kamp uit volgde. Het tempo lag wat laag, maar dat zou alleen maar betekenen dat hij meer energie zou overhouden voor zijn training. Niet dat de jonge kater dat nodig had, want hij was een rood-witte bal van energie, iets wat hij dus goed kwijt kon in zijn trainingen en praten met zijn vrienden.

Heatpaw had niet echt door dat zijn vele woorden misschien onnodig waren geweest, maar uiteindelijk was hij wel bij het punt gekomen. Ze gingen vandaag vechttraining doen, dat had Stallionstar net bevestigd. Maar er kwam nog wat achteraan. Binnenkort zou er een vechtdrill zijn! Oh dat was wel spannend en het klonk ook heel leuk! En hij kon nu zelfs een voorsprong krijgen. Wauw. De rood-witte apprentice stond een stuk rechter, als dat nog mogelijk was en hij was klaar om aan de slag te gaan. Toch leek het er op dat Stallionstar eerst een goede plek wilde vinden, want ze bleven maar lopen en lopen tot ze bij fourtrees aankwamen. Gingen ze hier vechttraining doen? Maar je mocht hier toch helemaal niet vechten? Het was heilige grond van StarClan! Toch…Hij zou zijn leider vertrouwen. Dat was wat een goede warrior ook zou doen. Ze stopten een stukje van de bomen af en zonder er iets omheen te winden moch hij gelijk de basis die hij al had geleerd laten zien. Stallionstar aanvallen? "Uhm, okay."Het was maar training, dat wist Heatpaw wel, maar hij had nooit gedacht dat hij dat ooit zou doen.
Hij sprong dan ook niet meteen in actie, maar eerst dacht hij na. Shadefeather had hem genoeg dingen geleerd om zich te redden in een gevecht met een andere apprentice, maar zijn leider was groot en wist veel meer als hem. Rechtstreeks aanvallen was dus geen slim idee. En toen schoot hem iets te binnen! Zijn mentor had hem geleerd dat als zijn tegenstander een stuk groter was als hem, hij het beste bovenop zijn rug kon springen. Zo zou hij buiten het bereik van vijandige klauwen zijn en had hij zelf wel nog een positie om schade aan te richten. Nu was het enigste probleem dus om op boven op de rug van Stallionstar te springen. Hij probeerde zijn ogen op een ander punt te houden, al was hij niet heel zeker hoe goed hem dat lukte, terwijl hij op de grote kater afrende. Op het laatste moment duwde hij zich van de grond af in de hoop boven op de katers rug te belanden.

Zijn sprong was goed gegaan, alhoewel hij toch wel wat beter getimed had kunnen zijn, en hij landde op de rug van zijn leider. Het was nog steeds een beetje gek, dat hij zomaar aan het trainen was met Stallionstar, maar daar kon hij zich nu niet te veel zorgen over maken, want dan zou hij straks zijn concentratie verliezen. En die concentratie had hij hard nodig, want ineens begon zijn leider onder hem te bokken. Hij moest moeite doen om zijn grip te houden en het trotse gevoel wat hij kreeg toen hem dat gelukt was verdween als sneeuw voor de zon toen Stallionstar zich naar de grond lieten vallen en hem zo er afgooide. Hij maakte een harde plof op de grond, maar daar zou hij niets meer als hooguit een blauwe plek aan over houden. Dit was een heel stuk anders als zijn vechttraining met Shadefeather. Zijn mentor was gelijk begonnen met ontwijken en hij had tot nu toe vooral defensief gewerkt inplaats van in de aanval springen zoals hij nu deed. Misschien was dat ook wel waarom Stallionstar dat nu met hem wilde oefenen, zodat hij een beetje gelijk zat met zijn defensie en aanval straks.

Hij krabbelde nog een tikkeltje wankel omhoog, wat gedesoriënteerd van de smak die hij op de grond had gemaakt. Maar Stallionstar stond al weer klaar en beval hem om het opnieuw te proberen. Maar hij gaf ook een tip mee; bedacht zijn op wat de tegenstander kon doen, zodat hij niet zoals net een klapper zou maken. Terwijl de rood-witte apprentice zich mentaal en fysiek weer klaar probeerde te maken, cirkelde zijn leider om hem heen. "Je vijand wacht niet zo lang als ik hoor" miauwde hij en schoot toen naar voren om net een muizenstaartlengte voor hem te stoppen. Heatpaws ogen werden groot terwijl hij een sprong achteruit deed om weer ruimte tussen hen te creëren. Hij had ruimte nodig om te bewegen. Hij haalde uit met ingetrokken nagels, naar het hoofd van de kater. Een klap op zijn hoofd had net immers voor wat duizeligheid gezorgd, dus hij hoopte hier hetzelfde te bereiken.